Share

บทที่ 2

Penulis: มู่เหลียนชิง
ฟู่เฉินจ้องมองมือของสวีจือหรู ค่อย ๆ รู้สึกหนักอึ้งในใจ จากนั้นพูดว่า “แค่หนึ่งเดือน หนิงหนานเสว่ ทางที่ดีคุณอย่าคิดจะเล่นอะไรตุกติก ถ้าคุณมีความคิดอะไรแอบแฝง ผมจะให้คุณต้องชดใช้”

หนิงหนานเสว่แสยะยิ้ม “ตกลง ตราบใดที่คุณเต็มใจอยู่กับสุยสุย ฉันจะร่วมมือคุณทุกอย่าง”

“ในฐานะพ่อ คุณไม่ควรให้ของขวัญวันเกิดกับสุยสุยหน่อยเหรอ?”

ฟู่สุยสุยนอนอยู่ในอ้อมแขนของหนิงหนานเสว่

ในเวลานี้ รถกำลังขับไปยังบ้านตระกูลฟู่

“คุณแม่คะ คุณพ่อมาจริง ๆ เหรอคะ…” น้ำเสียงของฟู่สุยสุยสั่นเครือเล็กน้อย แม้ว่าจะพยายามควบคุมได้ดี แต่ความปรารถนาในดวงตานั้นกลับไม่สามารถควบคุมได้

หนิงหนานเสว่ลูบหลังเธอเบา ๆ แล้วพูดเสียงต่ำอย่างอ่อนโยนว่า “แน่นอนจ้ะ”

ฟู่สุยสุยตาเป็นประกายทันที “งั้นคุณแม่ห้ามบอกคุณพ่อว่าหนูไม่สบายนะคะ หนูกลัวคุณพ่อจะไม่สบายใจ”

ในชั่วขณะนั้น หนิงหนานเสว่เพียงรู้สึกว่าดวงตาร้อนชื้น และปวดจมูกมาก เธอลูบไรผมของฟู่สุยสุย “ได้จ้ะ แม่สัญญา”

ฟู่สุยสุยยื่นนิ้วก้อยออกมา หนิงหนานเสว่เข้าใจความหมายของเธอ จึงเกี่ยวก้อยกลับ

“ร้อยปีก็ห้ามเปลี่ยนนะคะ…” ฟู่สุยสุยยิ้มหวาน

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างกลับพร่ามัวในสายตาของหนิงหนานเสว่

ลูกของเธอ

ญาติทางสายเลือดเพียงคนเดียวของเธอในโลกใบนี้

กำลังจะจากไปแล้ว

แต่ก่อนที่ลูกจะจากไป เธอต้องมอบความฝันสุดท้ายให้ลูก

เมื่อมาถึงบ้านตระกูลฟู่ พ่อบ้านก็รีบมารับกระเป๋าเดินทางของทั้งสองคน หนิงหนานเสว่ถามว่า “คุณผู้ชายอยู่ข้างในไหม?”

พ่อบ้านพยักหน้า “อยู่ครับ”

เมื่อได้คำตอบ หนิงหนานเสว่ก็สบายใจขึ้น หลังแต่งงาน ฟู่เฉินอาศัยอยู่ที่เรือนหอแห่งนี้นับครั้งได้ และสุยสุยก็ได้เจอพ่อแค่ในโทรทัศน์เท่านั้น

หนิงหนานเสว่จูงมือฟู่สุยสุยเดินเข้าไปในวิลล่า

เมื่อมองเห็นฟู่เฉินนั่งอยู่บนโซฟาแต่ไกล ๆ

ฟู่สุยสุยตาเป็นประกายทันที หนิงหนานเสว่ปล่อยมือเธอ แล้วตบไหล่เธอเบา ๆ “ไปสิจ้ะ”

ฟู่สุยสุยจึงเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง ร่างเล็ก ๆ ดูเก้ ๆ กัง ๆ และขี้อายเล็กน้อย จากนั้นหยุดตรงที่ไกลจากหน้าโซฟามาก แล้วร้องเรียกอย่างแผ่วเบาว่า “คุณพ่อ…”

