共有

บทที่ 2

作者: มู่เหลียนชิง
ฟู่เฉินจ้องมองมือของสวีจือหรู ค่อย ๆ รู้สึกหนักอึ้งในใจ จากนั้นพูดว่า “แค่หนึ่งเดือน หนิงหนานเสว่ ทางที่ดีคุณอย่าคิดจะเล่นอะไรตุกติก ถ้าคุณมีความคิดอะไรแอบแฝง ผมจะให้คุณต้องชดใช้”

หนิงหนานเสว่แสยะยิ้ม “ตกลง ตราบใดที่คุณเต็มใจอยู่กับสุยสุย ฉันจะร่วมมือคุณทุกอย่าง”

“ในฐานะพ่อ คุณไม่ควรให้ของขวัญวันเกิดกับสุยสุยหน่อยเหรอ?”

ฟู่สุยสุยนอนอยู่ในอ้อมแขนของหนิงหนานเสว่

ในเวลานี้ รถกำลังขับไปยังบ้านตระกูลฟู่

“คุณแม่คะ คุณพ่อมาจริง ๆ เหรอคะ…” น้ำเสียงของฟู่สุยสุยสั่นเครือเล็กน้อย แม้ว่าจะพยายามควบคุมได้ดี แต่ความปรารถนาในดวงตานั้นกลับไม่สามารถควบคุมได้

หนิงหนานเสว่ลูบหลังเธอเบา ๆ แล้วพูดเสียงต่ำอย่างอ่อนโยนว่า “แน่นอนจ้ะ”

ฟู่สุยสุยตาเป็นประกายทันที “งั้นคุณแม่ห้ามบอกคุณพ่อว่าหนูไม่สบายนะคะ หนูกลัวคุณพ่อจะไม่สบายใจ”

ในชั่วขณะนั้น หนิงหนานเสว่เพียงรู้สึกว่าดวงตาร้อนชื้น และปวดจมูกมาก เธอลูบไรผมของฟู่สุยสุย “ได้จ้ะ แม่สัญญา”

ฟู่สุยสุยยื่นนิ้วก้อยออกมา หนิงหนานเสว่เข้าใจความหมายของเธอ จึงเกี่ยวก้อยกลับ

“ร้อยปีก็ห้ามเปลี่ยนนะคะ…” ฟู่สุยสุยยิ้มหวาน

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างกลับพร่ามัวในสายตาของหนิงหนานเสว่

ลูกของเธอ

ญาติทางสายเลือดเพียงคนเดียวของเธอในโลกใบนี้

กำลังจะจากไปแล้ว

แต่ก่อนที่ลูกจะจากไป เธอต้องมอบความฝันสุดท้ายให้ลูก

เมื่อมาถึงบ้านตระกูลฟู่ พ่อบ้านก็รีบมารับกระเป๋าเดินทางของทั้งสองคน หนิงหนานเสว่ถามว่า “คุณผู้ชายอยู่ข้างในไหม?”

พ่อบ้านพยักหน้า “อยู่ครับ”

เมื่อได้คำตอบ หนิงหนานเสว่ก็สบายใจขึ้น หลังแต่งงาน ฟู่เฉินอาศัยอยู่ที่เรือนหอแห่งนี้นับครั้งได้ และสุยสุยก็ได้เจอพ่อแค่ในโทรทัศน์เท่านั้น

หนิงหนานเสว่จูงมือฟู่สุยสุยเดินเข้าไปในวิลล่า

เมื่อมองเห็นฟู่เฉินนั่งอยู่บนโซฟาแต่ไกล ๆ

ฟู่สุยสุยตาเป็นประกายทันที หนิงหนานเสว่ปล่อยมือเธอ แล้วตบไหล่เธอเบา ๆ “ไปสิจ้ะ”

ฟู่สุยสุยจึงเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง ร่างเล็ก ๆ ดูเก้ ๆ กัง ๆ และขี้อายเล็กน้อย จากนั้นหยุดตรงที่ไกลจากหน้าโซฟามาก แล้วร้องเรียกอย่างแผ่วเบาว่า “คุณพ่อ…”

