บทที่ 1 เถ้าธุลีแห่งจักรพรรดินี 

รวยแน่ 100%

บทที่ 1 เถ้าธุลีแห่งจักรพรรดินี 

ปี 2024, นครเซี่ยงไฮ้

บนชั้นสูงสุดของตึก ฟีนิกซ์ทาวเวอร์ ตึกระฟ้าที่เสียดแทงก้อนเมฆและเป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจทางเทคโนโลยีของเอเชียไป่หลิง นั่งอยู่บนหัวโต๊ะ ร่างระหงในชุดเดรสสูทสีดำสนิทขับเน้นรัศมีอันน่าเกรงขามของเธอออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ

ดวงตาเรียวคมกริบดุจใบมีดของเธอกวาดมองไปทั่วห้องประชุมที่เงียบงันราวกับป่าช้า บรรดาผู้บริหารระดับสูงที่ปกติมีเงินเดือนหลายล้านหยวน บัดนี้กลับนั่งตัวลีบหลังงุ้ม ไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเธอตรงๆ

เธอคือไป่หลิง จักรพรรดินีแห่งHorizon Techอาณาจักรเทคโนโลยีมูลค่าหลายหมื่นล้านที่เธอปั้นขึ้นมาจากสองมือเปล่า วันนี้... คือวันพิพากษา

"โปรเจกต์ โอไรออน" เสียงของเธอเย็นเยียบแต่ก้องกังวาน "ใช้งบประมาณไปหนึ่งพันสามพันร้อยล้านหยวน ใช้เวลาพัฒนาสองปีเต็ม ผลลัพธ์ที่ได้คือแอปพลิเคชันที่ล่มตั้งแต่วันแรกที่เปิดตัว สร้างความเสียหายให้บริษัทประเมินค่าไม่ได้... คุณหลิว ในฐานะหัวหน้าโปรเจกต์ มีอะไรจะแก้ตัวไหม?"

ชายวัยกลางคนชื่อหลิวสะดุ้งสุดตัว เหงื่อเม็ดโป้งผุดขึ้นเต็มหน้าผาก "ท่านประธานครับ มัน...มันเป็นเหตุสุดวิสัย..."

"สุดวิสัย?"

ไป่หลิงแค่นยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ทำให้คนมองหนาวเยือกไปถึงกระดูก

"สุดวิสัยคือการที่เซิร์ฟเวอร์หลักของคุณตั้งอยู่ในเขตที่มีความเสี่ยงน้ำท่วมโดยไม่มีแผนสำรองงั้นหรือ? หรือสุดวิสัยคือการที่คุณอนุมัติโค้ดที่มีช่องโหว่ร้ายแรงโดยไม่ผ่านการทดสอบความปลอดภัยขั้นสุดท้าย? ในพจนานุกรมของฉัน คำว่า 'สุดวิสัย' มีไว้สำหรับคนขี้แพ้ ส่วนสิ่งที่คุณทำ เขาเรียกว่า 'ความประมาทเลินเล่อขั้นหายนะ'"

เธอเคาะนิ้วลงบนโต๊ะกระจก เกิดเสียง

"คลิก" เบาๆ แต่หนักแน่นดุจค้อนของผู้พิพากษา

"คุณถูกไล่ออก เก็บของส่วนตัวแล้วไปรับเงินชดเชยที่ฝ่ายบุคคลได้ภายในหนึ่งชั่วโมง"

สิ้นคำประกาศิต ชายคนนั้นก็ทรุดลงบนเก้าอี้ราวกับไร้กระดูกสันหลัง ไม่มีใครในห้องกล้าคัดค้าน นั่นคืออำนาจของไป่หลิง... เด็ดขาด เฉียบคม และไร้ความปรานี

เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง ผู้บริหารคนอื่นๆ ก็รีบทยอยออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงคนสามคนในห้องกว้าง

ไป่หลิงถอนหายใจยาว เปลือกตาที่แข็งกร้าวเมื่อครู่พลันอ่อนแสงลง เธอนวดขมับเบาๆ ความเหนื่อยล้าฉายชัดบนดวงหน้าอันงดงาม

"เหนื่อยหน่อยนะ หลิงเอ๋อร์" เสียงทุ้มนุ่มนวลดังขึ้นข้างกายเฉินเฟิงชายหนุ่มรูปงามผู้เป็นคนรักและประธานฝ่ายปฏิบัติการของบริษัท เดินเข้ามาโอบไหล่เธออย่างปลอบโยน

"ฉันแค่ผิดหวัง" เธอตอบ พลางเอนศีรษะซบไหล่กว้างของเขา

"เราทุ่มเทกับโอไรออนไปมาก"

"ไม่เป็นไรหรอก" ชายอีกคนพูดขึ้น เขาคือลู่เหว่ยเพื่อนสนิทและผู้ร่วมก่อตั้งบริษัท

"เราพลาดได้ แต่เราก็ลุกขึ้นใหม่ได้เสมอ"

ไป่หลิงยิ้มบางๆ "นั่นสินะ... โชคดีที่ฉันยังมีพวกนายสองคนอยู่"

