เจอเพื่อนใหม่

หลังจากสั่งงานไปไม่เกินสามวันต้นไม้ที่นางสั่งก็มาถึง บ่าวช่วยกันปลูกเต็มแนวกำแพงจวนเล็กทอดยาวทั้งสี่ด้าน จางอวี้ถิงเริ่มลงมือเพาะเมล็ดพันธุ์ที่ให้พ่อบ้านหาซื้อมาได้ หยางหมิงยังคงออกตรวจตราความเรียบร้อยของบ้านเมือง

หยางหมิงยังไม่รู้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของจวนเล็ก หลังจากที่เขาบังเอิญเดินผ่านในคืนนั้นก็เป็นเวลาสองเดือนแล้วจางอวี้ถิงยิ้มหวานให้กับรั้วไม้เลื้อยของนาง โชคดีที่เป็นหน้าฝนต้นไม้งามไวมาก ปฏิบัติการหนีเที่ยวจะเริ่มในไม่ช้าแล้ว

หลี่อวี้ถิงมาอยู่ในร่างนี้ใช้ชีวิตเป็นจางอวี้ก็ล่วงเลยมาสามเดือนแล้ว นางยังไม่เคยได้ออกไปไหนเลย นางไม่มีเพื่อนนอกจากลี่จูสาวใช้ของร่างเดิม เพียงแต่ว่าอยู่ดีๆ เงินเดือนก็เพิ่มขึ้นจากเดือนละยี่สิบตำลึงเป็นห้าสิบตำลึง ตาเฒ่าหยางหมิงนี่รวยนะ แต่กักนางไว้ในจวนจะไปใช้เงินได้อย่างไรวะ

ลี่จูที่กำลังติดเตาต้มน้ำเพื่อให้คุณหนูของนางล้างหน้ายามเช้าหันมาเจอนางนั่งเท้าคางทำหน้าตาเหมือนกับเบื่อหน่ายก็เดินมาหา

“คุณหนูเจ้าคะ...เป็นอะไรไปเจ้าคะเหตุใดทำสีหน้าอย่างนั้น ไม่เอาเจ้าค่ะทำหน้าอมทุกข์ไม่ดีเลย คุณหนูของบ่าวต้องยิ้มสิเจ้าคะ”

“พี่ลี่จู....ข้าเบื่อน่ะอยากออกไปเที่ยวบ้างพี่ช่วยข้าได้หรือไม่”

“ห๊ะ..ไปเที่ยวหรือเจ้าคะ คุณหนูแค่พวกเราเดินเลยไปหน่อยเดียวก็ถูกไล่กลับมาแล้วนะเจ้าคะ จะไปอย่างไรตั้งแต่คุณหนูหายป่วยร้องแต่จะไปเที่ยว”

“ข้ามีวิธี  ลี่จูท่านช่วยข้าหน่อยเราจะได้ไปเที่ยวด้วยกันสองคน พวกเขาไม่จับได้หรอกน่า”

“คุณหนูแน่ใจหรือเจ้าคะ ให้บ่าวไปขออนุญาตใต้เท้าก่อนดีไหมเจ้าคะ เผื่อใต้เท้าจะเมตตา”

“อย่าเลยเขาไม่อยากให้ใครรู้ว่ามีภรรยา   หากมีคนเห็นพวกเราเดินออกจากทางหน้าจวนและมีคนสงสัยอาจนำมาซึ่งความจริง หยางหมิงจะมาต่อว่าเราได้”

“อั๊ยย่ะ...จุ๊ๆๆ คุณหนูเอ่ยชื่อสามีโดยตรงเช่นนั้นไม่ได้นะเจ้าคะ หากมีคนมาได้ยินเข้าแล้วพูดออกไปท่านจะเดือดร้อนนะเจ้าคะ”

จางอวี้ถิงเหนื่อยใจกับสาวใช้คนนี้จริงๆ นางกังวลแทนร่างเดิมไปทุกอย่าง เป็นห่วงเป็นใยในทุกๆเรื่อง จะว่าดีมันก็ดีแต่บางทีมันก็เยอะเกินไป   ลี่จูต้มน้ำเสร็จแล้วก็ผสมให้นางล้างหน้า จางอวี้ถิงจัดการตนเองเสร็จก็นั่งกินข้าว ฝีมือทำอาหารของลี่จูพัฒนาไวมาก นางสอนแค่ไม่กี่ครั้งก็ทำออกมารสชาติดีเหลือเกิน

