บทที่ 3 หรือที่แท้ท่านย่า...

ไฉ่หงสาวใช้คนสนิทของฮูหยินผู้เฒ่าเดินมาติดตามเรื่องของสองแม่ลูก ที่วันนี้ได้ให้นายท่านอี้จัดการ และกำลังให้คนไปดูที่ศาลบรรพชนเฝ้าสองแม่ลูกคุกเข่า แต่ไม่คิดว่าพวกนางกำลังขนของออกจากเรือนซือเจีย นางจึงขวางเอาไว้ก่อน

         “ไฉ่หงเจ้าหลบไปเสีย” จื่อเถาไม่เคยคิดเคารพคนของท่านย่าใจร้ายอยู่แล้ว ในเมื่อรังเกียจเราสองแม่ลูกก็ควรจะหลีกหนีให้ห่าง เหตุใดจึงมาขวางทางเช่นนี้เล่า

         “นั่นพวกท่านจะไปที่ใด ไม่ใช่ว่าต้องไปคุกเข่าหรือ” ไฉ่หงไม่หลบทั้งยังขวางเอาไว้ แล้วเตือนให้สองแม่ลูกรู้ว่าควรไปที่ใด

         “เหอะ...คุกเข่าไปคนเดียวสิ ข้าไม่คุกเข่าท่านแม่ของข้าก็ด้วย หลบไปต่อไปนี้เราสองแม่ลูกไม่ใช่คนตระกูลฟู่เฉียนแล้ว” จื่อเถาเดินเข้ามาผลักสตรีรูปชั่วผู้ที่มีจิตใจอำมหิตไม่ต่างจากนาย

         “คุณหนู...นี่ท่าน” ไฉ่หงไม่กล้าเสียมารยาท อย่างไรก็เป็นคุณหนู แต่ทว่านางจะให้คำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่ากลายเป็นเพียงลมปากไม่ได้ อย่างไรก็จะให้สองแม่ลูกไปคุกเข่าที่ศาลบรรพชน

         “ท่านเป็นบ่าวของท่านย่า เหตุใดไม่ดูแลท่านย่า หรือแท้ที่จริงท่านย่านึกเป็นห่วงข้ากับท่านแม่ใช่หรือไม่

ให้ท่านมาดูแลเช่นนี้รบกวนแล้ว” จื่อเถาประชดประชัน เพราะไม่อยากอยู่ตระกูลนี้ให้ความอัปมงคลติดกายไป

         ท่านแม่แต่งงานกับบ้านที่มีความคิดอัปมงคลเช่นนี้ได้อย่างไร มีอย่างที่ไหนส่งสตรีอุ่นเตียงให้บุตรชายสร้างความร้าวฉานไม่เว้นวัน สุดท้ายเพื่อไม่อยากให้ทายาทสืบสกุลฟู่เฉียนมีสายเลือดตระกูลชุยถึงกับยุยงท่านพ่อ อ้างเรื่องอำนาจเกื้อหนุนตระกูล ให้ปลดท่านแม่เป็นเพียงอนุแล้วให้สตรีชั่วเหยาเอินแต่งเข้ามาแทน

         ‘แม่ข้ายังไม่ตายสักหน่อย ทำเช่นนี้ก็เหลือคนเกินไปแล้ว’

         “คุณหนูสำคัญตัวผิดไปแล้วกระมัง อย่างท่านสองคนแม่ลูกหรือจะมีคนห่วงใย” ไฉ่หงกล่าวอย่างถือดี นางเป็นสาวใช้คนสนิทของฮูหยินผู้เฒ่าย่อมต้องรู้ใจนายของตนเป็นอย่างดี

         “แล้วท่านมาทำอันใด”

         “มานำทางท่านไปศาลบรรพชน”

         “ผิดแล้ว เมื่อครู่ท่านพ่อไล่เราสองแม่ลูกออกจากบ้านแล้ว ต่อไปนี้คนในตระกูลฟู่เฉียนไม่สามารถสั่งให้เราทำอันใดได้อีก เพราะเราสองคนจะไม่ทำ” จื่อเถาย่อมไม่เชื่อฟังคนที่นี่อยู่แล้ว ในเมื่อเลือกเดินออกไปย่อมไม่นึกเสียดายภายหลังแน่นอน

         “นี่พวกท่าน...!” ไฉ่หงไม่คิดไม่ฝันเช่นกันว่านายท่านอี้จะไล่สองแม่ลูกจากไป เช่นนั้นหีบที่นางถืออยู่...

