Chapter 3 ไก่กับหมี

ร่างสูงกำยำก้าวเดินช้าๆ ไปตามบาทวิถีที่สองข้างทางเป็นร้านอาหารบ้าง ร้านคาราโอเกะบ้าง สาวๆ สวยๆ ต่างชม้ายชายตาให้เมื่อผ่านร้านต่างๆ บางคนบางกลุ่มใจกล้าส่งเสียงเชื้อเชิญ หากฟ้าครามก็เพียงแต่ผงกศีรษะให้ ไม่คิดจะแวะเยี่ยมชมร้านพวกนั้น ยังก้าวเท้าอย่างมั่นคง มือหนึ่งจับหูกระเป๋าที่เขาเหวี่ยงตัวมันพาดข้ามบ่าไปด้านหลัง มันห้อยแกว่งไกวอยู่กับไหล่ ส่วนอีกมือคีบบุหรี่ที่ไหม้ไปครึ่งมวนแล้ว

เนื่องจากเขารีบเดินทางจึงจับเที่ยวบินแทนการขับรถมาเองเพื่อมาร่วมงานแต่งที่แสนปุบปับของเพื่อน กลับจากบ้านโรมรันเข้ากรุงเทพฯ ก็อาศัยรถของพยับหมอก ส่วนขากลับเขาตั้งใจนั่งรถไฟ ซึ่งมันให้ความสะดวกดีไม่น้อย ยิ่งรถไฟใหม่สวยน่าใช้บริการด้วย

สิ้นสุดถนนสายแสงสีเสียงเข้าสู่ถนนเล็กๆ ที่ตัดผ่านเรียบเลาะไปข้างๆ อาคารสูงและสวนสาธารณะ บนทางเดินเท้าริมถนน หลายจุดมีสาวๆ หนุ่มๆ ยืนจับกลุ่มพูดคุยหัวเราะกันบ้าง เล่นโทรศัพท์มือถือบ้าง ทว่า... ฟ้าครามรู้ดีกว่านั้นว่า พวกนั้นยืนทำอะไรในเวลาดึกแบบนี้ บางคนยิ้มหวานหยดชวนและเชิญเป็นทิวแถวตอนที่เขาเดินผ่าน บางคนพยักหน้าให้เป็นสัญญาณ

เขาเองไม่คิดจะสนใจ เดินเอื่อยๆ เรื่อยๆ เป้าหมายก็คือป้ายรถเมล์ข้างหน้า ซึ่งต้องเดินจนพ้นถนนนี้ เลี้ยวไปยังถนนอีกเส้นซึ่งเป็นสายหลัก

บุหรี่ไหม้ถึงช่วงก้นมวนก็ถูกทิ้งลงพื้น เขาใช้เท้าขยี้มันซ้ำเพื่อดับไฟ อีกไม่กี่ก้าวจะถึงช่วงเลี้ยว ผู้หญิงคนหนึ่งปราดเข้ามาขวางหน้า ไม่ใช่แค่ขวาง เธอถลาเข้ามาชนอย่างจัง กลิ่นน้ำหอมฟุ้งมาพร้อมกลิ่นเหล้าหึ่งเตะจมูกพร้อมๆ กับร่างนั้นร่วงระทวยรูดลงตรงหน้าเขา

ฟ้าครามถอนใจยาว ก้มมองเมรีขี้เมาจังหวะที่เจ้าตัวเงยหน้ามองเขาพอดี

“น่าจะมีวิธีเชิญชวนลูกค้าที่มันเร้าใจกว่านี้หน่อยนะแม่คุณ”

เสียงขรึมจัดเอ่ยขึ้น ยอมรับล่ะว่า แม่สาวตรงหน้าคมขำสะดุดตาจากการแต่งหน้าเข้มจัด เสื้อแขนยาวสีดำตัวนั้น ช่วงเนินอกและแขนเป็นผ้าซีทรู ความผุดผ่องที่มองเห็นได้ใต้แสงไฟโคมทางช่วยให้เธอดูสวย เย้ายวน น่าขย้ำ ทว่า! เขาไม่ชอบลูกไม้ของเจ้าหล่อนเลย

คนถูกว่ามองตาแป๋ว สองมือยังขยุ้มชายเสื้อยืดเขาแน่น

“ขะ ขอ...”

“เสียใจอีหนู วันนี้พี่ไม่มีอารมณ์”

ไม่คิดจะช่วยฉุดเจ้าของร่างอ่อนป้อแป้นั่นด้วย สายตาขรึมดุกวาดมองสาวสวยอย่างเอือมๆ พลางคาดคะเนอายุ

“อายุแค่นี้ ริมาทำงานแบบนี้แล้วเหรอ จะเอาเงินไปทำอะไร แต่งตัว ซื้อเสื้อผ้า แต่งหน้า ทำผม อัปนม เพิ่มไซซ์ รึไงกัน”

กรณิการ์กะพริบตาปริบๆ มองผู้ชายร่างสูง เนื้อตัวแน่นแข็งอย่างกับหินด้วยความงงงวย ดีกรีที่เธอสาดเข้าสู่กระแสเลือดมันมากเกินปริมาณที่เคยกินไปมากโข ทำให้สมองช้าไปหลายสิบวินาทีจึงประมวลผลคำพูดที่อีตาหมียักษ์นี่โยนใส่หน้าไม่ทัน แค่จะขอให้ช่วยฉุดเธอขึ้นยืน ทำไมเขาต้องบ่นเป็นหมีกินผึ้งด้วยนะ

