บทที่ 8 เตรียมการก่อนออกเดินทาง 

บทที่ 8 เตรียมการก่อนออกเดินทาง 

หลังจากที่ได้ทราบว่าระบบวิเคราะห์ความสำเร็จที่อยู่ในหัวของเธอสามารถที่จะอัปเกรดได้ ทำให้ไป่ซินซินมีกำลังใจมากขึ้นเป็นทวีคูณ อย่างน้อยหากว่าอัปเกรดแล้ว เธอก็น่าจะหาข้าวปลาอาหารและข้าวของต่างๆ ได้ง่ายขึ้นกว่าเดิมมาก ความคิดนี้ทำให้ใบหน้าของเธอเปื้อนรอยยิ้มอย่างมีความหวัง เธอลงมือเตรียมการต่อทันทีด้วยความกระตือรือร้น

เพราะการจุขึ้นภูเขาเธอยังต้องหาเสื้อผ้าที่หนาพอจะกันลมหนาวบนภูเขาสูงด้วย แม้จะเป็นฤดูใบไม้ผลิ แต่ยอดเขาสูงย่อมมีอากาศที่แตกต่างออกไป อุณหภูมิที่ลดต่ำลงอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้หากเตรียมตัวไม่พร้อม เธอนึกถึงเสื้อคลุมเก่าๆ ของพ่อที่เก็บอยู่ในหีบไม้ใบเล็ก มันเป็นเสื้อที่ทำจากผ้าฝ้ายเนื้อหนา แม้จะเก่าและมีรอยปะบ้าง แต่น่าจะพอช่วยกันลมหนาวได้ เธอลองสวมดู เสื้อตัวใหญ่โคร่งจนเกือบคลุมไปทั้งร่างผอมบางของเธอ แต่ก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นได้ดี

ไป่ซินซินใช้เข็มและด้ายที่หาเจอ เย็บซ่อมแซมเสื้อคลุมตัวนั้นอย่างพิถีพิถัน รอยขาดต่างๆ ถูกเย็บปะอย่างบรรจง พลางคิดถึงอันตรายที่รออยู่บนยอดเขา 'สัตว์ป่าดุร้ายปกป้องงั้นหรือ? ไม่ว่าจะตัวอะไร ฉันก็ต้องผ่านมันไปให้ได้!' ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่น เธอเคยเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายอย่างงูมาแล้วครั้งหนึ่งตอนหาเห็ด และเธอก็รอดมาได้ แถมยังเอามากินอีกตะหาก เธอเชื่อว่าครั้งนี้ก็เช่นกัน

เมื่อเย็บซ่อมเสื้อคลุมเสร็จเรียบร้อย ไป่ซินซินก็เดินไปยังลำธารท้ายหมู่บ้านอย่างเงียบเชียบ เธอเลือกจุดที่กระแสน้ำไม่แรงมากนัก และมีพุ่มไม้หนาแน่นพอที่จะซ่อนตัวได้ เธอเริ่มลงมือขุดหลุมดักปลาตามที่ระบบแนะนำ เธอใช้มีดเก่าๆ ที่ลับคมแล้วค่อยๆ ขุดดินและกรวดออกอย่างระมัดระวัง แม้ร่างกายจะยังอ่อนแอ แต่จิตใจที่มุ่งมั่นก็ทำให้เธอไม่ย่อท้อ เธอสร้างโครงสร้างกับดักจากกิ่งไม้และก้อนหินที่หาได้ในบริเวณนั้น ผูกมัดด้วยเชือกปอที่นำติดตัวมา

ไป่ซินซินทำงานอย่างเงียบงันและรวดเร็ว ราวกับกำลังแข่งกับเวลา เธอรู้ดีว่ายิ่งแล้วเสร็จเร็วเท่าไหร่ โอกาสที่จะจับปลาได้มากก็ยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น เมื่อกับดักปลาถูกวางอย่างเสร็จสมบูรณ์ เธอพรางกับดักด้วยใบไม้และกิ่งไม้เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต และรอดูผลลัพธ์ในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอรู้สึกตื่นเต้นและมีความหวัง การผจญภัยครั้งนี้ไม่เพียงแต่เพื่อหาโสมและเห็ดหลินจือเท่านั้น แต่ยังเป็นการพิสูจน์ตัวเองอีกครั้งว่าเธอสามารถเอาชนะทุกอุปสรรคได้

