สัญญาน้ำเมาของผู้เฒ่า

หยางหมิงหลงอดีตผู้ตรวจการแทนพระองค์  บัดนี้เขาอายุจะเจ็ดสิบแล้ว  มักไปร่ำสุรากับสหายกันเป็นประจำ  อย่างเช่นวันนี้  หยางหมิงหลงนัดกับสหายอีกสามคนไปนั่งท่องบทกวีชมจันทร์  ชมเวหาที่ป่าเหมยนอกเมือง

เซียวจ้าน  อดีตใต้เท้ากรมคลัง

จาวอวี้หมิ่น อดีตหมอหลวง

ว่านผิงอัน อดีตเจ้ากรมกลาโหม

ทั้งสี่คนร่ำสุรากันจนดึกดื่น  เลยยามจื่อมาจนครึ่งชั่วยามแล้วยังไม่เลิกร่ายบทกวี  อดีตผู้ตรวจการเริ่มเมามากแล้ว  เขาหันไปหาว่านผิงอันก่อนจะเอ่ยอ้อแอ้

"เอิ่ม   เอิ๊กกก นี่ๆๆๆตาแก่ว่าน  หลานสาวเจ้าอายุเท่าไหร่กันเล่า"

หยางหมิงหลงเอ่ยถามว่านผิงอัน   ชายชราที่ถูกถามเอ่ยน้ำเสียงอ้อแอ้ไม่ต่างกัน  ก่อนจะทำท่าครุ่นคิด  แล้วหันไปถามอดีตหมอหลวงที่เมาแอ๋อยู่ข้างๆ

"ชิงชิงหรือ...เอหลานสาวข้าอายุเท่าไหร่นะ  ตาแก่จางเจ้าจำได้ไหม  ว่าหลานสาวข้าอายุเท่าไหร่"

ว่าวผิงอันลุกเซไปเซมา  เดินไม่ตรงทาง  หยางหมิงหลงจึงหันไปหาจางอวี้หมิ่นแล้วถามเขาแทน

"เอิ่ม...ตาแก่จางดูเหมือนว่าอวี้ถิงหลานสาวเจ้าสิบห้าปักปิ่นไปไม่นานแล้วนี่นา   หลานชายข้ารับตำแหน่งต่อจากข้าจนป่านนี้ยังไม่แต่งงาน  ข้าหมั้นหลานสาวเจ้าให้หมิงเอ๋อร์เลยแล้วกัน  นี่ๆหยกชิ้นนี้คือของหมั้น"

จางอี้หมิ่นที่กำลังกรึ่มๆได้ที่ก็  ยืนขึ้นก่อนจะคว้าหยกในมือหยางหมิงหลง  เขาคว้าอากาศบ้างเฉียดไปมาบ้างเพราะความเมา  ในที่สุดก็คว้าได้  

"หมั้นแล้ว  พรุ่งนี้แต่งเลย ฮ่าๆๆๆ"

ว่านผิงอันเดินเซมาหาหยางหมิงหลงก่อนจะเอ่ย

"ตาแก่หยาง  ชิงชิงข้านางสิบห้าจะสิบหกแล้วน่ะ  แต่ว่าตาแก่เซียวชิงตัดหน้าท่านหมั้นหลานสาวข้าก่อนท่านไปไปเมื่อเจ็ดวันก่อนแล้วนะ  ฮ่าๆๆๆ    หยางหมิงหลงนะหยางหมิงหลง  ตาเฒ่าอย่างเจ้าวันหนึ่งๆเอาแต่หาแต่หลานสะใภ้ให้หลานชายไปวันๆ  งานการไม่ทำ เอิ๊กกก"

"ฮ่าๆๆๆ  แล้วอย่างไรเล่าตาแก่ว่าน   ตอนนี้ข้าหาได้แล้วๆ  ไม่สนใจแล้วพรุ่งนี้แต่งๆ"

หยางหมิงที่ตอนนี้มาถึงแล้ว  เขาลงจากรถม้าก็เห็นปู่ตนเองเมาจนยืนไม่อยู่   ท่านย่าไม่อยู่ไปไหว้พระกว่าจะกลับมาก็อีกแปดเดือนท่านปู่จึงร่ำสุราทุกวัน  บิดามารดาเปิดของเขาสำนักศึกษามีทั้งบุรุษและสตรีที่มาเรียน  มิค่อยได้กลับจวน  ทั้งจวนจึงมีแค่เขาและท่านปู่กับบ่าวไพร่

