LOGINShare
สัญญาตราประทับ1
Last Updated:
2025-09-10 21:10:17
Latest chapter
จอมใจจอมมาร ค้างคาวเลือด 2
เพราะข้อแรก ท่านประมุขมีฝีมือสูงส่งเหนือสามัญ พลังเพียงฝ่ามือเดียวก็สามารถซัดทำลายเป็นวงกว้างส่วนข้อสองนั้น นางเคยได้ยินมาว่า ผู้สำเร็จวิชาหมื่นโลกันต์นอกจากพลังสองฝ่ามือที่มิต้องพกพาอาวุธใด ยังมีความสามารถในการข่มพิษนับหมื่นชนิดอีกด้วยทั้งนี้ ยังมีเจ้านกทมิฬตัวใหญ่คู่หูของท่านประมุข ที่มีขนไม่ต่างจากเข็มพิษทั่วตัว และปีกกล้าไม่ต่างจากเหล็กไหล กรงเล็บที่จิกตรึงก็ไม่ธรรมดา มันลากช้างป่าให้วิ่งตามก็ยังได้เช่นนี้แล้ว ค้างคาวเลือดจึงไม่นับว่าเป็นอะไร ฟางหลันให้นึกโล่งใจนัก แต่ปากยังเอ่ย “องค์หญิงเกือบตายแม้แต่ร่างกายก็อาจจะหายไปเสียแล้ว เฮ้อ!”หงซือกวนได้ฟังเช่นนั้น จึงหรี่ตาคู่คมแฝงแววกระเพื่อมไหวจางๆ พลางวิเคราะห์บางอย่างเคร่งเครียดเจ้าค้างคาวเลือดนี้มิใช่สัตว์เลี้ยงของชาวยุทธ์หรอกหรือ? แล้วเหตุใดมันจึงพุ่งเป้ามาที่เหม่ยหลินเพียงผู้เดียวทั้งๆ มีคนอื่นยืนอยู่ไม่ไกล ศัตรูของนางมิใช่แค่คนในราชสำนักหรือไร?คำตอบของฟางหลันทำเอาเหม่ยหลินยิ่งตัวสั่นสะท้าน นัยน์ตาสั่นไหว นางได้ฟังก็ยิ่งกลัวจับใจนางไปทำอะไรใครให้เกลียดชังกันนักกันหนา ไยต้องตามล่าเอาชีวิตนางถึงเพียงนี้ ถึงกับต้องการให้นางตา
จอมใจจอมมาร ค้างคาวเลือด 1
เหม่ยหลินเห็นสัตว์ปีกชนิดหนึ่ง บินโฉบไปมาทั่วฟ้าเต็มไปหมด หากนับจำนวน คงไม่ต่ำกว่าพันตัวลักษณะของเจ้าสัตว์ปีกเหล่านี้ มีใบหน้าแหลมจะงอยปากเล็ก ปีกบางเฉียบแต่คมกริบ สายตาของพวกมันเป็นสีแดงคล้ายโลหิตหยาดหยด ทุกตัวล้วนมองกราดมาที่เหม่ยหลิน เพียงชั่วอึดลมหายใจเดียว พวกมันก็พุ่งเป้าทะยานกายเล็กเรียวเข้าใส่เหม่ยหลินแบบมิให้ได้ทันตั้งตัวหญิงสาวตกใจมากจึงร้องเรียกนามคุ้นเคย“พี่หง!”ฟางหลันที่ยืนทอดอารมณ์เกี่ยวกับอดีตอันเศร้าสลดของตนอยู่ไม่ไกล รีบวิ่งกลับมาหาเหม่ยหลินทันใด แต่ยังไม่ทันที่นางจะโต้ตอบเหล่าสัตว์ร้าย เจ้าสัตว์ปีกพวกนั้นก็ร่วงหล่นปานห่าฝน ตายไปในบัดดลสิ้นเสียงสัตว์ปีกร่างเล็กหล่นตายกระทบพื้นเรียงราย เงาร่างสูงใหญ่ของหงซือกวนพลันปรากฏเขายืนตระหง่านดังภูตผี สายตาคู่คมมีแต่ความดำทะมึน ทั่วทั้งเรือนร่างแผ่กลิ่นอายมืดครึ้ม ชายหนุ่มยกฝ่ามือขึ้นสะบัดเบาๆ ปล่อยพลังสายหนึ่งออกไปเพียงหนึ่งส่วน พาให้สัตว์ร้ายที่เหลือพากันร่วงกราวอีกหลายร้อยตัวเจ้าเฟยเฟยที่กำลังกินงูตัวใหญ่อยู่บนต้นไม้สูง รีบปล่อยอาหารไปแล้วบินมาสมทบเจ้านายมันตรงเข้าจัดการกับสัตว์ปีกปริศนาที่เหลืออีกหลายร้อยตัว ด้วยการโ
จอมใจจอมมาร อะไรกัน?