ฟู่เฉินขยับดวงตาเล็กน้อย ความจริงเขาได้ยินเสียงหนิงหนานเสว่มาตั้งนานแล้ว

แต่เขาไม่อยากออกไปต้อนรับ

เมื่อได้ยินเด็กคนนี้เรียกพ่อ เขาก็อึ้งไปชั่วขณะอย่างไม่ทราบสาเหตุ แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ไร้เดียงสาที่แทบจะเหมือนกับหนิงหนานเสว่ไม่มีผิด เขาก็เกิดความรู้สึกต่อต้านจากจิตใต้สำนึก

เขากลืนน้ำลาย แล้วตอบว่า “อืม” เสียงเบา

จากนั้นหยิบของขวัญที่ห่ออย่างดีที่ไว้อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมา

“ของขวัญวันเกิดจ้ะ”

นัยน์ตาของฟู่สุยสุยเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ “ขอบคุณค่ะ…” แม้แต่น้ำเสียงก็ยังรู้สึกเขินอาย

ดวงตาของหนิงหนานเสว่เย็นชาลงเล็กน้อย ไม่พอใจกับการแสดงออกของฟู่เฉิน จึงเดินเข้าไปลูบศีรษะฟู่สุยสุยเบา ๆ “สุยสุยเปิดดูสิจ้ะว่าคุณพ่อให้อะไร”

สุยสุยอมยิ้ม แล้วแกะห่อของขวัญออกทันที

เมื่อเห็นของขวัญ รอยยิ้มของสุยสุยก็หายไปทันที แต่แล้วก็รีบยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณค่ะคุณพ่อ หนูชอบมากเลย”

เมื่อหนิงหนานเสว่เห็นต่างหูเพชรคู่นั้นก็รู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมาทันที

หนิงหนานเสว่ระงับความโกรธในใจ “สุยสุยจ้ะ เราสัญญากับคุณลุงว่าจะรีบเข้านอนเร็ว ๆ นะ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้คุณพ่อจะพาหนูไปเที่ยวนะ”

เมื่อฟู่เฉินได้ยินคำว่า ‘คุณลุง’ ดวงตาของเขาก็กระตุกเล็กน้อย

ส่วนสุยสุยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แม้ว่าเธอจะไม่ชอบของขวัญชิ้นนี้ แต่การที่ได้เจอพ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน เธอก็มีความสุขมากแล้ว!

คุณแม่บอกว่าถ้าไม่อยากให้คุณพ่อรู้ว่าคุณหมอเป็นใคร ก็ให้เรียกว่าคุณลุง ดังนั้นเธอจะต้องฟังคุณหมอลุง รีบเข้านอนเร็ว ๆ

“ไปเถอะ!” หนิงหนานเสว่อมยิ้ม มองดูแม่บ้านพาฟู่สุยสุยขึ้นไปชั้นสอง

หนิงหนานเสว่ถือต่างหูเพชรคู่นั้นไว้ในมือ “ท่านประธานฟู่ ดิฉันรู้ว่าคุณงานยุ่งมาก แต่ถึงแม้จะให้ของขวัญอย่างไม่ใส่ใจ ก็ไม่ควรถึงขนาดให้ต่างหูเพชรกับเด็กอายุสี่ขวบ”

เมื่อฟู่เฉินได้ยินคำว่า ‘ท่านประธานฟู่’ ก็รู้สึกเย็นวาบขึ้นมาทันทีอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นพูดว่า “เวลานี้ไม่มีที่ไหนหาซื้อของขวัญได้แล้ว นี่ยืมมาจากจือหรูชั่วคราว…”

“ครั้งนี้เป็นความผิดพลาด จะไม่มีครั้งหน้าแล้ว”

หนิงหนานเสว่อยากจะพูดว่า ไม่มีครั้งหน้าแล้ว

เธอรอวันเกิดของลูกสาวครั้งหน้าไม่ได้แล้ว

หนิงหนานเสว่ข่มความเจ็บปวดที่มีอยู่เต็มอก แล้วหยิบหนังสือนิทานก่อนนอนที่เตรียมไว้นานแล้วขึ้นมา “ในฐานะพ่อที่ดี คืนนี้ฉันกับคุณจะไปเล่านิทานก่อนนอนให้สุยสุยฟังด้วยกัน”