         “เช่นนั้นก็ต้องให้เราตรวจของในมือท่าน เอาสิ่งใดออกไปหรือไม่”

         “จะเอาสิ่งใดไปได้ เรือนซือเจียมีอันใดมีค่างั้นรึ

ข้าใช้ตาเล็ก ๆ ของข้าตรวจดูก็มีแต่เครื่องเรือนเก่า ๆ แจกันแตก ๆ ส่วนเครื่องประดับอื่น ๆ ไม่เคยได้รับมานานแล้ว ส่วนสินเดิมพวกท่านคงไม่อับจนกระทั่งยึดคืนของเราสองแม่ลูกหรอกนะ ไม่เช่นนั้นข้ากับท่านแม่จะไปร้องเรียนทางการ”

         ยุคนี้นางทราบว่าสินเดิมนั้นบ้านสามีไม่อาจแตะต้องได้ต่อให้แต่งกันมาแล้วก็ตาม นั่นทำให้ท่านแม่ของนางจึงยังมีทรัพย์สินอยู่บ้าง อีกอย่างท่านแม่ตัดสัมพันธ์กับบ้านท่านยายไป เอาไว้นางสืบดูแล้วค่อยฟื้นฟูความสัมพันธ์ให้กลับคืนมาอีกทีก็ไม่สาย แต่ก่อนจะคิดไปถึงจุดนั้นนางต้องทำให้ท่านแม่และนางมั่งคั่งร่ำรวยเสียก่อน เพื่อไม่ให้คนทางนั้น

ดูแคลนเราสองแม่ลูก

         ท่านย่ามีบุตรชายคนเดียวคือท่านพ่อ เขาย่อมอยากให้ท่านพ่อมีทายาทสืบสกุลที่มาจากครอบครัวมั่งคั่ง แต่นางจะทำให้คนพวกนี้รู้สึกเสียดายที่เลือกตัดขาดตระกูลมารดาของนางให้จงได้

         “มีค่าหรือไม่ตรวจดูก็รู้แล้ว” ไฉ่หงย่อมทำตามหน้าที่ตรวจสอบสองแม่ลูกให้เป็นไปตามที่ฮูหยินผู้เฒ่า

สั่งการ แต่ว่าเมื่อให้คนตรวจค้นดูแล้วก็ไม่มีสิ่งใดที่มีค่าคิดตัวไปเลย นั่นยิ่งสนับสนุนเรื่องที่คุณหนูจื่อเถาพูดว่าเรือนตะวันตกไม่มีสิ่งใดมีค่าเป็นความจริง

         “เอาคืนไป” ไฉ่หงตรวจค้นเสร็จก็ให้คนเอาของคืนสองแม่ลูกนั้นไป ส่วนนางก็ยังไม่หลีกทางให้แต่โดยดี ยังคงรั้งเอาไว้ก่อน เพราะเรื่องคำสั่งไล่สองแม่ลูกนี้ยังไม่ถูกประกาศออกมา ไม่แน่ว่านางกับแม่ของนางจะถือโอกาสนี้ออกไปด้านนอก

         “ข้าก็บอกอยู่ว่าไม่มีอะไร แล้วท่านก็หลีกไปได้แล้ว หากท่านพ่อมาต่อว่าข้าสองแม่ลูกอีก ข้าจะบอกว่าเป็นท่านที่ขัดขวางไม่ยอมให้เราออกจากตระกูล หรือที่จริงแล้วท่านย่าเพียงแต่ร้ายกับเราเพียงลมปาก ที่จริงก็อยากให้เราเป็นคนสำคัญของจวนใช่หรือไม่”

         จื่อเถาพลิกลิ้นเมื่อเห็นฮูหยินเดินผ่านมา และได้ผลนางทำให้คนอย่างเหยาเอินร้อนรน ถึงขนาดเบี่ยงทิศเดินทางมาทางด้านเรือนของนางแทนที่จะมุ่งหน้าไปยังเรือนของท่านย่าเพื่อไปสอพลอเช่นเคย

         “ไฉ่หง เอะอะสิ่งใดกัน” เสียงที่มีพลังเปล่งขึ้นทำเอาไฉ่หงต้องก้มหน้า นางรับรู้ว่าฮูหยินไม่ชอบใจสองแม่ลูกเพราะฮูหยินผู้เฒ่ายุยง แต่ทว่าอำนาจในตระกูลฮูหยินก็มากกว่านางอยู่ดี

         “ฮูหยินใหญ่มาก็ดีแล้ว ท่านพ่อไล่เราสองคนแม่ลูกออกจากจวน แต่ท่านดูเอาเถิด ดูเหมือนท่านย่าจะไม่พอใจการลงโทษของท่านพ่อ ที่ให้เราออกจากตระกูล ถึงขนาดส่งไฉ่หงมาขัดขวาง เช่นนี้พวกเราคงต้องอยู่ต่อไปแล้วกระมัง”

