29. จิ๊ดริดอ้วน

“จิ๊ดริด มาดูปลานี่เร็ว เยอะแยะเลย” อลิสราที่เนื้อตัวมอมแมมเพราะลงไปในคลองกับเขาด้วยได้เรียกหาที่รักทันทีที่ขึ้นจากน้ำ

ที่รักก็ลุกไปหาทันทีที่พี่เรียก เปล่า...ไม่ใช่เธอเป็นเด็กดีอะไรหรอก เพียงแต่ละครภาคต่อที่ฟังอยู่มันจบตอนไปแล้วก็เท่านั้นเอง

“เอาปลาขึ้นมาให้จิ๊ดริดดูเร็วเข้า ห้ามอุ๊บอิ๊บเอาไปซ่อนเด็ดขาด” อลิสราส่งเสียงเผด็จการให้กับทุกคนที่ช่วยจับปลาอยู่ในคลอง แม้แต่กับพ่อตัวเองก็ไม่เว้น

นับหนึ่งกุลีกุจอลากกะละมังใบใหญ่มาตั้งเบื้องหน้าที่รัก และเดินไปแย่งถังใบเล็กที่ใช้ใส่ปลาจากมือแต่ละคนมาเทใส่กะละมังอย่างขมีขมัน เมื่อได้จากมือครบทุกคนแล้ว เขาก็ได้หันมายิ้มให้อลิสราอย่างเอาใจ

อลิสราใช้มือที่เปื้อนโคลนลูบศีรษะของนับหนึ่งอย่างอารมณ์ดี “ดีมาก” เธอเอ่ยชมสั้น ๆ

แม้คำชมจะสั้นแต่ก็ทำให้นับหนึ่งหน้าบานเป็นจานเชิงออกมา ขณะที่คชาภัทรได้แต่กลอกตามองบนจนตาแทบกลับ

“ดิ้นดุ๊กดิ๊กเต็มเลย เอาไปปล่อยกัน มันจะได้ไม่ตาย” ที่รักตาเป็นประกายเมื่อเห็นปลาจำนวนมากทั้งน้อยใหญ่กำลังว่ายเบียดกันอยู่ในกะละมัง

“เราเอามากิน เหนื่อยจับจะแย่แล้วให้เอาไปปล่อยอีกทำไม” คชาภัทรพูดแย้ง

“พวกมันจะต้องตายเหรอ” ที่รักถามเสียงเศร้า ในใจเธอก็เศร้าไปด้วยที่พวกมันกำลังจะไม่มีชีวิตอยู่ “จิ๊ดริดสงสาร” ไม่เท่านั้น น้ำตาเธอยังคลอหน่วยพร้อมที่จะร่วงเผาะตลอดเวลา

“อย่าเศร้าไปเลยลูก” วนาลีเข้ามากอดปลอบ “มันเป็นเรื่องธรรมชาติ หากเราไม่กินพวกมันก็ต้องมีคนอื่นจับพวกมันไปกินอยู่ดี”

เด็กหญิงส่ายหน้า “จิ๊ดริดไม่กิน”

“ตกลงลูก หนูไม่ต้องกินปลาพวกนี้ก็ได้ ไก่ในสวนน่าจะออกไข่บ้างแล้ว พวกเราไปหาไข่ไก่มาทำเป็นไข่เจียวดีไหมลูก” วนาลีประทับใจความมีจิตใจอ่อนโยนของที่รักมาก จึงหาทางพาเธอไปจากบริเวณนี้เพราะกลัวจะเสียใจหนักเวลาที่ต้องฆ่าปลาเพื่อเตรียมปรุงอาหาร

ที่รักพยักหน้าเห็นด้วยและจูงมือพากันไปอีกฝั่งของสวนทันที

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ระหว่างที่ที่รักกำลังมองวนาลีตอกไข่ใส่ถ้วยเพื่อเตรียมลงทอดอย่างสนอกสนใจอยู่นั้น กลิ่นหอมอย่างหนึ่งก็ลอยเข้ามาใกล้ เด็กหญิงทำจมูกฟุดฟิด

“หอมจัง” ที่รักพูดพร้อมกับเหลียวมองไปรอบ ๆ เพื่อหาที่มาของกลิ่น

“อ๋อ กลิ่นปลาเผา คงใกล้สุกแล้ว” พูดจบวนาลีแทบกัดลิ้นตัวเองที่เผลอหลุดปากเรื่องปลาขึ้นมา เธอรีบเงยหน้าขึ้นเพื่อเตรียมพูดปลอบ...

