ไม่คิดว่าปากร้ายกาจอย่างเจ้าก็หวานได้

เมื่อพูดคุยกันไปก็ดื่มกันไปจนกระทั่งยามจื่อจึงพากันแยกย้าย เหวินชางแวะมาหาซ่งจื่อเหยียนก่อนเข้านอน เขาเคาะประตูก่อนจะเอ่ยเรียก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณหนูใหญ่ข้าน้อยเหวินชางขอรับ"

"ใต้เท้าเหวินมีเรื่องอันใดหรือ นี่ดึกมากแล้ว"

"ท่านอ๋องฝากของเอาไว้ให้ท่าน ข้าน้อยเกรงว่าพรุ่งนี้อาจจะยุ่งจนลืมน่ะขอรับ"

ซ่งจื่อเหยียนเปิดประตูออกมา เห็นองครักษ์ยืนหน้าแดงเพราะฤทธิ์สุรา เหวินชางส่งกล่องไม้ให้นางก่อนที่จะเอ่ยปาก

"นี่เป็นของที่ท่านอ๋องฝากไว้ให้ท่าน เสร็จธุระแล้วข้าน้อยขอตัวก่อนขอรับ"

เหวินชางส่งกล่องไม้เล็กๆ ให้กับซ่งจื่อเหยียน จากนั้นเขาก็เดินเซกลับไปยังเรือนพักตนเอง ซ่งจื่อเหยียนกลับเข้าห้องปิดประตู ก่อนจะเปิดออกดู เห็นจดหมายม้วนไว้นางจึงหยิบมาอ่าน มีตั๋วเงินม้วนอยู่หยิบออกมาคลี่ดูมากเพียงนี้เชียว ใจกว้างไม่เบานะตาเฒ่านี่ จากนั้นก็ล้มตัวลงนอน แต่นอนไม่หลับเท่าไหร่ เคยนอนกอดบุตรชายทุกคืนวันนี้ต้องไปฝากคนอื่นไว้นางคิดถึงลูกจริงๆ

ส่วนเย่วหลีที่ไปนอนบ้านป้าหูเพื่อช่วยลูกสะใภ้ป้าหูคอยดูแลซ่งจื่อห่าว เย่วเล่อจัดของขึ้นรถม้าเสร็จเมื่อตอนเย็นแต่นางกลับลืมเอาของสำคัญไปด้วย พอนึกได้ก็ลุกไปหยิบห่อเมล็ดพันธุ์น้องรองหรือคุณหนูของนางเพิ่งได้มาเมื่อสองวันก่อนไปไว้ที่รถม้ากันลืม ทุกคนหลับหมดแล้วนางจึงไม่ต้องเห็นหน้าคนที่นางรังเกียจ

เย่วเล่อกำลังเดินกลับเรือนอยู่ๆ ก็ถูกรวบเอวบางเย่วเล่อปะทะกับอกแกร่งของบุรุษคนหนึ่ง นางคิดดว่าเป็นทหารที่มาวันนี้เมาแล้วจะทำมิดีมิร้าย ขึงพยามดิ้นให้หลุดพ้นกำลังร้องไห้คนช่วย แต่ไม่ทันได้อ้าปากนางก็ถูกคนผู้นั้นจูบร้อนแรง เย่วเล่อทั้งทุบทั้งผลักแต่ไร้ผล หลังจากจูบนางจนพอใจแล้วเขาจึงยอมถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะกระซิบข้างหู

"ไม่คิดว่าปากจัดจ้านอย่างเจ้าก็หวานได้"

เย่วเล่อรวบรวมแรงทั้งหมดผลักเขาออกก่อนจะเช็ดปากตัวเองแรงๆ และตวาดเขาทันที

"เหวินเปียวคนโสโครก เจ้ามันสารเลว ทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องล้วนสารเลวทั้งนั้น"

เย่วเล่อมองหน้าเขาอย่างอาฆาตก่อนจะเดินกลับห้อง เหวินเปียวไม่สนใจเขาเดินตามนางเข้าห้อง เย่วเล่อดันประตูปิดแต่สู้แรงเขาไม่ได้ นางชี้หน้าตวาดเขาทันที

"ออกไปนะ เจ้ามันคนเลวๆ จริงๆ "

"ชู่..จู๊ๆๆๆ ..หากเจ้าเสียงดังคงปลุกคุณหนูกับน้องสาวเจ้า และอาจจะปลุกคนทั้งเรือนก็ได้นะจางเย่วเล่อ"

"เจ้าต้องการอะไร เมาก็ไปนอนอย่ามาก่อกวน"

เย่วเล่อยอมลดเสียงลงเพราะพรุ่งนี้คุณหนูต้องขับรถม้า ไม่อาจให้นางพักผ่อนไม่เพียงพอได้ เหวินเปียวฉวยจังหวะนางเผลอเดินมาอุ้มก่อนจะวางร่างบางมาวางบนเตียงแล้วนอนกอดนางเอาไว้ เย่วเล่อดิ้นรนแต่กลับทำได้แค่ดิ้นขลุกๆ ในอ้อมกอดของเขา

