บทที่ 16 แลกกันด้วยมาตรการขั้นสูงสุด

              เขียนโดยเพนนี  ปัจจุบัน  ลูปที่ 4

              เกิดการวนลูปอีกครั้ง  ครั้งนี้ฉันใจเย็นและค่อยๆ คุยกับเพียงออและแกรมม่า  เลือดอาจารย์ทำให้ฉันเคยชินที่จะพูดอะไรซ้ำๆ  ฉันละสายตาไปจากคนตาสีเทาไม่ได้เลย  เธอยังมีแววตาเศร้าสร้อยอยู่ในที  ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น  แต่ฉันอยากเห็นเธอยิ้มมากกว่า     

              "ถ้าไม่ว่าอะไร  เราอยากไปเจอลุงกานที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติ  ไปกันไหม"

              ฉันเสนอตอนที่มีแกรมม่านั่งข้างๆ และเพียงออฟังอย่างสงบนิ่ง 

              "ที่จริงลุงกานก็อนุมัติงบให้ไม่จำกัดอยู่แล้วนี่"  แกรมม่าเอียงคอด้วยความสงสัย

              "เราจะใช้มาตรการขั้นสูงสุดกับนาดา"  ฉันประกาศแล้วไม่เอ่ยอะไรอีก

              "จอมวางแผน"  แกรมม่าประชดเล็กๆ แต่เปี่ยมไปด้วยความเอ็นดู  ฉันจึงใจชื้นขึ้น

              แหม  ก็คนมันรัก

              "เล่าหน่อยได้ไหม"  เธอออดอ้อน  อีกนิดเดียวก็เกือบจะหลุดปากไปแล้ว  ขอร้องอย่าทำหน้าแบบนั้นบ่อยๆ เดี๋ยวหัวใจวาย

              "เดี๋ยวค่อยฟังทีเดียวดีกว่า  เราก็อยากรู้เหมือนกันว่าแกรมม่าจะเข้าข้างใคร"

              เรานั่งรถไร้คนขับมาเกือบชั่วโมง  ก็ถึงสำนักงานใหม่  เอี่ยมอ่อง  แวววับ  ของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ  ซึ่งบัดนี้ตั้งอาคารเดี่ยวทรงไทย  สลักเสาด้วยภาพวาดลายไทย  และตราสัญลักษณ์เป็นรูปพระแสงดาบเขนและโล่  เป็นเครื่องหมายราชการตำรวจ  กลิ่นหอมสีทาผนังและกระเบื้องเงางามทำให้ฉันนึกถึงสมัยก่อนที่ทำงานที่นี่

              นายตำรวจยกมือวันทยหัตถ์ฉันตลอดทางที่เดินไป 

              อะแฮม!  ฉันมียศเดิมว่า ร.ต.ต.พริมา  ภัทรโสภณ เชียวนะ

              ดูเหมือนว่าแกรมม่าจะไม่ตื่นเต้นที่เห็นตำรวจมากมายตะเบ๊ะฉัน  แต่เธอดูจะสนใจกับตึกใหม่นี่ต่างหาก  เราเดินผ่านห้องต่างๆ ก่อนเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง  ฉันเหลือบไปเห็นห้องทำงานเก่าของตัวเอง  ฝ่ายอำนวยการ  ซึ่งบัดนี้  โต๊ะทำงานถูกโอนไปให้คนอื่นนั่งทำงาน  แต่ที่ฉันคาดไม่ถึงคือ...

              "ผู้หมวดเพนนี!"

              อดีตลูกน้องของฉันอุทานออกมาด้วยเสียงอันดัง 

              เฉียบ!  เอ็งต้องทำให้การมาครั้งนี้เป็นที่โจษจันไปทั้งสำนักงาน  เป็นไงละ  เพนนีค่อนข้างมีชื่อเสียงเลยนะ  แกรมม่าทำตาโตเมื่อเห็นปฏิกิริยานั้น  แต่ไม่เอ่ยอะไร  คงจะพอได้ยินมาบ้างแล้วสินะ

              "ผู้หมวดสบายดีนะครับ" 

              "ผู้หมวดหน้าผ่องเชียว  อยู่แต่ในที่ร่มสินะครับ"

              "ผมคิดถึงผู้หมวดจัง"

              แน่นอน  ว่าในห้องนี้มีแต่ผู้ชาย  และฉันค่อนข้างจะป๊อบ  หึๆๆ  ถ้าคนตาหวานจะหวงฉันบ้างก็คงจะดี 

              "ฉันมาหาท่านผบ.น่ะ  แต่แวะมาทักทาย  สบายดีนะทุกคน"

              "ครับผม"

