นางเอกเก่ง/นางเอกเข้มแข็ง

ข้าเป็นหมอหญิงคนหนึ่ง ตอนที่ขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร ได้ช่วยชีวิตฮ่องเต้ที่บาดเจ็บสาหัส เขาตกหลุมรักข้าตั้งแต่แรกเห็น พยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อแต่งข้าเป็นภรรยา เพื่อข้าแล้ว เขายอมขับไล่นางสนมในวังหลังออก แต่งตั้งข้าเป็นฮองเฮาโดยไม่สนใจคำทัดทานของผู้คน สัญญากับข้าว่าจะรักเพียงข้าผู้เดียวตลอดชาติภพ แต่หลังจากข้าเป็นฮองเฮามาได้เจ็ดปี เขากลับพาตัวบุตรสาวจากจวนแม่ทัพเจิ้นกั๋วเข้ามาในวัง มอบความรักความโปรดปรานให้ทุกวัน แล้วยังพระราชทานปิ่นหงส์ที่เป็นของฮองเฮาให้นางอีก ข้าเห็นดังนั้นก็เขียนจดหมายไปหาท่านอาจารย์ “อาจารย์ ท่านกล่าวถูกต้องแล้ว ใต้หล้านี้บุรุษล้วนโลเลหลายใจ ฮ่องเต้ก็มิต่างกัน สามวันหลังจากนี้ ข้าจะแกล้งตายแล้วหนีออกจากวัง นับแต่นี้เป็นต้นไปข้าจะติดตามอยู่ข้างกายท่าน ไม่จากไปไหนอีก”

“เวยเวย ในครอบครัวช่วยลูกจัดเตรียมเรื่องการแต่งงานมาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้ลูกก็ใกล้จะหายป่วยแล้วด้วย ลูกเต็มใจจะกลับมาแต่งงานที่เมืองหลวงไหม?” “ถ้าไม่เต็มใจ แม่จะไปคุยกับพ่อของลูก ให้ยกเลิกเรื่องงานแต่งครั้งนี้” ในห้องเงียบสนิท ซ่งสือเวยทำได้เพียงฟังเสียงอีกฝ่ายเงียบ ๆ ขณะที่ปลายสายคิดว่าครั้งนี้ก็คงไม่อาจโน้มน้าวเธอได้ เธอก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “หนูเต็มใจจะกลับไปแต่งงานค่ะ” แม่ซ่งที่อยู่ปลายสายถึงกับชะงัก ดูเหมือนจะแปลกใจเล็กน้อย “ลูก ลูกตกลงแล้วเหรอ?” ซ่งสือเวยมีน้ำเสียงราบเรียบ “ตกลงค่ะ แต่หนูยังต้องการเวลาอีกนิดหน่อยเพื่อจัดการเรื่องทางฝั่งไห่เฉิงให้เรียบร้อย หนูจะกลับไปภายในครึ่งเดือน แม่ก็เตรียมงานแต่งให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ” หลังพูดจบก็กำชับอีกสองสามประโยค เธอจึงวางสาย

ชาติก่อน บิดาส่งผีเสื้อมายาให้ข้าและน้องสาวคนละตัว เขาบอกว่าหากใครสามารถฝึกสอนจนกลายเป็นสัตว์วิเศษประจำตัวได้ก่อน คนนั้นก็จะได้รับตำแหน่งปุโรหิตหญิงคนถัดไป ข้าอดหลับอดนอนบำเพ็ญเพียรอยู่ตลอดเวลา เพื่อจะฝึกฝนผีเสื้อมายาให้เชื่อง ยอมถึงขั้นใช้เลือดเนื้อของตัวเองผสมลงในยาเพื่อบำรุงเลี้ยงดูมัน ในที่สุด ผีเสื้อมายาก็เกิดดวงจิต กลายเป็นสัตว์วิเศษ ธิดามังกรทั้งเผ่าพันธุ์ร่วมอวยพรให้ข้า แสดงความยินดีที่จะได้กลายเป็นปุโรหิตหญิง ซึ่งนานแสนนานจะปรากฏขึ้นสักคน ใครจะคาดคิด ผีเสื้อมายาตัวนั้นบินวนรอบตัวข้าเพียงครั้งเดียว ก็โบยบินออกไปเกาะไหล่น้องสาวของข้าด้วยท่าทางใกล้ชิดสนิทสนม น้องสาวหันมาหัวเราะเยาะข้า “เจ้าคิดว่าสับเปลี่ยนสัตว์วิเศษได้โดยไม่มีใครล่วงรู้งั้นหรือ คงลืมไปแล้วกระมังว่าพวกมันจดจำผู้เป็นนายได้ตั้งแต่กำเนิด!” ถ้อยคำด่าทอของผู้คนมากมายแทบจับถมข้าในชั่วพริบตา บิดารู้สึกว่าอับอายขายหน้าอย่างยิ่ง จึงสั่งตัดแขนตัดขาข้าต่อหน้าคนทั้งหมด จากนั้นก็โยนข้าลงไปในเพลิงผลาญเก้าสวรรค์ ถูกเผาตายทั้งเป็น น้องสาวกลายเป็นปุโรหิตหญิงของเผ่า ได้รับการกราบไหว้บูชาจากคนนับหมื่น ยามที่ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ข้าย้อนกลับมาในวันที่บิดามอบผีเสื้อมายาให้ ข้าแสยะยิ้มเย็นชาในใจ คราวนี้ข้าจะไม่ฝึกฝนผีเสื้อมายา ดูสิว่าน้องสาวจะยังกลายเป็นปุโรหิตหญิงได้อย่างไร!

