พี่ผีจ๋าอย่ามาหลอกกันเลย

ทางด้านหลี่อวี้ถิงที่หนีไปอยู่ห้องเพื่อนแล้วแล้วบอกขายคอนโดเรียบร้อยก็ไปหาซื้อคอนโดใหม่อยู่  เกือบสามเดือนแล้วที่เจอผีผูหญิงในชุดโบราณ  ตั้งแต่ย้ายสถานที่เธอก็ไม่เจออีกเลย  แปลว่าที่เธอขายคอนโดนั้นตัดสินใจถูกแล้ว   วันนี้เธอมีปาร์ตี้สละโสดของเพื่อนสาวในแก๊ง    หลังจากดื่มกันจนเมาแล้วหลี่ว่านถิงก็ขอตัวกลับบ้านก่อน เธอเพิ่งจะซื้อคอนโดห้องใหม่ได้ไม่นาน

"นี่ถิงถิง..เธอเลื่อนตำแหน่งใหม่แล้วเหรอ"

"อืม...บอสให้ไปคุมการค้าภูมิภาคน่ะ"

"อิจฉาแกก็ไม่ได้ด้วย  ใครจะไปพูดได้8ภาษาเหมือนแกล่ะ  ถิงถิงขับรถดีๆนะ"

หลี่อวี้ถิงขับรถมาตามทาง  เธอเป็นคนคออ่อนจึงดื่มแค่นิดหน่อย  และเพราะต้องขับรถกลับบ้านเอง  กำลังจะถึงไฟแดงอีกสามร้อยเมตรอยู่ๆก็รู้สึกเย็นๆในรถ เสียงเรียกเธอเบาๆจึงหันไปดู  ตาเบิกกว้างทันทีมาอีกแล้วหรือ

"พี่สาว  เราเจอกันอีกแล้วนะเจ้าคะ"

"ห๊ะ..ทะ เธออีกแล้วหรือ  ทำไมไม่ไปเกิดมาทำไมอีก"

"พี่สัญญามาก่อนว่าจะช่วยทำหน้าที่ทุกอย่างแทนข้าแล้วข้าจะไป"

"หน้าที่อะไร ได้ๆๆๆสัญญาเธอพอใจหรือยังแม่ผีน้อยจ๋า  ไปเถอะๆฉันสัญญาจะทำทุกอย่างแทนเธอเอง  ฮือๆๆ หรือที่จริงเธอมากับรถคันนี้   ได้ๆๆพรุ่งนี้ฉันจะขายรถทิ้ง  แม่จ๋าช่วยลูกด้วยเถอะ"

เมื่อถึงไฟแดงหลี่อวี้ถิงแตะเบรกแต่มันค้าง  หักพวงมาลัยก็ไม่ได้มันล็อคหลี่อวี้ถิงส่ายหน้า  เธอหันมาหาวิญญาณหญิงสาวที่นั่งข้างๆก่อนจะร้องไห้  รถของเธอผ่าไฟแดงทันทีและรถบรรทุกขนาดใหญ่ก็พุ่งชนเข้ากลางคัน  รถของเธอกลิ้งไปหลายตลบ  หลี่อวี้ถิงกระอักเลือดออกมานัยตาค้างเหลือบมองจางอวี้ถิงอย่างแคลงใจ   จางอวี้ถิงยื่นมือไปลูบใบหน้าให้ดวงตาของเธอปิดสนิท  ก่อนจะเอ่ยขอโทษ

"ขออภัยด้วยพี่สาวที่ทำเช่นนี้  ที่เหลือรบกวนท่านแล้ว"

ดวงวิญญาณสองดวงล่องลอยไปคู่กัน  เมื่อจางอวี้ถิงนำดวงวิญญาณของหลี่อวี้ถิงมาส่งนางก็จากไปพร้อมชายชราทันที  ร่างกายที่ไร้ลมหายใจไปก่อนหน้าโดยที่ไม่มีผู้ใดรู้   อยู่ๆก็กระตุกเกร็งก่อนจะมีเสียงไอออกมา  ลี่จูรีบมาดูคุณหนูขอนางทันที

เสียงในห้องไอออกมา  ลี่จูรีบวิ่งเข้าไปดูคุณหนูของนางทันทีที่ได้ยินเสียง   เมื่อคืนก่อนนอนคุณหนูหน้าซีดอย่างมาก   

