Chapter 4

“บอก ชื่อ ของ เธอ มา” เขาเอ่ยเน้นหนักในแต่ละคำ

“ก็ได้” ฉันตอบแล้วก้มหน้าไม่พูดอะไร

"พูด!" เขาตะคอก เสียงดังลั่นห้อง

โคลและเบลคดูเคร่งเครียด และมองมาที่ฉันอย่างอ้อนวอน ให้ฉันบอกชื่อของฉันกับเขาไป

ฉันแกล้งทำท่าสอดนิ้วเข้าไปอุดในหู แล้วเขย่าส่ายหัวอย่างแรง

“ว้าวว มีอะไรอยู่ในกางเกงของคุณเหรอ? ไม่ต้องมาตะคอกหรอก” ฉันพูด เขากำหมัดแล้วทุบโต๊ะเสียงดังลั่น

ฉันได้ยินเสียงแตกหักดังมาจากโต๊ะ โอ้โห เขาทำโต๊ะหักเลยเหรอ? มันจะเป็นไปได้ยังไง?

ถึงกระนั้นฉันก็แสดงท่าทางไม่สะทกสะท้านกับเขาและยิ้มให้เขา ทำกระพริบขนตาของฉันขึ้นลงอย่างไร้เดียงสา

ดูเหมือนเขาจะโกรธมากขึ้น เขากำลังจะเปิดปากพูด แต่ก็หยุดเมื่อฉันขัดจังหวะขึ้นมา

“บอกชื่อคุณมาก่อน แล้วฉันจะบอก” ฉันพูดพลางทำเป็นมองที่เล็บมือตัวเอง

เขาเลิกคิ้วและเอนหลังพิงเก้าอี้แล้วยกแขนขึ้นกอดอก

"ก็ได้! ฉันชื่อ ดีแลน แบลค บิชอป”

“เอเดอริน บรูคส์” ฉันตอบ

เขาพยักหน้าและลุกขึ้นยืน ฉันทำตามเขาและยืนอยู่ต่อหน้าเขา เขาสูงมาก ส่วนสูงของเขาทำให้ฉันกลัว

“คุณบรูคส์ ผมรู้ว่าคุณมีคำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวของคุณ แต่ฉันเดาว่าพวกเขารคงได้พูดไปแล้วว่าคุณจะต้องอยู่ที่นี่อีกสักพัก มากเท่ากับที่ผมเกลียดความคิดนี้ ผมยอมให้คุณอยู่ที่นี่เพียงเพราะคนของผม” เขาพูดและกอดอก

ฉันทำตามเขา

“คนของคุณ?” ฉันเลิกคิ้วขึ้น ทำให้เขาหันกลับมามองที่โคลและเบลคที่ยิ้มอย่างประหม่า

“แล้วถ้าฉันไม่อยากอยู่ล่ะ” ฉันถาม นั่นทำให้เขาหันกลับมามองฉัน

“นี่คือดินแดนของผม คุณบรูคส์ และผู้คนที่นี่จะทำตามคำสั่งของผมเท่านั้น ตราบใดที่คุณอยู่ที่นี่ คุณจะต้องทำตามคำสั่งของผม ได้ยินชัดเจนไหม” เขาพูดอย่างหยิ่งผยอง

ฉันยิ้มเยาะและเอนตัวไปทางเขา “ฉันไม่สนใจว่าใครจะทำตามหรือไม่ ฉันจะเป็นตัวของตัวเองและฉันจะไม่ทำตามกฎโง่ๆของคุณ ตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่ ได้ยินชัดเจนหรือไม่” ฉันพูดพลางยิ้มเมื่อเห็นเขาโกรธ

ฉันหันหลังเดินออกจากห้อง แต่ก่อนที่จะออกไปก็หันกลับมาหาเขาแล้วพูดว่า “แต่ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่และต้องการความช่วยเหลืออะไรในอนาคต ฉันจะไม่ร้องขอจากคุณ” ฉันสะบัดผมและเดินออกจากห้อง

เสียงหัวเราะของเบลคและโคลดังขึ้นจากห้อง

ไอ้บ้า...

