ตอนที่ 5 โดนจีบโดยไม่รู้ตัว

หลังจากวันที่ณดลไปรับคุณครูเจ้าขาออกจากโรงพยาบาลและพาไปทานอาหารฝีมือของเขาที่ร้านของตัวเองแล้ว ครูเจ้าขาก็ได้เจอกับณดลแทบจะทุกวันที่เธอเข้าเวรตอนเช้า และตอนเย็น คุณครูสาวอดที่จะแปลกใจกับท่าทีคุณอาหนุ่มของลูกศิษย์ตัวน้อยไม่ได้ แต่เธอก็ไม่อยากที่จะคิดเอาเองว่าเขาชอบเธอ

“สวัสดีค่ะคุณครูเจ้าขา”

เสียงของลูกศิษย์ตัวน้อยดังมาแต่ไกล มือป้อมๆ ยกกระพุ่มไหว้คุณครูเจ้าของชื่ออย่างสวยงาม วันนี้เจ้าขาเป็นเวรเฝ้าหน้าประตู คอยรับเด็กนักเรียนที่มาถึงโรงเรียนในตอนเช้า

“สวัสดีค่ะน้องน้ำหวาน” เธอรับไหว้ลูกศิษย์ตัวน้อย ก่อนที่จะทักทายกลับด้วยความเอ็นดู

“สวัสดีครับคุณครูเจ้าขา นี่หายดีแน่แล้วใช่ไหมครับ” น้ำเสียงห่วงใยดังมาจากคนที่เดินตามมาด้านหลัง วันนี้ณดล เลือกที่จะเดินลงจากรถมาส่งหลานสาวให้ถึงมือคุณครูเวรด้วยตนเอง

“อ้าว สวัสดีค่ะคุณณดล ค่ะ ดิฉันหายดีแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่คอยช่วยเหลือและถามไถ่อาการตลอด ไหนจะอาหารที่ฝากน้องน้ำหวานมาให้ทุกวันด้วย” คุณครูสาวตอบด้วยน้ำเสียงขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มไปให้ รอยยิ้มที่เขาได้มองกี่ทีกี่ทีก็อดที่จะใจเต้นแรงไม่ได้

“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี” ชายหนุ่มตอบพร้อมส่งยิ้มที่เผยให้เห็นเขี้ยวเสน่ห์และลักยิ้มจนคุณครูสาวอดที่จะมองแล้วอมยิ้มไม่ได้

“อ้อ วันนี้ผมมีเมนูใหม่มาให้คุณครูเจ้าขาช่วยชิมด้วยครับ” ณดลพูดพร้อมกับยกปิ่นโตยื่นให้กับคุณครูสาวตรงหน้า เธอมองเขาอย่างงงๆ ก่อนที่จะยื่นมือบางไปรับมาถือไว้ด้วยความเกรงใจ

“อีกแล้วนะคะ ดิฉันเพิ่งจะพูดไปเอง” เจ้าขาได้แต่ส่งยิ้มแหยๆ ไปให้เขาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อไปอีกเพราะเริ่มมีเด็กนักเรียนเข้ามาทักทายและสวัสดีเธอ

“น้องน้ำหวาน คุณอาณดลไปทำงานก่อนนะคะ เดี๋ยวตอนเย็นคุณอามารับค่ะ” เขานั่งลงบอกหลานสาวที่ยังคงยืนอยู่ข้างๆ คุณครูคนสวย

“โอเครค่ะ ขับรถดีๆ นะคะคุณอาณดลขา”

สาวน้อยบอกคุณอาก่อนที่จะหอมแก้มสากของเขาไปทั้งสองข้าง เจ้าขามองแล้วยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนที่สายตาคมของเขาจะมองมาที่เธออีกครั้ง เธอจึงปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“ผมไปก่อนนะครับคุณครูเจ้าขา” ณดลบอกคุณครูคนสวยก่อนที่จะเดินจากไป

