Short
ชีวิตคู่ที่แหลกสลาย

ชีวิตคู่ที่แหลกสลาย

By:  อรุณอำไพCompleted
Language: Thai
goodnovel4goodnovel
9Chapters
2.1Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

แต่งงานมา 3 ปี ผมคิดว่าตัวเองมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ภรรยาอ่อนโยนเอาใจใส่ ลูกชายเฉลียวฉลาดน่ารัก วันหนึ่งอุตส่าห์ได้เลิกงานเร็วเพราะเสร็จงานก่อนกำหนด ตอนที่กลับมาถึง ภรรยากำลังนอนหลับอยู่ข้างเตียงเด็กด้วยความอ่อนล้า ขณะที่ผมเดินไปเตรียมจะอุ้มภรรยาไปที่ห้องนอน ทันใดนั้นหน้าจอโทรศัพท์ของภรรยาก็สว่างขึ้น "ชิงชิง ลูกชายของเรานอนแล้วหรือยัง"

View More

Chapter 1

บทที่ 1

새벽 1시, 하지율은 문득 임채아의 SNS를 보게 되었다.

[지후 씨와 윤택이가 준 선물 너무 고마워요. 이 컵은 윤택 어린이가 직접 만든 거랍니다.]

하지율이 사진을 눌렀다. 목걸이 하나와 직접 만든 컵이 눈에 들어왔다. 그리고 컵에는 희미하게 ‘엄마 생일 축하해요’라는 글자가 새겨져 있었다.

그녀는 무의식적으로 식탁 위에 차갑게 식어버린 음식들과 아직 불조차 붙이지 못한 생일 케이크를 보면서 씁쓸한 미소를 지었다.

얼마 전 휴대폰에 뜬 최신 뉴스가 떠올랐다.

[도경시 유명 인사 고지후, 알고 보니 유부남? 게다가 다섯 살 아들도 있다고 밝혀져.]

사진 속에는 키 크고 잘생긴 남자와 가녀리고 아름다운 여자가 다섯 살쯤 돼 보이는 남자아이의 손을 잡고 놀이공원을 걷고 있었다.

임채아는 환하게 웃으면서 고윤택의 머리를 쓰다듬었고 고지후는 그런 그녀를 조용히 바라보고 있었는데 한 번도 본 적 없는 깊고 부드러운 눈빛이었다.

잘 어울리는 한 쌍과 고지후를 쏙 빼닮은 남자아이, 정말 행복한 가족 같았다.

오늘은 하지율의 생일이자 고지후와의 결혼 5주년 기념일이었다. 하지만 생일을 보낸 사람은 하지율이 아니라 임채아였다.

남편과 아들은 그녀의 생일에 임채아와 함께 있었고 선물조차 임채아에게 주었다.

하지율은 조금도 놀라지 않았다. 이미 익숙해져 버렸으니까.

임채아는 고지후의 첫사랑이었고 불치병에 걸려 앞으로 1년밖에 살 수 없었다.

죽기 전 마지막 소원이 바로 고지후를 다시 한번 보는 것이었다.

고지후는 임채아를 위해 마지막으로 해주고 싶은 일이 있다며 이해해달라고 했다.

하지율은 이해하고 싶지 않았지만 그를 막을 수 없다는 걸 누구보다 잘 알았다. 고지후가 진지한 표정으로 그녀에게 통보한 게 처음이었으니까.

마음 한구석이 도려내진 듯 텅 비고 아팠다.

어둠 속에 얼마나 앉아 있었을까, 현관문이 열리는 소리가 들렸다.

고지후가 고윤택과 함께 들어오더니 주방에 앉아 있는 하지율을 보고는 흠칫 놀랐다.

오늘이 무슨 날인지 까맣게 잊은 듯 의아한 표정으로 그녀를 바라보았다.

“아직도 안 잤어?”

하지율이 덤덤하게 말했다.

“할 얘기 있어.”

고지후는 눈살을 찌푸리며 고윤택을 내려다보았다.

“윤택아, 먼저 올라가서 자.”

고윤택은 눈을 비비며 하품하면서 하지율의 옆을 지나갔다. 그러다가 문득 뭔가 생각났는지 발걸음을 멈췄다.

“엄마, 생일 축하해요.”

