บทที่ 15 เหตุเกิดที่ร้านสะดวกซื้อ

              เขียนโดยแกรมม่า  เมื่อ 4 ปีก่อน

              ไดอารี่ที่รัก  ฉันเขียนบันทึกประจำวันขึ้น  เพราะอยากช่วยจดจำวันที่สำคัญที่สุดอีกวันหนึ่งในชีวิตฉัน  วันนั้นเป็นวันที่ฉันสูญเสียคนที่รักมากที่สุด  แต่ก็เป็นวันที่ฉันได้รู้จักบุคคลที่อยู่ในคำทำนายอีกเช่นกัน

              ฉันกับขวัญเนตร  เราเป็นคนรักกัน  ฉันมีรักลึกซึ้งกับผู้หญิงคนนี้ได้กว่าสามปีแล้ว  และฉันเองก็เป็นผู้หญิงเช่นกัน

              "แกรมม่า"  น้ำเสียงที่เธอเรียกฉัน  ทอดเสียงอย่างอ่อนโยนทุกครั้ง  มันทำให้ฉันรู้สึกพิเศษ  และเป็นที่รัก  "เราไปร้านสะดวกซื้อกันไหม"

              "เพิ่งไปเมื่อวานเองไม่ใช่เหรอ" 

              ฉันถามเพราะอยากดูซีรีส์ต่อให้จบ  แต่เธอเข้ามาคล้องแขนแล้วทำตากลมโตใส่  อดไม่ได้ที่จะหมั่นเขี้ยว  และยอมตามใจทุกครั้ง

              "วันนี้ก็ซื้อของกินวันนี้  ส่วนเมื่อวานก็กินหมดแล้ว" 

              "ดูหน้าท้องสิ  ขวัญเริ่มท้องย้วยแล้วนะ"

              "หึ"

              แม้จะงอนแต่ก็ทำเสียงน่ารัก 

              "ไม่ไป?"

              "ไปสิ  ขอสวมเสื้อแจ็คเก็ตแป๊บหนึ่ง"  ฉันก้าวยาวๆ ไปหาเสื้อคลุม 

              คงสงสัยล่ะสิ  ว่าฉันกับขวัญเนตร  ใครเป็นรับเป็นรุก  คนมักมองว่าฉันเป็นรับ  เพราะหน้าตาสวยหวานและดวงตาโต  แต่สำหรับเราสองคน  เราผลัดกัน  และฉันไม่ถือที่จะเปลี่ยนไปมา  หรือเป็นแบบใดแบบหนึ่ง

              อ้าย!! น่าอายจังเลย  ดีนะที่ไม่มีใครอ่านบันทึกเล่มนี้

              เราเดินไปท่ามกลางลานดาวและดวงจันทร์เต็มดวง  คล้องแขนกันเหมือนทุกวันที่ผ่านมา  เราหยุดตรงทางข้ามม้าลาย  ฉันปล่อยมือเธอ  แล้วก้มลงมองมือถือ  มือของฉันสัมผัสมือใครอีกคน  พร้อมเสียงเบรกรถ  ล้อรถบดขยี้ไปกับถนนยามค่ำคืน

              ฉันใจหายวาบ  เป็นห่วงคนน่ารักที่ยืนอยู่ข้างหน้า 

              รถคันนั้นกำลังจะชนเธอ!

              แต่แล้วทุกอย่างก็หยุดนิ่ง  เหลือแค่ฉันกับหญิงแปลกหน้าอีกคนที่เคลื่อนไหวได้  ละอองน้ำที่กระเด็นจากล้อรถก็หยุดราวกับโดนแช่แข็ง  ฉันตาโตกับประสบการณ์แปลกใหม่นี้

              "ฉันหยุดเวลาได้  และก็เพิ่งรู้เหมือนกัน  ว่าโดนตัวคนอื่นแล้วจะทำให้เขาหยุดเวลาได้ด้วย"  เธอทำน้ำเสียงเหมือนอธิบายเรื่องดินฟ้าอากาศ  ฉันพยายามจดจำหน้าตาแบบนี้เอาไว้  ผิวขาว  ปากนิด  จมูกหน่อย  ผมดำขลับ  เห็นแล้วนึกถึงเกิร์ลกรุ๊ปขึ้นมาทันที  "ถ้าไม่รังเกียจ  มาช่วยกันหน่อย"

              "ช่วยอะไรอะ"

              "ดันผู้หญิงคนนี้ให้พ้นวิถีรถชน"

              "อ้อ  ได้"  ฉันกระพริบตาด้วยความงงงวย  ก่อนใช้แรงผลักขวัญเนตรให้ถอยหลัง  พ้นจากระยะที่รถจะชน 

              "เรียบร้อย  คนขับรถช่างไม่ระวังเอาซะเลย  แต่อย่างน้อยเราก็ไม่สูญเสียกันละนะ"

              "ขอบคุณนะ"  เธอพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้  แต่ฉันยังไม่หมดคำถามแค่นั้น  "เดี๋ยวก่อน"

              "อะไร"

              "เธอชื่ออะไร"

              "เรียกเราว่าเพนนี"

