วางแผนหนีเที่ยว

ปี้เหยากับลี่จูมองหน้ากันทันที พวกนางเคยเห็นกันหลายครั้งเพราะลี่จูมักไปซื้อยาที่ร้านหมอประจำ ตอนที่นายท่านเขียนตัวยาให้ ปี้เหยาเองก็ติดตามคุณหนูว่านเสมอ แต่พวกนางไม่เคยได้พูดคุยกัน จางอวี้ถิงวาดแผนที่ตามที่ว่านชิงชิงบอกนาง จางอวี้ถิงยิ้มให้นางก่อนจะเอ่ย

“ช่องโหว่ทางด้านติดกับช่องทางด้านท่านพอดี เอาอย่างนี้ท่านทุบฝั่งท่าน ส่วนข้าทุบฝั่งข้าไม่กี่วันก็ทะลุถึงกันแล้วอีกอย่างข้าทุบไว้บ้างแล้ว เมื่อมันทะลุกันเราสองคนสามารถไปไหนก็ได้ เวลาที่กลับมาท่านก็กลับเรือนตนเองได้เลยไม่ต้องผ่านเรือนข้า” 

“ดีเลย งั้นข้าจะกลับไปทุบเดี๋ยวนี้ไว้พวกเราจะได้ไปเที่ยวให้ทั่งเมืองหลวงเลย ข้าได้เงินเดือนจากตาเฒ่านั่นสามสิบตำลึง”

“ข้าก็ได้เงินเดือนเหมือนกัน เอาเช่นนี้ไหมไหนๆ วันนี้ท่านก็มาแล้วพวกเรามาช่วยกันทุบดีกว่า เผื่อจะทะลุกันเร็วขึ้น ข้ามีเครื่องมือเกษตรที่ข้าขอไปทางตาเฒ่าหยางไว้”

“ได้สิ ปี้เหยาพวกเรามาช่วยกันเถอะ”

จากนั้นทั้งสี่คนก็ช่วยกันลากกระถางต้นโบตั๋นมาบังฝั่งที่จะทุบ ก่อนจะช่วยกันค่อยๆ ทุบทีละน้อย หากเสียงดังเกินไปอาจมีคนได้ยิน ปี้เหยากับลี่จูละมือไปทำอาหารเที่ยง ทั้งสองคนยังคงหมกมุ่นกับการทุบกำแพงอยู่ มือของว่านชิงชิงเริ่มมีตุ่มใสๆ จางอวี้ถิงจึงบอกให้นางพักก่อน ว่านชิงชิงไปนั่งพักมองดูจงอวี้ถิงทำงานก่อนจะเอ่ยถาม

“ถิงถิง ข้าได้ยินท่านปู่เคยบอกว่าเจ้าป่วยหนัก มิสามารถออกมาโดนลมโดนอากาศข้างนอกได้มิใช่หรือ”

“มีเรื่องเช่นนี้จริงๆ เมื่อตอนห้าขวบข้าพลัดตกสระน้ำในจวน หลังจากที่ขึ้นมาข้าก็เจ็บออดแอดๆ มาตลอด แต่ว่ามันเป็นอาการไม่ร้ายแรง ข้ามีเสมหะที่อุดตันช่องอก ข้าตัดสินใจลองทุบตัวเองแรงๆ ดูหลายๆ ครั้ง ถ้าไม่หายก็แค่ตาย โชคดีที่ข้าหายเลยไม่ตายน่ะเจ้าค่ะ”

“อ้อ มิน่าท่านปูจางถึงรักษาไม่ได้ ที่แท้ปู่ของเจ้าคงไม่กล้าลงมือกับหลานสาวตนเอง แต่เจ้าใจกล้ามากนะ เป็นข้าไม่รู้เลยว่าจะกล้าเสี่ยงหรือไม่”

“คนเราเกิดมาชาติเดียวตายหนเดียว (ยกเว้นข้า) จะยอมทรมานไปทำไม่ หากไม่ลองดูจะรู้ผลลัพธ์หรือเจ้าคะ”

