บทที่ 14 ติดตามเพื่อตามติดเธอ

              เขียนโดยแกรมม่า  เมื่อ 1 เดือนก่อน

              ฉันหรือ ร.ต.ต.กมลาภา  แดนโกศลถูกส่งมาช่วยราชการลับ  โค้ด P001 เพื่อช่วย ร.ต.ต.พริมา  ภัทรโสภณ ทำภารกิจช่วยเหลือมนุษย์นับล้าน  แม้ว่าจะเกิดแรงต่อต้านจากภายนอกมากเพียงไร  แต่ฉันและผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติก็จะต้องสนับสนุนร.ต.ต.พริมา  หรือคุณเพนนี  ให้ได้มากที่สุด

              อันที่จริง  ฉันถูกส่งมาตามดูคุณเพนนีตามคำสั่งของลุงกาน  เพื่อทำให้เราสนิทกันไวขึ้น  และไว้วางใจกันทำงานสำคัญๆ ด้วยกัน  แม้ว่าเธอจะไม่รู้จักฉันมาก่อนก็ตาม

              แท็บเล็ตข้างหน้าฉันมีประวัติของเพนนี  ตั้งแต่วันเกิดไปจนถึงเหตุผลที่ต้องมาทำงานเป็นครูแนะแนวที่โรงเรียนแห่งนี้  ไฟล์ใหญ่จนกินพื้นที่ในแท็บเล็ตไปเกือบครึ่ง  มีทั้งตัวหนังสือ  วิดีโอ  และภาพถ่ายเต็มไปหมด  กระทั่งความชอบหมา  หรือถนัดซ้ายก็บรรจุอยู่ในนี้ไม่มีเว้น

              อ่อ  ลืมเล่าไปอีกนิดหนึ่ง  ในยุคนี้แท็บเล็ตบางและเบาจนไม่น่าเชื่อ  เราสามารถพับเจ้าอุปกรณ์อิเล็คทรอนิกส์นี้ได้ไม่ต่างอะไรกับกระดาษเอสี่  แถมยังไวเพราะชิปรุ่นใหม่ที่ทำการประมวลผลได้เร็วราวกับยกคอมพิวเตอร์ควอนตัมมาไว้ในมือ 

              ถึงอย่างนั้น  ไฟล์ของเพนนีก็ใหญ่มากอยู่ดี

              เออ  ยัยคนสำคัญ

              ฉันใช้เวลาทั้งวันในการทำความรู้จักเธอ  พอจะทราบคราวๆ ว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า  แต่ใฝ่ฝันอยากเป็นตำรวจเพราะเคยได้รับการช่วยเหลือจากลุงกาน  ลุงกานไว้ใจฉันเพราะฉันเป็นลูกของน้องสาวแท้ๆ ของท่าน  และเราเคยคุยเรื่องเพนนีมานานหลายปีแล้ว  จนกระทั่งท่านตัดสินใจจะให้ฉันมาทำความรู้จักกับเธอ  จึงได้มีโอกาสมาอ่านประวัติเพนนีอย่างนี้

              ฉันสวมเสื้อยืดสีขาวแล้วทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินแบบไม่ติดกระดุม  ดูเป็นตำร๊วจตำรวจ  แต่ฉันก็ชอบแต่งตัวสไตล์นี้  ลุงกานวิดีโอคอลกับฉัน  ก่อนออกจากที่พักเล็กน้อย

              "ไปเปลี่ยนเสื้อ"  ลุงกานบอกสั้นๆ  "เปลี่ยนเป็นเดรสสีชมพู  แล้วก็ถักเปียแบบเจ้าหญิงด้วย"

              "แต่มันไม่เด่นไปหน่อยเหรอคะ"

              "ดีกว่าแต่งตัวเป็นตำรวจก็แล้วกัน  ถ้าเพนนีสังเกตเห็นแกรมม่า  แกรมม่าก็แค่บอกว่าใจตรงกัน  อยากมาพักผ่อนที่เดียวกันพอดี"

              โธ่  ลุงกาน  แบบนี้ทุกที

              ฉันถอนหายใจ  ลุงรู้ว่าฉันมีชุดเดรสสีชมพู  เพราะแม่เคยเล่าให้ลุงกานฟัง  ก็ฉันไม่ยอมสวมเสื้อตัวนี้ที่แม่ซื้อมาให้ 

เมื่อเห็นชุดใหม่ไม่นานลุงกานก็ไฟเขียวให้ฉันออกจากห้องพักได้

              ฉันรอหน้าอพาร์ทเม้นท์ของเพนนีเพียงชั่วครู่  เธอเดินออกมาพร้อมรอยยิ้ม  อย่างน้อยเราก็ไม่ใช่คนชอบทำหน้านิ่งเหมือนกัน  คนที่ยิ้มแย้มมักจะทำให้ใครๆ ก็อยากเข้าใกล้เสมอ  ฉันจำรายละเอียดนี้ไว้ในใจ 