หยางหมิงหลงเดินไปหาคารวะผู้อาวุโสทั้งสามคนก่อนจะ  เอ่ยเรียกท่านปู่ของตน

"ท่านปู่ขอรับ...กลับจวนเถอะขอรับดึกมากแล้ว  สุขภาพของท่านสำคัญนะขอรับ"

"ฮ่าๆๆ...หมิงเอ๋อร์หรือ  มานี่ๆมาคารวะท่านปู่ของภรรยาเจ้าเสียสิ"

หยางหมิงมองหน้าท่านปู่ของตนสลับกับอดีตหมอหลวงก่อนจะเอ่ยกับปู่ตนเอง

"ท่านปู่ท่านเมามากแล้วนะขอรับ  กลับเถอะขอรับ  ท่านกล่าวเหลวไหลอันใดกัน  คุณหนูจางนางจะเสียหายเอาได้นะขอรับ   ต้องอภัยหมอหลวงจางด้วยนะ  ข้าคงต้องพาท่านปู่กลับบ้านก่อนนะขอรับ  อาจิ้งมาช่วยกันหน่อยหน่อย”

หลี่จิ้งองครักษ์ของหยางหมิงเดินมาช่วยเขาพยุงชายชราเพื่อขึ้นรถม้า  เซียวอี้หลงเองก็มาถึงแล้ว  ไป๋อวี้องครักษ์ของเขาก็มาช่วยพยุงท่านปู่ตนเองเหมือนกัน    เมาจนได้เรื่องเจ็ดวันก่อนเพิ่งไปหมั้นหมายว่านชิงชิงมาให้เขา  นางอายุสิบห้าย่างสิบหกเท่านั้นเอง  เขาสามสิบสามแล้วนะ  คนแก่พวกนี้วันๆทำอะไรกัน  จากนั้นก็หันไปหาหยางหมิงสหายรุ่นน้องของตนเอ่ยกับเขา

“อาหมิงเจ้าพาปู่เจ้ากลับไปก่อน  ข้าจะรอว่านชิงเหอมารับท่านผู้อาวุโสว่านเอง”

“แล้วหมอหลวงจางเล่าพี่อี้หลง  ข้ารู้มาว่าเขามีเพียงแค่หลานสาวคนเดียวเท่านั้น  จะเอาไปส่งหรืออย่างไร  จะให้ไปตามคนที่จวนก้คงไม่ได้  เหมือนกับว่าอยู่กันแค่ปู่กับหลานแล้วสาวใช้อีกหนึ่งคนเท่านั้น  ที่เรือนไร้บ่าวไพร่”

“อาหมิง...เจ้าเอาเขาไปด้วยได้หรือไม่  อย่างไรจวนจางก็ทางผ่านไปจวนของเจ้าอยู่ดี”

“เช่นนั้นก็ย่อมได้  ท่านรอคนสกุลว่านมาก่อน  ส่วนข้าคงต้องขอตัวก่อนขอรับ  พรุ่งนี้ต้องเข้าประชุมแต่เช้า ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ไปตรวจสอบเรื่องหัวข้อการสอบ”

“อืมเจ้าไปเถอะ”

หยางหมิงพาชายชราทั้งสองคนขึ้นรถม้า  จางอี้หมิ่นที่ตอนนี้ละเมอเพราะความเมา  

“อวี้ถิงหลานปู่  เจ้าจะได้แต่งงานแล้ว  มีคนมาดูแลเจ้าปู่ก็ไม่ต้องกังวลแล้ว  ปู่จะไปหาสมุนไพรมารักษาเจ้า” 

ชายชราสองคนนอนสะลึมสะลือบนรถม้าแต่ยังคงเอ่ยวาจาอ้อแอ้ตอบโต้กันไปมา 

"นี่ๆๆ  ตาแก่จางหลานชายข้าดวงดีแต่เกิด  รับรองแต่งกับหลานสาวเจ้าไม่มีอะไรไม่ดี  บางทีอาจช่วยให้ถิงถิงหายจากโรคที่เป็นอยู่ก็ได้ ฮ่าๆ"

"อืม..เช่นนั้นก็ดีๆ"

