เวลาผ่านไปเกือบสามเค่อ[1]
เหม่ยหลินและชิงชิงเดินเข้ามาถึงอาณาเขตภายในวัด น่าแปลกใจที่วัดแห่งนี้คล้ายกับวัดร้าง ไร้ผู้คนให้ได้เห็น ผิดจากเมื่อกาลก่อนมากนัก
แต่ทว่า...พระพุทธรูปองค์ใหญ่ยังคงตั้งสถิตอยู่ที่เดิม เหม่ยหลินจึงสั่งให้ชิงชิงยืนรอนางอยู่ด้านนอก นางเพียงต้องการอยู่ลำพังแค่ผู้เดียวอย่างสงบ เพื่อนั่งทำสมาธิให้นานสักหน่อย หวังเพียงสวดมนต์ถึงมารดาผู้ล่วงลับยังดินแดนอันห่างไกลที่ซึ่งไปได้แค่จิตวิญญาณ
ภายในห้องสวดมนต์ ตรงหน้าพระพุทธรูปปางสมาธิ รอบด้านที่เงียบสงบ มีเพียงลมหายใจเข้าออกแผ่วเบาตามการสวดภาวนาของเหม่ยหลิน นางกลับรู้สึกได้ถึงการมีตัวตนของใครบางคนอยู่ตรงหลังรูปปั้นพระพุทธรูปอันศักดิ์สิทธิ์องค์ใหญ่ที่นางกำลังนั่งสวดมนต์อยู่
บางทีอาจจะเป็นสัตว์ที่กำลังได้รับบาดเจ็บแล้วเข้ามาหลบภัยอยู่ภายในนี้...
นั่นคือสิ่งที่เหม่ยหลินคิด
หญิงสาวมักจะเป็นเช่นนี้ นางมักจะมองโลกในแง่ดีเสมอ ถึงแม้ว่านางจะเป็นถึงองค์หญิงแห่งวังหลวงที่มีการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นมากมาย หากแต่นางก็อยู่มาได้ แม้จะไร้ตัวตนเต็มที
หญิงสาวค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังด้านหลังของพระพุทธรูปองค์นั้นในทันที เมื่อคิดได้ว่านางควรจะช่วยเหลือสัตว์น้อยที่กำลังบาดเจ็บ
และสิ่งที่ไม่คาดคิดพลันเกิดขึ้น
เมื่อสิ่งที่เหม่ยหลินได้เห็น มิใช่สัตว์น้อยผู้น่าสงสาร แต่กลับกลายเป็นบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งกำลังนอนหลับใหลไร้สติอยู่ตรงหลังรูปปั้นแห่งนี้
หญิงสาวถึงกับตกตะลึงตาโตพลางเมียงมองสำรวจตรวจตราอย่างระแวดระวัง
บุรุษแปลกหน้าผู้นี้ มีรูปร่างที่สูงใหญ่และงามสง่า ท่าทางของเขาช่างน่าเกรงขามทรงพลัง ถึงแม้ว่าเขาจะกำลังหลับใหลคล้ายไร้สติ แต่ความน่ายำเกรงกลับแผ่ซ่านปกคลุมไปทั่ว
ใบหน้าของเขาได้รูปคมเข้มคมคาย แต่งกายด้วยอาภรณ์สีดำสนิท ที่เอวของเขาแขวนป้ายหยกหน้าตาประหลาด รูปมังกรก็มิใช่พยัคฆ์ก็ไม่เชิง หากแต่มีทั้งกรงเล็บและคมเขี้ยวอยู่ในนั้น บนแผ่นหยกสลักคำว่า หง
เหม่ยหลินยืนสำรวจบุรุษผู้นี้อย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง นางสังเกตได้ว่าบุคคลผู้นี้ดูจะไม่ธรรมดา ถึงแม้ว่าเขาจะกำลังหลับตาอยู่
แต่ทว่า...เขากลับแผ่กลิ่นอายอันน่าหวาดหวั่นน่ายำเกรงออกมาจากร่างกำยำของเขาได้อย่างเข้มข้นจนน่าตกใจ
เมื่อหญิงสาวเห็นดังนั้นจึงทำท่าจะผละกายวิ่งหนีให้ห่างออกไปจากชายหนุ่มปริศนาผู้นี้ แต่ยังมิทันที่หญิงสาวจะได้ก้าวเท้าผละจาก สายตาของนางก็เหลือบไปเห็นงูพิษตัวหนึ่ง
งูพิษตัวนั้นกำลังเลื้อยเข้าไปยังทิศทางที่บุรุษผู้นี้นอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่
อา...ทำอย่างไรดี?