              เสียงตอบรับของชายหนุ่มดังพร้อมกัน  พวกเขายิ้มแก้มปริ  ฉันเองก็เช่นกัน

              เราคุยกันนิดหน่อย  ก่อนที่ฉันจะพาแกรมม่าไปห้องทำงานของลุงกาน  เธอเคยเล่าว่าเป็นหลานสาวแท้ๆ ของลุงกาน  ดังนั้นก็คงไม่ต้องละลายพฤติกรรม  ประเภทชวนร้องเพลง  ชวนเต้น  หรือเล่าเรื่องตนเองตอนที่น่าอายที่สุด 

ว่าไปนั่น

              ลุงกานส่งยิ้มมาให้ฉันในแบบที่ทำให้ฉันสบายใจจะคุยกับท่านทุกเรื่อง

              "มาหาถึงนี่เลยนะ  เอ้า  รู้จักกันได้สักที"

              "เหมือนคนที่คุ้นเคยกันมานานเลยค่ะ"

              ฉันหยอดใส่คนตาสีเทา  ก็ด้านได้อายอดนะเว้ย

              "เพนนีคงลืมหนูไปแล้ว  แต่หนูจำเพนนีได้ไม่ลืมเลยค่ะ"

              "หา"

              ฉันอุทาน  ส่วนแกรมม่ายิ้มแล้วไม่เอ่ยอะไรอีก  นี่คิดจะเล่นแง่เพราะฉันไม่บอกแผนให้ฟังสินะ  ฉันรอครู่หนึ่ง  ก่อนรวบรวมสมาธิแล้วเอ่ยออกไป

              "หนูรู้มาว่านาดาอยู่เบื้องหลังการขโมยเงินจากโลกเสมือนเฉพาะในประเทศของเรา  แต่ยิ่งไปกว่านั้นเขาเตรียมจะ  ชัตดาวน์ผู้เล่น VR ทั่วโลก  เพื่อประชดที่โลกโหดร้ายกับพวกเขาก่อนค่ะ  และตอนนี้เขามีกองทัพแฮกเกอร์อยู่ใต้ดินในประเทศ  เพื่อเตรียมจะล้างแค้นทั้งโลก  หนูคิดได้อย่างเดียว  คือต้องกวาดล้างนาดาให้หมดทั้งประเทศ  ฆ่าคนพันคนแลกกับคนนับล้าน  ลุงกานคิดว่าไงคะ"

              "ลุงผิดหวังในตัวเพนนีมาก"

              หลังเอ่ย  ฉันมองไม่เห็นแววตาที่อบอุ่นของท่าน ที่เคยจดจ้องมาที่ฉัน  แต่ฉันจะถอยหลังไม่ได้อีกแล้ว

              "ถ้าอย่างนั้น  หนูจะคุยกับพันธมิตรของเรา"

              แกรมม่าได้แต่อ้าปากค้าง  มองที่ฉันที  ทางลุงกานที  ทำให้ฉันเกือบเผลอยิ้มให้เธอ  แต่ไม่ได้  เราต้องรักษาฟอร์มไว้ก่อน

              ฉันเดินลงส้นออกมาจากห้องลุงกาน  แกรมม่าตามมาติดๆ

              "เดี๋ยวก่อน  เพนนี"

              "ไม่เดี๋ยวละ  เพนนีจะไปคุยกับประเทศพันธมิตร  เกลี่ยกล่อมให้เขาทิ้งระเบิดที่นาดา"   

              "คนบริสุทธิ์ก็จะตายนับพัน  เพนนีมองหน้าตัวเองในกระจกได้เหรอ  กล้าเหรอ"

              "กล้า!  ดีกว่าปล่อยให้คนเป็นล้านตาย  เกมตานี้  เราจะตาต่อตา  ฟันต่อฟัน"

              แกรมม่าใช้สายตาสีเทานั่นจดจ้องมาที่ฉัน  ทำให้ฉันเอ่ยอะไรไม่ออกอีกต่อไป  ถ้าทุกอย่างเป็นตามที่คิด  เธอคงจะติดตามฉันมานานก่อนร่วมทีม  ฉันไม่ใช่เพนนีที่เธอรู้จัก  แต่ฉันก็จะกลับหันหลังไม่ได้อีกต่อไป

              “แกรมม่าผิดหวังในตัวเพนนีมาก  และลุงกานก็ไม่มีวันให้อภัยเพนนีเด็ดขาด”

              แผนของฉันก็คือ  ลองถล่มนาดา  แต่ถ้ามันไม่เวิร์ค  ฉันจะรู้ได้  และสามารถแก้ไขเหตุการณ์ได้ 