고윤택은 고개를 들고 고지후와 똑닮은 예쁜 눈으로 그녀를 올려다보았다.

“아빠랑 나 일부러 엄마 생일을 잊으려고 한 건 아니에요. 우린 앞으로 함께할 시간이 많지만 예쁜 누나는 6개월밖에 안 남았잖아요. 별거 아닌 일로 화낼 건 아니죠?”

하지율은 그들이 생일을 잊은 것이 속상한 건지, 아니면 기억하면서도 습관적으로 무시해서 속상한 건지 알 수 없었다.

고윤택이 방으로 돌아간 후 집 안에 침묵이 감돌았다. 고지후가 먼저 입을 열어 침묵을 깼다.

“할 얘기라는 게 뭐야?”

그는 하얀 셔츠에 검은 양복바지를 입고 있었고 얼굴은 조각 같이 잘생겼다. 그리고 분위기는 밤하늘의 달처럼 차갑고 냉정했다.

하지율은 숨을 깊게 들이쉬었다.

“지후 씨, 우리 이혼하자.”

고지후의 눈빛이 바람이 스친 호수처럼 잔잔하게 흔들렸다가 이내 평정심을 되찾았다.

“하지율, 네 생일 잊지 않았어. 선물도 진작 준비했다고.”

“선물?”

하지율이 가볍게 웃었다.

“우리 엄마 목걸이, 임채아 씨한테 줬잖아.”

그 목걸이는 어머니가 세상을 떠나면서 하지율에게 남겨준 것이었다.

그런데 고윤택을 낳던 날 잃어버렸고 고지후는 찾아주겠다고 약속했다. 나중에 목걸이를 찾긴 했지만 결국 임채아의 손에 들어갔다.

고지후의 얼굴에 당황한 기색이라곤 없었고 그저 눈빛이 평소보다 더 깊고 어두웠다.

“채아한테 잠깐 빌려준 거야. 조만간 돌려줄게.”

“조만간이 언제인데?”

하지율이 되물었다.

“채아 씨가 죽는 날?”

“하지율!”

차가운 목소리가 그녀의 말을 끊었다. 그의 깊은 두 눈에 평소의 냉담한 모습과는 어울리지 않는 분노가 떠올랐다.

“그만해, 좀.”

이제 정말 그만할 때가 된 것 같았다.

딴 여자에게 마음이 있는 남편, 가까이하지 않는 아들, 그리고 그녀를 무시하는 시댁... 이런 날들을 더 이상 견딜 수 없었다.

고지후가 말했다.

“채아한테 남은 시간이 6개월밖에 없어. 윤택이도 이해하는데 넌 왜 이렇게 속 좁게 굴어?”

더는 참고 싶지 않았던 하지율이 차가운 목소리로 말했다.

“그 여자한테 시간이 얼마 남았든 나랑 무슨 상관이야? 나랑 관계있는 사람도 아닌데 내가 왜 이해해야 해?”

고지후는 늘 고분고분하던 하지율이 이런 말을 할 줄은 예상하지 못한 듯했다. 그의 눈빛이 얼음처럼 차갑게 식었다.

“하지율, 난 우리가 이미 얘기 끝났다고 생각했는데.”

하지율이 가볍게 웃었다.

“채아 씨가 첫사랑과의 아름다운 감정을 다시 느끼고 싶다고 하니까 두 사람은 연인처럼 연애했고 결혼한 기분을 느껴보고 싶다고 하니까 지후 씨는 내가 정성껏 준비한 결혼식을 채아 씨에게 양보하라고 했어. 그래서 난 두 사람이 윤택이의 손을 잡고 결혼식을 올리는 모습을 가만히 지켜만 봤어. 채아 씨가 아름다운 풍경을 보고 싶다고 하니까 또 세계 일주 여행을 갔고. 만약 채아 씨가 하늘의 달을 따다 달라고 하면 무슨 수를 써서든 따줄 거지?”

하지율과 고지후는 결혼한 지 5년이 지났지만 아직 결혼식을 올리지 않았다.

어느 날 고윤택은 고지후에게 하지율이 웨딩드레스를 입은 모습이 어땠냐고 물었다. 고지후는 그제야 결혼식을 올리기로 결심했고 그녀가 원하는 대로 할 수 있게 해주겠다고 했다.

