บทที่ 1

กู้เวินเหยียนกับเสิ่นเจียรุ่ยไม่กินเส้นกันมาตั้งแต่เด็ก

บังเอิญในปีนั้น คนที่เหมาะสมจะจับคู่แต่งงานกันในวงการก็เหลือแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น

กู้เวินเหยียนประกาศหนักแน่นว่าต่อให้ตายก็จะไม่มีวันแต่งงานกับเสิ่นเจียรุ่ย

เสิ่นเจียรุ่ยเกิดสนใจขึ้นมาทันที “งั้นฉันก็ตัดสินใจแต่งกับนายแล้วล่ะ นายรีบไปตายซะเถอะ”

ในวันแต่งงาน กู้เวินเหยียนปล่อยไก่นับสิบตัวออกมาเพื่อทำให้เสิ่นเจียรุ่ยอับอาย

เธอทำหน้าไร้อารมณ์ คว้าไก่ตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วเรียกมันว่า “สามี”

กู้เวินเหยียนหมดอารมณ์ล้อเล่นลงไปทันที

มองดูเสิ่นเจียรุ่ยที่ดื้อดึงจะมาแต่งกับเขา เขาก็พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเสียดแทงเยาะเย้ย

“เธอจะต้องเสียใจทีหลังแน่”

แต่งงานกันมาได้สามปี เสิ่นเจียรุ่ยจับกู้เวินเหยียนคาหนังคาเขาอยู่บนเตียงเป็นครั้งที่เก้าสิบเก้า

จนถึงตอนนี้เอง เธอถึงได้เข้าใจอย่างแท้จริง

ที่ว่าความเสียใจตามที่กู้เวินเหยียนพูดไว้มันคืออะไรกันแน่

นั่งเครื่องบินมาทั้งคืน เสิ่นเจียรุ่ยใบหน้าซีดเหลือง มองไปที่เสื้อผ้าที่ถูกทิ้งเกลื่อนเต็มพื้น

กลิ่นคาวและกลิ่นสาบที่ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศทำให้กระเพาะของเธอปั่นป่วนขึ้นมาเป็นระลอก

กู้เวินเหยียนท่อนบนเปลือยพิงอยู่บนเตียง ส่วนหญิงสาวในอ้อมแขนของเขายังสวมชุดนอนผ้าไหมของเสิ่นเจียรุ่ยอยู่

ฝ่ามือใหญ่ของเขาลูไล้ไปทั่วเรือนร่างของผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่หยุดหย่อน

รอยยิ้มที่หางตาของเขาก็ยิ่งชัดเจนและลึกซึ้งขึ้น

กู้เวินเหยียนเลิกคิ้วขึ้น ยิ้มมุมปากอย่างเลวร้ายแล้วมองไปยังคนที่มาจับได้ว่าเขานอกใจ

“เป็นไงล่ะ? เขาใส่แล้วดูดีกว่าเธอใช่ไหมล่ะ?”

“เสิ่นเจียรุ่ย ถ้าฉันจำไม่ผิด นี่ก็เป็นครั้งที่เก้าสิบเก้าแล้วใช่ไหม? ถึงขนาดนี้แล้วเธอยังไม่ยอมตกลงหย่ารึไง?”

เสิ่นเจียรุ่ยขยับมืออย่างชาตัว ลูบท้องของตัวเองเบา ๆ

เป็นครั้งแรกที่เธอไม่โต้กลับคำพูดร้ายกาจของกู้เวินเหยียน

“แต่งตัวให้เรียบร้อย เราออกไปคุยกันหน่อย”

กู้เวินเหยียนหัวเราะเยาะพลางมองแผ่นหลังของเธอ

“คุยอะไรล่ะ? ฉันกับเธอมีอะไรให้ต้องคุยกันอีก?”

เสิ่นเจียรุ่ยหยุดฝีเท้า แต่ไม่หันกลับไป

“คุยเรื่องหย่า”

กู้เวินเหยียนอ้าปากอย่างคาดไม่ถึง

“ดีมาก! คุณกู้ คุณกำลังจะได้สมหวังแล้ว!”

เสิ่นเจียรุ่ยนั่งอยู่ในห้องทำงานได้ไม่ถึงห้านาที กู้เวินเหยียนก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้วผลักประตูเข้ามา

ดูออกเลยว่าเขาอยากจะหย่ากับเธอให้เร็วที่สุด

“เสิ่นเจียรุ่ย เธอไม่ได้ล้อฉันเล่นอยู่ใช่ไหม?”