"ท่านทำบ้าอะไร ปล่อยข้านะ"

"ข้าง่วงแล้วกำลังจะนอนหรือว่าเจ้าไม่อยากนอน อยู่ใกล้ข้าแล้วหวั่นไหวหรือจางเย่วเล่อ"

"หน้าด้าน ใครหวั่นไหวกับคนอย่างท่านกัน ปล่อยข้านะเหวินเปียว อื้อ"

เหวินเปียวจูบนางอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาอ่อนโยนกว่าครั้งแรก เหวินเปียวจูบนางเรียกร้องให้นางตอบสนอง เย่วเล่อพยายามที่จะดิ้นหนีแต่สุดท้ายเหวินเปียวก็หลอกล่อนางจนเย่วเล่อจูบตอบเขา แขนเรียวคล้องท้ายทอยเขาเอาไว้

เหวินเปียวพอใจมากที่คนใต้ร่างตอบสนอง เขาถอนริมฝีปากออกมาสบตากับนางก่อนจะเอ่ย

"วางใจเถอะ ข้ามิใช่บุรุษที่ข่มเหงสตรี กลับกันหากเจ้าอยากข่มเหงข้าๆ ยินดีอย่างยิ่ง"

"ใครอยากข่มเหงท่านกัน ออกไปได้แล้วข้าจะนอน"

"ข้าบอกแล้วว่าข้าจะนอนกับเจ้าที่นี่คืนนี้"

จากนั้นก็พลิกกายลงข้างๆ รั้งนางมากอดเอาไว้ ใบหน้างามซุกอยู่กับอกของเขา เย่วเล่อยกแขนขึ้นมากั้น เหวินเปียวหัวเราะก่อนจะกระซิบข้างหูเล็กๆ ของนาง

"ยิ่งดิ้นยิ่งทำให้ข้าตื่นตัวนะ แน่ใจหรือว่าจะไม่นอนเด็กดื้อ"

"ท่านกอดแน่นเกินไปข้าหายใจไม่ออก"

ใบหน้าเห่อร้อนจนรู้สึกได้ เหวินเปียวมองใบหน้างามผ่านแสงตะเกียงก่อนจะไล้แก้มนางเบาๆ

"เอาแขนออกมา อย่าดันข้าเย่วเล่อ"

"ข้า"

"กอดเอวข้าไว้ ถ้าเจ้าไม่ทำข้าจะ"

"กอดแล้วๆ ข้ากอดท่านแล้ว อย่าทำรุ่มร่ามนะข้าง่วงพรุ่งนี้ข้าต้องไปแล้ว ท่านอยากให้ท่านอ๋องกลับมาเจอพวกข้ายังอยู่หรือไง"

เย่วเล่อกอดเอวหนาของเขาไว้ก่อนจะข่มใจข่มตาหลับไป เหวินเปียวกลับนอนไม่หลับ เดิมทีแค่อยากสั่งสอนนางแต่ตอนนี้เป็นตัวเองที่ทรมาน ไม่นานเขาก็หลับตามนางไป เย่วเล่อลืมว่ามีคนนอนข้างๆ นางดิ้นเพราะมีบางอย่างๆ หนักๆ มาทาบที่หน้าท้อง จึงลืมตาเหวินเปียวให้ตายสินางลืมไปเลยว่าเขานอนด้วย นี่น่าจะยามอิ๋นแล้ว เย่วเล่อพยายามเอาแขนของเขาออกไป แต่เหวินเปียวกลับกอดนางแน่นกว่าเดิม

"จะรีบตื่นไปไหน ยังเช้าปานนี้"

"ข้าต้องไปเตรียมมื้อเช้าและเสบียงเดินทางน่ะ"

เหวินเปียวลืมตาก่อนจะพลิกกายอยู่ด้านบนมองสบตากับนาง ให้ตายเถอะอยากรังแกนางจริงๆ แต่เขาเป็นบุรุษเรื่องเลวทรามเช่นนี้เขาไม่อาจทำได้ แต่นางยั่วยวนนัก เหวินเปียวข่มอารมณ์ตนเองก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วรั้งนางมานั่งตักตนเอง

"ขอบใจนะเย่วเล่อ"

"ห๊ะ..ขะ ขอบใจข้า ท่านป่วยหรือไม่เหวินเปียว"

"เจ้าทักทายยามเช้าข้าก่อนแล้วค่อยไปห้องครัว"

"ห๊า อะไรคือทักทายท่านกัน..อื้อ"

เหวินเปียวจูบนางอีกครั้งนานจนเย่วเล่อต้องทุบเขาแรงๆ นางหายใจไม่ทัน เหวินเปียวยอมปล่อยนางไป เย่วเล่อเข้าครัวไปแล้วแต่คนตัวโตกลับนอนบนเตียงสูดกลิ่นกายของคนที่เพิ่งจากไป