เหม่ยหลินเริ่มคิดหนัก หากปล่อยเอาไว้ ชายผู้นี้อาจจะถูกงูพิษกัดเอาได้
หญิงสาวเริ่มลังเล แต่ถ้าหากว่าเขาตื่นขึ้นมาแล้วคิดร้ายกับนางล่ะ
เมื่อคิดได้อย่างนั้นเหม่ยหลินจึงหันซ้ายแลขวามิรู้ว่าควรทำอย่างไรดี นางจึงล้วงเข้าไปในสาบเสื้อของตน หยิบเอามีดสั้นขึ้นมาถือเอาไว้ ไม่ว่างูพิษหรือบุรุษผู้นี้ก็น่าจะอันตรายทั้งคู่ นางจึงต้องเตรียมพร้อมเอาไว้
“กลับมาแล้วหรือ?” เสียงหวานใสเอ่ยทักทายทันที ที่เงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นใครบางคนยืนพิงขอบประตูอยู่ประโยคคำถามนั้นทำเอาหยวนจงถึงกับรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาอย่างประหลาดภาพของสตรีงดงามนั่งปักผ้ารอกินข้าว แล้วเอ่ยประโยคสามัญเยี่ยงภรรยาแสนดีที่มีต่อสามีสิ่งที่ฟางหลันทำอยู่นี้ทำเอาหยวนจงถึงกับนิ่งอึ้งฟางหลันเห็นใบหน้าหล่อเหลาแข็งค้าง เรือนร่างสูงใหญ่แข็งขึง จึงหรี่ตามองแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “เราตกลงกันแล้วว่าจะเป็นเพียงสหายที่ดีต่อกัน เช่นนั้นแล้ว...”นางหลุบตาลงเล็กน้อย แล้วจ้องเขม็งที่กลางลำตัวของหยวนจง พลางเอ่ยต่อเนิบนาบ“เจ้าแท่งหยกของท่าน จงอย่าริบังอาจตื่นผงาดชี้หน้าข้า!”หยวนจงถึงกับหางคิ้วกระตุก ใบหน้าคมคายถึงกับขึ้นสีระเรื่อ เมื่อได้ฟังคำตรงมาตรงไปจากอีกฝ่ายนางช่างพูดจาได้อย่างไร้ยางอายสิ้นดี ไม่รู้หรือไร ว่าแท่งหยกนั้น มันมีชีวิตเป็นของมันเอง!“เจ้าก็อย่ามากมารยามิได้หรือไร?” เสียงทุ้มต่ำแตกพร่าดังออกมาอย่างขัดเคืองเขามิได้พิศวาสนางเลยแม้แต่น้อย แต่แท่งหยกของเขามันทรงพลังเกินควบคุมถึงเพียงนี้ จักให้ทำเช่นไร?ฟางหลันยกมือขึ้นกอดอกยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ก็คนมันงาม”“สตรีเช่นเจ้าเรียกว่างาม ก็
ยามราตรีเย็นเยียบเวียนมาบรรจบอีกครั้งค่ำนี้เป็นคืนที่เท่าไหร่แล้วหนอ ที่ซือฮุยกับเพ่ยอิงต้องคอยจัดฉาก ว่าองค์หญิงเหม่ยฮว๋าทรงพักผ่อนอยู่ในห้อง และไม่อนุญาตให้ผู้ใดรบกวนสาวใช้ทั้งสองนั่งอยู่ที่ด้านหน้าประตูห้องส่วนตัวของเหม่ยฮว๋า เพื่อคอยคุ้มกันมิให้ผู้ใดล่วงล้ำเข้ามามิรู้ได้ว่าองค์หญิงทรงไปท่องเที่ยวถึงไหนต่อไหน ไปเจอสิ่งใดถูกใจกัน ถึงไม่กลับมาเสียทีทั้งสองทำได้แค่ถอนหายใจหนักหน่วง รู้สึกหนักอึ้งในอกเหลือจะกล่าวหลายวันมาแล้วที่ท่านแม่ทัพเดินทางกลับเข้าจวนมา พวกนางต้องรีบออกไปรับหน้าตั้งแต่หน้าประตูเรือนของท่านแม่ทัพด้วยเกรงว่าเขาจะเข้าหาองค์หญิงถึงในเรือน!ดียิ่งนักที่ท่านแม่ทัพมิได้ย่างกรายเข้ามาที่เรือนขององค์หญิงเลยสักวันเดียว มิเช่นนั้นคงจะได้เจอแต่ผ้าห่มม้วนเอาไว้บนเตียงนอนเย็นเฉียบไร้ซึ่งร่างอุ่นของภรรยาเฮ้อ!สาวใช้ทั้งสองถอนหายใจอย่างพร้อมเพรียงกัน การถอนหายใจนั้นผสมปนเประหว่างโล่งอก เบื่อหน่าย ระอา และน้อยเนื้อต่ำใจที่โล่งอกก็เพราะท่านแม่ทัพมิได้มาหาองค์หญิง ที่เบื่อหน่ายก็เพราะต้องนั่งเฝ้าห้องที่ว่างเปล่า ที่ระอาก็เพราะเบื่อนิสัยเอาแต่ใจไร้ความคิดขององค์หญิงเต็มทีและ