그녀는 6개월 동안 정성껏 준비했지만 임채아의 한마디에 모든 걸 빼앗기고 말았다.

고지후의 시선이 완전히 차가워졌다.

“선 넘었어, 너.”

‘내가 선을 넘었다고?’

숨이 턱 막힌 하지율은 실망감에 눈을 감았다.

결혼 후 그녀는 좋은 아내이자 어머니가 되기 위해 끊임없이 노력했다. 하지만 아무리 노력해도 고지후는 항상 그녀에게 무관심했다.

하여 고지후가 원래 차가운 성격이라고 생각했다. 나중에 그의 첫사랑이 돌아오고 나서야 냉랭했던 고지후에게도 따뜻한 면이 있다는 걸 알게 되었다.

하지율은 식탁 위에 놓인 이혼 합의서를 집어 들었다.

“난 이미 사인했으니까 지후 씨도 빨리 사인해. 채아 씨가 죽기 전에 고씨 가문 사모님 자리까지 넘겨주면 채아 씨도 더 좋아할 거야.”

고지후는 입을 굳게 다물었고 잘생긴 얼굴은 서리가 낀 것처럼 차갑기 그지없었다. 이건 지금 기분이 아주 불쾌하다는 뜻이었다.

“그럼 윤택이는?”

하지율의 목소리가 살짝 떨렸다.

“지후 씨가 키워.”

그가 뭐라 말하려던 찰나 휴대폰이 울렸다.

