ออกเดินทาง

เขานอนไม่หลับมานานแล้ว เนื่องจากวรยุทธที่เขาฝึกฝนทำให้เขากลายเป็นคนนอนยาก บางวันสามคืนไม่หลับก็มี แต่เมื่อคืนเขาหลับสนิท เป็นเพราะนางหรือเพราะห้องนี้กันแน่ที่ทำให้เขานอนหลับได้สนิทในรอบหลายปี นางไม่อยู่เขาจะนอนห้องนี้บางทีสาเหตุการที่เขานอนหลับอาจมาจากห้องนี้ก็ได้ หากเป็นเช่นนั้นเขาจะขอท่านอ๋องย้ายมาพักที่นี่ถาวร

ซ่งจื่อเหยียนตื่นมาทำมื้อเช้าช่วยกันกับเย่วเล่อ นางทำขนมหลายอย่างที่สามารถกินกับน้ำชาตอนเดินทางได้ บุตรชายยังเล็กการเข้าพักโรงเตี๊ยมบ่อยๆ ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนางจึงจะหาเช่าบ้านนอนระหว่างเดินทาง

เมื่อทำอาหารเสร็จก็ปลายยามเฉิน สองคนนายบ่าวพากันขึ้นรถม้าเดินทางไปรับซ่งจื่อห่าว กับเย่วหลีที่บ้านป้าหูทันที เมื่อคืนพวกเขาเมากันหนักมาก อีกอย่างวันนี้ต้องรอคำสั่งท่านอ๋องก่อนจึงได้ตื่นสาย เหวินชางกับเหวินเปียวได้รับคำสั่งจึงออกเดินทางเข้าเมืองหลวงแต่เช้าแล้ว จึงไม่รู้ว่าซ่งจื่อเหยียนกับสาวใช้ส่วนตัวของนางออกเดินทางไปแล้ว

เมื่อมาถึงบ้านป้าหูก็รีบลงไปรับบุตรชายทันที ป้าหูไม่ได้ถามว่าพวกนางจะไปไหน เพราะปกติถ้าสินค้าขายดีก็จะไปกันทั้งบ้าน ลูกสะใภ้ป้าหูอุ้มซ่งจื่อห่าวมาส่ง ซ่งจื่อเหยียนรับบุตรชายมาแล้วส่งถุงเงินให้ป้าหู

"ทานป้า ท่านรับไว้นะเจ้าคะ เอาไปรักษาอาการบาดเจ็บบุตรชายด้วย วันนี้ข้าซ่งจื่อเหยียนต้องไปก่อน หวังว่าจะได้พบกันอีกเจ้าค่ะ"

"อาซ้อกล่าวอันใดกัน เจ้าพูดเหมือนจะไปที่อื่นอย่างไรอย่างนั้น อ้อบุตรชายของเจ้าอาห่าวเหมือนจะไม่สบาย อย่างไรพาไปหาท่านหมอหยวนตรวจดูสักหน่อยเถอะนะอาซ้อ ส่วนน้ำใจของเจ้าข้าขอบคุณมาก"

ป้าหูเอ่ยน้ำเสียงไม่จริงจังเท่าไหร่ แต่ก็รับถุงเงินมาแม้เงินจะไม่มากแต่ก็เป็นน้ำใจของนาง ซ่งจื่อเหยีนรับบุตรชายมาก่อนจะหอมด้วยความคิดถึง จากนั้นก็ส่งให้เย่วเล่ออุ้ม เย่วหลีเดินมาพร้อมกับขนมที่ป้าหูทำให้ จากนั้นทุกคนก็เอ่ยร่ำลากัน