ฟู่เฉินขยับดวงตาเล็กน้อย ความจริงเขาได้ยินเสียงหนิงหนานเสว่มาตั้งนานแล้ว

แต่เขาไม่อยากออกไปต้อนรับ

เมื่อได้ยินเด็กคนนี้เรียกพ่อ เขาก็อึ้งไปชั่วขณะอย่างไม่ทราบสาเหตุ แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ไร้เดียงสาที่แทบจะเหมือนกับหนิงหนานเสว่ไม่มีผิด เขาก็เกิดความรู้สึกต่อต้านจากจิตใต้สำนึก

เขากลืนน้ำลาย แล้วตอบว่า “อืม” เสียงเบา

จากนั้นหยิบของขวัญที่ห่ออย่างดีที่ไว้อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมา

“ของขวัญวันเกิดจ้ะ”

นัยน์ตาของฟู่สุยสุยเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ “ขอบคุณค่ะ…” แม้แต่น้ำเสียงก็ยังรู้สึกเขินอาย

ดวงตาของหนิงหนานเสว่เย็นชาลงเล็กน้อย ไม่พอใจกับการแสดงออกของฟู่เฉิน จึงเดินเข้าไปลูบศีรษะฟู่สุยสุยเบา ๆ “สุยสุยเปิดดูสิจ้ะว่าคุณพ่อให้อะไร”

สุยสุยอมยิ้ม แล้วแกะห่อของขวัญออกทันที

เมื่อเห็นของขวัญ รอยยิ้มของสุยสุยก็หายไปทันที แต่แล้วก็รีบยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณค่ะคุณพ่อ หนูชอบมากเลย”

เมื่อหนิงหนานเสว่เห็นต่างหูเพชรคู่นั้นก็รู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมาทันที

หนิงหนานเสว่ระงับความโกรธในใจ “สุยสุยจ้ะ เราสัญญากับคุณลุงว่าจะรีบเข้านอนเร็ว ๆ นะ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้คุณพ่อจะพาหนูไปเที่ยวนะ”

เมื่อฟู่เฉินได้ยินคำว่า ‘คุณลุง’ ดวงตาของเขาก็กระตุกเล็กน้อย

ส่วนสุยสุยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แม้ว่าเธอจะไม่ชอบของขวัญชิ้นนี้ แต่การที่ได้เจอพ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน เธอก็มีความสุขมากแล้ว!

คุณแม่บอกว่าถ้าไม่อยากให้คุณพ่อรู้ว่าคุณหมอเป็นใคร ก็ให้เรียกว่าคุณลุง ดังนั้นเธอจะต้องฟังคุณหมอลุง รีบเข้านอนเร็ว ๆ

“ไปเถอะ!” หนิงหนานเสว่อมยิ้ม มองดูแม่บ้านพาฟู่สุยสุยขึ้นไปชั้นสอง

หนิงหนานเสว่ถือต่างหูเพชรคู่นั้นไว้ในมือ “ท่านประธานฟู่ ดิฉันรู้ว่าคุณงานยุ่งมาก แต่ถึงแม้จะให้ของขวัญอย่างไม่ใส่ใจ ก็ไม่ควรถึงขนาดให้ต่างหูเพชรกับเด็กอายุสี่ขวบ”

เมื่อฟู่เฉินได้ยินคำว่า ‘ท่านประธานฟู่’ ก็รู้สึกเย็นวาบขึ้นมาทันทีอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นพูดว่า “เวลานี้ไม่มีที่ไหนหาซื้อของขวัญได้แล้ว นี่ยืมมาจากจือหรูชั่วคราว…”

“ครั้งนี้เป็นความผิดพลาด จะไม่มีครั้งหน้าแล้ว”

หนิงหนานเสว่อยากจะพูดว่า ไม่มีครั้งหน้าแล้ว

เธอรอวันเกิดของลูกสาวครั้งหน้าไม่ได้แล้ว

หนิงหนานเสว่ข่มความเจ็บปวดที่มีอยู่เต็มอก แล้วหยิบหนังสือนิทานก่อนนอนที่เตรียมไว้นานแล้วขึ้นมา “ในฐานะพ่อที่ดี คืนนี้ฉันกับคุณจะไปเล่านิทานก่อนนอนให้สุยสุยฟังด้วยกัน”

“ผมเล่าไม่เป็น” ฟู่เฉินพูดอย่างเย็นชา

หนิงหนานเสว่ดูเหมือนจะคาดเดาคำตอบนี้ได้อยู่แล้ว “ไม่เป็นไร ฉันจะเล่า คุณอยู่เรียนรู้ด้วยกันก็พอ”