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น แสงสีทองอ่อนๆ ของตะวันยามเช้าเริ่มสาดส่องลงมากระทบผืนน้ำที่คุ้งแม่น้ำท้ายหมู่บ้าน ไป่ซินซินตื่นขึ้นมาก่อนไก่โห่ เธอเดินไปยังหลุมดักปลาที่เธอวางไว้เมื่อคืนด้วยใจที่เต้นระรัว ไม่ใช่เพราะความกังวล แต่เป็นความตื่นเต้นเหมือนนักธุรกิจที่กำลังรอลุ้นผลกำไรมหาศาลจากการลงทุนครั้งสำคัญ ดวงตาของเธอกวาดมองไปที่กับดักที่ซ่อนอยู่ใต้กิ่งไม้และใบไม้ที่เธอพรางไว้

ทันทีที่เธอเขยิบเข้าไปใกล้ ภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้ดวงตาเรียวคมเบิกกว้างด้วยความยินดี หลุมดักปลาที่เธอขุดไว้เมื่อคืนนั้น เต็มไปด้วยปลาหลี่ฮื้อตัวอวบอ้วนมากมายนับไม่ถ้วน! พวกมันดิ้นกระเพื่อมอยู่ในกับดัก สะท้อนแสงแดดระยิบระยับราวกับเกล็ดเงินนับพัน บางตัวมีขนาดเท่าฝ่ามือ บางตัวใหญ่กว่านั้นเสียอีก! เสียงปลาตีน้ำดังตับๆ บ่งบอกถึงความมีชีวิตชีวาและความชุกชุมอย่างไม่น่าเชื่อ

ไป่ซินซินอดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้าง รอยยิ้มที่แทบไม่เคยปรากฏบนใบหน้าของไป่หลิงในชาติก่อนนี่มันเกินความคาดหมายจริงๆ! เธอคิดในใจระบบไม่เคยโกหกเลยจริงๆ ช่างเป็นระบบที่เก่งกาจเหมาะสมกับเป็นผู้ช่วยเธอในยุคที่แร้งแค้นเช่นนี้...ช่างเป็นระบบที่บอกอย่างไรเป็นเช่นนั้นจริงๆ..เธอชอบมาก!!! ไป่ซินซินหลังจากชื่นชมระบบอยู่ในใจก็รีบลงมือเก็บปลาอย่างรวดเร็วและคล่องแคล่ว แม้ร่างกายจะยังไม่แข็งแรงเต็มที่ แต่ความตื่นเต้นและกำลังใจที่ได้รับจากความสำเร็จครั้งนี้ก็ทำให้เธอมีเรี่ยวแรงมหาศาล เธอจับปลาทีละตัวอย่างระมัดระวัง ไม่ให้ปลาช้ำหรือหลุดมือ ปลาจำนวนมากถูกลำเลียงออกจากกับดักและวางลงในตะกร้าสานที่เธอเตรียมมา จนตะกร้าเต็มแน่นและหนักอึ้ง

'แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับเสบียงเดินทางแล้ว แถมยังเหลือพอที่จะเอาไว้ให้น้องๆ ของเธอได้กินระหว่างที่เธอไม่อยู่ด้วย..ดีมาก!' ไป่ซินซินคิดอย่างพึงพอใจ นี่ไม่ใช่แค่ปลา แต่เป็นเหมือนก้าวแรกที่มั่นคงบนเส้นทางสู่ความร่ำรวยที่เธอใฝ่ฝัน และยังเป็นเครื่องยืนยันว่าระบบวิเคราะห์ความสำเร็จนี้ คือเครื่องมืออันล้ำค่าที่จะพลิกชะตาชีวิตของเธอได้อย่างแท้จริง หากว่ามันบอกว่าเธอจะร่ำรวยในยุคนี้ เธอมั่นใจ 100 % ว่าจะต้องร่ำรวยตามที่มันบอกอย่างแน่นอน..

ไป่ซินซินหิ้วตะกร้าปลาที่หนักอึ้งเดินกลับกระท่อมด้วยรอยยิ้มกว้าง แสงอาทิตย์ยามเช้าเริ่มสาดส่องกระทบผืนดิน ทำให้เส้นทางดูสว่างและมีชีวิตชีวาขึ้น เมื่อมาถึงหน้าประตูบ้าน เธอก็เห็นไป่ซานและไป่เหมยเพิ่งตื่นนอน กำลังขยี้ตาอยู่

“พี่ใหญ่กลับมาแล้ว!”