ฉันกลับไปที่ห้อง และหยิบเอากระเป๋าเป้เข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ติดกัน มันเป็นห้องขนาดเล็กที่มีห้องน้ำเล็กๆ แต่โคลแจ้งกับฉันว่า ฉันจะได้อยู่ห้องที่ใหญ่กว่าและดีกว่านี้ในการพักอยู่ที่นี่ของฉัน

ฉันเปิดกระเป๋าเป้สะพายหลังออกและมองหาเสื้อและกางเกงหลวมๆ กรอบรูปหยุดสายฉันของฉันไว้และฉันหยิบมันขึ้นมาแล้วใช้นิ้วแตะที่กรอบรูปนั้น ทันใดนั้น ความทรงจำก็ผุดขึ้นมาในใจฉัน

“ฉันจะนั่งกับแม่” ไรอันของฉันพี่ชายของฉันเถียง

“ไม่เอา ฉันจะนั่งกับเธอ” ฉันกล่าวพลางผลักเขาออก

“ไม่ ฉันจะนั่งกับแม่” เขาเถียง

“ไม่ให้ ฉันจะนั่ง” ฉันผลักเขาแรงขึ้น

"ฉัน"

"ฉัน"

"ฉัน"

“พอได้แล้ว ทั้งสองคนหยุดเดี๋ยวนี้” พ่อแทรก แล้วแยกพวกเราออกจากกัน

“พ่อ หนูอยากนั่งกับแม่” ฉันบ่น

“เธอทำอย่างนี้ทุกครั้งเลยพ่อ” ไรอันเถียง

“โอเค โอเค อาดี้ คราวนี้ให้พี่ชายของหนูนั่งกับแม่นะ” พ่อพูดอย่างเคร่งขรึมโดยไม่เหลือที่ว่างสำหรับการพูดว่าไม่

"ก็ได้!" ฉันพึมพำพลางเอามือกอดหน้าอก

“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น มานี่มา” แม่พูดพร้อมกางแขนออก ฉันยิ้มแล้ววิ่งเข้าไปกอดแม่ ในที่สุดฉันก็นั่งตักแม่ขณะที่ไรอันนั่งอยู่ข้างๆเราโอบแขนเราไว้ ส่วนพ่อยืนข้างหลังเราอุ้มแนนซี่ตัวน้อยในอ้อมแขน นี่คือรูปครอบครัวของเรา

“พอก่อนนะอาดี้” ฉันกระซิบกับตัวเอง หลับตาและหายใจเข้าลึกๆ ฉันเก็บกรอบกลับเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบเสื้อยืดสบายๆ และกางเกงผ้าสแปนเด็กซ์สีดำที่ยาวมาถึงข้อเท้า ฉันเดินทางด้วยกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆนี้เท่านั้น

ทุกครั้งที่เดินทาง ฉันจะซื้อเสื้อผ้าใหม่ ฉันเข้าไปในห้องน้ำ ฉันอาบน้ำชำระล้างร่างกายด้วยครีมอาบน้ำกลิ่นลาเวนเดอร์ที่ฉันโปรดปราน และเปลี่ยนชุดเป็นกางเกงผ้าสแปนเด็กซ์และเสื้อยืด ฉันมัดผมเป็นหางม้าเรียบๆ และทิ้งเสื้อผ้าไว้ในกล่องซักผ้า เมื่อออกมาจากห้องน้ำ ก็พบกับสาวผมบลอนด์คนหนึ่ง

เธอดูเหมือนเด็กสาววัยรุ่นที่มีตาสีน้ำตาล ดูสูงประมาณห้าฟุตสามนิ้ว เธอมีผมสีบลอนด์ยาวประบ่า ที่เข้ากับรูปร่างผอมเพรียวของเธอ เธอนั่งอยู่บนเตียงของฉันกำลังถือถาดอยู่ ทันทีที่เธอเห็นฉันออกมา เธอก็ลุกขึ้นยืนและถือถาดนั้นแล้วยิ้มให้ฉัน