“지후야, 큰일 났어. 채아 씨가 갑자기 쓰러져서 응급실로 실려갔어.”
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
9 Chapters
บทที่ 1
ในที่สุดก็ได้เลื่อนตำแหน่งแล้วอดทนลำบากมาตั้งหลายปี ในที่สุดวันนี้ก็ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการแผนกแล้วได้หลุดพ้นจากงานจุกจิกที่น่าเหนื่อยหน่ายเหล่านั้นเสียทีทีนี้ผมก็สามารถมีเวลาอยู่กับลูกชายมากขึ้น และแบ่งเบาความกดดันจากการดูแลครอบครัวของภรรยาได้ด้วยหลังจากที่ส่งรับงานก่อนหน้านี้เสร็จ วันนี้ก็ได้เลิกงานเร็วบ้างเมื่อคิดถถึงภรรยาที่คอยดูแลลูกชายที่บ้านคนเดียว มุมปากของผมก็เผยรอยยิ้มแห่งความสุขออกมาตอนที่กลับบ้าน ผมแวะที่ซื้อดอกไม้ที่ภรรยาชอบมากที่สุดจากร้านขายดอกไม้มาด้วยหนึ่งช่อ และตั้งใจจะแบ่งปันความยินดีที่ได้เลื่อนตำแหน่งงานกับเธอเมื่อกลับถึงบ้าน ก็พบว่าภรรยากำลังหลับอยู่ข้างเตียงของลูกชาย หน้าตาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าส่วนลูกชายนั่งอยู่ในเตียงเด็กอย่างเชื่อฟัง และกำลังเล่นไถรถของเล่นอย่างเงียบๆผมวางดอกไม้ไว้ด้านข้างขณะที่เดินไปด้วยความระวัง และเตรียมยื่นมือไปอุ้มภรรยาไปไว้ในห้องนอนทันใดนั้นหน้าจอของโทรศัพท์ที่ภรรยาวางเอาไว้ข้างตัวก็สว่างขึ้นข้อความหนึ่งแจ้งเตือนขึ้นมาผมรู้รหัสโทรศัพท์ขของภรรยา แต่หลายปีมานี้พวกเราต่างก็เชื่อใจซึ่งกันและกันมากพอ เราต
Read more
บทที่ 2
นอกจากสองครั้งนั้น เธอก็เรียกผมว่าพี่เซิงด้วยความรู้สึกเฉยๆ มาตลอดผมคิดมาตลอดว่าเป็นเพราะพ่อแม่ของเธอเห็นลูกชายสำคัญกว่าลูกสาว เข้าข้างน้องชายตั้งแต่เด็กทำให้เธอขาดความรู้สึกปลอดภัย ไม่รู้วิธีการแสดงความรู้สึก จึงเก็บซ่อนความรักเอาไว้แต่ที่จริงแล้วเธอรู้จักวิธีแสดงความรู้สึกตอนที่เธอคุยกับสามีที่รัก คำพูดที่เร่าร้อนเปิดเผย ผมอ่านจนหน้าแดงถ้าผมไม่ใช่สามีที่จดทะเบียนถูกต้องของเธอ ผมคงจะรู้สึกว่านี่เป็นครอบครัวที่มีความสุขมากๆในบทสนทนาภรรยาที่แบ่งปันเรื่องต่างๆ กับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ทั้งเรื่องที่คังคังยิ้มครั้งแรก คลานครั้งแรก เรียกพ่อครั้งแรกทั้งหมดนั้นต่างเป็นเรื่องที่ผมรู้สึกเสียภายหลังมากๆ ที่ตัวเองพลาดช่วงเวลาเติบโตอันล้ำค่าของลูกชายไปผมที่กำลังดูรูปเหล่านั้นอยู่ตอนนี้รู้สึกว่าความคิดสับสนปนเปไปหมดเมื่อมองคังคังที่เป็นเด็กดีอยู่ข้างๆ ก็พบว่าลูกชายที่เมื่อก่อนรู้สึกว่าเหมือนตัวเองมากๆ ที่จริงแล้วไม่มีจุดที่เหมือนกันเลยเด็กๆ มักจะไวต่อความรู้สึกมาก เมื่อคังคังเห็นแววตาที่ผมมองเขาไม่เหมือนกับสายตาของคุณพ่อที่เอ็นดูรักใคร่เขาอย่างตอนปกติ มิหนำซ้ำยังดูน่ากลัวด้วย
Read more
บทที่ 3
