จดหมายฉบับสุดท้าย

กู้เวินเหยียนกับเสิ่นเจียรุ่ยไม่กินเส้นกันมาตั้งแต่เด็กบังเอิญในปีนั้น คนที่เหมาะสมจะจับคู่แต่งงานกันในวงการก็เหลือแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นกู้เวินเหยียนประกาศหนักแน่นว่าต่อให้ตายก็จะไม่มีวันแต่งงานกับเสิ่นเจียรุ่ยเสิ่นเจียรุ่ยเกิดสนใจขึ้นมาทันที “งั้นฉันก็ตัดสินใจแต่งกับนายแล้วล่ะ นายรีบไปตายซะเถอะ”ในวันแต่งงาน กู้เวินเหยียนปล่อยไก่นับสิบตัวออกมาเพื่อทำให้เสิ่นเจียรุ่ยอับอายเธอทำหน้าไร้อารมณ์ คว้าไก่ตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วเรียกมันว่า “สามี”กู้เวินเหยียนหมดอารมณ์ล้อเล่นลงไปทันทีมองดูเสิ่นเจียรุ่ยที่ดื้อดึงจะมาแต่งกับเขา เขาก็พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเสียดแทงเยาะเย้ย“เธอจะต้องเสียใจทีหลังแน่”แต่งงานกันมาได้สามปี เสิ่นเจียรุ่ยจับกู้เวินเหยียนคาหนังคาเขาอยู่บนเตียงเป็นครั้งที่เก้าสิบเก้าจนถึงตอนนี้เอง เธอถึงได้เข้าใจอย่างแท้จริงที่ว่าความเสียใจตามที่กู้เวินเหยียนพูดไว้มันคืออะไรกันแน่นั่งเครื่องบินมาทั้งคืน เสิ่นเจียรุ่ยใบหน้าซีดเหลือง มองไปที่เสื้อผ้าที่ถูกทิ้งเกลื่อนเต็มพื้นกลิ่นคาวและกลิ่นสาบที่ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศทำให้กระเพาะของเธอปั่นป่วนขึ้นมาเป็นระลอกกู้เวินเหยียนท่อน

คนปลายสายหอบหายใจแรงอย่างหนักหน่วงเสิ่นเจียรุ่ยคิดว่า หากตอนนี้เธอยืนอยู่ต่อหน้า กู้เวินเหยียน เกรงว่าไม่ต้องรอถึงหนึ่งเดือน เธอก็คงถูกเขาบีบคอตายไปแล้วยังไม่ทันรอให้กู้เวินเหยียนอ้าปากด่าเธอ เธอก็หลุดหัวเราะออกมาอีกครั้ง“กู้เวินเหยียน ครั้งนี้ฉันจะไม่หลอกนาย แต่ฉันมีข้อเรียกร้องหนึ่งข้อ”กู้เวินเหยียนไม่ตอบอะไรเสิ่นเจียรุ่ยไม่ใส่ใจอะไร พูดต่อไปตามใจตัวเอง“ฉันต้องการให้นายอยู่ทำสิบอย่างกับฉัน ทำครบทั้งสิบแล้ว ฉันจะไปเซ็นใบหย่ากับนายอย่างว่าง่าย และฉันสัญญาว่า ตั้งแต่นั้นเป็นต้นไป ฉันจะหายไปจากโลกของนายอย่างสิ้นเชิง”ประโยคนี้ช่างเย้ายวนใจจริง ๆกู้เวินเหยียนขมวดคิ้วแน่นขึ้น“สิบอย่างมันเยอะไป ห้าอย่างก็พอ”เสิ่นเจียรุ่ยหัวเราะเบา ๆ “ได้”เรื่องแรก เสิ่นเจียรุ่ยต้องการให้กู้เวินเหยียนไปงานกาล่าการกุศลกับเธอเธอสวมชุดหรูหราเต็ม แต่ตอนที่กู้เวินเหยียนมารับเธอ นิ้วเขากลับเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว ดวงตาไม่แม้แต่จะเหลือบมองเธอสักนิดเสิ่นเจียรุ่ยก็ไม่ใส่ใจ เพราะเธอรู้ดีว่าจากปากหมาอย่างเขาไม่มีวันพูดอะไรดี ๆ ออกมาได้แต่พอขึ้นรถแล้ว กลับเป็นกู้เวินเหยียนเสียเอง…เห

กู้เวินเหยียนกำหมัดแน่น มองเสิ่นเจียรุ่ยด้วยสายตาโกรธจัดเสิ่นเจียรุ่ยรู้ว่าเขากำลังอยากจะพูดอะไรเธอหอบหายใจแรงหนึ่งครั้ง ราวกับหมดเรี่ยวแรงทั้งตัวแล้วทรุดตัวนั่งลงกับพื้นเธอยกมือขึ้นนวดหูที่โดนเขาตบจนหูอื้อเธอนั่งมองกองเสื้อผ้าที่ตกอยู่บนพื้น แล้วค่อย ๆ พับมันขึ้นมาใหม่อีกครั้ง“นายรอให้ได้หย่ากับฉัน แล้วไปแต่งงานกับฟางจินเซี่ยอยู่เไม่ใช่เหรอ?”“ทำเรื่องนี้ให้เสร็จ ก็จะเหลืออีกแค่สองเรื่องแล้วนะ นายจะยอมปล่อยให้ทุกอย่างที่ทำมาก่อนหน้านี้เสียเปล่าเหรอ? พูดตามตรง สองเรื่องแรกที่นายทำ ฉันไม่พอใจเลย… หรือว่า นายไม่อยากหย่ากับฉันแล้วกันแน่?”พูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาของเขาเพียงเห็นดวงตาคมเข้มของเขา คล้ายหมึกเข้มถูกแต้มด้วยชั้น ๆ ของความเยาะเย้ย“เสิ่นเจียรุ่ย คนเรามันมีค่าก็ตรงที่รู้จักตัวเอง น่าเสียดาย…เธอไม่มีเลย”“เรื่องที่สามนี่ ฉันตกลงทำให้เธอ แต่จำไว้ให้ดีนะ ตระกูลเสิ่นปกป้องเธอไม่ได้แล้ว ถ้าเธอกล้าแตะต้องจินเซี่ยอีกครั้ง ฉันจะทำให้เธอตายไม่เหลือซาก！”เสิ่นเจียรุ่ยก้มหน้าหัวเราะเยาะทั้งที่ขมขื่นในใจคำขู่แรง ๆ ใครจะพูดไม่เป็นกันล่ะ?ตอนที่พวกเขาสองคนทะเลา