              ชื่อนี้เป็นชื่อที่ฉันจำได้ว่าเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน  อยากถามอะไรเธอมากมาย  แต่เธอยกมือขึ้นปราม

              "พลังเราจะหมดแล้ว  เราต้องเลิกหยุดเวลาได้แล้ว"

              เธอกระพริบตา  แล้วสรรพสิ่งก็เคลื่อนไหวดังเดิม  ขวัญเนตรปกติดี  หันมายิ้มให้ฉัน  เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

              เมื่อฉันหันไปมองอีกครั้ง  เธอก็หายไปไม่เหลือร่องรอย

              เราเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ  ในเวลาใกล้เที่ยงคืนแบบนี้ร้านแทบไม่มีคน  ฉันเดินไปให้ไกลจากเครื่องปรับอากาศ  แย่หน่อยที่เซ็นเซอร์ตามมนุษย์ไปทุกหนทุกแห่ง  ทำให้ฉันหนีอากาศเย็นไปไม่พ้น 

              ขวัญเนตรเดินมาควงแขนฉันอย่างรู้งาน  เธอรู้ว่าฉันขี้หนาว  และดันตะกร้าให้ฉันถือ  เราหยิบขนมจนเต็ม  แล้วเดินไปจ่ายเงิน  เสียงประตูอัตโนมัติเปิดออก  พร้อมร่างสูงในชุดสีดำ  เขาสวมหมวกและใส่หน้ากากมิดชิด  เดินเข้ามาพร้อมปืนเลเซอร์

              "โอนเงินเข้าบัญชีนี้  ไม่งั้นตาย"  เขาดันเศษกระดาษให้พนักงานแคชเชียร์  กวาดปืนไปทั่วร้าน  ทุกคนหลบลงที่ต่ำ  ไม่อยากมีส่วนร่วมในการกรรโชกครั้งนี้  "ฉันรู้ว่าแกเจ้าของร้าน  อย่าแกล้งโง่  โอนเงินบิทคอยน์ไปที่บัญชีสวิสเร็วๆ เข้า"

              ตอนนั้นฉันเป็นแค่นักเรียนตำรวจ  ยังไม่คล่องเรื่องการสู้กับผู้ร้ายเท่าไหร่  ฉันแอบอยู่หลังเชลฟ์วางของ  ภาวนาให้พวกมันจากไปโดยไม่ทำร้ายใคร  สายตาก็หันไปเจอเพนนีที่กำลังยืนอยู่ไม่ไกล  เธอหน้าซีดเหมือนอยากอาเจียน  และโงนเงนเหมือนจะล้ม  สงสัยการหยุดเวลาจะใช้พลังเธอไปเกือบหมด

              แต่ที่ฉันไม่คาดคิดก็คือ  ขวัญเนตรโยนตะกร้าใส่โจร  อาศัยช่วงชุลมุนพยายามจะแย่งปืนเขา  แต่โจรมีแต้มนำที่เขาสูงใหญ่และมีแรงสมชาย  ปืนเลเซอร์จึงอยู่ในมือเขาอย่างมั่นคง

              เขาตบหน้าขวัญเนตรหนึ่งทีด้วยความโมโห

              "เสือก"

              คำด่านั้นทำให้ฉันเองก็ของขึ้นเช่นกัน 

              โจรยิงปืนเลเซอร์มาทางคนรักของฉัน  ส่วนฉันหันไปทางเพนนีอย่างหมดหวัง

              ฟุ่บ!

              เธอโดนเลเซอร์พุ่งตรงไปยังหน้าอก!

              เศษเนื้อรอบๆ หัวใจไหม้เกรียม  กลิ่นเนื้อย่างทำให้ฉันเวียนหัว  หน้าอกเธอเป็นรูโหว่  เธอไม่ตายในทันที  แต่พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง  ร่างกายกระตุกอย่างน่ากลัว  ฉันอ้าปากอย่างหมดหวัง  ไม่รู้ว่าควรเอ่ยอะไร  ไม่รู้ว่าจะล่ำลาด้วยถ้อยคำไหน  น้ำตาไหลออกมาทำหน้าที่แทนฉัน

              เมื่อโจรได้เงินเข้าบัญชีไปแล้ว  เขาก็หนีไป 

              ไอ้เลว!  แกฆ่าแฟนฉัน 

              แต่คนที่ผิดกว่าคือฉันไม่มีน้ำยาพอจะสู้กับโจรได้  และเพนนีก็ไม่มีแรงที่จะหยุดเวลาอีกแล้ว  ฉันเข้าใจดี  และไม่ได้โกรธเธอ 

              "เสียใจด้วยนะ"  เพนนีบอกด้วยหน้าตาซีดเซียว  "ฉันมาถึงขีดจำกัดของตัวเองแล้ว  ถ้าฉันมีพลังมากกว่านี้  เธอคงไม่ต้องตาย"

              ฉันกอดเธอเป็นการล่ำลา  และหัวใจของฉันก็ยังลืมขวัญเนตรไม่ได้จนถึงวันที่กลับมาอ่านไดอารี่ตอนนี้