ไป่เหมยร้องเสียงใส เมื่อเห็นพี่สาวพร้อมตะกร้าที่ดูหนักอึ้งในมือ ดวงตาของเด็กน้อยวาววับไปหมด…ปลาเยอะมีอาหารเยอะ…ไม่หิวแล้ว นี่คือความคิดของเธอ

“พี่ใหญ่! เยอะมากเลย!! …ปลาเยอะแยะไปเลย!”

ไป่ซานที่หลังจากได้กินยาและกินอาหารร่างกายของเขาก็ดีขึ้นมาก เด็กน้อยมองไปที่ปลามากมายด้วยดวงตาโตด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นปลาหลี่ฮื้อตัวอวบอ้วนมากมายอยู่ในตะกร้า ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเห็นปลามากมายขนาดนี้มาก่อนจริงๆ จากนั้นสายตาก็มองเลยไปที่พี่ใหญ่ของเขา…นางเป็นนางฟ้าหรืออย่างไรนะถึงได้เก่งกาจเช่นนี้

ไป่ซินซินวางตะกร้าลงเบาๆ แล้วยิ้มให้น้องๆ

“ใช่แล้ว! วันนี้พี่ใหญ่ได้ปลามาเยอะเลยนะ พวกเราจะมีปลาอร่อยๆ กินกันแล้ว”

เสียงหัวเราะและเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กๆ ดังก้องไปทั่วกระท่อม สร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความสุข ไป่ซินซินมองน้องๆ ด้วยความรัก เธอรู้ดีว่าความสุขเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้คือแรงผลักดันที่สำคัญที่สุดของเธอ สายตาของเธอกวาดมองใบหน้าเล็กๆ ที่ยังคงมีร่องรอยความซูบผอมของไป่ซาน และไป่เหมยที่แม้จะร่าเริงขึ้นมาก แต่ร่างกายก็ยังผอมแห้งอย่างเห็นได้ชัด ภาพของเด็กๆ ที่เคยอดอยากเกือบตาย ผุดขึ้นมาในห้วงความคิด ความเจ็บปวดที่บีบรัดหัวใจในตอนแรกที่เข้ามาอยู่ในร่างนี้ บัดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่านั้น

มันคือความรัก... ความรักที่ไม่ใช่ของไป่ซินซินคนเดิมทั้งหมด แต่เป็นความรู้สึกที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในใจของไป่หลิง นักธุรกิจหญิงผู้โดดเดี่ยวที่เคยคิดว่าตัวเองไม่มีหัวใจ เธอเคยใช้ชีวิตเพื่อเงินทองและอำนาจ ไม่เคยรู้จักความผูกพันที่แท้จริง แต่ตอนนี้ เมื่อเห็นรอยยิ้มบริสุทธิ์ของเด็กน้อยสองคนนี้ ความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างทำให้เธอรู้ว่า นี่คือสิ่งที่เธอโหยหามาตลอดชีวิต ความรักที่ไม่มีเงื่อนไข ความผูกพันที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลกนี้

ไป่ซินซินไม่รอช้า เธอลงมือจัดการปลาทันที เธอสอนให้น้องๆ ช่วยกันทำความสะอาดปลา ขอดเกล็ด ควักไส้ และล้างให้สะอาดหมดจด แม้จะเป็นงานที่ดูยุ่งยากสำหรับเด็กๆ แต่ไป่ซานและไป่เหมยก็ช่วยพี่สาวอย่างกระตือรือร้น

“พี่ใหญ่ ทำไมเราต้องทำเยอะขนาดนี้ครับ” ไป่ซานถามขณะช่วยล้างปลา

“เพราะเราต้องแปรรูปมันเก็บไว้กินนานๆ ไงล่ะซานเอ๋อร์” ไป่ซินซินอธิบาย

“เราจะทำปลาหมักกับปลาตากแห้งนะ มันจะช่วยให้เรามีอาหารกินตลอดฤดูหนาว และที่สำคัญคือมันเก็บไว้ได้นาน ไม่เน่าเสียง่าย”

ไป่ซินซินใช้เกลือที่ซื้อมาวันก่อนมาคลุกเคล้ากับเนื้อปลาที่ทำความสะอาดแล้วอย่างพิถีพิถัน เธอจัดแจงนำปลาส่วนหนึ่งมาหมักเกลือเตรียมไว้สำหรับทำปลาเค็ม อีกส่วนหนึ่งก็นำไปผ่าครึ่งแล้วนำไปตากแดดจัดๆ ที่ลานหน้าบ้าน โดยมีไป่เหมยคอยช่วยไล่แมลงวันไม่ให้มาตอม