หลี่อวี้ถิงรู้สึกเหมือนตัวเองมีก้อนอะไรติดคอจึงไอออกมาแรงๆ  เสมหะที่อุดตันมานานจนทำให้ร่างนี่ป่วยมาตลอดเวลานี้ถูกขับออกมาเรื่อยๆ

 หลี่อวี้ถิงควานหาถังขยะตามสัญชาตญาณจนลืมมองรอบๆด้าน 

เสียงไอรุนแรงเธอพยายามขากออกมาเป็นเสมหะสีข้นมีกลิ่นเน่าออกมาด้วย  ก่อนจะโซซัดโซเซไปหาน้ำ ลี่จูที่เข้ามาเห็นเจ้านายตนเองคลานสี่ขาไปหาถ้วยน้ำก็รีบหยิบส่งให้ทันที 

หลี่ว่านถิงรับชามมาก่อนจะบ้วนปากลงในหระโถนหลายๆครั้ง  ลี่จูเห็นสิ่งที่อยู่ในกระโถนถึงกับผงะ   หลี่อวี้ถิงที่เหมือนมีก้อนอะไรมาติดที่หน้าอกพอเธอพยายามไอออกมาแรงๆแล้วมันก็หลุดออกมา  จากที่อึดอักก็รู้สึกโล่ง

แต่หลี่อวี้ถิงที่เพิ่งจะบ้วนปากเสร็จกำลังมึนงง เธอขับรถอยู่ดีๆแม่ผีสาวชุดโบราณก็มานั่งข้างๆเบรกไม่อยู่พวงมาลัยก็ล็อคทำให้รถคว่ำไม่ใช่หรือ   เธอตายแล้วใช่ไหม  ที่นี่ที่ไหนกัน  มีแสงตะเกียงหรือว่าเป็นตะเกียงนำดวงวิญญาณกัน

หลี่อวี้ถิงค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้น  ลี่จูเข้ามาประคองคุณหนูของนาง หลี่อวี้ถิงหันหน้าไปหาคนที่กำลังพยุงเธออยู่ก็ผลักออกแล้วดีดตัวไปมุมห้องทันที

“ฮือๆๆ..แม่เจ้าตัวเก่าไปแล้วตัวใหม่มาจากไหนอีกเนี่ย  พี่ผีจ๋า อย่ามาหลอกกันเลย อยากได้อะไรบอกมานะจะเผากระดาษเงินกระดาษทองไปให้  เชงเม้งอยากกินอะไรบอกมาเถอะ”

ลี่จูเดินไปหา  หลี่อวี้ถิงเดินหนี  ผีตัวนี้คนละตัวกับที่นั่งในรถของเธอ  ลี่จูคิดว่าอาการของคุณหนูกำเริบก็ร้องไห้ออกมา  จนหลี่อวี้ถิงเองต้องหยุดร้องไห้ทันที

“ฮือๆๆๆ  คุณหนูเจ้าขาคนดีของบ่าว คุณหนูอาการท่านกำเริบถึงเพียงนี้เชียวหรือเจ้าคะ  ฮือๆๆ นายท่านเจ้าขาท่านอยู่ที่ไหน กลับมาเถอะเจ้าค่ะฮือๆๆๆ”

หลี่อวี้ถิงมองหน้าผู้หญิงที่ใส่ชุดโบราณก่อนจะค่อยๆเดินไปหาอย่างกล้าๆกลัวๆ  เธอแตะตัวลี่จูอย่างระแวง  เอะ!!ตัวอุ่น   มีเนื้อหนังจับต้องได้  คะ คนเหรอ กำลังจะเอ่ยปากถามอยู่ก็ปวดหัวขึ้นมาทันที 

ภาพความทรงจำของวิญญาณผู้หญิงในชุดราณคนนั้นผ่านเข้าหัวของเธอต่อเนื่อง  หลี่อวี้ถิงลงไปนอนตัวงอเพราะเธอปวดหัวมาก ลี่จูที่เห็นคุณหนูของตนเป็นเช่นนั้นก็รีบมากอดก่อนจะร้องไห้หนักกว่าเดิม

