30. จิ๊ดริดอยากผอม 1

“จิ๊ดริดไม่สบายหรือลูก ทำไมเดินแบบนั้น” วรรณารีร้องถามอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นที่รักกำลังก้าวขาออกจากห้องนอนอย่างเชื่องช้าในเช้าวันต่อมา กว่าที่เธอจะก้าวเท้าสัมผัสพื้นแต่ละก้าวได้นั้นเล่นเอาคนเป็นแม่ยืนลุ้นจนใจหายใจคว่ำ

“หนูไม่เป็นไข้” ที่รักบอกแม่เสียงเบา

“ในเมื่อสบายดีแล้วทำไมหนูก้าวช้าแบบนั้น หรือว่าปวดขาปวดข้อตรงไหน”

“หนูไม่ปวด”

“งั้นก้าวขาเร็ว ๆ สิลูก ค่อย ๆ ย่างแบบนั้นเดี๋ยวเสียจังหวะหัวทิ่มได้นะ”

“หนูจะเดินช้า ๆ”

“ทำไมล่ะลูก”

“จะได้ผอม” ที่รักตอบพร้อมกับค่อย ๆ ย่างเท้าซ้าย

“ทำแบบนี้จะผอมได้ยังไง”

“แม่ไม่ถามเดี๋ยวหนูอ้วน” ที่รักค่อย ๆ ย่างเท้าขวาต่อ

วรรณารียืนงงเป็นไก่ตาแตก

ที่รักซึ่งใช้เวลาสิบนาทีในการก้าวจากห้องนอนไปยังห้องครัวได้สำเร็จ เธอยกมือปาดเหงื่อที่แตกซ่กตรงหน้าผากด้วยสีหน้าสดชื่นแจ่มใสเป็นที่สุดแตกต่างจากสีหน้าของแม่และยายที่กำลังยืนมองดูเธออยู่แบบลิบลับ

“ทำไมหนูเดินช้าล่ะลูก” วรรณารียังคงถามอย่างกังขา

“หนูจะได้ไม่หิว”

“ทำแบบนี้จะไม่หิวได้ยังไง” สายไม่เข้าใจเช่นกัน

“ดาราที่ออกทีวีเมื่อวานบอกว่าถ้าขยับตัวช้า ๆ ก็จะไม่หิว ไม่หิวก็จะผอม” ที่รักตอบแบบฉะฉาน

ผู้ใหญ่ทั้งสองต่างหันมาสบตากันและนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อวานนี้ช่วงนั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันตอนหัวค่ำ เมื่อนึกออกแล้วก็ต่างทำหน้าฝืดเฝื่อนด้วยกันทั้งคู่

“เมื่อวานแม่ก็บอกหนูไปไม่ใช่หรือว่าหนูจะผอมและสูงเมื่อโตขึ้น”

“ใช่ ตอนนี้ร่างกายหนูต้องการอาหารเข้าไปเพื่อทำให้ร่างกายแข็งแรง หนูยังกินน้อยไม่ได้นะ” สายสนับสนุน

ที่รักยู่ปาก “พี่ผึ้งไม่เห็นอ้วนเหมือนหนู ตอนนี้ก็ยังสูงได้”

“เพราะพี่เค้ารูปร่างแบบนั้นอยู่แล้ว ครอบครัวพี่ผึ้งก็รูปร่างแบบนี้ทุกคน พี่ผึ้งเลยไม่ได้อ้วนตั้งแต่เด็ก” วรรณารีอธิบายให้ลูกฟังอย่างใจเย็น

“แม่วรรณของจิ๊ดริดก็ไม่ได้อ้วน” ที่รักมองแม่อย่างกล่าวหา

“ตอนอายุเท่าหนูแม่ก็อ้วนมาก ๆ อ้วนกว่าหนูด้วย โตมาแม่ยังผอมเลยเห็นไหม” วรรณารีไม่ยอมสบตาลูก

“แต่พี่ช้างบอกว่าจิ๊ดริดอ้วน” น้ำเสียงน้อยใจถึงขีดสุด

สายและวรรณารีพากันอมยิ้ม ที่แท้ปัญหาเรื่องอ้วนตั้งแต่เมื่อวานก็เพราะโดนคนโปรดว่ามานี่เอง