ฟู่เฉินข่มความรำคาญลง แล้วตอบ “อืม” อย่างเย็นชา

หนิงหนานเสว่ “ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากเจอหน้าฉัน ทันทีที่สุยสุยหลับแล้ว คุณก็สามารถออกไปหาคุณสวีได้เลย ขอแค่พรุ่งนี้กลับมาก่อนพาลูกไปส่งที่โรงเรียนอนุบาลก็พอ”

วินาทีที่ฟู่เฉินได้ยินคำตอบนั้น สายตาของเขาก็กระตุกเล็กน้อย

หนิงหนานเสว่คนเดิมจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เขาอยู่ข้าง ๆ

ถึงขนาดแกล้งป่วย แล้วให้คุณปู่โทรบังคับเขากลับบ้าน

เขาคิดว่านี่ก็เป็นแผนการของหนิงหนานเสว่เช่นกัน สายตาของเขาเย็นชาลง “ไม่จำเป็น คืนนี้ผมจะนอนห้องรับแขก”

สายตาของหนิงหนานเสว่ไร้ซึ่งการเปลี่ยนแปลงใด ๆ “ไปกันเถอะ”

ครั้นแล้วก็สองสามีภรรยาก็เข้าไปในห้องของลูกพร้อมกันเป็นครั้งแรก

แต่ที่น่าตลกก็คือหนิงหนานเสว่กับฟู่เฉินแต่งงานกันมาห้าปีแล้ว

แต่นี่กลับเป็นครั้งแรกที่ฟู่เฉินย่างเท้าเข้าไปในห้องของสุยสุย

ฟู่เฉินมองหนิงหนานเสว่เดินไปนั่งลงข้างเตียงของสุยสุย ถือหนังสือนิทาน แล้วเริ่มเล่านิทานเรื่องเจ้าหญิงเงือกแก่ฟันหลุด

บางทีสุยสุยอาจจะดีใจเกินไปที่ฟู่เฉินมาที่ห้องของเธอเป็นครั้งแรก ดังนั้นเธอจึงแอบเหลือบมองฟู่เฉินเป็นพัก ๆ

บรรยากาศแบบนี้ การจ้องมองแบบนี้…

ล้วนทำให้ฟู่เฉินรู้สึกแปลกแยก

ฟู่เฉินอยากจะออกจากห้องนี้หลายครั้ง แต่เมื่อนึกได้ว่าแม้แต่สวีจือหรูยังอดทนได้ แค่เดือนเดียวเท่านั้น

“ครั้นแล้วก็ นางเงือกก็กลายเป็นฟองอากาศ กลับคืนสู่ท้องทะเล...”

น้ำเสียงอันอ่อนโยนนั้นราวกับลำธารที่ไหลไปเรื่อย ๆ

ฟู่เฉินมองหนิงหนานเสว่ด้วยแสงไฟหัวเตียง แสงสลัว ๆ ทำให้ร่างผอมบางของเธอดูสูงโปร่งและสง่างาม ผมเปียตกลงมาข้างหน้าอกด้านขวาอย่างอ่อนโยน สายตาของเธอจดจ่ออยู่ที่สุยสุยเท่านั้น

สายตาของฟู่เฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ทันใดนั้น สุยสุยพลันพูดขึ้นมาว่า “คุณแม่คะ หนูอยากดื่มนม”

หนิงหนานเสว่คิดว่าถึงเวลาให้พ่อลูกได้อยู่ด้วยกันตามลำพังแล้วจริง ๆ

“ได้จ้ะ เดี๋ยวแม่ไปชงนมให้นะ”

พูดจบ หนิงหนานเสว่ก็ลุกขึ้นทันที

ฟู่เฉินก็เผลอจะลุกขึ้น

แต่ถูกสายตาของหนิงหนานเสว่ปรามไว้

ฟู่เฉินเข้าใจ เม้มริมฝีปากบาง แล้วนั่งลงอีกครั้ง

จนกระทั่งประตูห้องปิดลง

ภายในห้องเล็ก ๆ พลันตกอยู่ในความเงียบงัน

ฟู่เฉินรู้สึกถึงการจ้องมองอย่างแรงกล้าของสุยสุย ดวงตาของเขาขยับเล็กน้อย “มีอะไรเหรอ?”

