บทที่ 2

เสิ่นเจียรุ่ยเดินเร่ไปตามท้องถนน

ในมือของเธอกำแน่นอยู่คือเอกสารวินิจฉัยความตายจากแพทย์

“พูดอีกอย่างก็คือ… ฉันเหลือเวลาอยู่แค่ประมาณสามสิบวันใช่ไหม?”

“ขอโทษด้วยนะ คุณเสิ่น”

ความรู้สึกเหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ แบบนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เสิ่นเจียรุ่ยต้องเผชิญ

ตระกูลเสิ่นในตอนนี้โอนเอนราวกับจะล้มไม่ล้ม ภาระทุกอย่างล้วนตกอยู่บนบ่าของเธอคนเดียว

ตอนนั้นเธอเองก็เคยรู้สึกสิ้นหวังมาก่อน

เธอโทรหากู้เวินเหยียน

เธอคิดว่า ต่อให้แค่ได้เถียงกับเขาสักหน่อย ทะเลาะกันสักนิดก็ยังดี

เธออาจจะรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย

แต่กู้เวินเหยียนกลับตัดสายโทรศัพท์ทุกครั้งที่เธอโทรไปหา จนสุดท้ายพอโดนเธอรบกวนมากเข้า เขาก็ปิดเครื่องหนีไม่รับสายเลย

ครั้งที่เขาปรากฏตัวอีกที คือเขาพานางแบบสาววัยใสเข้ามา นอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงหอใหม่ของเธอกับเขา

เขาไม่เคยเห็นความไร้หนทางของเสิ่นเจียรุ่ยเลยแม้แต่น้อย

สิ่งที่เขาเห็น มีเพียงใบหน้าที่ทำให้เขารังเกียจและขยะแขยงเท่านั้น

เขาจงใจจูบแบบฝรั่งเศสกับนางแบบสาวต่อหน้าเธอ เส้นใยน้ำลายที่เชื่อมอยู่ตรงมุมปากของทั้งคู่แทงตาเสิ่นเจียรุ่ยจนเจ็บแปลบ

“เป็นยังไงล่ะ? จะหย่าไหม?”

เสิ่นเจียรุ่ยฝืนทำเป็นใจเย็น แล้วรีบหนีออกมาจากห้องนั้นทันที

ที่เจียงเฉิง แทบทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเธอกับกู้เวินเหยียนไม่ถูกชะตากันมาตั้งแต่เด็ก เจอหน้ากันทีไรก็มีแต่จะทะเลาะกันเสมอ

และแทบทุกคนก็คิดว่าเสิ่นเจียรุ่ยเกลียดกู้เวินเหยียนเหมือนที่กู้เวินเหยียนเกลียดเธอเช่นกัน

เสิ่นเจียรุ่ยลูบแหวนที่นิ้วนางของตัวเอง นั่นคือแหวนที่กู้เวินเหยียนจำใจเอามาใส่ให้เธอหลังแต่งงาน

ตอนที่ส่งมาถึงมือเธอ กล่องแหวนยังถึงขั้นถูกเขาปาใส่หน้าเธออีกด้วย

ตอนแรก เสิ่นเจียรุ่ยซ่อนความในใจนี้ไว้เป็นอย่างดี

จนกระทั่งกู้เวินเหยียนบังคับลากเธอให้ทำหน้าที่ของภรรยา

ตอนที่เสิ่นเจียรุ่ยกำลังถูกปลุกเร้าอารมณ์ เขากลับบังเอิญไปสัมผัสโดนแหวนที่อยู่บนมือของเธอ

กู้เวินเหยียนถึงกับหลุดหัวเราะออกมาทันที

“เสิ่นเจียรุ่ย เธอไม่ได้ชอบฉัน จนไม่ยอมหย่ากับฉันมาตลอดหรอกใช่ไหม?”

“ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ เธอควรเลิกคิดอะไรพวกนั้นได้แล้วนะ ฉันไม่เพียงไม่อาจชอบเธอ แต่ยังรังเกียจเธอมากด้วย!”