เฉินเฟิงยิ้มละมุน

"แน่นอนสิ เราจะอยู่ข้างเธอเสมอ" เขาพูดพลางยื่นปากกาและเอกสารปึกหนึ่งให้เธอ

"นี่คือเอกสารอนุมัติงบประมาณก้อนใหม่สำหรับโปรเจกต์ฟื้นฟู แค่เธอเซ็น ทุกอย่างก็จะกลับมาเริ่มต้นใหม่ได้"

"ขอบใจนะ" ไป่หลิงรับเอกสารมาโดยไม่ได้มองรายละเอียด... อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่เธอแสร้งทำ ดวงตาเหลือบมองลายน้ำพิเศษที่มุมกระดาษเพียงเสี้ยววินาที... เป็นลายน้ำที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

ในฐานะคนที่สร้างบริษัทมากับมือ ไม่มีรายละเอียดใดที่รอดพ้นสายตาเธอไปได้ แม้แต่กระดาษที่ใช้ในบริษัท! หัวใจของเธอเย็นเยียบลงทันที แต่ใบหน้ายังคงระบายยิ้มไว้วางใจเช่นเดิม เธอรู้ตัวมาหลายสัปดาห์แล้วว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล การเงินที่รั่วไหลอย่างผิดสังเกต พฤติกรรมลับๆ ล่อๆ ของคนทั้งสอง... ไป่หลิงไม่ใช่คนโง่ เธอไม่ใช่เด็กสาวที่เพิ่งเข้าสู่วงการธุรกิจอีกต่อไป

เธอจรดปลายปากกาเซ็นชื่อของตัวเองลงไป... แต่เป็นลายเซ็นที่ต่างจากปกติเล็กน้อย... เป็นลายเซ็นที่เธอใช้สำหรับเอกสาร ‘ที่เป็นโมฆะ’ ซึ่งมีเพียงเธอและทนายความส่วนตัวเท่านั้นที่รู้

ทว่า... ทันทีที่เธอวางปากกาลง บรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนไป

รอยยิ้มของเฉินเฟิงที่เคยอบอุ่นกลับกลายเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันที่น่าขนลุก ลู่เหว่ยที่เคยดูซื่อสัตย์จริงใจ บัดนี้กลับยืนกอดอกมองเธอด้วยแววตาของผู้ชนะ

"ในที่สุด... เธอก็เซ็น" เฉินเฟิงหัวเราะในลำคอ

"เอกสารพวกนี้ไม่ใช่คำของบประมาณใหม่หรอกนะ ที่รัก มันคือเอกสารโอนหุ้นทั้งหมดของเธอ... ให้กับฉันและลู่เหว่ยแต่เพียงผู้เดียว"

ราวกับมีค้อนยักษ์ทุบลงกลางศีรษะ โลกทั้งใบของไป่หลิงหมุนคว้าง แต่เธอกลับฝืนยืนหยัดอย่างมั่นคง ความเจ็บปวดแล่นริ้วในอก แต่ดวงตาของเธอกลับวาวโรจน์ขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

"ฉันรู้อยู่แล้ว"

คำพูดของเธอทำให้คนทั้งสองชะงักไป เฉินเฟิงขมวดคิ้ว

"เธอว่าอะไรนะ?"

ไป่หลิงหัวเราะเบาๆ เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสมเพช "พวกนายคิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ? คิดว่าฉันจะไม่สังเกตเห็นเงินทุนที่ถูกยักยอกไปเข้าบัญชีลับในต่างประเทศของนายเหรอ เฉินเฟิง? หรือคิดว่าฉันจะไม่รู้เรื่องที่นายแอบไปพบกับคู่แข่งของเราบ่อยๆ เหรอ ลู่เหว่ย?"

ใบหน้าของทั้งคู่ซีดเผือด

"เธอ...เธอรู้ได้ยังไง!" ลู่เหว่ยอุทาน

"พวกนายทิ้งร่องรอยไว้เยอะเกินไป" ไป่หลิงกล่าวอย่างเย็นชา

"ฉันให้โอกาสพวกนายแล้ว... ให้โอกาสสารภาพ แต่พวกนายกลับเลือกหนทางที่เลวร้ายที่สุด"

เธอชี้นิ้วไปที่กองเอกสาร "เอกสารพวกนั้นน่ะเหรอ? ลายเซ็นนั่นเป็นโมฆะ ทนายของฉันได้รับการยืนยันแล้ว และแน่นอนว่าการกระทำของพวกนายก็ถูกบันทึกไว้หมดแล้ว... ทั้งภาพและเสียง" เธอมองไปยังกล้องวงจรปิดขนาดจิ๋วที่ซ่อนอยู่ในเครื่องฟอกอากาศ

เฉินเฟิงหน้าถอดสี แต่แล้วเขาก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

"แล้วยังไง! เธอคิดว่าแค่นี้จะหยุดพวกเราได้เหรอ? หุ้นส่วนใหญ่ในบอร์ดบริหารอยู่ข้างฉัน! ต่อให้เอกสารนี้เป็นโมฆะ พวกเขาก็จะโหวตเธอออกจากตำแหน่งอยู่ดี! เธอมันจบแล้วไป่หลิง! จบแล้ว!"