ที่รักผูกพันกับเพื่อนรุ่นพี่ทั้งสองคนมาก โดยเฉพาะกับคชาภัทร แม้ว่าอลิสราจะตามอกตามใจน้องสาวคนนี้อย่างที่สุด แต่ระดับความสำคัญในใจของที่รักยังดูด้อยกว่าคชาภัทรนิด ๆ เวลาเด็กหญิงจะทำหรือพูดอะไรก็แล้วแต่เธอมักจะดูสีหน้าคชาภัทรก่อนเสมอ หากคชาภัทรตีสีหน้าไม่พอใจเพียงนิด เธอก็พร้อมที่จะหยุดเรื่องนั้นไว้ทันที

ส่วนตัวคชาภัทรเอง ถึงแม้จะมีเพื่อนฝูงเยอะขึ้นและเริ่มติดเพื่อน แต่ยามใดที่อลิสรามานั่งเล่นที่บ้านนี้ เขาก็ยอมตามมาด้วยทุกครั้ง แม้บางคราวจะมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง แต่เขาก็ไม่เคยหนีกลับไปก่อน มิหนำซ้ำยังนั่งเล่นกับที่รักอย่างไม่เคยปริปากบ่น แม้การละเล่นต่าง ๆ จะเป็นเรื่องที่เด็กผู้หญิงชอบอย่างเล่นขายของ เขาก็ยินดีนั่งเล่นด้วยจนเย็นย่ำทุกครั้ง

อาจเพราะที่รักสัมผัสถึงความใจดีที่แฝงอยู่ของเขา ทำให้เธอค่อนข้างใส่ใจความรู้สึกของพี่ชายคนนี้มากเป็นพิเศษ ในเมื่อพี่ชายบอกว่าเธออ้วน เธอก็ต้องผอมให้จงได้

“พี่ช้างก็พูดไปแบบนั้นเอง เหมือนที่พี่เขาพูดว่าจะไม่เล่นกับหนูเด็ดขาด แต่สุดท้ายแล้วพี่ก็มาเล่นกับหนูในทุกวันหยุดไม่ใช่หรือ” คนเป็นแม่พูดปลอบ

ที่รักทำหน้ามู่ทู่อย่างแสนงอน “นั่นเพราะหนูนิสัยดีหรอก พี่ช้างเลยมาเล่นด้วย แต่ถ้าหนูยังอ้วนอยู่ อีกหน่อยพี่ช้างต้องเบื่อหนูแน่ ๆ”

ผู้ใหญ่ต่างพากันหัวเราะครืน ตัวเท่าเมี่ยงกลับรู้สึกกลัวคนจะเบื่อตัวเองเสียแล้ว

“ทั้งพี่ช้างและพี่ผึ้งคบคนที่นิสัยมากกว่ารูปร่างหน้าตา หนูนิสัยน่ารักขนาดนี้ ไม่ว่าจะอ้วนหรือผอม พี่ ๆ ก็ไม่สนใจหรอกลูก มีครั้งไหนบ้างล่ะที่พี่ช้างหนีไปเล่นกับคนอื่นแทนที่จะเล่นกับหนู” วรรณารีอธิบายให้ลูกฟังอย่างใจเย็น

ที่รักเอียงหน้าคิดอยู่ครู่ใหญ่ เหมือนจะไม่มีเลยสักครั้งนะ แต่...

“แต่หนูอยากผอม” เด็กหญิงทำหน้าเหี่ยวเหมือนคนแก่

“เอาแบบนี้ไหมลูก หนูอยากขยับตัวช้าแค่ไหนก็ได้ แม่ไม่ห้าม หนูทำได้เต็มที่เลย เพียงแต่หนูห้ามปฏิเสธความหิวของตัวเองเด็ดขาด หากหิวเมื่อไหร่ก็ต้องกินให้อิ่ม ตกลงกับแม่ได้ไหม”

ที่รักเอียงหน้าไปอีกข้างเพื่อคิด “ถ้ากินมากก็อ้วน”

“ไม่มากแน่นอน” สายรีบพูด “เพราะหนูเคลื่อนไหวช้าลง ความหิวของหนูก็ต้องลดลงไปด้วย ยังไงหนูก็กินได้น้อยกว่าเดิมแน่ ๆ หลังจากกินได้น้อยหนูก็จะไม่อ้วนอีก”

ที่รักมองหน้าทั้งสองพลางลูบท้องป่อง ๆ ของตัวเอง ในที่สุดก็พยักหน้าคล้อยตามเพราะเริ่มรู้สึกถึงความปั่นป่วนในท้อง