“ผมเล่าไม่เป็น” ฟู่เฉินพูดอย่างเย็นชา

หนิงหนานเสว่ดูเหมือนจะคาดเดาคำตอบนี้ได้อยู่แล้ว “ไม่เป็นไร ฉันจะเล่า คุณอยู่เรียนรู้ด้วยกันก็พอ”

ฟู่เฉินข่มความรำคาญลง แล้วตอบ “อืม” อย่างเย็นชา

หนิงหนานเสว่ “ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากเจอหน้าฉัน ทันทีที่สุยสุยหลับแล้ว คุณก็สามารถออกไปหาคุณสวีได้เลย ขอแค่พรุ่งนี้กลับมาก่อนพาลูกไปส่งที่โรงเรียนอนุบาลก็พอ”

วินาทีที่ฟู่เฉินได้ยินคำตอบนั้น สายตาของเขาก็กระตุกเล็กน้อย

หนิงหนานเสว่คนเดิมจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เขาอยู่ข้าง ๆ

ถึงขนาดแกล้งป่วย แล้วให้คุณปู่โทรบังคับเขากลับบ้าน

เขาคิดว่านี่ก็เป็นแผนการของหนิงหนานเสว่เช่นกัน สายตาของเขาเย็นชาลง “ไม่จำเป็น คืนนี้ผมจะนอนห้องรับแขก”

สายตาของหนิงหนานเสว่ไร้ซึ่งการเปลี่ยนแปลงใด ๆ “ไปกันเถอะ”

ครั้นแล้วก็สองสามีภรรยาก็เข้าไปในห้องของลูกพร้อมกันเป็นครั้งแรก

แต่ที่น่าตลกก็คือหนิงหนานเสว่กับฟู่เฉินแต่งงานกันมาห้าปีแล้ว

แต่นี่กลับเป็นครั้งแรกที่ฟู่เฉินย่างเท้าเข้าไปในห้องของสุยสุย

ฟู่เฉินมองหนิงหนานเสว่เดินไปนั่งลงข้างเตียงของสุยสุย ถือหนังสือนิทาน แล้วเริ่มเล่านิทานเรื่องเจ้าหญิงเงือกแก่ฟันหลุด

บางทีสุยสุยอาจจะดีใจเกินไปที่ฟู่เฉินมาที่ห้องของเธอเป็นครั้งแรก ดังนั้นเธอจึงแอบเหลือบมองฟู่เฉินเป็นพัก ๆ

บรรยากาศแบบนี้ การจ้องมองแบบนี้…

ล้วนทำให้ฟู่เฉินรู้สึกแปลกแยก

ฟู่เฉินอยากจะออกจากห้องนี้หลายครั้ง แต่เมื่อนึกได้ว่าแม้แต่สวีจือหรูยังอดทนได้ แค่เดือนเดียวเท่านั้น

“ครั้นแล้วก็ นางเงือกก็กลายเป็นฟองอากาศ กลับคืนสู่ท้องทะเล...”

น้ำเสียงอันอ่อนโยนนั้นราวกับลำธารที่ไหลไปเรื่อย ๆ

ฟู่เฉินมองหนิงหนานเสว่ด้วยแสงไฟหัวเตียง แสงสลัว ๆ ทำให้ร่างผอมบางของเธอดูสูงโปร่งและสง่างาม ผมเปียตกลงมาข้างหน้าอกด้านขวาอย่างอ่อนโยน สายตาของเธอจดจ่ออยู่ที่สุยสุยเท่านั้น

สายตาของฟู่เฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ทันใดนั้น สุยสุยพลันพูดขึ้นมาว่า “คุณแม่คะ หนูอยากดื่มนม”

หนิงหนานเสว่คิดว่าถึงเวลาให้พ่อลูกได้อยู่ด้วยกันตามลำพังแล้วจริง ๆ

“ได้จ้ะ เดี๋ยวแม่ไปชงนมให้นะ”

พูดจบ หนิงหนานเสว่ก็ลุกขึ้นทันที

ฟู่เฉินก็เผลอจะลุกขึ้น

แต่ถูกสายตาของหนิงหนานเสว่ปรามไว้

ฟู่เฉินเข้าใจ เม้มริมฝีปากบาง แล้วนั่งลงอีกครั้ง

จนกระทั่งประตูห้องปิดลง

ภายในห้องเล็ก ๆ พลันตกอยู่ในความเงียบงัน

ฟู่เฉินรู้สึกถึงการจ้องมองอย่างแรงกล้าของสุยสุย ดวงตาของเขาขยับเล็กน้อย “มีอะไรเหรอ?”