ซ่งจื่อเหยียนควบม้าออกไปทันที นางไม่ได้เอ่ยร่ำลาอันใดกับป้าหูอีก ถึงแม้นว่าที่ผ่านมาป้าหูจะดีกับนางมากนัก แต่เว่ยเซียวหยางเป็นคนที่น่ากลัวไม่น้อย นางไม่อยากให้ป้าหูรู้อะไรมากเกินไป หากเขาให้คนมาสอบถามเค้นความจริงเกรงว่าป้าหูจะปิดไม่อยู่ สุราเหล่านั้นเมื่อถึงเวลากรองออกมาขายคงได้แปดหรือเก้าร้อยตำลึง

ซ่งจื่อเหยียนควบม้าอย่างเร็วนางต้องการเข้าเมืองก่อนตะวันตกดิน ดูเหมือนอาห่าวจะมีไข้ ดีที่นางติดสุราที่กรองแล้วหลายไหเล็กมาด้วยจึงให้เย่วเล่อนำมาเช็ดตัวให้ซ่งจื่อห่าว เกือบยามโหย่วสามคนจึงได้บ้านเช่าในตำบลฮวากู่ ห่างจากเมืองหลวงสามร้อยลี้

ซ่งจื่อเหยียนพากันเข้าไปในบ้าน นางไหว้วานให้หลานชายเจ้าของบ้านไปเกี่ยวหญ้าให้ม้าของนางจากนั้นก็เริ่มทำมื้อเย็น ซ่งจื่อเหยีนเดินไปยังบ้านท่านป้าเจ้าของบ้านก่อนจะเอ่ยถามหาร้านหมอในตำบล ปรากฏว่าเขาแซ่โม่ชื่อโม่หยุน

ซ่งจื่อเหยียนพาบุตรชายไปหาท่านหมอ เมื่อตรวจเรียบร้อยเด็กน้อยน่าจะเป็นหวัดเพราะอากาศเปลี่ยนซ่งจื่อเหยียนจ่ายค่าหมอและค่ายาก่อนจะพาบุตรชายกลับบ้าน นางไม่อยากรั้งอยู่นานนางอยากไปให้พ้นๆ

ซ่งจื่อเหยียนพาบุตรชายเข้านอน แต่นางนอนไม่หลับหลังจากที่ซ่งจื่อห่าวหลับไปแล้วนางก็หยิบกล่องไม้ออกมาเพื่ออ่านจดหมายอีกรอบ

(คุณหนูซ่ง..เรื่องระหว่างเราเกิดจากคนวางแผนให้ร้าย แม้ว่าฝ่าบาทจะมีรับสั่งให้ข้ารับเจ้าเข้าจวน แต่ก็มิได้ทรงบังคับให้เราแต่งงานกัน เงินสองแสนตำลึงนี้ถือว่าข้าชดเชยที่ทำให้เจ้ามีมลทิน ข้ามิใช่คนใจร้ายถึงขั้นเห็นแก่ตัว เจ้ามาอยู่ที่นี่เกือบสองปีเดิมทีข้าคิดว่าเจ้าคงจากไปนานแล้ว ในเมื่อรั้งอยู่อาจเป็นไปได้ว่าเจ้าเกรงกลัวข้าเช่นนั้นจงไปเถิด จงไปใช้ชีวิตใหม่ ที่อี้โจวเป็นเขตดูแลของตระกูลเว่ยไม่มีใครทำร้ายพวกเจ้าสามคนได้หวังว่าเจ้าจะเข้าใจความหวังดีของข้า เว่ยเซียวหยาง)

ซ่งจื่อเย่วเก็บจดหมายไว้ในกล่องไม้ตามเดิม ข้าจะใช้ชีวิตให้ดีสมกับที่เจ้าให้โอกาสลาก่อนนะเว่ยเซียวหยาง แต่ตระกูลซ่งกับข้ายังมีเรื่องให้สะสาง รอข้าก่อนเถิดตระกูลซ่ง ซ่งจื่อเหยียนความแค้นของเจ้าข้าจะสะสางให้เอง ส่วนบุตรชายของเจ้านับจากนี้ข้าจะเลี้ยงดูเขาให้เป็นยอดคน