5

แรงจับแขนของไป๋เฉิน ดึงกระชับขึ้น นิ้วมือของเขากดลงไปที่แขนของนางอย่างเจ็บปวด จนทำให้นางต้องสะดุ้งจนพูดไม่ออก ก่อนที่เขาจะดึงนางเข้ามาใกล้จนจมูกทั้งสองแทบจะชนกัน

"เจ้ามันไม่เคยเปลี่ยน " เขาพูดด้วยเสียงที่ดูโกรธ แต่ดวงตาของเขากลับแฝงไปด้วยบางอย่างที่ไม่สามารถบอกได้ บางทีอาจจะเป็นความสับสน หรือความเจ็บปวด? เขากระซิบ

ไป๋ผิงก็พยายามจะขัดขืน แต่แขนที่แข็งแรงของเขากลับรัดนางไว้แน่น ความร้อนจากใบหน้าของเขาทำให้หัวใจของนางเต้นเร็วขึ้นเพราะความใกล้ชิดของริมฝีปากไป๋เฉิน

"เจ้าชังข้าใช่ไหม?" นางถามอย่างอ่อนโยน ขณะที่เขาจ้องมองนางด้วยความตั้งใจไม่กระพริบตา

ไป๋เฉินไม่ตอบทันที เขามองตานางเหมือนกับกำลังมองหาความจริงที่ซ่อนอยู่

"ข้าไม่ชัง..." เขากระซิบที่ข้างหูเธอ เสียงของเขาใกล้จนนางรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่กระทบกับผิวของนาง เขาขยับเข้าใกล้จนร่างกายของเขาเกือบจะสัมผัสกับนาง"...ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงทำให้ข้าหงุดหงิดอยู่เสมอ"

เสียงของเขาหยาบกระด้าง ขณะที่ยังจับแขนเธอแน่น มือของเขาเริ่มคลายออก แต่แทนที่จะปล่อยนาง เขากลับยกมือขึ้นไปที่แขนบนของนางและดึงนางเข้ามาใกล้

" เมื่อก่อนเจ้าก็ตามข้าแล้วเหตุใดครานี้ทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ไม่เคยแตะต้องชายใด"

ไป๋ผิงกลืนลมหายใจลงไป ไม่สามารถตอบได้ แม้แต่ตัวนางเองก็ไม่รู้ว่าการกระทำของนางเป็นการหลบหนีจริงๆ หรือไม่

ในเสี้ยววินาทีนั่น ไป๋ผิงรู้สึกลังเล ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่านางไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา แต่เป็นจิ้งจอกเก้าหางที่มีพลังมหาศาล! ทำไมนางต้องปล่อยให้เขาปฏิบัติกับนางแบบนี้?

ทันทีที่นางรู้ตัว พลังที่เก็บซ่อนอยู่ในตัวนางก็ระเบิดออกไป เส้นเอ็นในร่างกายไหลไปด้วยพลังสีเงิน และดวงตาของนางส่องแสงอย่างเจิดจ้า เพียงแค่คิด พลังที่แผ่ออกไปก็ผลักไป๋เฉินถอยไปหลายก้าว

"กล้าผลักข้างั้นเหรอ?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ไป๋ผิงหัวเราะในลำคอ ดวงตาของนางก็เปลี่ยนเป็นการเย้ยหยัน "ทำไมจะไม่กล้า? เจ้าคิดว่าเป็นสตรีอ่อนแอที่จะปล่อยให้เจ้าทำอะไรก็ได้เหรอ?"

ไป๋เฉินจ้องนางด้วยสายตาที่ไม่ใช่ความโกรธ แต่มันกลับเต็มไปด้วยความสนใจอย่างลึกซึ้ง " หึ เจ้าทำเช่นนี้อยากให้ข้าสนใจรึ "

"ถ้าเจ้าทำให้ข้าต้องบังคับเจ้าอีกครั้ง ข้าจะไม่แค่ผลักเจ้าออกไปหรอกนะ" นางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

ลมพัดผ่านพวกเขา และในช่วงเวลานั้นอากาศรอบๆ ก็แน่นขนัด จากนั้นไป๋เฉินก็หัวเราะและพูดว่า "มาดูกันว่าเจ้าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกนานแค่ไหน"

ไป๋ผิงบิดแขนตัวเองออกจากการจับของเขา ดวงตาของนางสั่นไหวด้วยความโกรธ แต่เพียงแค่นางเริ่มจะเดินหนี เสียงเย็นชาของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครถึงกล้ามาทำแบบนี้กับข้า "

ไป๋ผิงหยุดแล้วหันมาจ้องเขาด้วยสายตาที่แข็งกร้าว "แล้วเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครถึงแตะต้องแขนข้าโดยที่ฉันไม่ได้อนุญาต?"