ห่างออกมาจากเสียงหวานใสของสตรีคุยกันทางป่ารกทึบอีกฝั่งหนึ่งที่แสงจันทร์สาดส่องลงมาได้ยากเย็น มีบุรุษร่างสูงใหญ่สองคนกำลังทำหน้าที่ยืนยามให้ฝ่ายสตรีอยู่ด้วยท่าทางเคร่งขรึมพาบรรยากาศเคร่งเครียด“ข้าจะไม่ถามว่าท่านคิดอย่างไรกับองค์หญิง” ท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี มีเพียงแมลงกลางคืนกรีดร้องดังระงม เสียงทุ้มห้าวของหยวนจงเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อน “ข้าเพียงต้องการเตือนท่านว่าอย่าคิดอาจเอื้อม”แค่องครักษ์ขององค์หญิง จะเทียบเท่ากับเขาที่เป็นถึงแม่ทัพได้อย่างไร แต่ไม่รู้ว่าทำไม หยวนจงจึงรู้สึกด้อยกว่าคนผู้นี้อยู่หลายส่วนเขาไม่เข้าใจ! เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก เขาที่มีท่าทางทระนงองอาจทั้งยังผึ่งผายงามสง่า กลับเทียบมิได้กับท่าทางสุขุมเยือกเย็นของชายผู้นี้นั่นคือสาเหตุที่หยวนจงพยายามพูดจายกตนข่มท่านกับหงซือกวนตลอดเวลาร่างสูงสง่าของหงซือกวนยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงใดๆ เสียงหวานใสของสองสตรียังดังอยู่ไกลๆ ให้ได้ยินเพียงเขา สายตาคู่คมโฉบเฉี่ยวคล้ายพญาราชสีห์มองออกไปรอบทิศทางท่ามกลางความมืดราวกับน้ำหมึกดำ เพื่อจับสังเกตความเคลื่อนไหวที่อาจจะเป็นอันตรายตามวิสัย กลิ่นอายอันทรงพลังยังคงปกคลุมไปทั่วร่างสูงใ
จอมใจจอมมาร สตรีจิตใจบอบบาง
ทางอีกฝั่งหนึ่งของป่ารกทึบ“เจ้าควรตอบข้า” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยถามเสียงห้วนไปทางสตรีที่กำลังเดินหาสมุนไพรบางชนิดอยู่ตรงเนินดิน“ข้าก็บอกท่านแล้วว่า ไก่ป่าตัวนี้ควรยัดสมุนไพรเข้าไปด้วย เมื่อย่างสุกแล้วจะน่ากินมากขึ้น” ฟางหลันตอบคำพลางเดินหาสมุนไพรที่ต้องการต่อไปอย่างใจเย็น นางมีฝีมือการทำอาหารที่เลิศล้ำ ไก่ป่าย่างจะธรรมดาได้เยี่ยงไรหยวนจงหักคอไก่จนหักเสียงดังกร๊อบก่อนเอ่ยเสียงกดต่ำ “ข้ามิได้ถามเรื่องนั้น”ฟางหลันกลอกตาไปมาแล้วเอ่ย “เช่นนั้นข้าก็ไม่มีอันใดจะตอบ” นางสังเกตได้ว่าท่านประมุขต้องการปิดบังตัวตน อีกทั้งองค์หญิงยังกำชับว่าเรื่องของท่านประมุขมิให้เปิดเผยและมิให้เอ่ยถึง นางย่อมเชื่อฟัง เพราะในภายภาคหน้ามีบ้านหลังใหญ่กับอาภรณ์เลอค่าและเครื่องประดับมากมายรอนางอยู่!“เจ้าแค่บอกนามมา” เสียงห้าวยังคงเค้นถาม สายตาคู่คมจ้องมองอย่างกดดัน“ท่านก็เรียกว่า...อืม” หญิงสาวทำท่าครุ่นคิดไม่สะทกสะท้านท่าทางข่มขวัญนั่นเลยสักนิด นางยืนเอียงหน้าเอานิ้วเคาะปลายคางมน “อืม...หัวหน้าหง! ดีหรือไม่?” นางกล่าวพร้อมตบมือชอบใจคลี่ยิ้มงดงามหยวนจงนึกระอานางตรงหน้าเหลือเกิน “ข้ามิได้ถามว่าควรเรียกชายผู้นั้นว่าอ
จอมใจจอมมาร เข้าใจดี 3