“น้องน้ำหวานเข้าไปข้างในก่อนนะคะคุณครูเจ้าขา” เด็กน้อยบอกคุณครูคนสวย

“ไปเถอะจ้ะ อย่าลืมบอกเพื่อนส่งการบ้านนะคะ”

เจ้าขาบอกก่อนที่จะกำชับให้หัวหน้าห้องตัวน้อยได้ทำหน้าที่ของตน เด็กน้อยยิ้มให้เธออีกครั้ง ก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านใน ส่วนเจ้าขาก็ทำหน้าที่ครูเวรต่อไป

หนุ่มหล่อร่างสูงโปร่งเดินเข้าไปภายในร้านอาหารอร่อยเหาะที่อยู่ในห้างสรรพค้าแห่งนี้อย่างอารมณ์ดี เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มหวานๆ ของคุณครูคนสวย

“อารมณ์ดีเชียวนะคะบอส” เลขาร่างท้วมเอ่ยแซวเจ้านายหนุ่ม

“อืม ช่วงนี้มองอะไรก็สดใสไปหมด” คำตอบของเขาเรียกเสียงหัวเราะจากเลขาคนสนิทได้พอสมควร เธอไม่เคยเห็นเจ้านายเสียอาการแบบนี้มาก่อน

“คนที่กำลังอยู่ในห้วงของความรักก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ แล้วนี่คุณคนสวยคนนั้นเป็นใครกันหรือคะ” เลขาร่างท้วมเอ่ยถามเจ้านายหนุ่ม

“คุณครูที่โรงเรียนของน้องน้ำหวานน่ะ” ณดลตอบก่อนที่จะลงมือคิดสูตรอาหารสำหรับเอาใจคนที่เขาหมายมาดเอาไว้                  “หืม........นี่บอสของกุ้งชอบคนในเครื่องแบบหรอกหรอคะเนี่ย ฮ่าๆๆ” เลขาสาวอดที่จะแซวเจ้านายไม่ได้

“ก็ปกติไม่ได้ชอบหรอกนะ แต่คนนี้ผ่านไม่ได้จริงๆ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ถ้างั้นกุ้งขอเอาใจช่วยนะคะ หยอดบ่อยๆ เดี๋ยวผู้หญิงก็ใจอ่อนเองแหละค่ะ”

เลขาสาวร่างท้วมบอกบอสหนุ่มก่อนที่จะขอตัวไปทำงาน ณดลคิดตาม 'อืม ก็จริง เขายังไม่เคยแสดงออกว่าจะจีบเธอเลย ถึงแม้จะคอยส่งอาหารให้บ่อยๆ แต่เธอจะรู้ตัวหรือเปล่าล่ะว่าเขากำลังจีบเธออยู่'

ณ โรงอาหาร

“น้ำหวาน ห่ออะไรมาทานอะ” เสียงของมนเอ่ยถามเพื่อนสนิท

“วันนี้คุณอาณดลทำกุ้งลุยทุ่งมาให้น้ำหวานน่ะ”

เด็กน้อยตอบเพื่อนสาวก่อนที่จะเปิดกล่องข้าวของตน มนงงกับชื่ออาหารของเพื่อนเพราะไม่เคยได้ยินมาก่อน จึงก้มไปมองหน้าตาอาหารที่อยู่ในกล่อง ก็ปรากฏว่ามีกุ้งทอดที่มีผักหลากหลายชนิดอยู่ในนั้น หน้าตาคล้ายๆ กับสลัด แต่ชื่อแปลกดีจริงๆ

“น่าทานจัง แต่มนไม่ทานผัก” เด็กน้อยบอกเพื่อนสนิทก่อนที่จะเปิดกล่องอาหารของตนที่คุณแม่ห่อมาให้ เป็นสเต๊กหมูกับไส้กรอกที่เธอชื่นชอบ