...นอกจากฝุ่นผงกลุ่มเล็ก ๆ แล้วก็ไม่ปรากฏสิ่งมีชีวิตใดอยู่อีก...ที่รักอยู่ไหน?

ที่รักตอนนี้กำลังนั่งยอง ๆ อยู่ตรงหน้าเตาไฟที่มีปลาเผาหลายตัวโดนเสียบไม้ย่างจนส่งกลิ่นหอมกระจายไปทั่ว เด็กหญิงนั่งมองปลาเหล่านั้นด้วยประกายตาหยาดเยิ้มเหมือนกับเพิ่งเจอคนรักที่พลัดพรากกันมานาน ระหว่างนั้นก็ใช้มือคอยซับน้ำลายที่กำลังไหลเยิ้มจากมุมปากเป็นระยะไปด้วย

วนาลี “...”

ไม้เรียวอยู่ไหน?

-----

“เอิ้กก...” ที่รักลูบพุงที่นูนปูดขึ้นมาอย่างมีความสุข อาจเพราะระดับความสงสารต่อปลาเหล่านั้นมีค่อนข้างสูง เธอจึงกินปลาตัวขนาดท่อนแขนผู้ใหญ่ไปถึงหนึ่งตัวเต็ม กินเกลี้ยงชนิดที่ว่าถ้าบรรดาหัว ก้าง และหนังกินได้ เธอคงกินเข้าไปแล้ว

“อิ่มไหมลูก เอาอีกตัวไหม” จุลพงศ์ถึงกับอมยิ้มเมื่อเห็นท่านั่งผึ่งพุงบนเสื่อของเด็กหญิง

คชาภัทรมองไปที่พุงซึ่งแน่นกว่าปกติของเธอด้วยความเป็นห่วง

ที่รักส่ายหน้า “แม่ทำต้มจืดที่บ้าน จิ๊ดริดจะไปกินต้มจืดต่อ”

ยังกินเพิ่มได้อีก!? คชาภัทรตาโตเท่าไข่ห่าน สายตายังคงจ้องพุงที่รักไม่กะพริบ

“นายจ้องอะไรน้องขนาดนั้น” อลิสราจับสังเกตได้

ที่รักหันขวับมามองเช่นกัน เมื่อเห็นสายตาของคชาภัทรที่มองมา เธอถึงกับยิ้มให้จนตายิบหยี เด็กหญิงใช้สองมือกุมคางของตนเองพร้อมกับเอียงหน้านิด ๆ ในท่าที่คิดว่าน่ารักที่สุด

“มองเพราะจิ๊ดริดน่ารัก” เธอชอบชมตัวเองที่สุด แล้วก็อยากให้คนอื่นพูดชมเธอด้วย

“เปล่า” คชาภัทรปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

“งั้นจิ๊ดริดสวย” เธอชอบให้คนชมว่าสวยเช่นกัน

คชาภัทรส่ายหน้าไปมาหลายรอบ “ที่มองเพราะว่าอ้วนต่างหาก”

“นายช้าง!” อลิสราตวาดแหว

อ้วน

อ้วน

อ้วน!

อ้วน!!

เด็กหญิงที่รักผู้ซึ่งลืมตาดูโลกมาได้แค่ห้าขวบถึงกับนั่งอึ้งตาค้างพร้อมกับคำว่าอ้วนที่ลอยวนเต็มหัวจนกระทั่งย่ำค่ำ

“จิ๊ดริดเป็นอะไรไปลูก นี่ต้มจืดลูกรอกของโปรดหนูไง รีบกินก่อนที่จะชืด” วรรณารีเห็นความผิดปกติของลูกตอนนั่งกินข้าวมื้อเย็นด้วยกัน

“ไม่สบายหรือเปล่า” สายชะโงกมาดูด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับใช้มือจับทดสอบที่หน้าผาก “ตัวก็ไม่ร้อนนะ หรือว่าปวดมวนท้อง”