พ่อเริ่มพูดกับเธอก่อน... หัวใจของสุยสุยรู้สึกเหมือนเต็มไปด้วยอะไรบางอย่าง “คุณพ่อคะ วันนี้คุณพ่อมาได้ หนูดีใจมากเลยค่ะ”

น้ำเสียงที่เก๊ ๆ กัง ๆ ของเธอแสดงความดีใจออกมาอย่างระมัดระวัง

สายตาของฟู่เฉินสบตากับดวงตาที่แฝงไปด้วยความหวังคู่นั้นของเธอ แล้วอึ้งไปชั่ว “ทำไม?”

เห็นได้ชัดว่าเขาเจอเธอไม่กี่ครั้งเอง
この本を無料で読み続ける
コードをスキャンしてアプリをダウンロード

最新チャプター

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 100

    ทันที่เธอลงจากรถ เธอก็เอนตัวครึ่งหนึ่งไปพิงฟู่เฉิน ราวกับกลัวว่าใครจะไม่รู้ว่าพวกเขาสนิทกันมาก ฟู่เฉินก็โอบเอวเธอไว้ แล้วเดินเข้าไปข้างในทั้งอย่างนั้น จากนั้นพวกเขาก็เห็นหนิงหนานเสว่ที่กำลังจะเดินเข้าไปตรงหน้าประตูเมื่อสบตากับดวงตาที่เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มของหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็รู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าที่หัวใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ และถึงกับรู้สึกว่าการจับมือกับสวีจือหรูนั้นทำให้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย“คุณหนิงคะ คุณอย่าโกรธเลยนะคะ เป็นเพราะฉันไม่เคยมางานเลี้ยงแบบนี้มาก่อน ก็เลยขอให้อาเฉินพามาน่ะค่ะ”“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลรู้สึกเบื่อมาก ก็เลยอยากออกมาผ่อนคลายบ้างค่ะ”“ฉัน... ฉันไม่รู้ว่าคุณก็อยู่ที่นี่ด้วย”สวีจือหรูพูดไปพลาง น้ำตาก็เริ่มคลออยู่ในเบ้าตานี่ถ้าเป็นเมื่อก่อน หนิงหนานเสว่คงจะอาละวาดไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ แต่ตอนนี้หนิงหนาเสว่เพียงแค่ยิ้มจาง ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณสวีพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลคงลำบากมาก ในเมื่อมาแล้ว งั้นเดี๋ยวเข้าไปแล้วก็สนุกให้เต็มที่เลยนะคะ”“อาเฉิน คุณต้องดูแลคุณสวีให้ดีนะ เดี๋ยวถ้าเธอชอบอะไร อย่าลืมซื้อมันให้เธอนะ” หนิงหนานเสว่พูดด้วยน้ำเสียง

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 99

    เดิมทีเรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้ฟู่เฉินกลับไม่รีบร้อนขนาดนั้นแล้วเขายืนอยู่ตรงนั้นพลางมองไปที่หนิงหนานเสว่ด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่โวยวายใส่เขาเมื่อรู้สึกได้ถึงความสงสัยของฟู่เฉิน หนิงหนานเสว่จึงมองกลับด้วยสายตาที่สงสัยเช่นเดียวกัน สุดท้ายเพียงแค่โบกมือ “ไปดีมาดี ไม่ส่ง”“รอผมกลับมา” ฟู่เฉินทิ้งคำพูดนี้ไว้แล้วหันหลังกลับเดินจากไปอย่างรวดเร็วหนิงหนานเสว่มองตามแผ่นหลังของเขาแล้วก็เปล่งเสียงออกจมูกอย่างดูแคลน ก่อนจะหันไปมองเลขาเฉินที่ยืนรออยู่ที่เดิม “มองอะไร รีบไปเตรียมรถสิ เราจะไปสายไม่ได้”“แต่ท่านประธานฟู่บอกให้คุณรอเขาไม่ใช่เหรอครับ?” เลขาเฉินมองหนิงหนานเสว่อย่างไม่เข้าใจคุณผู้หญิงของพวกเขาเริ่มมีความเห็นเป็นของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่?หนิงหนานเสว่เห็นเลขาเฉินมีท่าทางสงสัยแล้วก็รู้สึกขำ และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณเพิ่งรู้จักท่านประธานฟู่ของพวกคุณเป็นวันแรกเหรอ? เขายังจะกลับมาอีกเหรอ?”ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน เพียงแต่คนที่ได้รับคำสัญญาคือสุยสุย แต่พ่อคนนี้ไม่เคยรักษาสัญญาเลยแม้แต่ครั้งเดียวตอนแรกสุยสุยก็รอคอยอย่างโง่เ