เสิ่นเจียรุ่ยโทรหากู้เวินเหยียน พอโดนเขาตัดสายใส่ติดกันสามครั้ง เสิ่นเจียรุ่ยก็หมดความอดทนเธอส่งข้อความหนึ่งไปให้กู้เวินเหยียน“ไม่น่าแปลกใจเลย ยังไม่ถึงสองนาที ทางนั้นก็โทรกลับมเลยเพียงแต่เสียงของกู้เวินเหยียนฟังดูอ่อนล้าอย่างมาก“จินเซี่ยป่วยอยู่ ฉันต้องอยู่ดูแลเธอ”“เรื่องสุดท้ายนั้น ไว้ค่อยคุยกันอีกสองวันข้างหน้าก็แล้วกัน”เขาพูดจบก็จะวางสาย เสิ่นเจียรุ่ยรีบตะโกนใส่โทรศัพท์ว่า “ไม่ได้!”ทันทีที่เธอพูดจบ กู้เวินเหยียนก็หัวเราะเย็นใส่เธอหนึ่งครั้ง“แค่ช้าสองวันเอง ไม่ได้ผิดสัญญาสักหน่อย เสิ่นเจียรุ่ย เธอพอได้แล้ว!”เสิ่นเจียรุ่ยจมูกแสบวูบขึ้นมา เกือบกลั้นความจุกแน่นที่แล่นขึ้นคอเอาไว้แล้วกลืนมันลงไปเธอแกล้งทำเป็นสบาย ทั้งที่ทั้งตัวเจ็บปวดแทบตาย แต่ก็ยังฝืนยิ้มออกมาได้“กู้เวินเหยียน เหลือแค่เรื่องสุดท้ายเรื่องเดียวแล้วนะ ทำเสร็จแล้วนายก็เป็นอิสระแล้ว หรือว่านายเสียใจล่ะ? ยังอยากจะรักษาความสัมพันธ์แบบคู่สามีภรรยากับฉันต่อไปอีกเหรอ? ได้สิ ฉันไม่ติดอะไรอยู่แล้ว!”กู้เวินเหยียนไม่เคยทนได้เวลาเธอใช้คำพูดพวกนี้มากระตุ้นเขาเสิ่นเจียรุ่ยเห็นว่ามุกนี้ได้ผลทุกครั้ง พอวางสายไปแ

กู้เวินเหยียนได้ยินดังนั้น ก็รีบเก็บซ่อนความตกใจในดวงตาทันทีเขามองเสิ่นเจียรุ่ยด้วยความโกรธจัดจากนั้นเขาก็รีบก้าวเข้ามา คว้าเอาวิกผมในมือของฟางจินเซี่ยไปทันทีเขากระชากมันอย่างแรง แล้วโยนวิกผมนั้นลงถังขยะเหมือนกำลังทิ้งขยะทั่วไป“เสิ่นเจียรุ่ย เธอไม่อายบ้างหรือไง? เอาไอ้นี่มาใช้ขู่ฉันเนี่ยนะ?”“เธอคิดว่าฉันจะกลัวหรือไง? วันนี้ฉันจะบอกให้เลย ต่อให้เธอบอกว่าฉันอีกวินาทีจะตาย กู้เวินเหยียนอย่างฉันก็จะตัดสัมพันธ์กับเธอให้เด็ดขาดก่อนที่เธอจะตาย!”น้ำตาของเสิ่นเจียรุ่ยไหลเป็นสาย เธอสะอื้นจนพูดไม่ออก“กู้เวินเหยียน นายเกลียดฉันขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ?”สายตาของกู้เวินเหยียนจ้องตรึงอยู่ที่ตัวเธออย่างไม่ละไปมืออ่อนนุ่มข้าง ๆ เอื้อมมาวางแนบลงบนฝ่ามือของเขาเขาหลุบตาลง โดยไม่รู้ทำไมถึงไม่อยากมองใบหน้าที่เมคอัพเลอะเพราะร้องไห้ของเธอเลย“เสิ่นเจียรุ่ย สามปีแล้วนะ เธอยังดูไม่ออกอีกเหรอ?”ใช่ สามปีแล้วเธอกอดก้อนน้ำแข็งก้อนนี้เอาไว้ตลอดสามปีเต็มเขาไม่เคยสนใจเลยว่าบ้านที่เธอจัดให้นั้นจะสะอาดแค่ไหนและก็ไม่เคยสนใจเลยว่าเสื้อผ้าที่จับคู่เตรียมไว้ให้เขาใส่ทุกวันตอนออกจากบ้านนั้น เป็นฝีมือขอ