บทที่ 6

เสิ่นเจียรุ่ยก้มขนตาลง เธอเคยเห็นกู้เวินเหยียนพาฟางจินเซี่ยไปสวนสนุก และทนถ่ายรูปให้เธออย่างไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิด

เธอไม่ได้จะเอาตัวเองไปเทียบกับฟางจินเซี่ย

แต่เพราะการได้มาสวนสนุกกับกู้เวินเหยียน เป็นความปรารถนาในวัยเด็กของเธอ

เรื่องที่สี่นี้ คือเพื่อทำให้ความฝันของเสิ่นเจียรุ่ยตัวน้อยเป็นจริง

ถึงตัวของกู้เวินเหยียนจะเดินตามเสิ่นเจียรุ่ยอยู่ แต่ใจของเขานั้นลอยไปไกลไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว

เขาไม่ละสายตาจากโทรศัพท์เลย เสิ่นเจียรุ่ยให้เขาถ่ายรูป ต้องเรียกสี่ห้ารอบเขาถึงจะยอมละสายตาจากหน้าจอขึ้นมามองเธอ

พอค่ำลง กู้เวินเหยียนเร่งให้เธอไปจากที่นี่ถึงสามครั้ง เธอก็ทำเป็นไม่ได้ยินทั้งหมด

จนกระทั่งชิงช้าสวรรค์ที่ไม่ไกลจากนั้นสว่างขึ้นมา

เธอชี้ไปทางนั้นด้วยแววตาเต็มไปด้วยความหวัง

“นั่งอันนี้กับฉันให้เสร็จ แล้วค่อยไป”

มองแววตาที่สว่างขึ้นเล็กน้อยของเสิ่นเจียรุ่ย เขาก็ถึงกับชะงักอยู่กับที่

ผ่านไปพักหนึ่ง เขาเม้มปากแล้วพูดออกมา

“เสิ่นเจียรุ่ย ต่อให้ชิงช้าสวรรค์ขึ้นไปถึงจุดสูงสุด ฉันก็ไม่มีวันรักเธอ”

เวลาเดินผ่านไปทีละนิดอย่างต่อเนื่อง

เสิ่นเจียรุ่ยรู้สึกแสบตาร้อน ๆ แล้วรีบหันหน้าหนีไปอย่างรวดเร็ว

“นายคิดอะไรอยู่กันนะ? ฉันก็แค่ไม่เคยนั่งเท่านั้นเอง!”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายความเงียบ

ฟางจินเซี่ยที่ปลายสายพูดบางอย่างด้วยน้ำเสียงรีบร้อน

พอวางสายแล้ว กู้เวินเหยียนก็รีบจากไปอีกครั้งด้วยท่าทางร้อนรน

แต่ครั้งนี้ เขาไม่แม้แต่จะเอ่ยคำขอโทษสักคำเดียว

เมื่อชิงช้าสวรรค์ขึ้นถึงจุดสูงสุด มองลงไปเห็นแสงไฟนับไม่ถ้วนของผู้คนเบื้องล่าง

น้ำตาของเสิ่นเจียรุ่ยไหลลงมาตามแก้ม เธอเผยริมฝีปากเบา ๆ

“เสิ่นเจียรุ่ย สุขสันต์วันเกิดนะ”

……

หลังจากวันนั้น

เสิ่นเจียรุ่ยถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลเพื่อรักษาอย่างเร่งด่วนเพราะมีไข้สูง

เสียงเครื่องมือดังอยู่ข้างหู แต่เธอกลับเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย

ในความเลือนรางนั้น เธอเหมือนจะเห็นกู้เวินเหยียนมาหาเธอ

เห็นเธอมีสภาพเหมือนจะตายอยู่รอมร่อ ในแววตาของเขาก็ไม่ปรากฏความสงสารแม้แต่น้อย

กู้เวินเหยียนยกมุมปากยิ้มให้เธออย่างหัวเราะ

“สมน้ำหน้า คนเลวก็ต้องถูกสวรรค์ลงโทษ!”