“เจ้ามีเรือนลับอยู่ที่ใดบ้างหรือไม่?” หรงชางถามเหม่ยฮว๋าเสียงเข้มหาได้ตอบคำถามนาง ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววจริงจัง สายตาเรียวคมจับจ้องนางไม่วางตาเขากำลังต้องการหาที่หลบภัยตามคำเตือนของเฉิงอู่“ท่านจะถามทำไม ธุระกงการอันใดของท่านไม่ทราบ!” เหม่ยฮว๋าเชิดหน้ากล่าวเสียงเหยียดหรงชางหรี่ตามองแวบหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือขึ้นมาบีบปลายคางของเหม่ยฮว๋าอย่างแรง“อย่าเล่นลิ้นกับข้า มิเช่นนั้นเรื่องของเรา ข้าจะไปบอกสามีของเจ้าให้หมด”“...!?”เหม่ยฮว๋าถึงกับเบิกตาโพลง ริมฝีปากสีแดงสดพยายามจะด่าทอ แต่จนใจจะเอ่ยปาก เพราะปลายคางถูกบีบจนเจ็บไปหมดหญิงสาวทำได้แค่ถลึงตาจ้องมองชายตรงหน้าอย่างโกรธกรุ่น เห็นเพียงสายตาคู่คมที่มีเสน่ห์ลึกล้ำในระยะประชิด นางจึงทำได้แค่กะพริบตาปริบๆอึดใจใบหน้าหล่อเหลาก็โน้มเข้ามา ถึงแม้ว่าฝ่ามือเขาจะยังคงจับตรึงปลายคางมนหรงชางก้มหน้าลงประกบริมฝีปากตนกับกลีบปากเหม่ยฮว๋า แล้วบดขยี้ไม่ปรานีปลายลิ้นร้อนชื้นตวัดแทรกโพรงปากหวานล้ำของหญิงสาว เขากระทำการเข้ามาอย่างรวดเร็วและรุนแรง แต่แฝงความเร่าร้อนอย่างช่ำชอง สร้างความรู้สึกปั่นป่วนไปทั่วท้องน้อยของเหม่ยฮว๋าความรู้สึกร้อนรุ่มพลันพวยพุ่งฉุดก
ร้านฟาไฉย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อน ยามที่หรงชางกลับมาที่ร้านฟาไฉเขาจึงพบกับร้านของเขาที่เคยหรูหรา กลับกลายสภาพราวกับเป็นสถานที่รกร้างไม่ต่างจากสุสาน ไร้ผู้คน ไร้สมุน มีเพียงลักษณะของร้านที่คล้ายมีลมพายุหมุนพัดวูบมาแล้วพาสรรพสิ่งหมุนไปกับพายุนั้นทั่วทั้งร้านกลายสภาพไม่ต่างจากสมรภูมิรบหลังความตาย ให้รู้สึกวังเวงยิ่งนักสายตาเรียวคมบนใบหน้าหล่อเหลามองสำรวจไปทั่วอย่างแปลกใจ เขาเดินเข้ามาด้านในอย่างเงียบงันอัญมณีและเครื่องประดับของมีค่าทั้งหมดหายไปไม่มีเหลือ คล้ายกับถูกโจรบุกถล่มกวาดเอาไปจนเกลี้ยงเมื่อเดินมาเรื่อยๆ ถึงห้องด้านใน หลงจู๊ที่เฝ้าร้านอยู่ถูกจับมัดแล้วขังเอาไว้ในห้องนั้น หรงชางหรี่ตามองอย่างโกรธกรุ่นก่อนจะเข้าแก้มัดด้วยความรุนแรงคล้ายบันดาลโทสะหลงจู๊ได้แต่ร้องโอดครวญ ใบหน้าบิดเบี้ยว“จงบอกข้า ว่าเกิดสิ่งใด!” เสียงของหรงชางที่เคยทุ้มนุ่มบัดนี้แหบห้วนยิ่งนักหลงจู๊ได้แต่คุกเข่าอยู่กับพื้น ก้มหน้าพูดเสียงสั่นว่า “ร้านฟาไฉถูกปล้นขอรับ”หรงชางเบิกตากว้างทันใด ร้านฟาไฉถูกปล้นจริงหรือนี่?มหาโจรเช่นเขาถูกปล้นรึ?หลงจู๊เงยหน้าที่มีน้ำตากลิ้งอาบแก้มพลางเล่าว่า“เฉิงอู่กลับเข้ามาในส