ในวันเกิดของข้า สามีของข้ากรีดผ่าอกและเอาจินตานของข้าไป เพื่อช่วยชีวิตคนรักสมัยเด็กของเขา เขาโอบข้าไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน ใช้มีดโค้งกรีดผ่าเปิดหน้าอกของข้า “ชิงอู๋ ขอแค่ได้กินจินตานของเจ้า โรคเก่าของชิงเหยาก็จะรักษาหาย ข้าจะได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป” เขาไม่สนใจเสียงร้องอันโศกเศร้าทุกข์ตรมของข้า คว้านจินตานพร้อมกับกระดูกและเส้นเอ็นของข้าออกมา ข้าใช้แรงเฮือกสุดท้ายจับแขนเสื้อของเขาเอาไว้ ขอร้องอย่างน่าสงสารว่า “ถ้าไม่มีจินตานเม็ดนี้ ข้าจะต้องตายนะ....” เขาจรดจูบบนหน้าผากของข้า กล่าวปลอบเสียงแผ่วเบา “อย่าพูดจาเหลวไหล เผ่าหงส์เพลิงของพวกเจ้ามีจินตานสองเม็ด ขาดไปเม็ดเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” เขาประคองจินตานของข้าเอาไว้ แล้วรีบร้อนจากไป แต่เขาไม่รู้หรอกว่า จินตานเม็ดแรกของข้า ถูกเอาไปช่วยชีวิตเขาตั้งแต่เมื่อหมื่นปีก่อนแล้ว สิ่งที่เขาช่วงชิงไป เป็นจินตานเม็ดสุดท้ายของข้าแล้ว ข้ากำลังจะตาย

สามีของฉันซึ่งเป็นผู้บังคับกองพันในที่สุดก็ตกลงให้ฉันตามไปกับกองทัพ ในเงื่อนไขว่าลูกชายของเราเรียกเขาว่า "พ่อ" ไม่ได้ ฉันแต่งงานกับสามีอย่างลับๆ มาแปดปี คอยดูแลพ่อแม่ของเขาในชนบทตลอดมา หลังจากพ่อแม่ของเขาเสียชีวิต ฉันกับลูกชายอ้อนวอนให้เขาอนุญาตให้เราติดตามกองทัพ เขาตกลงแล้ว แต่เงื่อนไขคือ: "เมื่อไปถึงกองทัพแล้ว พวกเธอเป็นแค่ญาติจากชนบทของผมครับ" ตอนนั้นฉันจึงรู้ว่าเขามีครอบครัวอีกครอบครัวหนึ่งในกองทัพแล้ว ต่อมา ฉันพาลูกชายจากไปโดยไม่หันกลับไปมองอีก ชายผู้เย็นชามาตลอด จู่ๆ ก็เริ่มลนลาน

แฟนของฉันเป็นตำรวจ ขณะที่ฉันถูกพวกคนร้ายข่มขู่ และระเบิดบนร่างเหลือเวลาอีกสิบนาทีก่อนจะระเบิด พวกคนร้ายให้ฉันโทรหาเขา แต่ฉันกลับได้รับเพียงคำต่อว่าเข้าเต็ม ๆ จนชะงักไป “ฟางซู เธอยังไม่จบอีกเหรอ? เพราะความหึงหวงเธอถึงขั้นเอาชีวิตมาล้อเล่นเลยเหรอ? เธอรู้ไหมว่าแมวของเชี่ยนเชี่ยนติดอยู่บนต้นไม้มาสามวันแล้ว เชี่ยนเชี่ยนรักแมวตัวนั้นเท่าชีวิตเลยนะ!” “ถ้าฉันไปช่วยคนล่าช้ากว่านี้ เธอได้กลายเป็นฆาตกรไปแล้ว!” เวลาเดียวกันก็ได้ยินเสียงอ่อนหวานของผู้หญิงดังมาในสาย “ขอบคุณนะคะพี่ชาย พี่ชายยอดเยี่ยมที่สุดเลย” ผู้หญิงคนนั้นก็คือเพื่อนสมัยเด็กของแฟนฉัน ก่อนที่ระเบิดกำลังจะทำงาน ฉันก็ส่งข้อความไปหาแฟนว่า “ลาก่อน ชาติหน้าอย่าได้มาเจอกันอีกเลย”