พ่อเริ่มพูดกับเธอก่อน... หัวใจของสุยสุยรู้สึกเหมือนเต็มไปด้วยอะไรบางอย่าง “คุณพ่อคะ วันนี้คุณพ่อมาได้ หนูดีใจมากเลยค่ะ”

น้ำเสียงที่เก๊ ๆ กัง ๆ ของเธอแสดงความดีใจออกมาอย่างระมัดระวัง

สายตาของฟู่เฉินสบตากับดวงตาที่แฝงไปด้วยความหวังคู่นั้นของเธอ แล้วอึ้งไปชั่ว “ทำไม?”

เห็นได้ชัดว่าเขาเจอเธอไม่กี่ครั้งเอง
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 100

    ทันที่เธอลงจากรถ เธอก็เอนตัวครึ่งหนึ่งไปพิงฟู่เฉิน ราวกับกลัวว่าใครจะไม่รู้ว่าพวกเขาสนิทกันมาก ฟู่เฉินก็โอบเอวเธอไว้ แล้วเดินเข้าไปข้างในทั้งอย่างนั้น จากนั้นพวกเขาก็เห็นหนิงหนานเสว่ที่กำลังจะเดินเข้าไปตรงหน้าประตูเมื่อสบตากับดวงตาที่เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มของหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็รู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าที่หัวใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ และถึงกับรู้สึกว่าการจับมือกับสวีจือหรูนั้นทำให้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย“คุณหนิงคะ คุณอย่าโกรธเลยนะคะ เป็นเพราะฉันไม่เคยมางานเลี้ยงแบบนี้มาก่อน ก็เลยขอให้อาเฉินพามาน่ะค่ะ”“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลรู้สึกเบื่อมาก ก็เลยอยากออกมาผ่อนคลายบ้างค่ะ”“ฉัน... ฉันไม่รู้ว่าคุณก็อยู่ที่นี่ด้วย”สวีจือหรูพูดไปพลาง น้ำตาก็เริ่มคลออยู่ในเบ้าตานี่ถ้าเป็นเมื่อก่อน หนิงหนานเสว่คงจะอาละวาดไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ แต่ตอนนี้หนิงหนาเสว่เพียงแค่ยิ้มจาง ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณสวีพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลคงลำบากมาก ในเมื่อมาแล้ว งั้นเดี๋ยวเข้าไปแล้วก็สนุกให้เต็มที่เลยนะคะ”“อาเฉิน คุณต้องดูแลคุณสวีให้ดีนะ เดี๋ยวถ้าเธอชอบอะไร อย่าลืมซื้อมันให้เธอนะ” หนิงหนานเสว่พูดด้วยน้ำเสียง

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 99

    เดิมทีเรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้ฟู่เฉินกลับไม่รีบร้อนขนาดนั้นแล้วเขายืนอยู่ตรงนั้นพลางมองไปที่หนิงหนานเสว่ด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่โวยวายใส่เขาเมื่อรู้สึกได้ถึงความสงสัยของฟู่เฉิน หนิงหนานเสว่จึงมองกลับด้วยสายตาที่สงสัยเช่นเดียวกัน สุดท้ายเพียงแค่โบกมือ “ไปดีมาดี ไม่ส่ง”“รอผมกลับมา” ฟู่เฉินทิ้งคำพูดนี้ไว้แล้วหันหลังกลับเดินจากไปอย่างรวดเร็วหนิงหนานเสว่มองตามแผ่นหลังของเขาแล้วก็เปล่งเสียงออกจมูกอย่างดูแคลน ก่อนจะหันไปมองเลขาเฉินที่ยืนรออยู่ที่เดิม “มองอะไร รีบไปเตรียมรถสิ เราจะไปสายไม่ได้”“แต่ท่านประธานฟู่บอกให้คุณรอเขาไม่ใช่เหรอครับ?” เลขาเฉินมองหนิงหนานเสว่อย่างไม่เข้าใจคุณผู้หญิงของพวกเขาเริ่มมีความเห็นเป็นของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่?หนิงหนานเสว่เห็นเลขาเฉินมีท่าทางสงสัยแล้วก็รู้สึกขำ และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณเพิ่งรู้จักท่านประธานฟู่ของพวกคุณเป็นวันแรกเหรอ? เขายังจะกลับมาอีกเหรอ?”ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน เพียงแต่คนที่ได้รับคำสัญญาคือสุยสุย แต่พ่อคนนี้ไม่เคยรักษาสัญญาเลยแม้แต่ครั้งเดียวตอนแรกสุยสุยก็รอคอยอย่างโง่เ