หน้าห้องของเหม่ยหลินหลังจากคล้อยหลังสง่างามของจ้าวฮองเฮาไปนานแล้ว ก็มีนางกำนัลอาวุโสมายืนอยู่จนเต็มพื้นที่นางกำนัลเหล่านี้ ไม่พ้นรับคำสั่งมาให้คอยดูแลขัดเกลาหมายบ่มเพาะเหม่ยหลิน เพื่อเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวในงานสมรสเชื่อมสัมพันธ์นอกจากนางกำนัลมากมายแล้วยังมีองครักษ์หญิงหลายคน มายืนขึงขังเต็มไปหมดเหม่ยหลินจึงรู้แน่ชัดว่ากำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงใด นางกำลังถูกกักบริเวณ!หญิงสาวจึงทำได้เพียงหลับตาลงเพื่อข่มจิตใจเนิ่นนานผ่านไปนางก็ยังนั่งอยู่ในตำหนัก ที่บัดนี้มิต่างจากคุกหลวง เพราะว่านางถูกขังเอาไว้มิให้ได้ออกไปที่ใด กระทั่งนางกำนัลที่คอยส่งข่าวไปหาฟางหลัน หญิงสาวก็ยังไม่สามารถหาทางติดต่อได้ เนื่องจากนางกำนัลผู้นั้นถูกจับไปกักตัวเอาไว้ เพื่อมิให้ใครส่งข่าวหรือนางส่งข่าวหาใครได้ นางจึงนั่งอย่างเดียวดาย ร่ำไห้ไร้หนทางเลือกเป็นอื่นสามวันผ่านมาภายในห้องหรูหราแต่เงียบเหงา มีเงาร่างระหงเลือนราง นั่งนิ่งๆ ไม่ไหวติงอยู่ริมหน้าต่าง นางไม่ได้รับอนุญาตแม้กระทั่งให้ออกไปเดินเล่นรับแสงตะวันนอกตำหนักเหม่ยหลินได้แต่นั่งบรรเลงเพลงพิณเพื่อถ่ายทอดอารมณ์แสนเศร้า ดวงหน้าหวานล้ำเคล้าไปด้วยหยาดน้ำใสพร้อมหลั
ภายในห้องส่วนตัวของเหม่ยหลิน ที่ยามนี้เหลือเพียงสตรีสูงศักดิ์สองนาง เหล่าบ่าวรับใช้มิได้รับอนุญาตให้เข้ามาที่โต๊ะตัวใหญ่บริเวณห้องชั้นนอก ห่างออกมาจากห้องชั้นในระยะหนึ่ง จ้าวฮองเฮานั่งอยู่กับเหม่ยหลินพระนางตบหลังมือของเหม่ยหลินเบาๆ ลักษณะปลอบประโลมเฉกเช่นปกติ ดวงตาดำขลับของทั้งสองจ้องมองกันนิ่งนาน คล้ายต้องการหยั่งลึกถึงก้นบึ้งแห่งจิตใจ“หลินเอ๋อร์” สุรเสียงที่จ้าวฮองเฮาตรัสออกมา เจือแววอ่อนโยนนุ่มนวล “แม่มาเพื่อเตือนสติเจ้า”สิ้นเสียงอ่อนหวาน เหม่ยหลินยิ่งหลุบตา ก้มหน้าเงียบงันจ้าวเสวียนนั้น ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะนึกอิจฉาหรือริษยาสนมนางใด โดยเฉพาะเหล่าองค์หญิงและองค์ชายที่เปรียบเสมือนเป็นบุตรของนางเอง นางก็ยิ่งมิเคยนึกรังเกียจเดียดฉันท์แต่กระนั้น นางมักจะนึกถึงหน้าที่อันสำคัญและความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ก่อนอื่นใดเสมอหากนับสตรีที่ไร้หัวใจที่สุดแห่งวังหลัง จ้าวเสวียนคือคนผู้นั้นหากนับสตรีที่เปี่ยมเมตตาธรรม จ้าวเสวียนก็ยังคงเป็นคนผู้นั้นและหากนับสตรีที่ทรงอำนาจ มากล้นไปด้วยบารมี ทั้งยังเด็ดขาดเฉียบคมเกินอิสตรี ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะทำตามอารมณ์และความรู้สึก ทุกอย่างล้วนอยู่บนตราชั่