              ฉันไม่ใช่เครื่องแปลภาษา  แต่โทรหาเบอร์ตรงของนายพลท่านหนึ่ง  ในประเทศมหาอำนาจ  ฉันนัดคุยกับนายพลท่านนั้น  และรู้ว่าแค่กระดิกมือ  ท่านก็สั่งให้ระเบิดไปลงที่นาดาได้  พรุ่งนี้เวลาเก้าโมงเช้า  เป็นเวลาเริ่มงาน  จะเป็นเวลาที่ระเบิดลงที่นาดา  เมืองนี้จะกลายเป็นเมืองร้างตลอดไป

              "อย่าลืมว่ามีห้องนิรภัยใต้ดินด้วยนะคะ"

              ฉันกำชับเป็นภาษาอังกฤษก่อนวางสาย  มือฉันสั่นอย่างควบคุมไม่ได้  ถึงจะเป็นตำรวจเก่า  แต่ฉันก็ไม่ถนัดงานฆ่าคน  ฉันทำงานฝ่ายอำนวยการ  ไม่ค่อยลงพื้นที่  อย่างมากที่เคยๆ ก็ทำให้น็อคก่อนจับเท่านั้น  เด็ก  ผู้หญิง  คนชราที่ไม่รู้เรื่องจะถูกฆ่าตายวันพรุ่งนี้  และฉันเป็นคนสั่งฆ่าทุกคนเอง 

              ฉันจำเป็นต้องทำ!

              ฉันมันเลว  แต่ฉันต้องเลือกรักษาชีวิตคนส่วนใหญ่เอาไว้  ฉันไม่มีทางเลือก  ขอโทษที่ทำให้ทุกคนผิดหวัง  เสี้ยวหนึ่งของจิตใจบอกฉันว่า  การวนลูปเป็นการทดลอง  แต่การทดลองนี้แลกมาด้วยพลังชีวิตของฉันเอง  และขอให้ทุกคนเข้าใจว่า  เรื่องนี้ไม่ควรเลียนแบบ  มันเป็นเรื่องเลวร้ายมาก 

.

.

              เวลาสิบโมง  ข่าวทุกช่องเล่นแต่เรื่องระเบิดที่โจมตีนาดา  คนนับพันในประเทศมหาอำนาจออกมาประท้วงที่ประเทศของเขาสั่งฆ่าคนเป็นผักปลา  แต่ที่เขาไม่รู้คือ  นาดากำลังจะฆ่าคนนับล้าน  และฉันมีหน้าที่ต้องหยุดเหตุร้ายนี้ให้ได้

              ข่าวร้ายคือนาดาไม่ได้มีแฮกเกอร์ที่ทำงานในประเทศเท่านั้น  เขาส่งคนไปเรียนด้านไอทีที่ประเทศทั่วโลก  ไม่เว้นแต่ประเทศมหาอำนาจ  และการลงมือฆ่าชาวนาดาทำให้กลุ่มแกนนำอยากล้างแค้น 

              และห่างกันเพียงห้านาที  ข่าวที่ว่าเกิดการชัตดาวน์ VR ก็เกิดขึ้นทั่วโลก  มีคนตายนับล้าน  และฉันก็กระตุ้นให้เหตุการณ์นี้เกิดเอง

              บ้าที่สุด!

              ฉันรับผลลัพธ์นี้ไม่ได้  เดินออกจากห้องพัก  ตั้งใจจะไปทำงาน  แต่ดูเหมือนว่านาดาจะรู้จักฉันดีพอ  จึงมาดักรอหน้าบ้าน

              เขาอัดฉันจนหมอบ  ฉันสู้แรงผู้ชายไม่ได้ 

ก่อนสติจะเลือนราง  เขาด่าฉันเป็นภาษาอังกฤษ

              “แกทำให้นาดาต้องล่มสลาย  เราทำอะไรผิด  ทำไมต้องฆ่าเด็ก  ผู้หญิง  และคนไม่มีทางสู้ด้วย  หัวใจแกทำด้วยอะไร  ทำไมใจร้ายขนาดนี้  เราแค่จะเอาเงินของเราคืน  เพราะไอ้เรวัชมันเริ่มก่อน  แกควรจะไปจัดการเรวัชสิ  ไม่ใช่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์อย่างนี้”

              ฉันร้องไห้ออกมา  มันเกินกว่าที่ฉันจะรับได้  เขาพูดถูก  และถ้าเป็นคนปกติคงจะแก้ไขอะไรไม่ได้  แต่ฉันถือว่าฉันแก้ไขสถานการณ์ได้  ฉันจึงเลือกทำแบบนี้

              ขอโทษชาวนาดา  ฉันไม่ควรใจร้อน  ฉันควรมีเมตตาให้มากกว่านี้

              ฟุ่บ!

              ฉันโดนยิงด้วยปืนเลเซอร์  กลับไปวนลูปอีกครั้ง