หลังจากทั้งคู่นั่งกินข้าวอยู่หน้าเรือนก็พลับได้ยินอะไรบางอย่างมาจากทางกำแพงด้านหลังจวน สองคนนายบ่าวเงี่ยหูฟังก็ได้ยินจริงๆ

“ปี้เหยาเจ้าจับดีๆ สิเดี๋ยวข้าตกลงไปนะ”

“คุณหนู..สูงเพียงนั้นอย่าปีนเลยเจ้าค่ะ”

“เจ้าจะกลัวอะไร นั่งๆ นอนจนข้าคิดว่าตนเองพิการเสียแล้ว หึเซียวอี้หลงไอ้คนสารเลวนั่นแต่งงานกับข้ามาครึ่งปีเขาไม่อยากให้คนรู้ว่าตนเองมีภรรยาข้าก็ไม่ถือหรอก แต่ไม่ให้ข้าสาวเท้าออกจากจวนจะใจแคบไปแล้ว

“คุณหนูแต่หากเราหนีออกไปแล้วใต้เท้าเซียวรู้จะมิถูก”

“เชอะ..นี่ๆๆ ปี้เหยามิใช่ว่าตอนนี้ตาเฒ่านั่นไปนั่งพลอดรักกับใต้เท้าหยางเรียบร้อยแล้วหรือ หยางหมิงรูปงามออกเพียงนั้น จะว่าน่าเสียดายก็น่าเสียดายจริงๆ”

จางอวี้ถิงหูผึ่งทันที หยางหมิงกับเซียวอี้หลงหรือ เหมือนว่าเซียวอี้หลงจะเป็นหลานสาวเซียวจ้านสหายของท่านปู่ของร่างนี้นี่นา คนที่กำลังเอ่ยอยู่เป็นภรรยาที่เขาไม่ต้องการให้ออกหน้าเช่นกันหรือ หยางหมิงกับเซียวอี้หลงหรือว่าทั้งคู่เป็น อ๊ายยเขินอ่ะคู่รักหล่อเหลาสะท้านเมืองหลวง

ลี่จูเห็นคุณหนูตนเองนั่งบิดไปมาก็สงสัย ชาติก่อน จางอวี้ถิงชอบอ่านนิยายแนวมิตรภาพ พอนึกถึงใบหน้าของหยางหมิงกับเซียวอี้หลงที่กำลังจูบกันดูดดื่มนางก็เขินบิดไปบิดมา ลี่จูวางชามข้าวลงก่อนจะลุกมาสะกิดคุณหนูของนาง

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านเป็นอะไรเจ้าคะบ่าวเห็นท่านนั่งยิ้มบิดไปบิดมานานแล้ว”

“ฮ่าๆๆ ..พี่ลี่จูตาเฒ่าหยางกับตาเฒ่าเซียวพวกเขาสองคน อ๊ายข้าเขินจริงๆ นะ เหมาะสมๆ ข้ายอมรับว่าหยางหมิงหน้าตาดีจริงๆ เซียวอี้หลงคนนั้นข้าเคยเห็นตอนที่เขามารับท่านปู่เซียวที่บ้าน หน้าตาเหล่าเหลาเหมาะสมกันจริงๆ อ๊าย ข้าเขิน”

ลี่จูยืนงง นางเอียงคอมองดูคุณหนูของนางที่นั่งกัดตะเกียบเขินบิดไปมา ก่อนที่จะได้ยินเสียงเหมือนของหล่น ตุ๊บๆ จางอวี้ถิงวางตะเกียบก่อนจะเดินไปตามเสียงก็เห็นสตรีสองคนอยู่ในรั้วบ้านของนาง คนหนึ่งแต่ตัวด้วยผ้าราคาแพง อีกคนแต่งกายชุดสาวใช้ จางอวี้ถิงเดินไปหาทั้งสองคนก่อนจะเอ่ยทักทาย

“พี่สาวท่านมาจากไหนหรือ”