เพราะฉันมองเห็นเวลาตายที่นับถอยหลังเหนือศีรษะของญาติพี่น้อง ครอบครัวจึงมองว่าฉันเป็นตัวโชคร้าย ฉันบอกเวลาตายของคุณปู่ พ่อ และแม่ พวกเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุต่างๆ ภายในวันเดียวกัน พี่ชายทั้งสามคนเชื่อว่าเพราะคำสาปแช่งจากปากของฉัน เป็นสาเหตุทำให้พวกเขาตาย จึงเกลียดชังฉันอย่างที่สุด ส่วนน้องสาวที่แม่ตายระหว่างคลอด กลับเติบโตมาท่ามกลางความรักและการเอาใจใส่ พี่ชายบอกว่าน้องสาวเป็นดาวดวงน้อยที่นำโชค ตั้งแต่เธอเกิดมาทุกอย่างในบ้านก็ราบรื่น แต่แม่ก็ตายเพราะคลอดน้องนี่นา ในวันเกิดอายุสิบแปดของฉัน ฉันมองเห็นการเวลาตายของตัวเองผ่านกระจก ฉันซื้อโกศใส่อัฐิที่ชอบให้ตัวเอง แล้วทำอาหารเตรียมไว้เต็มโต๊ะ หวังจะกินมื้อสุดท้ายร่วมกับพี่น้อง แต่จนกระทั่งเวลานับถอยหลังสิ้นสุด ก็ไม่มีใครโผล่มาสักคน...

คนที่ชอบนัดข้าออกไปดูงิ้ว แต่กลับวางยาในน้ำชาจนข้าหมดสติไป ตอนที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง อาภรณ์บนร่างข้าก็ถูกถอดจนเปลือยเปล่าล่อนจ้อน ภาพเบื้องหน้ามืดสนิท แล้วยังมีมือหยาบกร้านของใครบางคนกำลังลูบคลำเพื่อตรวจวัดขนาดด้วย ข้าตั้งสติได้จึงส่งเสียงกรีดร้อง ทว่าปากกับถูกม้วนผ้าสกปรกอุดไว้ จึงส่งเสียงออกไปไม่ได้เลย สตรีที่อยู่ตรงหน้าคล้ายจำรำคาญจึงตบหน้าข้าสองครั้ง ความปวดแสบปวดร้อนแผ่ไปทั่วแก้มสองข้างทันใด สักพักหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นก็จากไป ข้าได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังมาจากห้องข้างๆ “ตรวจสอบแล้ว เป็นหญิงพรหมจรรย์จริงๆ รูปโฉมและเรือนกายก็ยอดเยี่ยมอย่างมาก สามร้อยตำลึงขาดตัว!” “ตกลง!”

เพื่อที่จะช่วยคนรักของเขาแล้ว เฉินจืออี้ได้ไปหาซื้อศพของผู้หญิงในสภาพไม่สมบูรณ์แบบจากตลาดมืด จากนั้นเขาจัดการควักไตออกจากร่างศพนำมาเปลี่ยนให้คนรักด้วยตัวเอง เพื่อหลบหนีการตามล่าของตำรวจ เขาจึงโยนศพลงไปในสระกรดซัลฟิวริกเพื่อทำลายหลักฐาน เพียงแต่เขาไม่รู้ว่า เจ้าของศพร่างนั้นคือฉัน

ตอนที่ได้รู้ว่าเจียงเจ๋อเหยียนหายาแก้หวัดให้ผู้ช่วยตัวน้อยของเขา ทว่ากลับไม่สนใจไยดีเธอที่มีอาการกลัวที่แคบตอนอยู่ในลิฟต์แล้ว เธอเลยขอหย่า เจียงเจ๋อเหยียนเซ็นชื่อให้โดยไม่ลังเล ทั้งยังยิ้มพลางพูดกับเพื่อนของเขาว่า “ก็แค่ก่อเรื่องเพราะงอนเท่านั้นแหละ พ่อแม่เธอตายไปหมดแล้ว เธอไม่มีทางหย่ากับฉันหรอก” “แล้วอีกอย่าง ยังมีระยะเวลาปรับสภาพจิตใจหลังยื่นเรื่องหย่าอีกสามสิบวันไม่ใช่หรือไง? ถ้าเธอเกิดเสียใจขึ้นมา ฉันก็ค่อยทำทีเป็นใจดีไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร เดี๋ยวเธอก็กลับมา” วันต่อมา เขาลงรูปคู่กับผู้ช่วยตัวน้อย พร้อมด้วยข้อความบนอินเทอร์เน็ต ‘บันทึกทุกช่วงเวลาที่เธอเขินอาย’ ส่วนฉันนับวันรอ เก็บกวาดข้าวของของตัวเองด้วยความใจเย็น แล้วต่อสายโทรศัพท์ถึงใครบางคน “คุณลุงคะ ช่วยซื้อตั๋วเครื่องบินไปนิวยอร์กให้หนูทีค่ะ”