"ฉันอาจจะจบ... แต่พวกนายก็ต้องล่มจมไปพร้อมกับฉัน!" ไป่หลิงสวนกลับทันควัน ดวงตาของเธอฉายแววอำมหิต

"เฉินเฟิง... นายคงลืมไปสินะว่ากองทุนส่วนตัวทั้งหมดของนาย... ที่นายเอาเงินของบริษัทไปฟอก... นายลงทุนผ่านโบรกเกอร์ที่ฉันเป็นคนแนะนำให้"

หัวใจของเฉินเฟิงหล่นวูบ "เธอ... เธอหมายความว่ายังไง"

"ฉันหมายความว่า... เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว ขณะที่พวกเรากำลังประชุมกันอยู่ ทนายของฉันได้ยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้กับโบรกเกอร์ของนาย... เป็นเอกสารมอบอำนาจที่นายเคยเซ็นให้ฉันไว้เมื่อนานมาแล้วตอนที่เรายัง 'รัก' กันดี นายคงจำไม่ได้สินะ?"

เฉินเฟิงเบิกตากว้าง ความทรงจำแล่นกลับเข้ามา... เอกสารที่เขาเซ็นอย่างไม่ใส่ใจตอนไป่หลิงบอกว่าจะช่วยจัดการเรื่องการลงทุนที่ซับซ้อนให้

"ฉันใช้เอกสารฉบับนั้น... สั่งขายชอร์ต (Short Sell) หุ้นของบริษัทคู่แข่งทั้งหมด โดยใช้เงินในกองทุนของนายเป็นหลักประกัน... และในขณะเดียวกัน ก็ปล่อยข่าวลวงที่นายเตรียมไว้เพื่อทำลาย Horizon Tech ออกไปสู่ตลาด... แต่เปลี่ยนเป้าหมายเป็นบริษัทนั้นแทน"

ติ๊ง!

โทรศัพท์มือถือของเฉินเฟิงและลู่เหว่ยดังขึ้นพร้อมกัน ข้อความด่วนจากตลาดหลักทรัพย์ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

[หุ้นของ 'Stellar Corp' ดิ่งเหว 80% หลังมีข่าวลือเรื่องการล้มละลาย]

"เงินทั้งหมดของนาย... หลักทรัพย์ค้ำประกันทั้งหมดของนาย... มันหายไปแล้ว เฉินเฟิง" ไป่หลิงกล่าวสรุปด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก "นายไม่ได้แค่ล้มละลาย... แต่นายยังเป็นหนี้มหาศาลจากการทำ Short Sell ผิดพลาดอีกด้วย ยินดีด้วยนะ... จากมหาเศรษฐีคนใหม่ กลายเป็นยาจกในชั่วข้ามคืน"

"ไม่จริง!!! อ๊ากกกกกก!นังบ้า ฉันจะฆ่าแก่" เฉินเฟิงกรีดร้องอย่างเสียสติ เขาพุ่งเข้าใส่ไป่หลิงราวกับสัตว์ป่าที่บาดเจ็บ แต่หน่วยรักษาความปลอดภัยที่เขาเรียกมาเองกลับเข้ามารวบตัวเขาไว้ก่อน

"เอาตัวมันออกไป!ลากมันออกไป!!!" เขาตะโกนลั่น

หน่วยรักษาความปลอดภัยมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะทำตามคำสั่งของผู้ที่ (ณ เวลานี้) ดูเหมือนจะเป็นผู้ชนะ พวกเขาลากไป่หลิงออกจากห้องประชุม

ไป่หลิงไม่ได้ขัดขืน เธอเดินออกมาอย่างผู้แพ้ที่ยังคงไว้ซึ่งศักดิ์ศรี เธออาจจะสูญเสียบริษัท แต่เธอก็ได้ลากคนที่ทรยศเธอลงนรกไปด้วย แม้มันจะเป็นชัยชนะที่ว่างเปล่าและเจ็บปวดก็ตาม

เธอถูกผลักออกมาสู่ทางเท้าด้านนอกตึกระฟ้าที่เคยเป็นของเธอ

ซ่า...

ฝนเม็ดใหญ่เทกระหน่ำลงมาราวกับฟ้ารับรู้ความพ่ายแพ้ และผิดพลาดที่เธอเลือกไว้ใจคนผิด และนี่คือสิ่งที่เธอต้องชดใช้ ไป่หลิงยืนตากฝน เนื้อตัวเปียกปอน แต่กลับไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด หัวใจของเธอ...มันด้านชาไปหมดแล้ว เธอมองขึ้นไปยังชั้นสูงสุดของตึก เห็นเงาของลู่เหว่ยที่ยืนมองลงมาด้วยสีหน้าซับซ้อน ส่วนเฉินเฟิงคงกำลังคลุ้มคลั่งอยู่ข้างใน

จบแล้ว... ทุกอย่างที่เธอสร้างมา พังทลายลงในพริบตา...เพียงเพราะความไว้ใจ...โง่เพราะรักและไว้ใจ...

/////