ไป๋เฉินหัวเราะในลำคอด้วยเสียงทุ้ม ดวงตาของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง มือของเขาดึงนางกลับไปที่อกของเขาอย่างรุนแรงจนร่างกายของนางกระแทกกับหน้าอกไป๋เฉิน

"เจ้ายังกล้าถามอีก? ข้าคือคนเดียวที่สามารถควบคุมเจ้าได้ จำเอาไว้ดีๆ"

ไป๋ผิงขบฟันแน่น ดวงตาของเธอสั่นไหวด้วยความโกรธ "ปล่อยข้าไป!"

"ข้าจะไม่ปล่อย" ไป๋เฉินกระซิบ ใบหน้าของเขาเคลื่อนเข้าใกล้นาง เสียงของเขาหนักแน่นด้วยแรงกดดัน "เจ้าจะใช้พลังของเจ้าอีกครั้งไหม? ลองดูเถอะ ไป๋ผิง ถ้าเจ้าทำ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ"

นางกำหมัดแน่น หัวใจของนางเต้นแรงด้วยความหงุดหงิดและโกรธจัด ไป๋เฉินไม่ใช่คนที่จะขู่โดยไม่มีเหตุผล และนางก็รู้ดีว่า หากนางต่อต้านด้วยการใช้พลัง ผลที่ตามมานั้นอาจจะแย่กว่าที่คิด

แล้วจู่ๆ กระเพาะของนางก็ส่งเสียงดังขึ้น

ชั่วขณะนั้น บรรยากาศที่ตึงเครียดก็แตกสลาย ไป๋เฉินยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วหัวเราะเยาะ "ฮะ เจ้าคิดว่าเจ้าจะเอาชนะข้าได้ ในเมื่อเจ้ายังหิวจนแทบยืนไม่ไหว?"

ริมฝีปากของนางซีด ขณะที่ใบหน้าของนางขึ้นสีแดงด้วยความอาย ไป๋ผิงกัดริมฝีปากของตัวเอง "อย่ามายุ่งกับข้า!"

ไป๋เฉินหัวเราะในลำคอ ก่อนจะดึงนางอีกครั้ง "เงียบ และตามข้ามา"

"ข้าจะไม่ไป"

"หรือจะให้ข้าเตะและลากเจ้าไป?"

ไป๋ผิงหายใจเข้าลึกๆ และมองไปข้างหน้า พยายามไม่แสดงความรู้สึกของตัวเอง ไม่ว่านางจะต่อต้านขนาดไหน ตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะไป๋เฉินมีความไม่พอใจเหมือนกับที่ไป๋ผิงในตอนแรก

สุดท้าย นางก้าวไปข้างหน้าอย่างลังเลเพื่อเงียบและตามเขาไป

นางถูกพามาที่ห้องโถงใหญ่ ที่มีกลิ่นอาหารลอยขึ้นมา นางมองไปที่อาหารที่อยู่ข้างหน้าและลังเล เนื้อแดงดิบบนจานหยกยังมีความคาวอยู่เล็กน้อย ราวกับเพิ่งจะถูกหั่นจากสัตว์ที่ยังมีชีวิตอยู่

ไป๋เฉินมองนางอย่างใกล้ชิด "เจ้าจะไม่กินรึ"

ไป๋ผิงหยุดชะงัก มองเนื้อดิบด้วยความงุนงง "นี่...อาหารสำหรับพวกเจ้ารึ"

"คำถามแปลกๆ" ไป๋เฉินยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "เจ้าก็เป็นจิ้งจอกเหมือนกัน ทำไมถึงทำเป็นไม่รู้ว่ามันคืออะไร?"

ไป๋ผิงปากแข็งทื่อ หัวใจของนางเต้นเร็วขึ้น มือของนางจับแขนเสื้อแน่นขึ้น "ข้าแค่..."

"หรือว่า..." ไป๋เฉินขยับเข้าใกล้ ดวงตาของเขาแวววาวดุจทองคำ

"มีอะไรที่เจ้าไม่บอกข้า?"

ไป๋ผิงกัดริมฝีปาก รู้สึกถึงออร่าฆ่าฟันรอบตัวเขา ไป๋เฉินมีท่าทีสงสัยและเย็นชา "