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 98

    หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างมั่นใจและสง่างามเมื่ออยู่ต่อหน้ากล้อง ไม่มีความกระอักกระอ่วนใจแม้แต่น้อย เนื่องจากถูกเปิดเผยเรื่องส่วนตัว ราวกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเธอเลยเดิมที ฟู่เฉินหวังว่าจะได้เห็นหนิงหนานเสว่ที่มีความเข้าใจและเป็นมืออาชีพแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อสบตากับดวงตาที่นิ่งสงบเหมือนน้ำนิ่งของเธอแล้ว ฟู่เฉินกลับรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา!เมื่อก่อน สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการที่เธอทุ่มเทความคิดทั้งหมดให้กับเขา แต่ตอนนี้เมื่อไม่มีความคิดอะไรเลย เขากลับรู้สึกว่ามันยิ่งยากที่จะยอมรับมากกว่าเดิม“คุณผู้หญิงฟู่ แล้วความสัมพันธ์ระหว่างคุณสวีและคุณฟู่ เป็นยังไงกันแน่ครับ?”“คุณสวีเป็นเพียงคุณสวีเท่านั้น แต่ฉันคือคุณผู้หญิงฟู่ และตอนนี้อาเฉินก็อยู่ข้างฉัน นี่ไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุดหรอกเหรอ?”หนิงหนานเสว่ยิ้มบาง ๆ พลางจับมือฟู่เฉินไว้ และจงใจประสานนิ้วมือกันต่อหน้าสื่อ แถมยังอวดแหวนแต่งงานของพวกเขาอย่างเปิดเผยอีกด้วยจริง ๆ แล้วแหวนของหนิงหนานเสว่หายไปในกลีบเมฆตั้งนานแล้ว นี่เป็นแค่แหวนแบบเดียวกันที่ซื้อจากแอปพินซีซีเท่านั้น ไม่มีค่าอะไรเลยฟู่เฉินจ้องมองไปท

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 97

    นี่คือผลลัพธ์ที่หนิงหนานเสว่ต้องการ ตอนนี้สวีจือหรูอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมันเป็นไปไม่ได้แล้ว เมื่อก่อนเธอเคยทำให้พวกเธอทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตาย ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอจะได้ลิ้มรสชาติของการนอนไม่หลับบ้างแล้ว!เมื่อเผชิญกับคำถามจากนักข่าว หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างใจกว้างและเหมาะสม และได้รับคำชื่นชมมากมาย เธอไม่เพียงแต่ใช้โอกาสนี้ยอมรับตัวตนของเธอต่อโลกภายนอกอย่างเป็นทางการเท่านั้น แถมยังส่งสัญญาณว่าเธอนั้นยอดเยี่ยมมากอีกด้วยสำหรับหนิงหนานเสว่ นี่เป็นโอกาสทองที่หาได้ยากในพันปี เธอต้องการให้ทั้งโลกได้รู้จักชื่อของเธอ เธอคือหนิงหนานเสว่ ไม่ใช่คุณผู้หญิงฟู่ที่เป็นเหมือนนกขมิ้นในกรงทองบ้า ๆ นั่น!เมื่อเห็นสถานการณ์ถูกควบคุมและนำโดยหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็เริ่มมองผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยมุมมองใหม่ เดิมทีเขาคิดว่าเธอรู้แค่ราคาผักผลไม้ในซูเปอร์มาร์เก็ตเท่านั้น แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะมีด้านที่ชำนาญเช่นนี้ด้วยไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า แต่ฟู่เฉินรู้สึกอยู่เสมอว่าหนิงหนานเสว่ที่อยู่ตรงหน้านี้ดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง ในอดีตเธอไม่มีตัวตนและจืดชืดไม่มีชีวิตชีวา เป็นเพียงเ