ทั้งคู่สนทนากันจนกระทั่งปี้เหยามาตามไปกินข้าวจึงได้ล้างมือ ทั้งสี่ไม่แยกนายบ่าวนั่งกินข้าวด้วยกัน จนกระทั่งอิ่มจึงนั่งพักอีกซักหน่อย จางอวี้ถิงอยากทุบให้เสร็จวันนี้ ว่านชิงชิงจะได้กลับออกไปโดยที่ไม่ต้องปีนต้นไม้ กระทั่งยามโหย่วก็ได้ช่องประมาณสามฉื่อ

พอให้คนตัวเล็กๆ อย่างพวกนางลอดได้ จากนั้นจางอวี้ถิงก็ลอดข้ามมาฝั่งจวนเซียว มีกระถางต้นไม่ระเกะระกะมาก สองคนนายบ่าวใช้ชีวิตแบบไม่มีอะไรเลยบ่าวไพร่ก็ไม่มีรับใช้ ทั้งสี่คนหากระถางมาบังรูสุนัขลอดของพวกนาง จนเสร็จเรียบร้อยก็ต่างร่ำลา ปี้เหยาบอกว่าพรุ่งนี้จะมาช่วยทุบช่องที่อยู่ด้านในรั้วของฝั่งนางช่องที่อยู่ด้านหลังรั้วดอกไม้เพื่อจะใช้ช่องทางนั้นออกไปนอกจวน

ว่านชิงชิงเหนื่อยมากแต่ว่านางก็ดีใจที่อย่างน้อยก็มีเพื่อนใหม่มาเพิ่ม หลังจากนี้พวกนางจะใช้ชีวิตให้สนุก เซียวอี้หลงจะทำอะไรก็ช่างนางคร้านจะใส่ใจ ปี้เหยาเทน้ำผสมให้คุณหนูของตนเรียบร้อยก็เตรียมอาภรณ์วางไว้ในห้องก่อนจะเตรียมไปซักผ้าที่เปื้อนดิน

“ปี้เหยาหยดน้ำมันหอมระเหยสักหน่อย วันนี้ข้าเหนื่อยมากเลย แต่เมื่อคิดถึงผลลัพธ์ก็คุ้มยิ่งกว่าคุ้มอีก”

“เจ้าค่ะคุณหนู แล้วอย่าแช่เพลินจนหลับคาอ่างอีกนะเจ้าคะ บ่าวจะไปซักชุดก่อนเปื้อนดินไปหมดเลย”

เมื่อเช้าได้ดอกเหมยกุ้ยมามากนัก ฝนตกทุกวันดอกไม้งดงามมาก ปี้เหยาผสมน้ำเรียบร้อยแล้วก็ไปซักผ้า ส่วนว่านชิงชิงนอนแช่น้ำอย่างสบายใจ มือเป็นตุ่มใส่ๆ หลายตุ่ม เดี๋ยวจะเจาะน้ำออกแล้วใส่ยาอีกที ปี้เหยามัวแต่ซักผ้าจนไม่รู้ว่ามีคนมาเยือน

เซียวอี้หลงรำคาญที่ท่านย่าของเขาเอาแต่ถามว่าเมื่อไหรจะมีหลานสักที ท่านย่าไม่รู้ว่าเขาไล่นางมาอยู่เรือนข้าง คนในจวนไม่กล้าบอกแก่ท่านย่าของเขา เดิมทีนางจะกลับมาในอีกห้าเดือน แต่เพราะมีสหายของนางเดินทางมาจากดินแดนตะวันตกนางจึงอยู่ถือศิลต่อที่วัดกลับพร้อมกับท่านย่าของหยางหมิง

หลังจากที่เซียวอี้หลงกลับเรือนหลักไปแล้วว่านชิงชิงกับปี้เหยาก็รอจนตะวันตกดิน  สองคนนายบ่าวค่อยคืบคลานออกจากเรือนไปยังรูสุนัขที่พวกนางช่วยกันทำ   จากนั้นก็อาศัยแสงจันทร์นำทางเพื่อไปหาจางอวี้ถิง   เมื่อทั้งคู่มาถึงก็ใช้ก้อนหินเล็กๆปาไปที่หน้าประตู  จางอวี้ถิงที่ได้ยินก็ลุกออกมาดู   จางอวี้ถิงเห็นเงาตะคุ่มๆดูแล้วรูปร่างคล้ายสตรี  เป็นสองนายบ่าวจากจวนข้างๆว่านชิงชิงกับปี้เหยา  จางอวี้ถิงเดินไปหาพวกนางก่อนจะเอ่ยถาม