“โอ๊ย...ปวด  ปวดหัวมากเลย อื้อ  ปวดจะระเบิดอยู่แล้ว  เธอเป็นใครพอแล้ว พอๆๆๆไม่อยากรับรู้  โอ๊ยยย อ๊ายย อื้อออ  พอแล้ว  พอสักที”

“ฮือๆๆๆคุณหนู  บ่าวอยู่ตรงนี้นะเจ้าคะคนดีของบ่าว   มองมาที่บ่าวสิเจ้าคะ  คุณหนูเจ้าขา”

“ไม่ไหวแล้ว..อ๊ายยย”

หลี่อวี้ถิงสลบไปแล้ว พอดีกับที่หยางหมิงกำลังเดินกลับมาจากจวนของเซียวอี้หลง  เขาผ่านทางจวนเล็กเพราะเป็นทางลัดจึงได้ยินเสียงของสองนายบ่าว  หยางหมิงเดินเข้าไปในจวนเล็ก   อาจิ้งเอ่ยเรียกคนด้านใน

“คุณหนูจาง  แม่นางลี่จูใต้เท้ามาเยือนน่ะ”

“...”

“คุณหนูจาง...แม่นางลี่...”

อาจิ้งยังไม่ทันเอ่ยจบประตูก็เปิดออกมา  ลี่จูรีบวิ่งลงมาหาทั้งสองคน  หยางหมิงเดินขึ้นหน้ามาก่อนจะถาม

“เอะอะอันใดกันพวกเจ้าสองคนนายบ่าว    มิรู้หรือว่านี้ยามไหนแล้ว  อีกอย่างบ่าวไพร่ในเรือนไปที่ใดกันหมด”

“เอ่อ..คุณหนูอาการป่วยกำเริบนิดหน่อยเจ้าค่ะ  ส่วนบ่าวไพร่พวกนางชอบที่จะซุบซิบนินทา  คุณหนูเห็นว่าในเมื่อคนไม่มีใจก็ไม่อาจฝืนให้มารับใช้เจ้าค่ะ”

“คนไม่มีใจ  ชอบนินทาหรือ เหตุใดข้าไม่ได้ยินพ่อบ้านรายงานกันว่าพวกเจ้าไล่คนกลับไปแล้ว”

ลี่จูก้มหน้าก่อนจะเอ่ยอุบอิบ

“พ่อบ้านท่านนั่นแหละตัวดี  สาวใช้ในจวนเป็นเมียตาแก่นั่นเกือบครึ่งจวนแล้วมั้ง”

แม้จะเสียงเบามากแต่ทั้งคู่ได้ยิน  หยางหมิงคงต้องจัดการเรื่องนี้สักหน่อย  เขาปล่อยทำไม่เห็นเพราะเรื่องบางอย่างไม่ได้ร้ายแรง   หากแต่ถ้าสิ่งที่ลี่จูคนนี้พูดเป็นเรื่องจริงเขาเอาไว้ไม่ได้เช่นกัน

หยางหมิงกำลังจะสาวเท้าเข้าไปดูในเรือนแต่ลี่จูขวางเขาเอาไว้  หยางหมิงมองหน้าสาวใช้ของเมียเด็กตนเองทันที  สายตาที่มองมาทำเอาลี่จูกลืนน้ำลายก่อนจะเอ่ย

“คุณหนูไอหนักมากขับเอาเสมหะออกมาเยอะนัก  อีกทั้งมีกลิ่นไม่ดี  บ่าวเกรงว่าใต้เท้าจะรังกียจคุณหนู  แต่ว่านานๆคุณหนูจะป่วยหนักสักที เอาไว้บ่าวทำความสะอาดเรียบร้อยค่อยเข้าไปนะเจ้าคะ”

“แล้วยังรออันใด  ไม่รีบไปทำ”

“หา ห๊า  เจ้าค่ะจะไปเดี๋ยวนี้”

ลี่จูรีบไปเอากระโถนมาล้างทำความสะอาด  จุดกำยานให้ห้องมีกลิ่นหอม  ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยามหยางหมิงก็เข้ามาดูจางอวี้ถิง  เขาแต่งกับนางมาสามเดือนแล้ว  นอกจากวันที่เข้าพิธีเขาก็ไม่ได้เจอนางอีกเลย  เขาอยากให้นางอิสระ  และตัวเขาเองก็ไม่อยากมีพันธะเช่นกัน