บทที่ 3

หัวใจของอวิ๋นซูเต้นระทึกราวกับจะระเบิดออกมา

คล้ายกับคว้าท่อนซุงได้หลังจากที่ลอยคว้างอยู่ในมหาสมุทร

เธอเงยหน้าขึ้น กระทั่งสบสายตาของเฮ่อเหยียนสือพอดี

นัยน์ตาของเขาไม่มีความขี้เล่นดูเลื่อนลอยอีกแล้ว แต่เต็มไปด้วยความลึกซึ้ง วินาทีนั้นแม้แต่อวิ๋นซูก็แทบจะถูกล่อลวงให้หลงใหล

เธอรีบหันไปมองอวิ๋นไจ่เหอและเซิ่งหย่าจวี๋

ทั้งสองคนล้มตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยความตกใจ

ผ่านไปครู่ใหญ่ อวิ๋นไจ่เหอเป็นฝ่ายได้สติกลับมาก่อน จากนั้นก็เงยหน้าถามอวิ๋นซู “เสี่ยวซู เกิดอะไรขึ้น?”

อวิ๋นซูกำลังจะอ้าปากอธิบาย ก็ถูกเฮ่อเหยียนสือคว้าตัวไปด้านหลังเสียก่อน

ความรู้สึกของการถูกปกป้องอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนนี้ทำให้สมองของเธอว่างเปล่า จากนั้นเสียงทุ้มต่ำที่คล้ายกับแม่เหล็กก็ดังขึ้นในหูของเธอ

“เราเพิ่งจดทะเบียนกันวันนี้ เรารีบเกินไปหน่อย เลยไม่ทันได้บอกกล่าวพ่อกับแม่”

อวิ๋นไจ่เหอพยายามอดกลั้นความโกรธเคืองรักษาท่าทีก่อนพูดว่า “เสี่ยวซู！”

อวิ๋นซูได้แต่กัดฟันพูด “พ่อคะแม่คะ เรื่องที่เขาพูดเป็นความจริง หนูแต่งงานแล้ว เพราะหนูไม่อยากแต่งงานกับ....”

ยังไม่ทันสิ้นสุดเสียง เซิ่งหย่าจวี๋ก็พุ่งเข้ามาบีบไหล่ของอวิ๋นซู “เสี่ยวซู ลูกเป็นอะไรไป? ลูกชอบหย่วนเจ๋อมาตลอดไม่ใช่เหรอ แล้ว ตอนนี้หย่วนเจ๋อตกลงแต่งงานกับลูกแล้ว ทำไมลูกถึง....”

เธอมองเฮ่อหย่วนเจ๋อด้วยความระแวดระวัง จากนั้นก็พูดเสียงต่ำว่า “ลูกบอกแม่มาตรง ๆ เถอะ หรือว่ามีคนขู่ลูกใช่ไหม?”

เมื่อตระหนักได้ว่าเซิ่งหย่าจวี๋เข้าใจเฮ่อเหยียนสือผิดไป อวิ๋นซูก็รีบอธิบายทันที “แม่คะ ไม่มีใครข่มขู่หนูทั้งนั้นแหละ หนูไม่อยากแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่เคยรักหนู！”

เธอเหนื่อยแล้ว

ไม่อยากรักต่อไปอีกแล้ว！

เล็บของเซิ่งหย่าจวี๋จิกเข้าเนื้อของอวิ๋นซู “เสี่ยวซูลูกรู้ไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่? ตั้งแต่ที่ลูกและหย่วนเจ๋อหมั้นกัน เราฝึกลูกให้กลายเป็นภรรยาที่ดีในอนาคตของเขา ที่ลูกแต่งงานกับเขา ก็เพื่อช่วยเหลือตระกูลอวิ๋น ไม่ใช่เพื่อความรักไร้สาระของลูก！”

อวิ๋นซูสูดลมหายใจด้วยความเจ็บปวด “แม่...”

เธอมองไปทางอวิ๋นไจ่เหอ

อวิ๋นไจ่เหอกลับมองเธอด้วยสายตาผิดหวัง “เสี่ยวซู ถือโอกาสตอนที่หย่วนเจ๋อยังไม่รู้เรื่องนี้หย่ากันซะ ！ลูกเป็นภรรยาของหย่วนเจ๋อ ทำไมถึงได้ทำตัวไร้สาระแบบนี้！”

เขาโพล่งประโยคสุดท้ายด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวดและรังเกียจ ความรู้สึกดีที่มีต่อเยียนสือมลายหายไปหมดสิ้น

นัยน์ตาของอวิ๋นซูแดงก่ำ ก่อนจะเอ่ยถามโดยไม่สนใจคนนอกแต่อย่างใด “พ่อกับแม่รู้ไหมว่าทำไมเขาถึงตกลงแต่งงานกับหนู?”