“หรือว่าวันนี้แม่ทำไม่ถูกปาก แม่ทำให้ใหม่ดีไหม”

“หนูไม่กิน” เด็กหญิงมุ่ยปากพร้อมพูดออกมาเสียงเบา

“ทำไมจ๊ะ”

“หนูอ้วน” ตอบพร้อมกับน้ำตาที่แทบจะหยดก่อนจะยกแขนเป็นปล้องของตัวเองขึ้นมองด้วยแววตากลัดกลุ้ม พร้อมกันนี้ สายตายังกวาดมองไปที่หลังมือของตัวเองก็พบรอยบุ๋มลึกตรงข้อต่อนิ้วทุกนิ้วซึ่งเกิดจากเนื้อเกินที่ปูดโปนขึ้นมาจนไม่เห็นข้อนิ้ว เด็กหญิงกลุ้มใจมาก

ไม่เท่านั้น เธอยังเลิกชายเสื้อขึ้นมองพุงที่ป่องเป็นลูกแตงโม สีหน้าเด็กหญิงยิ่งทุกข์ใจหนัก

“หนูอ้วนมาก”

ผู้ใหญ่บนโต๊ะอาหารต่างพากันทำตาเลิ่กลั่กก่อนจะพยายามกลั้นขำกันแบบสุดกำลังด้วยกลัวจะไปกระทบจิตใจของเด็กน้อย

“หนูไม่อ้วนนะลูก ร่างกายก็เป็นแบบนี้ตามวัย พอหนูโตขึ้นตัวก็จะยืดสูง ถึงตอนนั้นก็ไม่อ้วนแล้ว” วรรณารีพยายามอธิบาย

เด็กหญิงนิ่วหน้าฟังแล้วคิดตาม เกือบจะอารมณ์ดีอยู่แล้วเชียวถ้าไม่บังเอิญนึกถึงมะเหมี่ยวลูกสาวของลุงหวินคนงานในร้าน

“มะเหมี่ยวอายุเท่าจิ๊ดริดแต่ทำไมผอม” น้ำเสียงคับข้องใจเป็นที่ยิ่ง

ผู้ใหญ่ต่างสะดุดกึกอย่างไม่รู้จะหาคำตอบแบบไหนดี

“นั่นเพราะมะเหมี่ยวไม่ยอมกินข้าวเลยตัวเล็ก อีกหน่อยก็จะตัวไม่สูงนะลูก ส่วนจิ๊ดริดหลานยายตอนนี้ถึงจะดูอ้วนแต่อีกหน่อยต้องสูงมาก ๆ เหมือนพี่ผึ้งแน่ ๆ” สายชักแม่น้ำทั้งห้า

เด็กหญิงอ้าปากเตรียมเถียงว่าอลิสราไม่เคยอ้วนเหมือนเธอ แต่เมื่อเงยหน้ามองไปเห็นสายตาคาดหวังของแม่และยาย เธอจึงเลือกที่จะพยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อนที่จะตักต้มจืดลูกรอกเข้าปากอย่างฝืน ๆ ถึงแม้รสชาติจะเหมือนทุกครั้งที่ได้กิน แต่วันนี้เธอกลับรู้สึกไม่อร่อยเอาเสียเลย

-----

[วิธีลดความอ้วนของแอนนาง่ายมากค่ะ แค่พยายามไม่ขยับตัวเยอะระหว่างวัน เคลื่อนไหวตัวเองให้น้อยที่สุด ร่างกายจะได้เผาผลาญน้อย ความอยากอาหารก็ไม่มี]

ที่รักตาลุกวาวระหว่างนั่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์หลังมื้อค่ำ รายการที่เปิดดูในตอนนี้คือข่าวบันเทิงซึ่งกำลังสัมภาษณ์นักแสดงสาวสวยชื่อดังแห่งยุคเรื่องวิธีการลดความอ้วนของเธออยู่

เคลื่อนไหวน้อยจะได้ไม่หิว

เคลื่อนไหวน้อย

เคลื่อนไหวน้อย ๆ

เคลื่อนไหว...

ที่รักส่งสายตาปิ๊งให้กับโทรทัศน์ที่แสนดี