ในความอื้ออึงมึนงง สายตาคมดุ ตรึงเธอให้ขยับปากพูดไม่ถนัด

ในความเมามึน ยังสามารถรับรู้ได้ว่า ผู้ชายบ้าอะไร ขนาดหน้าดุ ตาคมอย่างกับมีดโกน แต่หล่อเข้มแบบเถื่อนๆ

“จะลุกได้รึยังแม่คุณ ถ้าไม่ลุกก็ช่วยปล่อยมือจากเสื้อฉันสักที”

“อะ เอ่อ ขะ...ขอโทษ คุณช่วย...ดึงฉันลุกหน่อยได้มั้ย”

ฟ้าครามพ่นลมหายใจพรวด ยกมือขึ้นมองนาฬิกา ใกล้เวลานัดของเขาเต็มทีแล้ว

“ลูกไม้เด็กๆ” มือคร้ามกระตุกต้นแขนเสลาไม่เบานัก เมรีขี้เมาลุกจากพื้นแต่ถลาเข้าปะทะอกกว้างเต็มๆ ชายหนุ่มรีบดันตัวเธอออกห่าง แม้กลิ่นนุ่มละมุนที่ปะปนมากับกลิ่นเหล้ามันหอมจางๆ กระตุ้นประสาทสัมผัสตามสัญชาตญาณทางเพศ

“คราวหน้า หัดใช้มุกใหม่ๆ บ้างนะ มุกเก่า มันล้าสมัยแล้ว ถ้าผู้ชายเขาอยากเล่นด้วย แค่เธอปรายตามอง เขารี่เข้าหาแล้ว หน้าตาสวยแบบนี้ รึถ้าทำไม่เป็น ลองเสิร์ชหาวิธีในอินเทอร์เน็ตดู คลิปอะไรเยอะแยะ”

เทศนาเสียงห้วนดุ นึกขัดใจ นึกถึงพ่อแม่พี่น้องของสาวน้อยนางนี้ อายุอานามอย่างมากก็คงไม่เกินยี่สิบห้า ที่บ้านจะรู้ไหมว่า ลูกสาวมาทำงานอะไรกลางค่ำกลางคืน

“ถ้าจะให้ดี อย่าตะบี้ตะบันซัดเหล้าจนเมาแอ๋แบบนี้ มันคงไม่สนุกถ้าเธอเกิดพับกลางคัน นอกจากจะไม่ได้สตางค์แล้ว อาจจะถูกกินฟรี รึไม่ก็อาจถูกทำร้าย ผู้ชายไม่ชอบค้างกลางอากาศหรอกนะ”

“โอ๊ย... บ่นเป็นหมีแก่”

“ว่าไงนะ”

“หมีไง คนอะไรตัวใหญ้...ใหญ่ ยังกะหมี ตัวก็แข็ง...ยังกะหิน บ่นยังกะคนแก่... รวมๆ กันก็... หมีแก่ คิคิ...” เสียงหวานๆ ยานคาง อันเกิดจากฤทธิ์น้ำเมาในกระแสเลือด พลางทำมือทำไม้อธิบายประกอบคำพูด

ยัยเด็กนี่!

ฟ้าครามฮึ่มฮั่มในลำคอ กระตุกมือออกจากห่างจากสาวขี้เมาด้วยความฉุนฉิว เป็นเหตุให้ ร่างระหงเต็มตึงด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งกระตุกลมหายใจชายโอนเอนอย่างน่าหวาดเสียว

“ว...ว้าย!”

คนเมา ซ้ำยังไม่ได้ตั้งตัว เอียงกระเท่เร่ หัวทิ่มไปทางซ้าย เป็นเหตุให้ลำแขนแข็งแกร่งยื่นออกมารับไว้ตามสัญชาตญาณ

ฟ้าครามกระแทกลมหายใจหนักหน่วงอีกครั้ง มองแผ่นหลังบางอย่างเอือมๆ ขณะที่เจ้าตัวห้อยโหนพาดอยู่บนแขนเขา ผมยาวทิ้งตัวลงไปเคลียอยู่ที่พื้นคอนกรีต

ทำไมเขาต้องมาเสียเวลากับแม่สาวพาร์ตไทม์คนนี้ด้วยวะ

“ทำอะไรน่ะคุณ!”

เสียงแว้ดแหวลั่น ชนิดที่ทำให้หนุ่มสาวละแวกนั้นเดินออกมาเยี่ยมหน้ามองเป็นแถว

ฟ้าครามมองเจ้าของเสียงที่ถลันเข้ามาหา หน้าตาตกแต่งสวยงามบึ้งจัด เขาสรุปในใจทันที  

อ้อ! ไก่อีกตัว

เธอผู้มาใหม่ หน้าตาสะสวยไม่แพ้คนแรก ลักษณะไม่ได้เมามายอย่างคนแรก เธอปราดมาดึงเพื่อนออกจากห่างจากเขา และตวัดตามองเหมือนเขาเป็นไอ้โรคจิตหื่นกามอย่างไรอย่างนั้น

แปลก... พวกหล่อนน่าจะชอบ หากจะมีคนลูกค้าหน้ามืดตามัวมาใช้บริการ