ตอนที่ 10 ตัวตนที่ไม่มีวันถูกค้นพบ

 กาลเวลานั้นช่างเป็นสิ่งที่บิดเบี้ยวอย่างถึงที่สุด ไป๋เสวี่ยหรงหรือแท้จริงแล้ว หลานเสวี่ยอิง ผู้ที่เคยถูกลอบวางยาพิษจนจบชีวิตไปเมื่อ 30 ปีที่แล้วในเวลานั้น เธอและฉินเยว่หานต่างมีอายุเพียง 20 ปี

หลังจากที่ชีวิตของนางดับหายไปกับความมืดมิดดวงจิตของนางมิได้แตกสลาย แต่วนเวียนไปอยู่ในห้วงจิตสำนึกที่ไร้ที่สิ้นสุด

15 ปีแห่งความมืดมน…15 ปีที่ไม่มีร่าง ไม่มีเสียง ไม่มีวันคืน

จนกระทั่ง…นางได้รับโอกาสใหม่ ร่างของทารกน้อยที่ต้องชะตากับนางและบัดนี้…ไป๋เสวี่ยหรง ผู้ที่แท้จริงคือหลานเสวี่ยอิงมีอายุได้ 15 ปี ขณะที่ฉินเยว่หาน ผู้ที่เคยเป็นเพื่อนรักของนาง… มีอายุ 50 ปีแล้ว!

30 ปีที่ผ่านมา ฉินเยว่หานก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของโลกยุทธภพนางได้รับฉายาว่า "เซียนน้ำแข็งผู้บรรลุระดับสูงสุด" ผู้คนต่างเคารพยำเกรง ไม่มีผู้ใดกล้าตั้งคำถามต่อตัวตนของนางหากฉินเยว่หานได้รับรู้ว่าหลานเสวี่ยอิงมิได้ตายไปตลอดกาล…แต่นางกลับมาเกิดใหม่… ในร่างของเด็กสาววัย 15 ปี! นางจะรู้สึกเช่นไร? ฉินเยว่หาน ภายนอกนางคือเทพเซียนผู้สูงส่งแต่ภายในใจของนางยังคงถูกเงาของอดีตหลอกหลอน เพราะถึงแม้ว่านางจะก้าวขึ้นมายืนอยู่บนจุดสูงสุดของยุทธภพแต่นางรู้ดีว่านางมิใช่ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ในอดีต มีผู้หนึ่งที่แข็งแกร่งกว่านาง…

หากหลานเสวี่ยอิงยังคงอยู่…หากหลานเสวี่ยอิงยังมิได้ตายไปในวันนั้น…

ตัวตนของฉินเยว่หานในวันนี้ อาจไม่มีโอกาสได้อยู่บนจุดสูงสุด! นางหลอกตัวเองมาโดยตลอดว่า เพื่อนรักที่นางหักหลังได้ตายไปแล้ว แต่หากนางต้องรับรู้ความจริงว่า หลานเสวี่ยอิงกลับมา… ในร่างของเด็กสาว?

"มันเป็นไปไม่ได้!"

"นางตายไปแล้ว นางต้องตายไปแล้ว!"

แต่ลึกลงไปในจิตใจของฉินเยว่หาน นางรู้ดีว่า... ผู้ที่สามารถสังหารจักรพรรดิแมงมุมอสูรด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวผู้ที่ใช้วิชาเยือกแข็งได้เหนือกว่าผู้ใด ผู้ที่แม้แต่นางเองยังมิอาจเทียบได้… มีเพียงคนเดียวที่สามารถทำได้

และชื่อนั้น… คือหลานเสวี่ยอิง! หากฉินเยว่หานได้รู้ความจริง…ว่าเพื่อนรักที่นางเคยหักหลังกลับมามีชีวิตอีกครั้งว่านางอายุเพียง 15 ปี แต่กลับสามารถทำสิ่งที่แม้แต่ "เซียนน้ำแข็ง" อย่างนางยังมิอาจทำได้หัวใจของฉินเยว่หานจะหวาดกลัวเพียงใด!? ตั้งแต่ที่นางเห็นบาดแผลของจักรพรรดิแมงมุมอสูร…ตั้งแต่ที่นางได้รับรู้ถึงพลังอันลี้ลับนั้น…นางก็ไม่สามารถสงบใจได้อีกต่อไปและที่สำคัญ…พลังนั้น เป็นพลังที่นางคุ้นเคยอย่างยิ่ง หมู่บ้านจิ่วอัน เป็นเพียง

หมู่บ้านธรรมดาไร้ซึ่งชื่อเสียงใดๆ ในยุทธภพแต่บัดนี้ นางเริ่มสงสัยว่า…ตัวตนของผู้ที่สังหารจักรพรรดิแมงมุมอสูร อาจอยู่ที่นั่น!หากนางเดินทางไปยังหมู่บ้านจิ่วอัน…นางอาจได้พบกับเบาะแสเมื่อความคิดของ ฉินเยว่หาน ตัดสินใจแน่วแน่ นางมิอาจรอช้าได้อีกร่างของนางพลันเลือนหายไปจากลานประมูลในทันที! นางเคลื่อนที่เหนือท้องฟ้า ร่างขาวบริสุทธิ์ของนางแหวกผ่านม่านเมฆ ความเร็วของนางเหนือกว่าผู้ฝึกตนระดับสูงทั่วไปหลายเท่า

ฟิ้ววววว

เพียงพริบตาเดียวปลายเท้าของนางก็แตะพื้นดินของหมู่บ้านจิ่วอัน! นางเบิกตากว้าง ดวงตาฉายแววไม่อยากเชื่อ!