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 98

    หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างมั่นใจและสง่างามเมื่ออยู่ต่อหน้ากล้อง ไม่มีความกระอักกระอ่วนใจแม้แต่น้อย เนื่องจากถูกเปิดเผยเรื่องส่วนตัว ราวกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเธอเลยเดิมที ฟู่เฉินหวังว่าจะได้เห็นหนิงหนานเสว่ที่มีความเข้าใจและเป็นมืออาชีพแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อสบตากับดวงตาที่นิ่งสงบเหมือนน้ำนิ่งของเธอแล้ว ฟู่เฉินกลับรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา!เมื่อก่อน สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการที่เธอทุ่มเทความคิดทั้งหมดให้กับเขา แต่ตอนนี้เมื่อไม่มีความคิดอะไรเลย เขากลับรู้สึกว่ามันยิ่งยากที่จะยอมรับมากกว่าเดิม“คุณผู้หญิงฟู่ แล้วความสัมพันธ์ระหว่างคุณสวีและคุณฟู่ เป็นยังไงกันแน่ครับ?”“คุณสวีเป็นเพียงคุณสวีเท่านั้น แต่ฉันคือคุณผู้หญิงฟู่ และตอนนี้อาเฉินก็อยู่ข้างฉัน นี่ไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุดหรอกเหรอ?”หนิงหนานเสว่ยิ้มบาง ๆ พลางจับมือฟู่เฉินไว้ และจงใจประสานนิ้วมือกันต่อหน้าสื่อ แถมยังอวดแหวนแต่งงานของพวกเขาอย่างเปิดเผยอีกด้วยจริง ๆ แล้วแหวนของหนิงหนานเสว่หายไปในกลีบเมฆตั้งนานแล้ว นี่เป็นแค่แหวนแบบเดียวกันที่ซื้อจากแอปพินซีซีเท่านั้น ไม่มีค่าอะไรเลยฟู่เฉินจ้องมองไปท

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 97

    นี่คือผลลัพธ์ที่หนิงหนานเสว่ต้องการ ตอนนี้สวีจือหรูอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมันเป็นไปไม่ได้แล้ว เมื่อก่อนเธอเคยทำให้พวกเธอทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตาย ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอจะได้ลิ้มรสชาติของการนอนไม่หลับบ้างแล้ว!เมื่อเผชิญกับคำถามจากนักข่าว หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างใจกว้างและเหมาะสม และได้รับคำชื่นชมมากมาย เธอไม่เพียงแต่ใช้โอกาสนี้ยอมรับตัวตนของเธอต่อโลกภายนอกอย่างเป็นทางการเท่านั้น แถมยังส่งสัญญาณว่าเธอนั้นยอดเยี่ยมมากอีกด้วยสำหรับหนิงหนานเสว่ นี่เป็นโอกาสทองที่หาได้ยากในพันปี เธอต้องการให้ทั้งโลกได้รู้จักชื่อของเธอ เธอคือหนิงหนานเสว่ ไม่ใช่คุณผู้หญิงฟู่ที่เป็นเหมือนนกขมิ้นในกรงทองบ้า ๆ นั่น!เมื่อเห็นสถานการณ์ถูกควบคุมและนำโดยหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็เริ่มมองผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยมุมมองใหม่ เดิมทีเขาคิดว่าเธอรู้แค่ราคาผักผลไม้ในซูเปอร์มาร์เก็ตเท่านั้น แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะมีด้านที่ชำนาญเช่นนี้ด้วยไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า แต่ฟู่เฉินรู้สึกอยู่เสมอว่าหนิงหนานเสว่ที่อยู่ตรงหน้านี้ดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง ในอดีตเธอไม่มีตัวตนและจืดชืดไม่มีชีวิตชีวา เป็นเพียงเ