         จื่อเถาพูดจ้อย ๆ ไม่นึกเกรงบารมีผู้ใด ยิ่งพูดคำที่ทำให้ระคายหูแม่เลี้ยงของนาง ยิ่งทำให้จุดไฟโทสะในอกของเหยาเอินให้ปะทุ และช่วยให้การออกจากจวนของเราสองแม่ลูกยิ่งกว่าราบรื่น

         “ไฉ่หง เจ้ากล้าขัดคำสั่งนายท่านงั้นหรือ” เหยาเอินไม่พอใจ ไม่รู้ว่าท่านแม่สามีคิดอย่างไร เห็นอยู่ว่ารักเอ็นดูนาง แต่ทำไมสองแม่ลูกนี้กำลังออกจากตระกูลกลับมาขัดขวาง

         ‘หรือที่แท้แค่สวมหน้ากากใส่นางกัน’

         “เอ่อ...ฮูหยิน...บ่าว...บ่าวเปล่าเจ้าค่ะ”

         “เปล่าอันใด เห็นอยู่ว่าเจ้าขวางทาง ก่อนตะวันตกดินเราสองแม่ลูกต้องออกจากตระกูล ทั้งท่านพ่อยังสั่งบ่าวให้เอาเกลือมาโรยล้างเสนียด เจ้าก็กล้าขัดหรือ”

         คำพูดที่เหลือนางแต่งขึ้นมาเอง เมื่อท่านแม่สะกิดนาง จึงหันมาขยิบตาเล็กน้อยเป็นอันรู้กัน แล้วนางกับแม่ก็ลอบยิ้มไม่ให้ผู้ใดเห็น

         “พวกเจ้าออกไป ไปแล้วไปลับอย่ากลับมาเหยียบตระกูลฟู่เฉียนอีก” เหยาเอินไม่รอช้าผสมโรงไล่สองแม่ลูกไปทันที นางไม่เข้าใจแม่สามีว่ากำลังวางแผนสิ่งใดอยู่ในใจ ดังนั้นเลือกกำจัดสองแม่ลูกนี้ก่อนน่าจะเป็นเรื่องที่ดี

         จื่อเถาเดินนำหน้ามารดาไม่เหลียวหลังออกจากตระกูลเน่า ๆ นี้ไป

‘ท่านย่าน่ารังเกียจ บิดาชั่วช้า แม่เลี้ยงใจร้ายอยู่ให้โง่สิ!’

คนของฮูหยินฟู่เฉียนเดินตามพวกนางสองแม่ลูกมาห่าง ๆ คงมาดูให้แน่ใจว่านางออกจากตระกูลจริงหรือไม่ แต่จื่อเถาไม่สนใจนาง เรียกคนรับจ้างรถลากให้ไปส่งที่ร้านค้าในตลาดการค้าฮกเกี้ยน ที่มีร้านค้าที่เป็นชื่อของท่านแม่อยู่

“ท่านแม่ต่อไปชีวิตพวกเราจะดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ”

จื่อเถากุมมือมารดา แค่หลุดจากบิดาใจร้ายใจดำผู้นั้นมาได้ ชีวิตพวกนางก็สูงขึ้นแล้ว ชะตาชีวิตของจื่อเถาน้อยก็จะเริ่มเปลี่ยนสินะ

“ตรงร้านค้าโน้นใช่หรือไม่นายหญิง” คนลากรถถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ชุยชิงชิงจึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ใช่เจ้าค่ะท่านลุง ร้านค้าของข้าอยู่ตรงนั้น” ร้านค้าที่ท่านแม่ของชุยชิงชิงยกให้นั้น เป็นร้านค้าที่มีทำเลที่ดีในย่านการค้าฮกเกี้ยนในเมืองหลวงตานหยาง แคว้นจิงฉู่แห่งนี้ เดิมนางอยากขยับขยายแต่ทว่าแต่งงานไป สามีก็จุนเจือน้อยนัก เพราะท่านแม่สามีที่ตั้งแง่รังเกียจนาง

         เมื่อมาถึงร้านค้าของตนที่ยังไม่ทรุดโทรมนัก แววตากลับหม่นลง ‘ท่านแม่คงส่งคนมาดูแลสินะ’ ชุยชิงชิงคิดถึงมารดายิ่ง ต่อให้นางดื้อด้านเพียงใด ท่านแม่ก็ยังรักและเป็นห่วงนางเสมอ

         แต่เหมือนว่าด้านข้างร้านของนางจะมีเรื่องอะไรสักอย่างผู้คนมุงกันมาก ทำให้นางและบุตรสาวอยากรู้ไปด้วยสองแม่ลูกเดินไปทางนั้น ก็ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้โหยหวน

พาให้นึกอยากรู้เรื่องราวความเป็นมา