ฟรึ่บๆๆ แปะๆๆ ว่านชิงชิงปัดกระโปรงไปมาก่อนจะเงยหน้ามองตรงหน้าก็เห็นสตรีคนหนึ่ง นางงามมากนักงามเหลือเกิน ว่านชิงชิงไม่เคยเห็นสตรีใดงามเท่านางมาก่อนเลย จากนั้นนางก็เอ่ยออกไป

“แม่นาง....ข้าชื่อชิงชิงพอดีอยากไปเดินเล่นนอกจวนสักหน่อย เอ่อไม่คิดว่ากิ่งไม้ที่ยื่นออกมาจะยื่นอยู่ในจวนคนอื่น”

“ชิงชิงหรือ......ข้าแซ่จางชื่อจางอวี้ถิง”

“จางอวี้ถิงหรือ...เอ๋ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็คือฮูหยินที่เขาไม่ต้องการของใต้เท้าผู้ตรวจการหยางหมิงใช่หรือไม่”

“อ้อท่านรู้เรื่องนี้ด้วยหรือ ใช่เป็นข้านี่แหละว่าแต่ท่านเป็น...”

จางอวี้ถิงเว้นวรรคเพื่อให้ว่านชิงชิงเอ่ยตอบกลับ ส่วนว่านชิงชิงกอดอกและก็เดินวนรอบๆ ตัวของจางอวี้ถิงหลายๆรอบ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆนางเพื่อมองดูชัดๆ   จากนั้นก็กลับมายืนกอดอกแล้วเอ่ยตอบกลับไป

“ข้าชื่อว่านชิงชิงเป็นเมียตาเฒ่าเซียวอี้หลง เมียที่เขาไม่ต้องการเหมือนกันน่ะ ก็เหมือนเจ้านั่นแหละ”

“อ้อๆๆ ข้าอายุสิบห้าท่านเล่าอายุเท่าไหร”

“ข้าหรืออีกไม่กี่วันก็อายุสิบหกแล้ว ข้าเป็นพี่เจ้า”

“อืม พี่ชิงชิงท่านบอกว่าจะไปเที่ยวหรือ เหตุใดต้องปีนขึ้นต้นไม้มาทางนี้กัน”

“ตาแก่นั่นจับข้าไปไว้เรือนข้าง ห้ามออกนอกจวนไม่ให้ใครรู้ว่าข้าเป็นเมียเข้าน่ะ แล้วเจ้าล่ะเหตุใดมาอยู่ที่นี่ หรือว่าใต้เท้าหยางไล่มาเหมือนกันหรือ”

“เจ้าค่ะพี่ชิงชิง...ท่านบอกว่าหนีเที่ยวท่านจะไปทางใดกัน ขนาดปีนออกมายังมาอยู่จวนคนอื่นเลย เอาเช่นนี้ดีหรือไม่  ข้ามีวิธีหนีเที่ยว ส่วนท่านรู้เส้นทางในเมืองหลวงดีเรามาร่วมมือกันดีไหมเจ้าคะ ข้าหาทางออกไปได้ แต่เพราะเมื่อก่อนข้าป่วยจึงไม่ได้ออกนอจวนเท่าไหร่นัก ไม่อาจรู้ว่าเส้นทางไหนไปที่ใดกัน”

“เจ้าพาออกไปได้โดยที่ไม่ถูกจับได้จริงๆ หรือถิงถิง”

“ท่านเชื่อข้าเถอะ ข้าพาท่านไปได้จริงๆ วันนี้เรามาทำความรู้จักกันก่อน แล้วมาศึกษาเส้นทางหนีเที่ยวของพวกเรากันเถอะ”

“ได้ๆๆ หึปล่อยคู่รักยวนยางเขาได้พลอดรักกันไปเถอะ พวกเราจะเป็นนกน้อยโผบินไปทั่วหล้าเจ้าว่าดีไหมถิงถิง”

“ย่อมเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ มาเถอะข้าจะบอกแผนการให้ ท่านปีนต้นไม้ทุกวันสูงพียงนี้อาจตกลงมาสักวัน อีกอย่างเวลาปีนอาจมีคนเห็นได้ มาเถอะข้ามีทางออก”