ความดูแคลนในดวงตาของเขา เสิ่นเจียรุ่ยมองเห็นได้อย่างชัดเจน

เธอไม่ตอบเขา เพียงแต่เลื่อนใบสัญญาหย่าที่วางอยู่บนโต๊ะไปตรงหน้าเขา

“นายลองดูสิ ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็เซ็นได้เลย”

กู้เวินเหยียนหยิบสัญญาหย่าขึ้นมาด้วยความสงสัย แววตาเต็มไปด้วยความลองเชิง เขาไม่เชื่อเลยว่าเสิ่นเจียรุ่ยจะยอมหย่ากับเขาจริง ๆ

ตระกูลเสิ่นทุกวันนี้ไม่มีความรุ่งเรืองเหมือนในอดีตอีกแล้ว

เขาคิดว่าเสิ่นเจียรุ่ยต้องเกาะเขาแน่นไม่ยอมปล่อย ดูดเอาประโยชน์จากเขาจนหมดหยดสุดท้าย

แต่พอเขาอ่านสัญญาหย่าจบ เขาก็ชะงักไปทั้งตัว

เสิ่นเจียรุ่ยไม่เพียงไม่โลภอยากได้อะไรจากเขา แม้แต่เรือนหอหลังนี้เธอยังยอมสละให้โดยสมัครใจ

เขาขมวดคิ้วแน่น “เธอจริงจังเหรอ? อย่าบอกนะว่าหย่าเสร็จแล้ว อีกเดี๋ยวจะไปก่อเรื่องที่บ้านเก่า?”

เสิ่นเจียรุ่ยตั้งแต่ต้นจนจบยังคงมีท่าทีสงบนิ่งตลอด

“ฉันจริงจัง ฉันจะไม่ไปก่อเรื่องอะไร นายวางใจได้”

กู้เวินเหยียนไม่ลังเลอีก รีบเซ็นชื่อของตัวเองลงตรงท้ายสัญญาทันที

จนกระทั่งลากปากกาเส้นสุดท้ายลงไป มุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย หินก้อนใหญ่ในใจพลันหล่นลง

“ในเมื่อเซ็นสัญญาหย่าแล้ว ก็รีบไปทำเรื่องที่สำนักงานกิจการพลเรือนเถอะ ช่วงเวลาไตร่ตรองสามสิบวันนั่น ฉันไม่อยากเสียเวลาอยู่กับเธอแม้แต่วันเดียว!”

“ตอนนี้เลย?”

เสิ่นเจียรุ่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ฮึ ฉันก็รู้แล้วล่ะ อย่าบอกนะว่าเธอจะกลับคำ?”

เสิ่นเจียรุ่ยปวดบิดในท้อง แต่เมื่อมองเห็นสีหน้าดูแคลนเยาะเย้ยของกู้เวินเหยียน…

“ไปกันเถอะ”

เธอเร่งทำเรื่องหย่ากับกู้เวินเหยียนอย่างไม่รีรอ

เมื่อเจ้าหน้าที่ส่งแบบฟอร์มใบหนึ่งมาให้พวกเขา ยังเอ่ยกำชับไปด้วยว่า

“ถ้าภายในสามสิบวันเกิดเปลี่ยนใจ—”

“จะเสียใจได้ยังไงกัน?”

กู้เวินเหยียนโยนปากกาลงบนโต๊ะ รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งชัดเจนมากขึ้น

เสิ่นเจียรุ่ยออกมาช้ากว่า แต่กลับเห็นว่ารถของกู้เวินเหยียนยังไม่ไปไหน

เขาจอดอยู่ข้างทาง แล้วบีบแตรเรียกเธอ

กระจกรถเลื่อนลงมาครึ่งหนึ่ง กู้เวินเหยียนถอดแว่นกันแดดออก พร้อมสีหน้าสบายใจพลางเยาะเย้ยเธอ

“เสิ่นเจียรุ่ย สามีภรรยาคืนเดียวก็ยังมีบุญคุณต่อกันตั้งร้อยคืน ว่ายังไงซะเราสองคนก็เคยนอนเตียงเดียวกันมาแล้ว เธอไม่ต้องกลัวว่าจะหาคนต่อไปไม่ได้หรอก ฉันว่าเขาก็ดูดีอยู่นะ”

กู้เวินเหยียนยื่นนามบัตรใบหนึ่งมาให้เธอ เขาตั้งใจอยากเห็นเธอเสียหน้า

แต่เขาไม่คาดคิดเลยว่าเสิ่นเจียรุ่ยจะยื่นมือมารับ

“ได้ ฉันจะลองพิจารณาดู”

พูดจบ เธอก็หันหลังเดินไปอย่างสงบนิ่ง

ทิ้งให้กู้เวินเหยียนยืนอึ้งอยู่กับที่ตามลำพัง

กู้เวินเหยียนไม่รู้เลย

สามสิบวัน

ไม่ใช่แค่การนับถอยหลังของช่วงเวลาไตร่ตรองก่อนหย่าเท่านั้น

ก็ยังเป็นการนับถอยหลังสู่ความตายของเธอ—เสิ่นเจียรุ่ย—ด้วยเช่นกัน