“พี่หง!” เหม่ยหลินทำได้แค่เบิกตาโตมองคนที่ทำให้นางตกใจ เขาช่างว่องไวผิดกับท่าทางสุขุมเยือกเย็นหนักหนาหงซือกวนจับอุ้มเหม่ยหลินขึ้นมาบนต้นไม้ เพื่อให้นางได้ชมทิวทิศน์ยามอาทิตย์อัสดงที่กำลังตกลงไปที่ขอบฟ้า เพื่อมิให้นางคิดการณ์อันใดอีกต่อไปทุกเรื่องราวใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจนาง แต่เป็นนางต่างหากที่ไม่เข้าใจอันใด“เจ้าบอกมิให้ข้าคิดอะไร แต่เจ้ากลับคิดมากเกินไป” เสียงทุ้มเอ่ยออกมากับนางตรงแผงอกเหม่ยหลินที่นั่งอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นบนตักแข็งแกร่งก็ให้รู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด วงแขนที่โอบรัดร่างนางสร้างความรู้สึกหวามไหวไปทั่วทั้งใจ จึงกล่าวคำใดไม่ออกทั้งนั้นไม่แม้แต่จะเถียงเขากลับไป นางทำได้แค่มองหน้าเขาใกล้ๆ กะพริบตาเบาๆหงซือกวนก้มหน้ามองนางในระยะประชิด รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นหอมรินรด ความรู้สึกปรารถนาแนบชิดเอ่อล้น ทว่ายังต้องรอเวลาที่เหมาะสมเขาไม่อาจหยามเกียรตินาง และไม่อาจลดเกียรติของตนเองสายตาคมดำที่ลึกล้ำเกินจะหยั่งพยายามละออกจากวงหน้าสะคราญแล้วมองออกไปยังทัศนียภาพเบื้องหน้า ที่ความงดงามจับตาไม่สามารถสู้นางตรงหน้าได้เลยเหมยหลินเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าคมคายตาไม่กะพริบ เห็นเขาละความสนใจจากนางไป
จอมใจจอมมาร เข้าใจดี 2
ฟางหลันที่ความรู้สึกไวมากจึงรับรู้ได้ไม่ยาก นางละสายตาออกจากวงหน้าหล่อเหลาของใครบางคน แล้วทำท่าจะเดินไปหาอาหาร เสียงแว่วหวานพลันดังออกมา “ท่านแม่ทัพ ไปช่วยฟางหลันเถิด”เหม่ยหลินเอ่ยอย่างใจดี เนื่องจากนางต้องการอยู่กับพี่หงเพียงสองต่อสองจึงเข้าใจได้ไม่ยากว่าฟางหลันกับหยวนจงก็คงต้องการอยู่ด้วยกันตามลำพังเช่นกัน หญิงสาวโปรยยิ้มหวานเช่นสตรีน้ำใจงามส่งให้หยวนจงแม่ทัพหนุ่มขมวดคิ้วมองอย่างประหลาดใจและไม่เข้าใจสายตาของเหม่ยหลินเลยสักนิด หากแต่รอยยิ้มหวานล้ำนั้นของนางกลับใช้ได้ผลกับเขาชายหนุ่มถึงกับต้องหลับตาลงแผ่วเบา รู้สึกอึดอัดในโพรงอกเป็นอย่างมากที่ต้องเก็บกดความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ ที่ผ่านมามิใช่ว่าเขาจะไม่เคยแสดงท่าทีอันใด หากแต่นางเป็นถึงองค์หญิง ทั้งยังวางตัวดีมาโดยตลอด ไม่เย่อหยิ่งแต่กลับมองแล้วให้ความรู้สึกสูงส่ง ไม่ถือตัวแต่กลับมีท่าทางน่าเคารพนางมองเขาเป็นสหายวัยเยาว์มาโดยตลอด ไม่เคยวางท่าทีว่าอยู่เหนือเขาทั้งยังไม่เคยแสดงออกถึงความห่างเหิน แต่นางมักจะเว้นระยะห่างได้อย่างเหมาะสม จนเขาไม่กล้าล้ำเส้นเลยสักครั้งที่ทำได้ก็มีเพียงร่วมรักกับสตรีอื่นเพื่อเติมเต็มก็เท่านั้น ยิ่งเขาได้เ
