ตอนที่ 2 คนเคยรัก

 

          จักรวรรดิคอสมอสไซรัส ปกครองโดยจักรพรรดิ อีเมอร์สัน และจักรพรรดินีแคโรลีน ทั้งสองมีพระโอรสด้วยกันหนึ่งพระองค์ คือองค์ชายอาร์มิส

          ส่วนองค์ชายเฮลิออสเป็นบุตรนอกสมรสของอีเมอร์สันก่อนได้ขึ้นครองราชย์พบรักกับยูเรียนที่เสียชีวิตไปแล้ว องค์ชายเฮลิออสจึงไม่ได้รับความนิยมจากเหล่าขุนนางสักเท่าไหร่เนื่องด้วยเขาถูกส่งตัวไปออกรบทำสงครามอยู่ตลอด ทว่าก็ไม่ได้รับความชื่นชอบอยู่ดี เพราะตระกูลขุนนางส่วนมากจะอยู่ฝ่ายจักรพรรดินี สนับสนุนองค์ชายอาร์มิสเป็นมกุฎราชกุมาร

          ตระกูลขุนนางหลักมี 6 ตระกูลด้วยกัน ปกครองตามแคว้นต่างๆ และมีอำนาจรองลงมาจากราชวงศ์ เหล่าชนชั้นสูงจะมีเวทมนตร์ประจำตระกูล ได้แก่ เวทแห่งแสง เวทแห่งความมืด เวทไฟ เวทน้ำ เวทลม และเวทดิน อีกทั้งยังมีพลังศักดิ์สิทธิ์ของผู้ที่นับถือในพระเจ้า หรือพลังของนักบุญซึ่งได้รับพลังศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์มาตั้งแต่กำเนิด

          “ถ้าจะดึงองค์ชายเฮลิออสที่หวังจะปองร้ายข้าอยู่แล้ว คงต้องเดินตามเส้นทางเนื้อเรื่องเสียหน่อย”

          ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์องค์ชายอาร์มิสส่งจดหมายเรียกพบเคียร่าไปที่วัง ร่างกายที่แทบจะไม่มีแรงเดินเพราะขาดสารอาหารถ้าไม่มีพลังรักษาตนเอง เธอคงนอนตายคาห้องไปเสียแล้ว

          หญิงรับใช้จัดเตรียมแต่งตัวให้เคียร่าทั้งที่ไม่เคยทำ คงเป็นเพราะดยุกสั่งพวกนางจึงต้องจำใจแต่งองค์แต่งทรงเครื่องให้เธอ

          พอส่องกระจกบานใหญ่ก็แทบจะไม่อยากเชื่อสายตา ว่าหญิงสาวใบหน้าใสซื่อกับชุดเดรสสีชมพูหวานแหววคือตัวเธอเอง แม้ว่าจะไม่ชอบสีนี้แต่ก็ต้องทำใจสวมใส่ เพราะเธอไม่มีแม้กระทั่งงบประมาณในการซื้อของให้ตัวเอง โดยปกติชุดที่มีมันทั้งเก่าและดูล้าสมัย จะได้ใส่ชุดหรูหราทั้งทีก็ต่อเมื่อออกไปพบปะกับองค์ชายอาร์มิส

          รถม้าเทียบจอดหน้าพระราชวังหลัก หญิงรับใช้และองครักษ์พาเธอไปยังสวนหลังพระราชวังที่มีโต๊ะน้ำชาและขนมมากมายถูกเสิร์ฟไว้รออยู่ก่อนแล้ว

          “เชิญเลดี้เคียร่านั่งรอสักครู่นะคะ”

          เคียร่านั่งจิบชาหอมรอองค์ชาย พอทอดสายตาไปยังศาลากลางน้ำตรงเบื้องหน้าก็สังเกตเห็นชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเป็นประกายกำลังนอนพักสายตาอยู่บนหญ้าเขียวขจี ทันทีที่เธอเห็นชายคนนั้นก็ไม่รอช้าลุกขึ้นเดินตรงไปที่ชายหนุ่มพักพิงอยู่