วันต่อมาหลังตื่นนอนผมก็ลุกขึ้นมาเตรียมอาหารของทั้งสองคนด้วยท่าทางปกติจากนั้นก่อนออกจากบ้าน ผมก็หันไปพูดกับเสิ่นชิงว่า"จริงสิชิงชิง เงินที่น้องชายคุณยืมไปคืนผมได้แล้วใช่ไหมสองวันก่อนผมเจอกับเพื่อนสมัยม.ปลาย เขามีโปรเจ็คดีมากอยู่หนึ่งโปรเจ็ค ผมอยากไปลองดู""ถ้ายังไม่ไหว ก็ให้เขาหาคืนผมมาก่อน 5 แสนก็ได้"ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของเสิ่นชิงก็เย็นเยือกลงก่อนที่เธอจะเอ่ยปาก ผมก็ชิงพูดตัดขึ้นมา"จะไปทำงานสายแล้ว อย่าลืมบอกน้องชายคุณด้วยนะ ผมไปก่อนล่ะ"พอออกจากบ้าน ผมก็ถอนหายใจยาวอย่างเซ็งน้องชายของเสิ่นชิงเป็นคนไม่เอาไหน หลายปีมานี้ผมช่วยเขาเช็ดล้างไม่น้อย ให้เขาคืนเงินนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วก็แค่ไม่รู้ว่าถ้าผมดึงดันจะเอาเงินก้อนนี้ให้ได้ละก็ เสิ่นชิงจะยอมเสียสละเงินเก็บของเธอ หรือเสียสละน้องชายที่เธอบอกรักนักรักหนาหรือจะลดศักดิ์ศรีลงเรียกผมว่าที่รักด้วยน้ำเสียงหวานเลี่ยน แล้วให้ผมคิดหาวิธีอื่นเองหลังเลิกงานกลับมาทันทีที่เข้าบ้านก็พบว่าพ่อแม่ของเสิ่นชิงนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกอย่างพร้อมเพรียงเมื่อเห็นว่าผมกลับมา พ่อแม่ของเสิ่นชิงก็แทบไม่อยากชายตามองผมด
Read more
บทที่ 4
หลังจากที่คนตระกูลเสิ่นจากไป ผมก็ลุกขึ้นค้นทั่วทุกมุมบ้านอย่างละเอียดคังคังยังเด็ก จึงหาผมของคังคังไม่เจอแต่ผมเจอเล็บที่เสิ่นชิงตัดให้คังคังในถังขยะผมเก็บเศษเล็บขึ้นมา และรวบรวมอุปกรณ์จำพวกจุกนมที่คังคังใช้เป็นประจำในเวลาปกตินำไปส่งตรวจที่โรงพยาบาลพร้อมกับตัวอย่างของผมในเช้าวันที่สองพอกลับถึงบ้านผมก็หยิบทะเบียนบ้านออกมาไปหานายหน้าเพื่อประกาศขายบ้านหลังจากที่ฝากกุญแจให้นายหน้าแล้ว ผมก็ลงทะเบียนห้องพักพนักงานกับบริษัทผมจัดเก็บสัมภาระของตัวเองคร่าวๆพบว่าผมอาศัยอยู่บ้านนี้มา 3 ปี ทว่าของของผมมีน้อยจนน่าสงสารตอนแต่งงานใหม่ๆ การเงินยังอัตคัด หลังแต่งงานเสิ่นชิงไม่ยอมทำงาน แน่นอนว่าผมก็เคารพการตัดสินใจทุกอย่างของเธอผมให้เงินเดือนทั้งหมดกับเสิ่นชิง เพราะกลัวว่าเธอที่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายต่างๆ นานในบ้านจะเกรงใจที่ต้องเอ่ยปากขอในตอนที่สถานการณ์คับขันตอนนั้นผมยังนึกซาบซึ้งเองว่า ในเมื่อเธอยอมอยู่ที่บ้าน เป็นแม่บ้านเต็มตัว ผมก็จะให้เธอด้อยกว่าคนอื่นไม่ได้หลายปีมานี้ นอกจากยูนิฟอร์มสองชุดที่ใส่ทำงานและชุดลำลองหนึ่งชุดที่ใส่ในบ้าน ผมก็ไม่เคยซื้ออย่างอื่นให้ตัวเองเลยนอกจาก
Read more
บทที่ 5
3 วันต่อมาทางนักสืมไม่มีความคืบหน้าหลายวันที่เสิ่นชิงอยู่ที่ตระกูลเสิ่นไม่ได้ไปไหนเลยท่าทางคงจะต้องหาอะไรให้พวกเขาทำสักหน่อย ผมนำสัญญากู้ยืมที่เสิ่นเว่ย น้องชายของเสิ่นชิงเซ็นกับผมในตอนนั้นส่งไปที่ศาลคงจะคิดว่าขอแค่มีเสิ่นชิงอยู่ก็จะจับผมได้อยู่หมัด จึงเขียนสัญญากู้ยืมส่งๆ ไปเพื่อกลบเกลื่อนผมพวกเขาเป็นเหมือนกันทั้งบ้าน ทั้งหยิ่งทรนงและโง่เขลาตอนที่หมายศาลไปถึงตระกูลเสิ่น ทั้งตระกูลก็ระเบิดในทันทีแม่เสิ่น เสิ่นชิง เสิ่นเว่ยสลับกันโทรหาผมไม่ใช่ด่าทอผมชุดใหญ่ก็ใช้เสิ่นชิงกับลูกข่มขู่ผมแต่ถึงจะเป็นแบบนั้น