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 96

    “จริงเหรอ? นี่คือชุดแบบที่ซูเปอร์โมเดลระดับโลกเพิ่งใส่เดินแฟชั่นโชว์มานะ ทําไมถึงสําส่อนล่ะ?”“คนยุคราชวงศ์ชิงนี่ฆ่ายากจริง ๆ”หนิงหนานเสว่กลอกตามองบนใส่ทันที ปฏิเสธการใช้เทคนิคปั่นหัวของอีกฝ่าย แถมยังตอกกลับไปอีกหนึ่งประโยคนี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เมื่อก่อนฟู่เฉินพูดอะไรก็จะเป็นอย่างนั้น แม้ว่าเขาจะใช้มุมมองหลายมิติในการโจมตีหนิงหนานเสว่ เธอก็ไม่เคยต่อต้านเลย แม้กระทั่งจะคิดทบทวนตัวเองว่าเธอทำผิดจริง ๆ หรือไม่แต่หนิงหนานเสว่คนปัจจุบันไม่โง่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะเธอรู้ว่าเธอไม่ผิดอะไร และเธอก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ถูกเลย เป็นเพราะคนผิดต่างหากจึงถูกเกลียดชังแม้แต่สไตลิสต์คนเมื่อกี้ก็ยังรุมชมว่าเธอสวย มีแต่ผู้ชายตรงหน้าคนนี้เท่านั้นที่ทำหน้าเคร่งขรึมและบอกว่าไม่สวย นี่มันไม่ใช่แค่ไร้รสนิยม แต่ยังทำให้เสียบรรยากาศอีกด้วยฟู่เฉินเองก็คิดไม่ถึงว่าแค่สองคำของเขา จะถูกตอกกลับมาเป็นชุดยาวขนาดนี้?คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น “หนิงหนานเสว่ นี่คือกลยุทธ์ใหม่ของคุณเหรอ? คุณต้องการดึงดูดความสนใจของผมด้วยวิธีแบบนี้เหรอ? ฝันไปเถอะ”“ก็ไม่รู้ว่าใครที่กำลังฝันอยู่กันแน่ จะไปห

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 95

    หลังจากแต่งงานแบบเรียบง่ายแล้ว ก็ยิ่งดูสวยสมบูรณ์แบบ ลี่หัวมองผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจอย่างมากแม้ว่าสไตลิสต์อย่างพวกเขามีทักษะการแต่งหน้าที่ยอดเยี่ยมมาก แต่พวกเขาก็ยังชอบคนที่มีพื้นฐานดีอยู่แล้ว เพราะการเพิ่มความสวยงามให้กับสิ่งที่มีอยู่แล้วนั้นย่อมง่ายกว่าการทำศัลยกรรมมาก ที่สำคัญคือมันไม่เพียงแค่ประหยัดเวลาและยังได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดอีกด้วยดูเหมือนไม่ได้แต่ง แต่จริง ๆ แล้วแต่งนั่นคือระดับสุดยอดหนิงหนานเสว่มองดูตัวเองในกระจกแล้วก็รู้สึกขำอย่างสุดขีด ความจริงแล้วเมื่อก่อนเธอก็ชอบสีสันที่โดดเด่นแบบนี้ แต่เพราะหลังจากที่คบกับฟู่เฉินแล้ว ฟู่เฉินบอกว่ารสนิยมของเธอต่ำทรามเกินไป เธอจึงค่อย ๆ คล้อยตามเขา ปรับตัวเข้าหาเขา และเริ่มใส่เสื้อผ้าสีเก่า ๆ และจืดชืด ตอนนี้คิดดูแล้วก็รู้สึกว่าเธอได้ลืมตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไปโดยไม่รู้ตัวจริง ๆ“ชุดนี้สวยมาก ฉันชอบมันมาก คุณไปหาฟู่เฉินเพื่อให้เขาจ่ายเงินเถอะ”หนิงหนานเสว่พูดอย่างมั่นใจเงินแค่นี้ สำหรับฟู่เฉินแล้วไม่ถือว่ามากมายอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้น เธออาจจะแลกกลับคืนมาได้มากกว่านั้น แล้วฟู่เฉินจะทำธุรกิจที่ขาดทุนได้ยังไงกัน?หนิงหนาน

続きを読む
無料で面白い小説を探して読んでみましょう
GoodNovel アプリで人気小説に無料で!お好きな本をダウンロードして、いつでもどこでも読みましょう!
アプリで無料で本を読む
コードをスキャンしてアプリで読む
DMCA.com Protection Status