“เอ่อ สวัสดีลูน่- เอ่อ ฉันชื่อเบลล่า ฉันมาเอาขนมให้จ้ะ” เธอพูดตะกุกตะกัก

"สวัสดี!" ฉันโบกมือและเดินไปหาเธอ “ฉันชื่อ เอเดอริน เรียกฉันว่าอาดี้ก็ได้” ฉันยิ้มให้เธอ เธอดูเหมือนจะผ่อนคลายขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“เรียกฉันว่าเบลล์ก็ได้จ้ะ ฉันเป็นน้องสาวของโคล” เธอบอกฉัน ทำให้ฉันสังเกตเห็นความคล้ายคลึงที่พวกเขามี “เยี่ยมเลย” ฉันตอบ

“ฉันไม่ชอบห้องนี้เลย” ฉันพูดขณะกินโอริโอ้

“อ้อ เกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันจะพาคุณดูไปห้องของคุณค่ะ หลังจากที่คุณทานขนมเสร็จแล้ว อัลฟ่ามอบหมายให้ฉันทำงานนี้” เธอพูดและฉันก็พยักหน้า

“ทำไมคุณถึงเรียกเขาว่าอัลฟ่า” ฉันถามและสังเกตเห็นสีหน้าของเธอซีดลง

“เอ่อ เขาเป็นเจ้าของที่นี่ เขาเป็นผู้นำของเราและ-” ฉันตัดเธอออกจากการตั้งคำถาม “ผู้นำ? พวกคุณเป็นอะไรกันมากไหม? เป็นมาเฟียเหรอ?” ฉันถาม เธอทำหน้าบึ้งใส่ฉัน “เอ่อ ไม่ ไม่ เราไม่ได้มีส่วนร่วมในอาชญากรรมใดๆ เราอยู่ห่างไกลจากมนุ--” เธอเริ่มพูดตะกุกตะกัก แต่ฉันเข้าใจคำที่เธอต้องการจะพูด เธอจะพูดว่า "มนุษย์"

ห่างจากมนุษย์หรือ?

นั่นหมายความว่ายังไง?

ฉันไม่ได้ถามอะไรเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก ถ้าเธอต้องการบอกกับฉันว่าเธอทำได้ หากเธอเต็มใจ ฉันจะไม่บังคับเธอ เว้นเสียแต่ว่าฉันจะรู้เรื่องนี้ด้วยตัวเอง ฉันแค่ฮัมเพลงและพยักหน้าเป็นคำตอบและกินโอรีโอ้ต่อไป

ฉันพบว่าจริงๆแล้วเธอไม่ใช่วัยรุ่นแล้ว เธออายุ 21 ปี เธอไม่ได้ดูโตเต็มที่ตามวัยของเธอ แต่อย่าไปตัดสินใครเลย หลังจากทานอาหารว่างเสร็จแล้ว ฉันลุกขึ้นจากเตียงและปรบมือ

"เอาล่ะ? ได้เวลาไปดูห้องของฉันแล้ว” ฉันพูดและเธอก็หัวเราะเมื่อเห็นความกระตือรือร้นของฉัน

"โอเค ไปเอากระเป๋าของเธอแล้วตามฉันมาเลยค่ะ” เธอบอกและให้เวลาฉันไปเก็บข้าวของ ฉันหยิบกระเป๋าและเดินตามเธอออกจากห้อง

เธอเดินผ่านโถงทางเดินและฉันได้ยินเสียงบางอย่าง เสียงคนคุย เสียงเชียร์ เสียงนินทา และเสียงหัวเราะ