เสิ่นชิงก็ไม่มีทีท่าว่าจะเอาเงินของตัวเองออกมาอุดรูรั่วของเสิ่นเว่ยเลยแต่เมื่อเห็นผมจะเอาเงินก้อนนี้ให้ได้ แม่เสิ่นจึงได้แต่บังคับให้เสิ่นชิงคิดหาวิธีไม่หยุดเสิ่นชิงอยู่ที่ตระกูลเสิ่นไม่ไหวอีกต่อไป วันรุ่งขึ้นฟ้ายังไม่สางก็พาลูกออกมาเงียบๆนักสืบติดตามเสิ่นชิงไปตลอดทาง ในที่สุด 2 วันให้หลังก็ส่งข่าวมาเมื่ออ่านข้อมูลที่นักสืบส่งมาให้จนจบก็ทำให้ผมอึ้งไม่น้อยคนที่เป็นชู้ของเสิ่นชิงคือรองผอ.ของบริษัทผม เฉินจื้อฉีชื่อ ZQ ผมคิดถึงทุกคนที่ผมรู้จักที่แซ่ขึ้นต้นด้วย Z
Read more
บทที่ 6
หลังจากที่แลกเปลี่ยนวิธีติดต่อกับเหยียนอวี่หรานแล้ว ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากนายหน้ามีคนอยากซื้อบ้านหลังจากที่กลับไปอย่างเร่งรีบ และตกลงเรื่องราคากับคนซื้อได้แล้วผมก็ส่งข้อความหาเสิ่นชิง บอกให้เธอรีบเก็บข้าวของออกโดยเร็วในที่สุดคราวนี้เสิ่นชิงนิ่งเฉยไม่ได้อีกต่อไป สายหนึ่งโทรเข้ามา"จ้าวเซิง คุณหมายความว่ายังไง ขายย้านทำไมไม่ปรึกษาฉัน คุณให้ฉันกับลูกไปอยู่ที่ไหน""ไปอยู่กับแม่คุณก่อนสักพักก็แล้วกัน ผมเห็นคุณก็ชอบพาลูกกลับไปนี่""คุณ คุณเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหมจ้าวเซิง วันหลังลูกไปโรงเรียนจะทำยังไง"มีอยู่ประโยคหนึ่งที่เสิ่นชิงพูดถูก บ้านโทรมๆ หลังนี้อยู่ติดกับโซนการศึกษาที่ดีมากแห่งหนึ่งตำแหน่งนับว่าเคยอยู่ใกล้กับใจกลางเมือง เพียงแต่ตอนนี้เมืองกำลังพัฒนาไปฝั่งตะวันออกตอนนั้นเพราะผมเล็งเห็นแนวโน้มของการพัฒนาแล้ว ถึงได้คิดจะซื้อบ้านใหม่ทางฝั่งตะวันออกที่อยู่ใกล้กับบริษัทซึ่งปัจจุบันราคาบ้านโซนนั้นสูงขึ้นหลายเท่าตัว"จ้าวเซิง ถ้าวันหลังลูกไม่ยอมรับคุณ คุณอย่ามาโทษฉันแล้วกัน"เสิ่นชิงวางสายด้วยความโมโหเมื่อก่อนงานยุ่งมาก ผมก็กลัวว่าลูกยิ่งโตจะยิ่งห่างเหินกับผมจริงๆแต่ว่าตอนน
Read more
บทที่ 7
โดนพักงานผมไม่ได้สนใจนัก ความจริงแล้วโปรเจ็คที่ผมพูดกับเสิ่นชิงเป็นเรื่องจริงเพื่อนสมัยม.ปลายคนนั้นกับผมมากจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เดียวกันพวกเราสนิทกันมาก โปรเจ็คนี้พวกเราก็ศึกษากันมานานมากหากไม่ได้เป็นเพราะได้เลื่อนตำแหน่งอย่างกะทันหัน ผมก็มีความคิดที่จะลาออกแล้วด้วยแต่หากถูกไล่ออก ผมจะจากไปด้วยชื่อเสียงแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาดในเมื่อแม่เสิ่นอาละวาดมาถึงบริษัทของผมได้ ก็หมายความว่าเธอไม่รู้ว่าลูกสาวแสนดีของเธอมีเงินเก็บอยู่เท่าไรแบบนี้ได้ยังกันวันนั้นผมจึงใช้ชื่อนิรนามถ่ายภาพหน้าจอหน้ายอดคงเหลือในธนาคารของเสิ่นชิงส่งไปให้เสิ่นเว่ยพร้อมทั้งระบุเวลาโอนเงินทุกรอบไว้ให้อย่างเอาใจใส่ด้วยด้านตระกูลเสิ่นทะเลาะกันยังไงบ้างผมไม่รู้ แต่เสิ่นชิงก็ไม่มีเวลามาหาผมแล้วเช่นกันเพราะเหยียนอวี่หรายบอกผมว่าเธอเตรียมออกมือแล้วส่วนผม ไหนๆ ก็อุตส่าห์มีเวลาว่างทั้งทีผมจึงนำเงินที่ขายบ้านได้ไปเลือกหมู่บ้านที่สภาพแวดล้อมใช้ได้ หลังวางเงินดาว์นก้อนแรกแล้ว ก็หาบริษัทตกแต่งภายในมาออกแบบตามสไตล์ที่ผมชอบและจ่ายเงินจ้างโค้ชส่วนตัวอีกคนหนึ่ง เพราะที่ผ่านมาเลี่ยงงานเลี้ยงเข้าสังคมไม่ได้ ท