“จำไว้นะ ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ตาม ถ้าเราทำด้วยความตั้งใจและใส่ใจในความสะอาด ผลลัพธ์ที่ได้ก็จะดีเสมอ” เธอสอนน้องสาวไปด้วย

เมื่อการจัดการปลาแล้วเสร็จเรียบร้อย และปลาส่วนใหญ่ถูกนำไปตากแดดหรือหมักเกลือจนเข้าที่ ไป่ซินซินก็ไม่รอช้าที่จะทำตามแผนที่วางไว้ เธอเหลือปลาสดส่วนหนึ่งไว้สำหรับมื้ออาหารในบ้าน แล้วจัดแจงเตรียมตะกร้าเปล่าและเคียวคู่ใจอีกครั้ง

“พี่ใหญ่จะไปไหนอีกครับ” ไป่ซานถามด้วยความสงสัย

“พี่ใหญ่จะขึ้นไปบนเขาหลังบ้านนะ” ไป่ซินซินตอบ

“วันก่อนพี่เห็นมีเห็ดหอมภูเขาที่ดอกยังเล็กอีกเยอะเลย พี่ต้องเก็บมาให้ได้มากที่สุดเพื่อเป็นเสบียงสำรองสำหรับฤดูหนาวของพวกเรา” ไป่ซินซินบอกน้องๆ ขณะจัดเตรียมตะกร้าและเคียว

“พี่ใหญ่ให้ฉันไปด้วยนะ” ไป่เหมยเห็นพี่สาวหยิบตะกร้าก็อยากจะไปด้วย ไป่ซินซินหันไปมองน้องสาวตัวน้อยแล้วกล่าวอย่างอ่อนโยนแต่หนักแน่น

“หากน้องเล็กไป แล้วซานซานจะอยู่กับใครล่ะจ๊ะ เอาไว้คราวหน้าพี่จะพาไปนะ”

ไป่เหมยหันไปมองพี่รองของเธอที่ถึงแม้ว่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังถือว่ายังเจ็บป่วยและอ่อนแรงอยู่ และคงอย่างที่พี่ใหญ่บอก หากว่าเธอไปด้วยแล้วใครจะอยู่กับพี่รอง เด็กน้อยถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ด้วยความเข้าใจ แม้จะรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ไป แต่เธอก็รับรู้ได้ถึงความจำเป็น

“งั้นฉันอยู่กับพี่รองก็ได้ค่ะ พี่ใหญ่กลับมาเร็วๆ นะ” 

ไป่เหมยยังไม่วายที่จะสั่งกำชับอีกครั้ง น้ำเสียงเล็กๆ นั้นแฝงความห่วงใยและความไม่สบายใจที่ต้องอยู่ห่างจากพี่สาวไปอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หากว่ามีพี่ใหญ่อยู่ เธอรู้สึกสบายใจอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าพี่สาวคนนี้คือเสาหลักเดียวที่ค้ำจุนโลกเล็กๆ ของเธอไว้ ไม่ว่าพี่ใหญ่จะทำอะไร เธอก็พร้อมจะเชื่อฟังและทำตาม ขอเพียงแค่พี่ใหญ่กลับมาอย่างปลอดภัยก็พอ

ไป่ซินซินสะพายตะกร้าเปล่าและเดินออกจากกระท่อมไปสู่เส้นทางบนภูเขาอีกครั้ง แสงแดดยามสายสาดส่องลงมาอบอุ่น บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดและเสียงนกร้อง เธอมุ่งหน้าไปยังบริเวณที่ระบบแจ้งเตือนว่ามีเห็ดหอมภูเขาชุกชุม ซึ่งเป็นจุดที่เธอเคยมาเก็บก่อนหน้านี้แล้ว เธอเดินสำรวจอย่างระมัดระวัง จดจำเส้นทาง และมองหาสิ่งผิดปกติที่อาจเป็นอันตราย เธอรู้ดีว่าการเตรียมเสบียงให้พร้อมเป็นสิ่งสำคัญที่สุดก่อนที่จะออกเดินทางผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่เพื่อหาโสมและเห็ดหลินจือบนยอดเขาเมฆา การเดินทางครั้งนี้จะต้องใช้พลังงานมาก และเธอจะต้องไม่ประมาทแม้แต่น้อย

****อยากมีระบบรวยแน่ 100% จัง***