“อร่อยนะมน ไม่เชื่อลองชิมดูก็ได้” น้องน้ำหวานบอกเพื่อนก่อนที่จะจิ้มกุ้งกับผักจ่อที่ปากของเพื่อนสาว ซึ่งมนก็อ้าปากรับแต่โดยดี

“หืม......อร่อยอ่า ผักไม่ขมเลยสักนิด คุณอาของน้ำหวานเก่งจังเลย” มนเคี้ยวอาหารที่เพื่อนป้อนให้ ก่อนที่จะเอ่ยชมออกมา

“คุณอาณดลของเราเป็นเชฟน่ะ” สาวน้อยตอบเพื่อนก่อนที่จะตักอาหารใส่ปากเล็กๆ ของตนบ้าง

เจ้าขาแอบมองสองสาวน้อยนั่งคุยกันที่โต๊ะอาหารระหว่างทานอาหารก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ อาหารที่เธอกำลังทานก็เป็นฝีมือของคุณอาณดลของน้องน้ำหวานเช่นกัน พลันใบหน้าหล่อเหลา รอยยิ้มน่ารักก็ปรากฏขึ้นในมโนภาพของเธอ จนคุณครูคนสวยต้องสะบัดหน้าช้าๆ

“น้องเจ้าขา พี่ขอนั่งด้วยนะคะ” เสียงของคุณครูสาวรุ่นพี่ที่สอนประจำอยู่ที่นี่ก่อนแล้วเอ่ยขึ้น เจ้าขาพยักหน้า อมิตาเลยนั่งลงข้างๆ เธอ

“ห่ออะไรมาทานคะ พี่เห็นน้องเจ้าขาห่อข้าวมาทานทุกวันเลย” อมิตาเอ่ยถามคุณครูสาวรุ่นน้อง

“อ้อ คือมีผู้ปกครองของเด็กในห้องห่อมาฝากน่ะค่ะ ที่จริงเจ้าขาก็ทานอาหารของโรงอาหารเรานี่แหละ” ทันทีที่คุณครูคนใหม่พูดจบ ครูอมิตาก็เงยหน้ามองใบหน้าสวยหวานของคนตรงหน้า

“เค้ามาขายขนมจีบให้น้องเจ้าขาหรือเปล่าคะ” ครูสาวรุ่นพี่เอ่ยถามขึ้นยิ้มๆ

“ไม่มั้งคะ เค้าอาจจะมีน้ำใจ หรือก็อาจจะตอบแทนเจ้าขาที่ช่วยดูหลานสาวให้เขาบ่อยๆ ตอนที่เขามารับเด็กช้าก็ได้ค่ะ”

เจ้าขาตอบแบบไม่ได้คิดอะไร ก่อนที่จะตักอาหารในปิ่นโตใส่ปาก ทันทีที่ลิ้มรสเจ้าขาก็อดชมคนทำไม่ได้ ไม่ว่าจะเมนูไหนเขาก็ทำอร่อยจนเธอหยุดทานไม่ได้เลย ครูอมิตาไม่พูดอะไรต่อเธอได้แต่ส่ายหน้าให้กับครูสาวผู้ไร้เดียงสา โดนผู้ชายมาขายขนมจีบก็ไม่รู้ตัว สงสารก็แต่คนจีบ จะรู้ตัวหรือเปล่าว่าคนที่กำลังจีบอยู่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

รถเบนซ์คันหรูเคลื่อนเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ หลังจากกลับมาจากร้านอาหารที่ตนเองเป็นเจ้าของ ชายหนุ่มเปิดประตูรถออกไปก่อนที่จะรีบสาวเท้าไปยังศาลาที่หลานสาวกับคุณครูคนสวยชอบนั่งรอเขาอยู่ตรงนั้นเป็นประจำ เวลาที่เขาต้องมารับน้องน้ำหวานช้าแล้วต้องฝากหลานสาวไว้กับคุณครูประจำชั้นคนสวย 