              หมาจรจัดเดินเข้ามาทักเพนนีอย่างรู้งาน  แล้วเจ้าตัวก็เทอาหารให้มัน  จากนั้นก็เดินไป  ไม่ลืมที่จะก้มหัวทักทายคนแก่ที่เดินกลับมาจากการออกกำลังกาย  เธอเป็นที่รักเพราะคนหนุ่มสาวที่อัธยาศัยดีมีไม่มากนัก  โลกเรากลายเป็นโลกของคนชรามาหลายสิบปีแล้ว

              ฉันเดินตามเธอ  นั่งรถตามเธอ  แล้วก็มาหยุดหน้าโรงเรียน  แต่ไม่ควรแหวกหญ้าให้งูตื่น  ฉันจึงเปลี่ยนทางไปนั่งร้านกาแฟใกล้ๆ  แล้วก็โทรศัพท์หาเพียงออ  เรารู้จักกันมาหลายภารกิจแล้ว  เธอเป็นแฮกเกอร์ฝีมือดีที่คอยช่วยฉันเสมอ

              "แกรมม่าอยากให้เราช่วยอะไร"

              “ช่วยทำให้โลกสงบสุขเสียที”

              ฉันรำพึงรำพันกับเพียงออ  รู้ว่าเธอจะไม่ถือสา

              “ถ้าโลกสงบสุขแล้วพวกเราจะทำหน้าที่อะไร”

              แหม  ฉลาดซะไม่มี

              เพียงออใช้เสียงแหลมเล็กกรอกใส่โทรศัพท์มา  ไม่ว่าจะทำงานกันมานานแค่ไหน  เธอก็ไม่ยอมเปิดเผยตัวสักที

              "ขอดูกล้องวงจรปิดหน่อย  แกรมม่าอยากเห็นชีวิตประจำวันของเพนนี"

              "ได้"

              เพียงออใช้แอพพลิเคชั่นเพื่อแฮกเข้ากล้องวงจรปิด  พร้อมกับใช้คอมพิวเตอร์ของรัฐบาลที่มีกำลังประมวลผลสูงเพื่อเข้าถึงชื่อผู้ใช้งานและรหัสผ่านกล้องวงจรปิด  เพียงหนึ่งนาทีก็เข้าถึงกล้องวงจรปิดที่เราอยากดู

              ฉันเปิดแท็บเล็ตกางออก  เสียบหูฟังไร้สาย  แล้วดักมองเพนนีจากร้านกาแฟ  ตอนเช้าเธอกำลังเตรียมเอกสารบนโต๊ะ  จากนั้นก็ใช้แท็บเล็ตค้นหาอะไรสักพัก  แล้วก็ใช้ปากกาขีดลงไป  สุดท้ายก็เดินไปชงกาแฟ  เสียงออดดังขึ้น  เธอขยับตัวไปยังห้องเรียน  เพียงออเปลี่ยนกล้องวงจรปิด  มองตามเธอไปเรื่อยๆ จนถึงห้องเรียน  เสียงสอนหนังสือของครูแนะแนวมือใหม่ดังก้องในหูของฉันกับเพียงออ

              "โลกของเราตอนนี้มาถึงจุดที่เรียกว่าอำนวยความสะดวกแก่มนุษย์ด้วยเทคโนโลยีจนวิถีชีวิตเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง  ขอเพียงเรามีจินตนาการ  ไม่ว่าจะยากเพียงไรเอไอก็สร้างผลงานของเราได้  อาจารย์ไม่เน้นให้นักเรียนต้องทำงานทุกอย่างด้วยตัวเอง  เช่น  เหมือนที่เราสร้างโค้ดเกมด้วยเอไอมาตั้งแต่สามสิบปีที่แล้ว  ก็แค่คีย์ว่าเราอยากได้เกมแบบไหน

              หรือการเจนเนอเรท(Generate)ภาพตามจินตาการของเรา  แทนการถ่ายภาพ  การวาดภาพ  หรือกระทั่งการสร้างนิยายจากโปรแกรมเอไอ 

              เพียงแค่สิ่งเดียวที่อาจารย์อยากให้พวกเราจดจำก็คือ  ค่าแอพ  เอ้ย  ไม่ใช่”