“เธอตายไปซะเร็ว ๆ เถอะ แบบนั้นฉันจะได้ไม่ต้องไปทำเรื่องสุดท้ายที่น่าเบื่อสุดขีดของเธอนั่นอีก”

เสิ่นเจียรุ่ยในความฝันโมโหจนกัดฟันกรอด แต่หัวใจก็ขมฝาดราวกับแช่อยู่ในน้ำมะนาวมาหลายวันหลายคืน

เธอฝืนลืมตาขึ้นมาด้วยแรงเฮือกสุดท้าย

แต่กลับไม่เห็นคนที่เธออยากเห็น

“ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดก็ตื่นสักที เธอรู้ไหมว่าหลับไปนานแค่ไหน?”

เสิ่นเจียรุ่ยเป็นคนที่นิสัยเข้มแข็ง อีกทั้งวงการที่เธออยู่ยังเต็มไปด้วยการแข่งขันและการแสวงหาผลประโยชน์

ตระกูลเสิ่นตกต่ำไปแล้ว อีกทั้งกู้เวินเหยียนก็ไม่เคยลงรอยกับเธอเลยตั้งแต่แรก

ทุกคนต่างรู้ดีว่า เมื่อตระกูลเสิ่นล้ม กู้เวินเหยียนจะเป็นคนแรกที่รีบมาดูความตกต่ำของพวกเขา

เพราะแบบนั้น พวกเธอเลยเลือกข้างกันตั้งแต่เนิ่น ๆ และรีบตีตัวออกห่างจากเธอให้ชัดเจน

ข้างกายของเสิ่นเจียรุ่ย คนเดียวที่ยังพอคุยกันได้ ก็คือพยาบาลที่คอยดูแลเธอมาตลอดคนนี้เท่านั้น

พอได้ยินเธอพูดแบบนั้น เสิ่นเจียรุ่ยก็หันไปมองเธอด้วยความลนลาน

“วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้ว?”

พอได้ยินเธอถามแบบนี้ จี้ถันอิ่งก็นึกว่าเธอกำลังเสียใจอีกแล้วที่ตัวเองเหลือเวลาอยู่ไม่มาก

เธอซ่อนสีหน้าไว้ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวังเพื่อจะปลอบเธอ

“วันที่ยี่สิบแปดน่ะ เจียรุ่ย เธอ—”

“วิกผมของฉันล่ะ?”

เสิ่นเจียรุ่ยพูดแทรกเธอขึ้นมา

จี้ถันอิ่งชะงักไปเล็กน้อย

“อยู่ตรงนี้ ฉันเก็บไว้ให้เธอแล้ว”

เสิ่นเจียรุ่ยขยับนิ้วเบา ๆ แล้วรับวิกผมมาจากมือของเธอ

เธอก้มเปลือกตาลง ทำให้เดาไม่ออกเลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“อาอิ่ง…ช่วงที่ฉันหลับไปแบบนั้น มีใครมาเยี่ยมฉันบ้างไหม?”

เธอพูดอย่างระมัดระวังเล็กน้อย นิ้วมือก็กำวิกผมแน่น

จี้ถันอิ่งรู้สึกสงสารเธอในสภาพแบบนี้อยู่ไม่น้อย

แต่เธอไม่อยากโกหกเสิ่นเจียรุ่ย

“เจียรุ่ย… กู้เวินเหยียนไม่เคยมาเลยนะ”

พอพูดจบ จี้ถันอิ่งก็รีบหันหน้าไปอีกด้าน กระพริบตาไล่น้ำตาที่เอ่อแดงอยู่

ไม่เพียงแต่ไม่มา

แม้แต่โทรศัพท์ที่เธอโทรไปหรือคำใบ้ต่าง ๆ เขาก็ไม่ยอมฟังเลยด้วยซ้ำ

“หมดสติเหรอ? พูดอะไรน่ะ? ใครจะหมดสติก็ได้ แต่เสิ่นเจียรุ่ยไม่มีวันหมดสติหรอก”

“ฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลามาเล่นตลกกับเธอ นอกจากเรื่องสุดท้ายนั่น ฉันจะไม่ยอมรับอะไรทั้งนั้น บอกให้เธอหยุดซะเถอะ อย่าว่างแล้วหาเรื่องใส่ตัวอีก!”