Read more
บทที่ 8
ตอนที่เสิ่นชิงมาถึงสำนักงานเขต สภาพเธอทุลักทุเลมาก เมื่อเห็นผมปรากฏตัว ก็เค้นเสียงถาม "จ้าวเซิง คุณใช่ไหม คุณรู้แต่แรกแล้วสินะ" "รู้อะไรเหรอ" รักมา 8 ปีเต็ม ทว่า ณ ตอนนี้ที่เผชิญหน้ากับเสิ่นชิง ผมกลับใจเย็นอย่างน่าประหลาด เมื่อไม่มีรักแล้วก็ไม่แค้นแล้ว เมื่อก่อนก็ถือเสียว่าผมอ่านคนไม่ออก จากนี้ไม่ว่าจะมีผลลัพธ์ยังไง ก็เป็นสิ่งที่เสิ่นชิงทำตัวเองทั้งนั้น แต่พอคิดถึงเรื่องที่เหยียนอวี่หรานพูดกับผมเมื่อหลายวันก่อนว่าเธอมีหลักฐานที่เฉินจื้อฉียักยอกทรัพย์ หลังจากนี้เกรงว่าเฉินจื้อคงจะถูกเธอส่งเข้าคุก เงินที่เขาเคยให้เสิ่นชิง เธอจะเรียกคืนให้หมด พอไม่มีผม ไม่มีเฉินจื้อฉี จากนี้เสิ่นชิงต้องเลี้ยงลูกคนเดียว คงลำบากไม่น้อย เสิ่นชิงดูเหมือนจะคิดได้ว่าวันหลังตัวเองจะมีชีวิตอย่างไรต่อไป ตอนนี้เมื่อเห็นว่าผมเผชิญหน้ากับเธอด้วยความใจเย็นขนาดนี้ รู้ว่าผมปล่อยวางจากเธอแล้วจริงๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกเสียใจภายหลัง "พี่เซิง ไม่หย่าได้ไหมคะ เมื่อก่อนฉันทำผิดกับคุณ ให้โอกาสฉันได้ชดใช้สักครั้งได้ไหมคะ" "ยังมีคังคัง เขา ถึงแม้ว่าเขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของคุณ แต่เขาก็เห็นคุณเ
Read more
บทที่ 9
1 ปีต่อมาบริษัทของผมกับหวังเทาไปได้ค่อนข้างสวยเลยทีเดียวโปรเจ็คที่เล็งไว้ในตอนนั้นไม่ทำให้พวกเราผิดหวังอย่างที่คิดไส้ ในเวลาสั้นๆ ค่าตัวของพวกเรากำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตอนที่เข้าร่วมงานเลี้ยง ผมจะทักทายเหยียนอวี่หรานจากมุมไกลๆตอนนี้เธอได้กลับคืนสู่คนในรูปภาพแล้ว ดวงตาเป็นประกายสุกใส รูปร่างสูงโปร่งผอมเพรียวเธอสวมรองเท้าส้นสูง ชุดพิธีการ เคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วท่ามกลางผู้คนเธอกลับไปที่เหยียนกรุ๊ป และรับหน้าที่ดูแลบริษัทของที่บ้านด้วยตนเองท่ามกลางผู้คนที่คั่นกลาง เธอมองผม ชั่วขณะที่เรายิ้มให้กัน เธอยกแก้วไวน์ในมือขึ้น ดื่มให้กับวันพรุ่งนี้ที่สวยงามของเราต่อมาด้วยค่าตัวของผมที่พุ่งสูงขึ้น เพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยก็ได้ส่งเทียบเชิญงานพบปะมาหาผมบ่อยๆครั้งหนึ่งผมไม่สามารถเลี่ยงได้ จึงต้องไปร่วมอย่างช่วยไม่ได้ตอนที่เข้าไปในห้อง ทันใดนั้นทุกคนก็พากันเงียบ ผมเห็นเสิ่นชิงที่มาโดยไม่ได้รับเชิญได้ยินมาว่าหลังจาดเฉินจื้อฉีออกจากคุก ก็ถูกตระกูลเหยียนขัดรั้งจนหางานไม่ได้จึงได้แต่พึ่งพาเสิ่นชิง เสิ่นชิงจึงต้องออกไปทำงานหาเลี้ยงเขาและลูกต่อให้เป็นแบบนั้น เขาก็ยังทั้งด่าว่าและทุบตี
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status