หยางหมิงหมดคำจะกล่าวกับท่านปู่ของตนเอง    วันๆท่านปู่เอาแต่หาภรรยาให้กับเขาๆยังไม่อยากแต่งงานทำไมต้องมาบังคับกันนะ    ไม่นานรถม้าวิ่งมาถึงจวนจาง    มีเด็กสาวสองคนยืนรออยู่  คนหนึ่งน่าจะเป็นสาวใช้  อีกคนคงเป็นหลานสาวของเขาที่ชื่อจางอวี้ถิง    นางตัวเล็กบอบบางนัก  แต่ใบหน้าช่างหวานละมุน  ดวงตากลมโต  ขนตาหนายาวเป็นแพเพียงแต่หากพิจารณาดูดีๆใบหน้าหวานนั้นกลับดูซีดเซียวราวกับคนป่วย

จางอี้ถิงกับลี่จูที่เห็นรถม้ามาจอดก็จุงมือกันออกไปดู  หลี่จิ้งแบกชายชราลงมาจากรถม้า  จางอวี้ถิงเห็นเช่นนั้นก็รีบเดินไปหาทันที  ก่อนจะเอ่ยเรียกคนชราที่เมามายไม่รู้เรื่อง  จางอวี้ถิงเขย่าเขาแรงๆ

"ท่านปู่  เหตุใดเมามายเช่นนี้เจ้าคะ ท่านปู่ถึงเรือนเราแล้วเจ้าค่ะ  อืม แค่กๆ"

จางอวี้หมิ่นสะลึมสะลือ   เขาปรือตามามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า  เห็นเป็นหลานสาวตนเองก็พยายามจะลงจากตัวของหลี่จิ้งที่แบกเขาอยู่  หลี่จิ้งค่อยๆวางเขาลง  จางหมิ่นเดินไปหาหลานสาวของเขาสภาพที่เดินนั้นเซไปเซมาเดินไม่ตรงทาง  เมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลานสาวเขาจึงเอ่ยออกไป

"เอิ๊กก  ถิงถิงของปู่อ่า  เด็กดีปู่หาบุรุษที่ดีพร้อมให้กับเจ้าได้แล้ว"

"ท่านปู่  ท่านเมามากแล้วเข้าเรือนเถอะเจ้าค่ะ  เอ่อ ขอบคุณท่านผู้ตรวจการมากที่มาส่งเจ้าค่ะ  ลี่จูพาท่านปู่เข้าเรือนกันเถอะ"

หยางหมิงเห็นจางอวี้ถิงกับสาวใช้ที่พยายามจะพยุงชายชราเข้าเรือนก็ถอนหายใจ    ก่อนจะลงจากรถม้า  เขาจับมือนางออกช่วยกันกับหลี่จิ้งสองคนพาอดีตหมอหลวงไปยังห้องพัก    หยางหมิงหันไปหาจางอวี้ถิงก่อนจะเอ่ยถาม

"ห้องของท่านหมอจางอยู่ที่ใดหรือคุณหนูจาง"

"แค่กๆๆ  ทางซ้ายเจ้าค่ะ แค่กๆๆ" 

 เสียงไอออกมาทำให้หยางหมิงมองหน้านาง  อืมนางป่วยอยู่จริงๆเขาจึงเอ่ยกับนางว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้เอง  ไม่นานจางอวี้หมิ่นก็ถูกพามาส่งในห้อง  จางอี้ถิงขอบคุณเขา  หยางหมิงกำลังจะเดินไปที่รถม้าแต่กลับได้ยินเสียงชายชราด้านในเอ่ยกับหลานสาว

"ถิงถิงเอ๊ย  ปู่หาบุรุษที่ดีให้เจ้าได้แล้วนะ  หยางหมิงผู้ตรวจการหลานชายตาเฒ่าหยางหมิงหลงน่ะ"

"ท่านปู่  ท่านเมาแล้วนะเจ้าคะ"

"ปู่จะไปหาสมุนไรพมาให้เจ้า  ปู่เชื่อว่าเจ้าต้องหาย   แต่งงานกับเขาหลานจะได้มีคนคอยดูแล"

"ท่านปู่  อย่าเอาข้าไปป็นตัวถ่วงผู้อื่นเลยท่านนอนเถอะนะเจ้าค่ะ   ใต้เท้าหยางอุตส่าห์มีน้ำใจมาส่ง  ข้าจะออกไปส่งเขาสักหน่อย  ลี่จูไปกันเถอะ"