วันถัดมา

ด้วยดวงตาที่เย็นชา ไบ๋ผิงมองไปที่ไบ๋เหวินเทียน แต่แล้วภาพบางอย่างก็ผุดขึ้นในความคิดของนางความทรงจำที่ไม่ใช่ของนางจริงๆ

เสียงเด็กชายคนหนึ่งร้องไห้ดังอยู่ในหู เงาร่างเล็กๆ ในเสื้อผ้าขาดถูกโยนลงไปในโคลน เด็กๆ กลุ่มหนึ่งล้อมรอบและหัวเราะเยาะเย้ย

“แม่ของเจ้าคือหญิงชั่วไร้ยางอาย เจ้าคิดว่าเจ้าคือเผ่าจิ้งจอกขาวหรือ?”

“คนอย่างเจ้าไม่น่าจะเป็นคนในตระกูลข้า”

ไบ๋เหวินเทียนในวัยเด็กกำมือแน่น ดวงตาของเขาฉายแววโกรธแค้นและเจ็บปวด แต่แทนที่จะขอความช่วยเหลือ เขาลุกขึ้นยืนขบกรามแน่นและยอมรับชะตากรรมของตัวเอง

ฉากเปลี่ยนไปที่ห้องรับรองของตระกูล ผู้นำของหัวหน้าเผ่า

ในชีวิตจริง ไป๋ผิงก็เป็นเช่นนี้

ไป๋ผิงยังคงยืนนิ่ง สายตาของเธอจดจ้องไปที่ร่างของไป๋เหวินเทียนที่ค่อยๆ หายลับไปในความมืด ความทรงจำไหลเข้ามาในจิตใจของเธอและดวงตาของเธอแวบวับ มันไม่ใช่แค่ความทรงจำ แต่เป็นบาดแผลที่เธอหรืออาจจะเป็นอีกคนหนึ่งในร่างนี้ได้ทำให้เกิดขึ้น!

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมไป๋เหวินเทียนถึงเกลียดเธอมากขนาดนั้น

“ถ้าข้าเป็นพี่ชาย ฉันก็คงเกลียดตัวเองเหมือนกัน…”

ไป๋ผิงบีบมือแน่น เธอจะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์เกิดขึ้นซ้ำอีก นางจะชดใช้ แม้ว่าจะไม่มีทางที่เขาจะให้อภัยนางก็ตาม!

วันถัดมา ไป๋ผิงมาถึงสนามฝึกการต่อสู้ของตระกูล เธอรู้ว่าไป๋เหวินเทียนฝึกดาบที่นั่นทุกเช้า

ไป๋เหวินเทียนจ้องมองเธอเย็นชา “เจ้ามาทำอะไร?”

“มาท้าทายเจ้าค่ะ” ไป๋ผิงตอบพร้อมสูดหายใจลึก

ไบ๋เหวินเทียนยกคิ้วขึ้น "อะไรของเจ้า "

ไป๋ผิงยิ้มบางๆ “เพื่อจะพิสูจน์ว่ามันไม่ใช่ ‘นาง’ ในอดีต แต่เป็น ‘นาง’ ที่อยู่ในวันนี้”

ไบ๋เหวินเทียนมองนางครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“น่าสนใจ... ให้ข้าดูซิว่าเจ้าจะเปลี่ยนไปจริงๆ ไหม!”

ในสนามฝึก ดาบของทั้งสองกระทบกันเสียงดังสนั่น แต่ว่าไป๋ผิงไม่ได้ใช้ท่าทางเดิมๆ ที่เคยใช้กับเขา นางไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเขาเหมือนครั้งก่อน แต่แค่... สู้เคียงข้างเขา

ไป๋เหวินเทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ความรู้สึกแปลกๆ ผุดขึ้นในใจของเขา

ไป๋ผิงในตอนนี้ไม่ใช่ไป๋ผิงในความทรงจำของเขาเลย...

( ฉากในอดีต ) อี้หลานคุกเข่าต่อหน้านางสนมชั้นสูง ไป๋เหวินเทียนแม่ของเขาคุกเข่า เสียงเย็นๆ ดังขึ้นและทำให้นางสั่นสะท้าน

“บุตรชายของเจ้าทำตัวไม่เหมาะสมที่จะเปรียบเทียบกับผู้สืบทอดหลัก อย่าลืมสิ่งนี้!”