"พี่ชิงชิงท่านมาได้อย่างไรกัน  ไม่กลัวตาแก่บ้านท่านจับได้หรือ"

"ไม่หรอก  วันนี้ตาแก่นั่นจะมาพูดกับข้าเรื่องที่ท่านย่าเขาจะกลับอีกสิบเดือนข้างหน้า  แต่เขากักขฬะจนถูกปี้เหยาเอากระดานซักผ้าฟาดไปสามที   เมื่อตอนหัวค่ำจึงให้คนมาแจ้งว่าเขาจะเพิ่มเงินเดือนให้  แต่ว่าข้าต้องอยู่แต่ในเรือน  หากอยากไปข้างนอกเขาจะให้คนพาออกไปแค่มาแจ้ง"

"แล้วท่านคิดอย่างไร"

"เหอะ..ไปแจ้งหรือเจ้าก็รู้ว่าหากข้าไปแจ้ง  คนของเขาต้องตามประกบติดข้า  จะเอาอิสระมาจากไหนกัน"

"แต่ว่าข้าว่าพรุ่งนี้ท่านให้คนไปแจ้งเขาสักหน่อยดีกว่า"

"หมายความว่าอย่างไรหรือถิงถิง"

"ข้าอยากกินขนม  อยากทำขาหมูตุ๋นผักกาดดอง  อยากได้เครื่องเทศ  โรงครัวของที่นี่แม้ว่าข้าจะสามารถขอมาได้  แต่อย่างไรก็ไม่อาจขอได้มากนัก  ท่านขออนุญาตตาแก่บ้านท่านออกไป   หาซื้อของที่ข้าต้องการข้าจะเขียนรายการที่ต้องซื้อให้ท่าน  ที่สำคัญพวกเราต้องการชุดบุรุษ"

"อ้อ..ข้าเข้าใจแล้ว  งั้นเจ้าก็ร่างมาเถอะก่อนตาเฒ่านั่นจะเข้าวังข้าจะไปดักรอเขาก่อน"

"พี่..ท่านอย่าแข็งนะท่านอ่อนข้อสักหน่อย  แต่อย่าอ่อนเกินไปจนเขาผิดสังเกต  ท่านก็แค่บอกว่าท่านอยากไปหาซื้อผ้ามาตัดชุดกับซื้อของใช้สตรี  ออกจากจวนได้ค่อยไปตามร้านที่ข้าจดรายการให้"

"อืม  แล้วจะเอามาให้เจ้าหลังจากกลับมา"

"อย่าเอามา  พี่ชิงชิงเขาจับผิดท่านอยู่  ท่านต้องเอาของไว้ที่เรือนท่านก่อน  หากเขาสอดรู้สอดเห็นอยากมาดูว่านท่านซื้ออะไรมามากมายท่านต้องมีสิ่งของเหล่านั้นให้เขาเห็น  ให้ปี้เหยาเอาของสดกับชุดบุรุษมาก็พอ  นอกนั้นฝากไว้ก่อน  รอจนเขาลืมไปแล้วค่อยเอามา  พรุ่งนี้ข้าจะเริ่มทุบทางออกไปนอกเรือน"

"ได้  เอาตามที่เจ้าว่า  เช่นนั้นข้ากลับก่อนนะถิงถิงเจ้าก็อย่านอนดึกนักเล่า"

จางอวี้ถิงเห็นนางพันผ้าที่มือก็เรียกนางให้หยุดก่อน  จากนั้นก็เข้าไปเอายาสมานแผลมาให้นาง  ตาเฒ่าหยางหมิงแม้จะขี้เก๊กไปหน่อยแต่ก็ยังถือว่ามีน้ำใจ  เขาให้คนนำยามาให้ตอนที่นางเคลื่อนย้ายต้นไม้และลงมือยกร่องแปลงผัก