“แล้วตอนนี้จิ๊ดริดของพวกเราหิวหรือยังเอ่ย” สายถามหลอกล่อ

ที่รักพยักหน้าตอบอย่างไม่รอรี และไม่ถึงหนึ่งนาทีชามโจ๊กหมูอุ่น ๆ ใส่ไข่หนึ่งฟองก็มาตั้งอยู่ตรงหน้า เด็กหญิงใช้ช้อนตักเข้าปากอย่างไม่รอให้ใครป้อนเพราะวรรณารีฝึกเธอหัดกินด้วยตัวเองตั้งแต่อายุได้สองขวบแล้ว

แต่ความเร็วในการตักอาหารเข้าปากก็ดูช้ากว่าปกติอยู่ดี

“หนูตักกินแบบปกติดีไหมจ๊ะ ไม่ต้องช้าเหมือนตอนเดินก็ได้” สายพูดกล่อม

“ไม่ดี ขยับเร็วทำให้กินได้เยอะ อ้วน” เด็กหญิงยืนกราน

“ตักข้าวกินไม่ต้องใช้แรงเหมือนตอนเดิน มันไม่มีผลต่อการกินเยอะไม่เยอะ ลูกขยับแขนตักข้าวตามปกติได้เลย แม่มั่นใจว่าวันนี้หนูต้องกินน้อยกว่าเดิมแน่ ๆ เพราะเมื่อกี้หนูเดินได้ช้ามาก ๆ”

ที่รักพยักหน้ายอมรับ ปรับระดับความเร็วในการตักอาหารใส่ปากให้อยู่ในระดับปกติท่ามกลางการหายใจหายคอที่โล่งขึ้นของวรรณารี

ตักเข้าปากไปได้ครู่ใหญ่เด็กหญิงก็รามือพร้อมกับจ้องไปยังถ้วยที่ว่างเปล่าตรงหน้าด้วยแววตาเสียดาย

“ยังไม่อิ่มใช่ไหมลูก” สายมองอย่างรู้ทัน

“หนูกินเยอะแล้ว หนูไม่อยากอ้วน” ที่รักบอกเสียงอ่อยขณะที่ยังเหลือบมองถ้วยตาละห้อย

“เยอะที่ไหนกัน วันนี้ถ้วยใส่โจ๊กเล็กกว่าทุกวัน ปกติหนูกินถ้วยใหญ่กว่านี้แล้วต้องสองชามถึงจะอิ่ม” วรรณารีรีบพูด “วันนี้ถึงหนูจะกินเพิ่มอีกสองชามก็ยังน้อยกว่าปกติที่เคยกินอยู่ดี”

ที่รักนั่งพินิจถ้วยใส่โจ๊ก แม้เธอจะมองว่าขนาดของมันเท่ากับทุกวันที่ใช้ แต่ในเมื่อแม่บอกว่ามันเล็ก เธอก็ต้องเชื่อแม่ เพราะผู้ใหญ่ไม่โกหก แล้วที่สำคัญ...เธอยังไม่อิ่ม

เด็กหญิงตาเป็นประกาย “หนูกินเพิ่มอีกชามหนูก็ยังกินน้อยกว่าเดิมเหรอ”

“แน่นอน” สายยืนยันเสียงหนัก “เพิ่มอีกชามก็ยังน้อยกว่าครึ่งหนึ่งที่หนูเคยกิน ตกลงจะกินเพิ่มใช่ไหม?”

เมื่อเห็นที่รักพยักหน้ารับ สายก็รีบคว้าถ้วยที่มีขนาดใหญ่กว่าทุกวันไปตักโจ๊กให้ด้วยกลัวหลานสาวจะเปลี่ยนใจเสียก่อน

เมื่อถ้วยโจ๊กชามที่สองมาตั้งตรงหน้า ที่รักก็ตักโจ๊กเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยจนกระทั่งหมดชาม

“หนูอิ่มแล้ว หนูกินน้อยลงไหมคะ” ที่รักเงยหน้าถามด้วยแววตาแห่งความหวัง

“น้อยลงเยอะเลยลูก” วรรณารีตอบแบบตาไม่กะพริบ “แสดงว่าวิธีเดินช้าของหนูได้ผลจริง ๆ”

เด็กน้อยยิ้มอย่างสุขใจเมื่อได้ยินคำตอบของแม่ เธอลุกขึ้นเดินอย่างช้า ๆ ไปยังห้องนั่งเล่น ระหว่างนั้นก็ลูบพุงที่ตึงแน่นกว่าทุกวันของตัวเองอย่างภาคภูมิใจไปด้วยท่ามกลางแววตาขบขันของแม่และยายที่มองตาม