เธอเว้นวรรคให้นักเรียนหัวเราะ

“ที่จริงคือ  การมีจรรยาบรรณในการสร้างเทคโนโลยี  และการคิดไตร่ตรองให้ดีว่า  เทคโนโลยีที่เราสร้างมานั้น  ได้ทำร้ายหรือทำลายอะไรไปบ้าง  เช่น  การผลิตอาวุธสงคราม  การแฮกข้อมูลที่เป็นความลับจากคนอื่น  หรือการขโมยเงินของใคร  เป็นต้น"

              เสียงสอนของเธอดังก้องกังวานในหูของฉัน  ฉันรู้สึกประทับใจผู้หญิงคนนี้  และอยากร่วมงานกับเธอเป็นอย่างมาก 

              ฉันและเพียงออปรบมือให้เธอ  ก่อนนึกขึ้นได้ว่ามีลูกค้าในร้านกำลังจ้องมองเรา

              อุ้ย...เขินจัง

              หลังคาบเรียนนั้น  เพนนีก็เปลี่ยนเสื้อผ้า  เป็นชุดสไตล์ตำร๊วจตำรวจ  ฉันอยากประกาศให้ก้องโลกโซเชียล  ว่าพวกเราภูมิใจในการแต่งตัวสไตล์นี้มากๆ  และเหมือนการสวมเสื้อแบรนด์ราคาแพง  ที่อยากให้คนรู้ว่าเราก็เป็นคนอีกระดับหนึ่ง  แต่ภารกิจต้องเก็บเงียบให้มากที่สุด  ฉันได้แต่โพสต์ข้อความนี้ในโซเชียล  เป็นบัญชีที่ปิดตัวตนเอาไว้

              กล้องวงจรปิดฉายให้ดูถึงริมกำแพงโรงเรียน  เด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งปีนรั้วกำแพงออกไป  แล้วเพนนีก็ปีนตามมาติดๆ ฉันรู้สึกตื่นเต้นแทนเธอ  ไม่รู้ว่าเด็กๆ จะมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อรู้ว่าเธอตามไป

              เพนนี้นั่งรถไร้คนขับตามมาถึงศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง  จากนั้นเด็กนักเรียนพวกนั้นก็เปลี่ยนชุดกันหมด  วัยรุ่นยุคนี้แต่งตัวด้วยสีฉูดฉาด  เขียนตาด้วยอายไลเนอร์สีรุ้ง  ขณะที่ฉันเขียนตาด้วยสีดำ  ถึงจะดูเอาท์ไปบ้าง  แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้ตาโล่งแล้วกัน

              เพนนีวิ่งไปกอดคอนักเรียนของเธอ  แล้วลากไปห้องร้องคาราโอเกะ  โชคดีที่ร้านติดกล้องวงจรปิดเอาไว้  ทำให้เพียงออแฮกกล้องวงจรปิดให้ฉันตามไปดูได้

              พวกเขาทั้งร้องทั้งเต้น  เพลงของเพนนีออกจะเก่าไปบ้าง  แต่ฉันเองก็ร้องได้ทุกเพลง  เธอได้ใจพวกนักเรียนไปเต็มๆ

              "อาจารย์เต้นด้วย  ไม่งั้นพวกเราไม่ให้กลับบ้านจริงๆ ด้วย"

              "วู้วๆๆๆ"

              เพนนีดูจะมันกว่าใครเพื่อน  เธอร้องเพลงไปกว่าครึ่งโหล  แล้วก็เดินมาทรุดตัวนั่งลงมุมหนึ่งในห้องคาราโอเกะ  เด็กๆ เองก็หมดแรงหลังจากนั้นเพียงแค่ไม่กี่เพลง

              "อาจารย์รู้นะ  ว่าโรงเรียนไม่ใช่วิธีการเรียนที่ดีที่สุดสำหรับแต่ละคน  และเราจะเอาแต่พัฒนาสมอง  จนลืมพัฒนาอารมณ์หรือการเข้าสังคมไปไม่ได้"  เพนนีเอ่ยกับนักเรียนของเธอ  "พวกเธอยังมีโอกาสอีกมากที่จะลองผิดลองถูกกับโลกใบนี้  อย่าทิ้งโอกาสที่จะคว้าสิ่งใหม่ๆ  และอย่าทิ้งวิธีโบราณที่ว่าเราต้องมีวุฒิการศึกษา  เพราะตอนที่รอคอย  เราอาจต้องใช้วิธีเก่าๆ ในการใช้ชีวิตไปด้วย  และเธอจะไม่รู้ว่าตัวเองเหมาะกับอะไร  จนกว่าจะได้ลองศึกษามันจริงๆ"

              นักเรียนปรบมือให้อาจารย์แนะแนวของพวกเขา  พร้อมๆ กับฉันและเพียงออ

              ฉันว่าโรงเรียนเปลี่ยนเธอไปอย่างมาก  และเธอพร้อมแล้วที่จะโบยบินไปกับพวกเรา