อว๋นไจ่เหอหันหลัง “ฉันไม่อยากฟัง แกไปหย่ากันเดี๋ยวนี้เลย！”

อวิ๋นซูอึ้งงันไปชั่วขณะ ความเจ็บปวดแผ่ขยายขึ้นมา เธอมองแผ่นหลังของผู้เป็นพ่อก่อนจะเอ่ยด้วยความเสียใจ “เขาบอกว่าถ้าหนูยกไตให้อวิ๋นซือฉิง เขาจะแต่งงานกับหนู”

บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด

อวิ๋นไจ่เหอและเซิ่งหย่าจวี๋ต่างสบตากันด้วยแววตาสับสน

เหยียนสือปรายตามองไปยังพ่ออวิ๋นและแม่อวิ๋นด้วยท่าทางเกียจคร้าน หัวคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างเงียบ ๆ

พื้นที่บางส่วนในหัวใจรู้สึกไม่สบอารมณ์

ส่วนสาเหตุที่ว่าทำไมต้องไม่สบอารมณ์นั้น เขาพูดไม่ออก

อวิ๋นซูรู้สึกแสบจมูก และพูดต่อ “พ่อแม่ ตลอดแปดปีที่ผ่านมาหนูปฏิบัติกับเขายังไงบ้างพ่อแม่รู้ดีที่สุด แต่เขาล่ะ ไม่รักหนูก็ช่างเถอะ แต่นี่เขาอยู่กับอวิ๋นซือฉิงทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ถอนหมั้นกับหนู ตอนนี้ก็ยังทำเพื่ออวิ๋นซือฉิงอีก แถมยังอยากได้ไตของหนู หนูไม่อยากคิดเลยจริง ๆ ว่าหลังจากที่หนูแต่งงานกับเขา ถ้าอวิ๋นซือฉิงอยากได้ชีวิตของหนู เขาจะ....”

อวิ๋นซูพูดไม่ออก

อวิ๋นซือฉิงคือลูกสาวของคุณลุงใหญ่

เธอทุ่มเทให้เฮ่อหย่วนเจ๋อมาตลอด จนเธอให้เวลากับพี่น้องที่บ้านน้อยลง

ความรู้สึกย่อมห่างเหิน แต่เมื่อครึ่งปีก่อนอวิ๋นซือฉิงตรวจเจอว่าเป็นโรคไตวาย เธอพยายามหาคู่ไตที่เข้ากับน้องสาวคนนี้อย่างหนักมาตลอด

แต่ผลลัพธ์ล่ะ?

พวกเขาไม่เพียงแต่ไม่ซาบซึ้งแล้ว ยังหักหลังเธอด้วย ไม่เคยปรึกษากัน แต่เธอต้องบริจาคไตข้างหนึ่งให้อีกฝ่าย

สำหรับคนแปลกหน้า ไม่ถึงกับโหดเหี้ยมขนาดนั้น?

ยิ่งไปกว่านั้นก็คนในครอบครัวทั้งนั้น

เซิ่งหย่าจวี๋มองสามีอย่างเงียบ ๆ เมื่อเข้าใจกันแล้ว เธอก็คว้ามือของอวิ๋นซูอย่างอ่อนโยน “ลูกแม่รู้ว่ารู้ลำบากใจ แต่ลูกลองคิดดูนะ บริจาคไตข้างเดียว มันไม่มีผลกระทบอะไรต่อร่างกายของลูกด้วยซ้ำ แต่ลูกได้ช่วยเหลือน้อง และกลายเป็นภรรยาของหย่วนเจ๋อ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ยินดีกันทุกฝ่าย ดีจะตายไป！”

อวิ๋นซูรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว “แม่ แม่พูดอะไรออกมา?”

เฮ๋อหย่วนเจ๋อหักหลังเธอ ทำไมเธอถึงอยากให้ลูกสาวตัวเองกลายเป็นเมียน้อยของเขา?！

เธอมองไปทางอวิ๋นไจ่เหอเพื่อขอความช่วยเหลือ

อวิ๋นไจ่เหอกลับมองเธอด้วยสีหน้าบึ้งตึง “เสี่ยวซู ลูกไม่ใช่เด็กแล้วนะ ข้อตกลงนี้ยุติธรรมกับเรามากแล้ว อย่าดื้อนักเลย”

“ข้อตกลง....”อวิ๋นซูเซจนเกือบล้ม โชคดีที่เฮ่อเหยียนสือข้างกายยื่นมือมาคว้าข้อมือของเธอได้ทัน

อวิ๋นซูพยายามแข็งใจยืนให้ตรง จากนั้นก็มองพ่อแม่ที่รักเธออย่างไร้ที่เปรียบและเลี้ยงดูเธอตั้งแต่เด็กจนโตด้วยความเจ็บปวด

ถ้าเฮ่อหย่วนเจ๋อตบเธอฉากหนึ่งในคืนนั้น คำพูดของพ่อแม่ในวันนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเตะเธอลงขุมนรก

“ดังนั้นสำหรับพ่อแม่แล้ว ความสุขของหนูไม่สำคัญเลย ขอแค่หนูแต่งงานกับเขา ช่วยตระกูลให้กลับมารุ่งเรืองสำคัญกว่าเรื่องอื่นใดๆ ใช่ไหม?”