“คนพวกนี้เป็นใครในบ้านหลังนี้? " ฉันสงสัย

เราขึ้นบันไดและมาถึงโถงทางเดินอีกทางหนึ่ง “ถึงแล้วจ้ะ” เธอหยุดก่อนจะถึงห้องและเปิดประตูให้ฉัน ฉันยิ้มให้เธอและเข้าไปในห้อง ฉันรู้สึกทึ่งที่ได้เห็นการตกแต่งภายในห้อง มันเป็นห้องขนาดใหญ่เป็นสองเท่าเมื่อเทียบกับห้องก่อนหน้านี้ เตียงขนาดควีนไซส์อยู่กลางห้องที่มีหลังคาคลุม หน้าต่างกระจกบานใหญ่อยู่ที่หัวเตียง และมีประตูสองบาน น่าจะเป็นตู้เสื้อผ้า และมีห้องน้ำในตัว ไฟแอลอีดีติดอยู่กับผนังและข้างใต้นั้น มีตู้ขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยหนังสือ นอกจากนี้ยังมีโซฟาสีแดงอยู่ใกล้กำแพง ผนังห้องทาสีม่วงและขาว

"คุณชอบไหมคะ?" เบลล์ถามจากข้างหลังฉัน ฉันหันกลับมายิ้มเหมือนคนโง่พูดว่า “ฉันรักเลย”

"โอเคค่ะ คุณใช้เวลาตามสบายได้เลยในห้องใหม่ของคุณ ฉันต้องไปแล้ว แต่จะกลับมาเร็วๆนี้นะคะ” เธอพูดแล้วปิดประตูตามหลังเธอ ฉันหันหลังเดินไปที่เตียง โยนตัวเองลงไปบนที่นอน รู้สึกได้ถึงที่นอนที่นุ่มและสบายอยู่ข้างใต้ฉัน

“สวรรค์เลย” ฉันพึมพำและรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะผลอยหลับไป

ดีแลน

“เข้ามาสิ” ผมพูดกับคนที่มาเคาะประตูห้องทำงานของผม เบลล่า น้องสาวของโคลเข้ามาในห้องและก้มศีรษะด้วยความเคารพ

“หือ มีอะไรเหรอ?” ผมถาม เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอเริ่มประหม่า ฉันได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้นเร็วด้วยความประหม่า ก่อนที่เธอจะพูดอะไร ฉันก็เพ่งไปที่ใบหน้าของเธอ และในช่วงเวลาสั้นๆ ฉันก็รู้ทุกอย่างที่เธอกำลังคิดและสิ่งที่เกิดขึ้น

“ดีที่เธอชอบห้องของเธอ คุณจะต้องอยู่กับเธอตลอดเวลา ฉันต้องการให้บอกทุกรายละเอียดเกี่ยวกับเธอและปกป้องเธอ ยังไงเธอไม่ควรได้รับอันตรายอยู่ดี” ฉันสั่งเบลลาและเธอก็พยักหน้าอย่างงุนงง

“เข้าใจชัดเจนไหม” ผมถาม เธอตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “ค่ะ อัลฟ่า”

“ดีมากและอีกอย่าง ตรวจสอบให้แน่ใจว่าเธอไม่พบอะไรเกี่ยวกับพวกเรา จนกว่าฉันจะต้องการให้เธอรู้ เข้าใจใช่ไหม?” ผมถามขณะเอนตัวพิงเก้าอี้และใช้นิ้วลูบผม

ค่ะ อัลฟ่า” เธอพยักหน้า

“ไปได้แล้ว” ผมสั่ง เธอรีบออกจากห้อง ปิดประตูตามหลัง ผมถอนหายใจแล้วมองไปทางหน้าต่าง ไม่ว่าผมจะต้องการคู่ครองหรือไม่ แต่ยังไงเธอก็ยังคงเป็นคู่ของผม และมันคงจะแย่มากถ้าหากมีอะไรเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ผมจะดูแลเธอ

“เอเดอริน บรูคส์” ผมพึมพำและเม้มปากพลางคิดว่า คุณเป็นใครนะ