ไม่มีความรังเกียจที่เกิดขึ้นโดยไร้เหตุผล กู้เวินเหยียนไม่ชอบเธอเลยตั้งแต่แรก

เป็นเพราะตระกูลกู้กับตระกูลเสิ่นถูกผูกมัดให้แต่งงานกันมาตั้งแต่เนิ่น ๆ และคนรักแรกของกู้เวินเหยียนก็ถูกบังคับให้ต้องเดินทางไปต่างประเทศเพราะเรื่องนี้

คืนนั้น เสิ่นเจียรุ่ยลืมตาตื่นจนถึงรุ่งสาง

แม่ของเธอจากไปตั้งแต่เธอยังเด็ก ไม่มีใครบอกเธอว่าควรทำอย่างไรเพื่อรั้งคนที่ตัวเองรักไว้ เด็กน้อยอย่างเธอทำได้แค่พูดจาแขวะกัดให้กู้เวินเหยียนมองเห็นตัวตนของเธอ แล้วหลังจากนั้นล่ะ?

เสิ่นเจียรุ่ยกระพริบตาที่แห้งผากของตัวเองเบา ๆ

เสียงสั่นของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ความคิดของเธอถูกรบกวนหมดสิ้น

เธอเปิดดูแวบหนึ่ง เป็นกู้เวินเหยียนกำลังกดส่งอั่งเปาแจกไม่หยุดอยู่ในกรุ๊ปแชต

“มีเรื่องอะไรเหรอ? ทำไมถึงดีใจขนาดนี้ล่ะ คุณชายกู้?”

กู้เวินเหยียนไม่พูดอะไร เพียงแค่ส่งรูปภาพใบเซ็นรับรองช่วงเวลาไตร่ตรองก่อนหย่านั้น

แค่รูปใบเดียว ก็เหมือนเขาโยนระเบิดลูกหนึ่ง

ระเบิดจนคนที่ซุ่มดูเงียบ ๆ อยู่ในกลุ่มทั้งหมดโผล่ออกมาดูเรื่องราวกันหมด

“หย่าแล้วเหรอ? เสิ่นเจียรุ่ยยอมแล้วเหรอ?”

“นี่มันข่าวดีสุดยอดเลย! อาเหยียน นายในที่สุดก็สลัดภาระก้อนนี้ทิ้งได้สักที!”

“ต้องฉลองเลยนะ! เมื่อครั้งก่อนนายยังบอกอยู่เลยว่ากลับบ้านไปเห็นหน้าของเสิ่นเจียรุ่ยทีไร ก็อึดอัดจนแทบนอนไม่หลับ คราวนี้ดีเลย ต่อไปจะเปลี่ยนผู้หญิงข้างกายวันละสิบคนยี่สิบคนไม่ซ้ำหน้า ก็ไม่มีใครว่า!”

“พวกนายไม่รู้สึกแปลกเหรอ? อาเหยียนนอนกับนางแบบดัง ๆ กับเด็กสาวสวยตั้งเยอะ เสิ่นเจียรุ่ยยังทนได้เลย ทำไมคราวนี้ถึงทนไม่ได้ล่ะ? หรือว่าแกล้งล้อนายเล่นกันแน่? เดี๋ยวเกิดถึงเวลานัดแล้วไม่โผล่มา อาเหยียนก็ยังไปเอาใบหย่าไม่ได้เหมือนเดิมนะ”

พอประโยคนี้ถูกพิมพ์ออกไป ทั้งกลุ่มก็เงียบลงทันที

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเสิ่นเจียรุ่ยก็ดังขึ้นมา

“เสิ่นเจียรุ่ย เธอไม่ได้ล้อฉันเล่นใช่ไหม? พอช่วงสงบสติอารมณ์จบแล้ว เธอจะไปเอาใบหย่าจริง ๆ ใช่ไหม?”

ใบหน้าซีดขาวของเสิ่นเจียรุ่ยคลี่ยิ้มจาง ๆ ออกมา

เธอเอ่ยขึ้นเบา ๆ พูดไปทางปลายสายโทรศัพท์

“โอ้ ใช่ ฉันแกล้งนายอยู่ล่ะ”

“กู้เวินเหยียน นายจะเอายังไง?”