"นี่มัน... เป็นไปไม่ได้!" เบื้องหน้าของนางกำแพงปราการโปร่งแสงที่ปกคลุมหมู่บ้านนี้ไว้…มิใช่เพียงข่ายอาคมธรรมดามิใช่พลังป้องกันทั่วไปของหมู่บ้านเล็กๆ แต่มันเป็นสิ่งที่ "นางรู้จักดีที่สุด!" ไอเยือกแข็งที่แข็งแกร่งสุดขั้ว แผ่กระจายออกมาจากข่ายอาคมเบื้องหน้ามันเป็นไอเย็นที่แตกต่างจากพลังของนางเองมันคือไอเย็นของ "หลานเสวี่ยอิง"

"ทำไม… ทำไมถึงมีสิ่งนี้อยู่ที่นี่!?"

"นี่คือข่ายอาคมของหลานเสวี่ยอิงไม่ผิดแน่!"

สีหน้าของฉินเยว่หาน เปลี่ยนเป็นความสับสนอย่างรุนแรงเธอจำมันได้ดี...เพราะในอดีต มันคือข่ายอาคมที่ปกป้องตัวของหลานเสวี่ยอิงมันคือปราการณ์ที่เธอไม่อาจทำลายได้ แม้ว่าจะพยายามเพียงใดแต่หลานเสวี่ยอิง... ตายไปแล้วเมื่อ 30 ปีก่อน!

"นี่มัน... เป็นไปไม่ได้!" มือของนางสั่นเล็กน้อยขณะสัมผัสกับม่านพลังที่เย็นเฉียบ

"ข้าฆ่านางไปแล้ว! ข้าเห็นกับตาว่านางสิ้นชีพไปต่อหน้าข้า!"

"ทำไมข่ายอาคมของนางยังคงอยู่!?" เงาที่นางพยายามฝังกลบ กำลังฟื้นคืนความจริงหนึ่ง

เริ่มแทรกซึมเข้าสู่จิตใจของนาง…"หรือว่า... นางยังไม่ตาย?"

เงาจันทร์สาดแสงสีเงินอ่อนโยนลงมายังหมู่บ้านจิ่วอัน ความเงียบสงบของรัตติกาลปกคลุมทั่วบริเวณ แต่ในยามนี้… ไม่มีสิ่งใดสงบอีกต่อไปบนฟากฟ้า ฉินเยว่หาน ลอยตัวอยู่เหนือหมู่บ้าน แววตาของนางฉายประกายเยือกเย็น มือเรียวของนางสะบัดเล็กน้อย พลังอันลึกล้ำปะทุออกมาจากร่าง "เปิดประสาทสัมผัส!" ลมเย็นยะเยือกกระจายออกไปทั่วหมู่บ้านพลังระดับสูงสุดของนางแผ่ขยายออกไปเพื่อค้นหาความจริง

หากมีผู้ที่แข็งแกร่งอยู่ที่นี่... นางจะต้องสัมผัสได้! หากมีตัวตนที่สามารถสังหารจักรพรรดิแมงมุมอสูร... นางจะต้องหาพบ!

ภายในบ้านหลังเล็กไป๋เสวี่ยหรงนางที่ควรจะหลับใหลในยามค่ำคืน ลืมตาขึ้นช้าๆริมฝีปากของนางค่อยๆ ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชา "หึ... จมูกดีเสียจริง"นางนอนเอนกายอยู่บนฟูกนุ่ม แต่แววตาของนางกลับเปล่งประกายราวกับพญาอสูร

"ฉินเยว่หานอย่างงั้นหรือ?"

"นางเดินทางมาถึงที่นี่เพื่อค้นหาตัวข้า?" ความเงียบงันที่เต็มไปด้วยแรงกดดันไป๋เสวี่ยหรงมิได้มีความหวาดกลัว มิได้รู้สึกตื่นตระหนก มิได้มีความคิดจะลุกขึ้นมาตอบโต้ เพราะถึงอย่างไร… ตัวตนของนางก็เป็นเพียงอดีต

ในตอนนี้ นางคือไป๋เสวี่ยหรง… มิใช่หลานเสวี่ยอิงอีกต่อไป! ตัวตนที่ไม่มีวันถูกค้นพบ

นางหลับตาลงอีกครั้ง ราวกับว่ามิได้สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย

"หากนางต้องการค้นหาข้า...""นางก็คงต้องผิดหวัง"

เบื้องบนฟากฟ้า ฉินเยว่หานยังคงลอยตัวอยู่ แต่ภายในใจของนางเต็มไปด้วยความขัดแย้ง

"ไม่มี… ไม่มีตัวตนที่แข็งแกร่งอยู่ที่นี่?" พลังที่นางปล่อยออกไป มิอาจสัมผัสสิ่งใด แต่แล้ว... เหตุใดจิตของนางจึงยังรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล?

เงาที่ถูกซ่อนไว้ กำลังหัวเราะเยาะนางไป๋เสวี่ยหรง ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดแต่มิใช่เพราะนางอ่อนแอแต่เป็นเพราะนางต้องการเห็นฉินเยว่หานจมอยู่กับความสงสัยและหวาดกลัวไปตลอดกาล!