หยาดน้ำตาเท่าเมล็ดถั่วหลั่งรินออกมา ความน้อยเนื้อต่ำใจและความผิดหวังที่สะสมมานานได้ระเบิดออกมาในที่สุด

เมื่อตะโกนจบ อวิ๋นซูก็วิ่งออกไปโดยไม่หันกลับหลังอีก

เธอทนไม่ได้

ทำไมแม้แต่พ่อแม่ที่รักเธอที่สุดยังไม่เข้าใจเธอ?！

อวิ๋นไจ่เหอและเซิ่งหย่าจวี๋กำลังจะไล่ตามไป แต่กลับถูกเฮ่อเหยียนสือขวางพวกเขาไว้ด้วยท่าทีเย็นชา

ใบหน้าของเขาไร้ความรู้สึก และไม่มีท่าทีเคารพอีกฝ่ายแต่อย่างใด

“ใช้มีดแทงหัวใจลูกตัวเองแท้ ๆ ไม่ต้องเสแสร้งแล้วละครับ”

คำพูดที่ทิ่มแทงใจของเขาทำให้อวิ๋นไจ่เหอต้องเอ่ยเสียงสูงด้วยความรู้สึกผิด “แกมีสิทธิ์อะไรมาขวางเรา อวิ๋นซูเป็นลูกสาวของเรา”

“ที่แท้คุณก็ยังรู้นี่ว่าเธอเป็นลูกสาวของคุณ” เฮ่อเหยียนสือกระตุกมุมปาก “พูดแบบนี้ได้ ผมคิดว่าเธอเป็นคนรับใช้ที่คุณซื้อมาซะอีกนะเนี่ย”

เขาพูดพลางเดินถอยหลัง ก่อนจะก้มมองอวิ๋นไจ่เหอและเซิ่งหย่าจวี๋ “ในเมื่อเธอเป็นคนของผม ผมก็จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้ ต่อให้เป็นพ่อแม่ของเธอก็ตาม！”

น้ำเสียงห้าวหาญทำให้อวิ๋นไจ่เหอถึงกับอึ้งงันไปหลายวินาที ทันทีที่ได้สติกลับมา เขาก็ตะโกนใส่แผ่นหลังของเฮ่อเหยียนสือด้วยความโกรธแค้น “แกเป็นใคร กล้าดียังไงมาสั่งสอนเรา พวกแกต้องไปหย่ากันเดี๋ยวนี้！ไม่อย่างนั้นฉันจะให้แกอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกเลย！！”

เฮ่อเหยียนสือเดินออกจากตระกูลอวิ๋นอย่างจนปัญญา

โดยไม่สนใจความโกรธของอวิ๋นจเหอแต่อย่างใด

เมื่อออกมา เฮ่อเหยียนสือก็มองไปยังหญิงสาวที่ก้มหน้าอยู่บนพวงมาลัยด้วยอาการสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

เท้าของเฮ่อเหยียนสือหยุดชะงัก

เขาอยากได้ภรรยา เมื่อต้องเผชิญกับปัญหาที่ไม่จำเป็น ตอนนี้เป้าหมายบรรลุผลแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจมากนัก

เขาหมุนตัว แต่แล้วความมุ่งมั่นในแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังและเจ็บปวดของหญิงสาวก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขา

หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน เฮ่อเหยียนสือก้าวไปข้างหน้าเพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงัก ก่อนจะมองร่างเงาที่บอบบางแวบหนึ่ง สุดท้ายก็ต้องหันกลับมาด้วยท่าทีหงุดหงิด และเดินตรงไปที่รถ เปิดประตูผลักอวิ๋นซู และเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “นั่งลงไป”

อวิ๋นซูที่กำลังจมอยู่ในความโศกเศร้าเงยหน้าขึ้น แต่ยังไม่ทันได้สติ มือใหญ่คู่หนึ่งก็โอบล้อมเอวของเธอ

เพียงเสี้ยววินาทีเดียว อวิ๋นซูก็ถูกเฮ่อเหยียนสือโอบกอดอยู่ในอ้อมกอด

เธอตกใจจนลืมร้องไห้ นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาชวนหลงใหลนั้นได้จ้องเขม็งไปยังเฮ่อเหยียนสือ

“คุณ....คุณจะทำอะไรเนี่ย?！”

พวกเขาคุยกันแล้วว่านี่เป็นแค่การแต่งงานแบบปลอม ๆ ！