สายตาคมจ้องไปยังร่างบางที่กำลังนั่งคุยอยู่กับคุณครูผู้ชายอยู่อย่างสนุกสนาน รอยยิ้มที่เธอแสดงออกมานั้นทำเอาเขาหงุดหงิดไม่น้อย พอมองไปที่หลานสาวตัวน้อยก็กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ตรงกลาง โดยมีครูคนสวยสอนอยู่ ส่วนครูผู้ชายนั้นก็ชวนครูเจ้าขาคุยอยู่เรื่อยๆ

“น้องน้ำหวานคะ คุณอามารับแล้วค่ะ”

สายตาของเจ้าขาหันไปสบตากับคนมาใหม่พอดี ก่อนที่จะบอกลูกศิษย์ตัวน้อย น้ำหวานเงยหน้าขึ้นมองไปที่คุณอาสุดหล่อของตนก่อนที่จะเก็บการบ้านใส่กระเป๋าและเดินเข้าไปหา

“สวัสดีค่ะคุณอาณดล” เด็กน้อยยกมือไหว้คุณอาขณะที่เดินมาถึงตัวเขาที่ยืนรอเธออยู่ไม่ไกล

“สวัสดีค่ะ วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้างคะ” ณดลทำเป็นไม่สนใจคุณครูหนุ่มสาวที่ยังคงนั่งคุยกัน

“สนุกดีค่ะ กลับกันหรือยังคะ”

หลานสาวตัวน้อยตอบก่อนที่จะเอ่ยชวนกลับเพราะดูเหมือนว่าอาของเธอจะมารับเธอช้าไปเกือบสามสิบนาที เธอรู้สึกเกรงใจคุณครูคนสวย ณดลมองไปที่เจ้าขาอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะมองมาที่เขาพร้อมกับครูหนุ่มหน้าขาวคนนั้น

“ขอบคุณที่ดูแลหลานสาวให้นะครับ ผมขอตัวพาเธอกลับก่อน”

ณดลเอ่ยขอบคุณและเอ่ยลาตามมารยาท เจ้าขารู้สึกงงๆ กับอาการของเขา ถึงแม้จะเอ่ยลาอย่างเช่นทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ฟังน้ำเสียงแล้วดูห่างเหินแปลกๆ

“อะ...เอ่อ ค่ะ ยินดีค่ะ สวัสดีค่ะน้องน้ำหวาน เจอกันพรุ่งนี้นะคะ”

คุณครูสาวลุกขึ้นเดินมาหาลูกศิษย์ตัวน้อย ก่อนที่จะยื่นมือไปรับไหว้ เธอยกมือไหว้ลาณดลเช่นกัน เขารับไหว้ก่อนที่จะเดินจากไปพร้อมกับหลานสาว สายตาขำขันของคุณครูวัลลภมองไปยังคุณอาหนุ่ม คงคิดว่าเขาชอบเจ้าขาสินะ

“น้องเจ้าขา พี่ว่าเขาชอบน้องเจ้าขานะคะ” ครูวัภลภเอ่ยขึ้น ทำเอาคุณครูสาวผู้ไม่เคยมีความรักหรือมีแฟนมาก่อนต้องชะงัก

“ทำไมพี่วิกคิดแบบนั้นล่ะคะ” เจ้าขาเอ่ยถามครูรุ่นพี่อย่างสงสัย เธอเองยังไม่รู้เลยว่าเขาชอบเธอหรือเปล่า

“ก็เขาดูเหมือนจะหึงเวลาที่เราคุยกับพี่น่ะสิ” ครูวัภลภเอ่ยก่อนที่จะหัวเราะออกมา

“ไม่หรอกมั้งคะ”

เจ้าขาตอบปฏิเสธแบบนั้นทั้งๆ ที่ใจเธอรู้สึกและแอบคิดแบบนั้นเช่นเดียวกันว่าเขานั้นหึงเธอ แต่จะถึงเธอทำไม ในเมื่อเขาก็ไม่เคยแสดงตัวว่าจีบเธอเลยด้วยซ้ำ