แต่ไป๋ผิงลืมตาขึ้นแล้วปิดลง รีบกระพริบตาและจิตใจของนางกลับสู่ช่วงเวลานั้น ภาพเหล่านั้นทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ เหมือนว่านางเคยเป็นส่วนหนึ่งของมัน

ไป๋เหวินเทียนมองนางและยิ้มเย็นชา “เป็นอะไรไป? เห็นอดีตของข้าหรือ?”

ไป๋ผิงแข็งทื่อไปทันที... ความทรงจำเหล่านั้นเป็นของพี่ชายต่างมารดาของนาง แล้วทำไมนางถึงเห็นมันได้? หรือว่าเป็นพลังบางอย่างของนางในฐานะจิ้งจอกที่เกิดมาพร้อมกับองค์หญิงสูงศักดิ์ในในเผาจิ้งจอก

แต่สิ่งหนึ่งที่นางแน่ใจคือ...

ความเกลียดชังของไป๋เหวินเทียนที่มีต่อนางไม่ได้เป็นแค่ความอิจฉา แต่เป็นเพราะเขามีประวัติที่ขมขื่น!

ไป๋ผิงสูดหายใจลึกแล้วก้าวไปข้างหน้า นางมั่นใจว่าจะต้องเข้าใกล้ไป๋เหวินเทียนให้ได้ นางไม่รู้ว่าจะแนะนำตัวเองอย่างไร แต่สิ่งเดียวที่นางรู้คือนางไม่สามารถนั่งเฉยๆ ให้อดีตยังคงตามหลอกหลอนทั้งคู่ได้

ก่อนที่นางจะเข้าใกล้ไป๋เหวินเทียน ร่างสูงและสง่างามนั้น มีเสียงฝีเท้าอ่อนแอแต่ทรงพลังมาจากด้านข้าง

ไป๋เฉิน

เขามาที่นี่ได้ยังไง?

นางหมุนตัวอย่างรวดเร็ว สบตากับเขา ดวงตาสีฟ้าเข้มของเขาฝ่าฝืนความคิดของนาง

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” เสียงของเขาต่ำและเยือกเย็น แต่มีท่าทางไม่พอใจแฝงอยู่เล็กน้อย

ไป๋ผิงเม้มปาก นางไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่ง แต่สายตาของไป๋เฉินทำให้นางไม่สามารถหลบเลี่ยงได้

“ข้า... มีเรื่องต้องทำ” นางพูดสั้นๆ ก่อนจะพยายามเดินหลบเขาไป

แต่ไป๋เฉินยื่นมือออกมาเพื่อหยุดนาง นิ้วของเขาสัมผัสแขนเสื้อของนางเบาๆ ราวกับเตือนนาง

“มีเรื่องต้องทำ?” เขาทวนคำพูดของนาฃ “เจ้าจะทำเรื่องอะไรกับไป๋เหวินเทียน?”

ไป๋ผิงลังเลและมีความแปลกใจในดวงตาของนางที่นางปกปิดไว้รวดเร็ว

“เจ้า... รู้?”

รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไป๋เฉิน มันดูเหมือนเขากำลังจะยิ้มแต่ก็หยุดลงทันที “มีอะไรที่ข้าไม่รู้บ้างล่ะ?”

ไป๋ผิงคิดในใจว่า ความรู้สึกนี้มันแปลกเกินไป แต่ตอนนี้นางไม่มีเวลามาคิดเรื่องนี้ นางต้องปรับความเข้าใจกับไป๋เหวินเทียน!

"ข้าไม่อยากคุยกับเจ้าเรื่องนี้” นางพูดตรงๆ และพยายามที่จะดึงแขนออกจากการยึดของเขา

แต่ไป๋เฉินไม่ยอมให้นางไปง่ายๆ ดวงตาคมของเขาหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดบางอย่างที่ทำให้นางหยุดนิ่ง

“ถ้าเจ้าคิดว่าเจ้าจะได้รับการอภัย ข้าต้องการให้เจ้ารู้ว่า บางครั้ง... อาจจะสายเกินไปแล้ว”