โฉมสะคราญรัญจวน2

“หืม...” เสียงทุ้มนุ่มลากยาวทำเอาหญิงสาวอุ่นวาบในโพรงอกขึ้นมาทางลำคอแล้วเห่อแดงร้อนแรงไปทั่วใบหน้า เขายื่นจอกเหล้าใกล้ปากนางอีกครา นางจึงค่อยๆ ดื่มเหล้าจากจอกตรงฝ่ามือใหญ่อย่างยอมจำนนจนหมดจอกแต่โดยดี

“ไม่ไหวแล้ว...” เหม่ยหลินกล่าวเสียงหวานก่อนเม้มปากแน่นแล้วหลับตาลงรู้สึกตัวอ่อนระทวยไปหมด นางเพียงศีรษะแนบกับไหล่กว้างก่อนจะกลิ้งใบหน้าซบหาแผงอกอุ่น

หงซือกวนถึงกับยกยิ้มตรงมุมปากกว้างขึ้นแสดงออกถึงความพึงพอใจในกิริยานาง เขาเอื้อมวงแขนออกเล็กน้อยเพื่อโอบร่างนุ่มนิ่มของนางเอาไว้มิให้เคลื่อนที่เลยแผงอกจนอาจจะตกตั่งไป

“แต่ข้ายังไม่เมาเลย” เสียงทุ้มนุ่มกว่าเดิมเอ่ยออกมา

“ท่านควรเมาได้แล้ว” เหม่ยหลินเอ่ยเสียงแผ่ว “จะได้ลงนามในกระดาษให้ข้า” นางปรือตาแล้วพูดอย่างเหม่อลอย

“ลงนามหรือ?” ชายหนุ่มถามเสียงเบา เขานึกฉงนอยู่บ้างในสิ่งที่นางเอ่ย

“ใช่...ลงนาม” หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ อยู่ตรงแผงอกเขา

“ข้าคิดว่าเจ้าจะมีอะไรบอกกล่าวแก่ข้าเสียอีก” ชายหนุ่มก้มหน้าตนชิดใบหน้านางแล้วถามหยั่งเชิง

เหม่ยหลินส่ายหน้าขลุกขลักไปมา “ไม่...ข้าไม่มีอะไรจะบอกท่านทั้งนั้น”

“จริงหรือ?”

“อืม...”

นางยอมรับเสียงหวานซ่อนความดื้อรั้