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 96

    “จริงเหรอ? นี่คือชุดแบบที่ซูเปอร์โมเดลระดับโลกเพิ่งใส่เดินแฟชั่นโชว์มานะ ทําไมถึงสําส่อนล่ะ?”“คนยุคราชวงศ์ชิงนี่ฆ่ายากจริง ๆ”หนิงหนานเสว่กลอกตามองบนใส่ทันที ปฏิเสธการใช้เทคนิคปั่นหัวของอีกฝ่าย แถมยังตอกกลับไปอีกหนึ่งประโยคนี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เมื่อก่อนฟู่เฉินพูดอะไรก็จะเป็นอย่างนั้น แม้ว่าเขาจะใช้มุมมองหลายมิติในการโจมตีหนิงหนานเสว่ เธอก็ไม่เคยต่อต้านเลย แม้กระทั่งจะคิดทบทวนตัวเองว่าเธอทำผิดจริง ๆ หรือไม่แต่หนิงหนานเสว่คนปัจจุบันไม่โง่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะเธอรู้ว่าเธอไม่ผิดอะไร และเธอก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ถูกเลย เป็นเพราะคนผิดต่างหากจึงถูกเกลียดชังแม้แต่สไตลิสต์คนเมื่อกี้ก็ยังรุมชมว่าเธอสวย มีแต่ผู้ชายตรงหน้าคนนี้เท่านั้นที่ทำหน้าเคร่งขรึมและบอกว่าไม่สวย นี่มันไม่ใช่แค่ไร้รสนิยม แต่ยังทำให้เสียบรรยากาศอีกด้วยฟู่เฉินเองก็คิดไม่ถึงว่าแค่สองคำของเขา จะถูกตอกกลับมาเป็นชุดยาวขนาดนี้?คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น “หนิงหนานเสว่ นี่คือกลยุทธ์ใหม่ของคุณเหรอ? คุณต้องการดึงดูดความสนใจของผมด้วยวิธีแบบนี้เหรอ? ฝันไปเถอะ”“ก็ไม่รู้ว่าใครที่กำลังฝันอยู่กันแน่ จะไปห

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 95

    หลังจากแต่งงานแบบเรียบง่ายแล้ว ก็ยิ่งดูสวยสมบูรณ์แบบ ลี่หัวมองผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจอย่างมากแม้ว่าสไตลิสต์อย่างพวกเขามีทักษะการแต่งหน้าที่ยอดเยี่ยมมาก แต่พวกเขาก็ยังชอบคนที่มีพื้นฐานดีอยู่แล้ว เพราะการเพิ่มความสวยงามให้กับสิ่งที่มีอยู่แล้วนั้นย่อมง่ายกว่าการทำศัลยกรรมมาก ที่สำคัญคือมันไม่เพียงแค่ประหยัดเวลาและยังได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดอีกด้วยดูเหมือนไม่ได้แต่ง แต่จริง ๆ แล้วแต่งนั่นคือระดับสุดยอดหนิงหนานเสว่มองดูตัวเองในกระจกแล้วก็รู้สึกขำอย่างสุดขีด ความจริงแล้วเมื่อก่อนเธอก็ชอบสีสันที่โดดเด่นแบบนี้ แต่เพราะหลังจากที่คบกับฟู่เฉินแล้ว ฟู่เฉินบอกว่ารสนิยมของเธอต่ำทรามเกินไป เธอจึงค่อย ๆ คล้อยตามเขา ปรับตัวเข้าหาเขา และเริ่มใส่เสื้อผ้าสีเก่า ๆ และจืดชืด ตอนนี้คิดดูแล้วก็รู้สึกว่าเธอได้ลืมตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไปโดยไม่รู้ตัวจริง ๆ“ชุดนี้สวยมาก ฉันชอบมันมาก คุณไปหาฟู่เฉินเพื่อให้เขาจ่ายเงินเถอะ”หนิงหนานเสว่พูดอย่างมั่นใจเงินแค่นี้ สำหรับฟู่เฉินแล้วไม่ถือว่ามากมายอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้น เธออาจจะแลกกลับคืนมาได้มากกว่านั้น แล้วฟู่เฉินจะทำธุรกิจที่ขาดทุนได้ยังไงกัน?หนิงหนาน

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status