          เคียร่าค่อยๆ คุกเข่าย่อตัวลงข้างกายชายปริศนา สายตาเหลือบมองใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ผิวขาวซีด และขอบตาที่ดูคล้ำเหมือนคนอดหลับอดนอน กระแสลมแรงทำให้เศษใบไม้ปลิวหล่นปรกหน้าหล่อเหลาซึ่งยังคงหลับตาพริ้ม

          ด้วยความหวังดีเคียร่าจึงถือวิสาสะขยับตัวเข้าใกล้ ใบหน้าสวยก้มลงมองชายหนุ่ม พร้อมยื่นมือหยิบเศษใบไม้ออกให้ ปลายผมสีเงินยาวสลวยปกคลุมใบหน้าคม ด้วยสัญชาตญาณภัยใกล้ตัวทำให้มือของชายหนุ่มจับแขนเล็กกระชากเข้าหาตัว ดวงตาคมกริบหรี่ตาขึ้นเผยให้เห็นสีตาดั่งอัญมณีอเมทิสต์

          “เจ้า จะลอบทำร้ายอย่างงั้นรึ?” สายตาระแวงภัยจ้องมองแฝงความดุร้ายเอ่ยตอบเสียงแข็งพร้อมบีบข้อมือเล็กแรงขึ้น

          “ท่านจำข้าไม่ได้หรอกเหรอ ข้าเคยจมน้ำอยู่ตรงหน้าท่านไงเล่าเมื่อสัปดาห์ก่อน”

ใบหน้าสวยระบายยิ้ม มือที่ถูกบีบแน่นก็ผ่อนแรงลง

ชายที่นอนอยู่ค่อย ๆ ชันตัวนั่ง

          “หึ ข้าไม่ได้ช่วยอะไรเจ้าเลยไปขอบคุณพวกข้ารับใช้นู้น”

          “อย่างน้อยท่านก็ช่วยยืนมองข้าไง”

เคียร่ากอดเข่าพร้อมหันมองใบหน้าคมแล้วส่งยิ้มสดใสให้

          “เจ้านั่งแบบนี้ไม่กลัวชุดหรูหราสีหวานดั่งลูกกวาดเปรอะเปื้อนเลยหรือไง ช่างไม่เป็นกุลศตรีชนชั้นสูงเอาเสียเลย”

          “รู้จักข้าด้วยหรือว่าข้าเป็นชนชั้นสูง”

          “เคียร่า คราเรนซ์ หญิงคนรักขององค์ชายอาร์มิส ใครๆ ต่างก็รู้จักเจ้า…หญิงสาวแสนไร้เดียงสา หรือหญิงชู้กันนะ”

          “ข้าไม่เถียง เพราะข้าก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ข้าน่ะ รักองค์อาร์มิสมากๆ เลยล่ะ และองค์ชายก็รักข้ามากเช่นกันถ้าเกิดข้าบาดเจ็บหรือถูกทำร้าย องค์ชายอาร์มิสคงปวดใจน่าดู”

คำพูดคำจาใสซื่อของเคียร่ากับรอยยิ้มร่าเริงสมดั่งคำร่ำลือ ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินถึงกับแสยะยิ้มออกราวกับว่าคำพูดของเธอเป็นเรื่องขบขัน

          “คนเช่นเจ้ายิ้มได้กับทุกเรื่องเลยสินะ แม้ว่าใครจะต่อว่าเจ้าเยี่ยงไร”

          “อาจจะเป็นเช่นนั้น หรืออาจจะไม่ใช่” เคียร่าลุกขึ้นยืนพร้อมปัดเศษฝุ่นออก

          “ข้าคงต้องไปหาองค์ชายอาร์มิสแล้วล่ะ ขอบคุณเรื่องวันนั้นแล้วพบกันใหม่ค่ะ” เคียร่าจีบกระโปรงขึ้นเล็กน้อยพร้อมย่อตัวทำความเคารพ เธอยังคงยิ้มหวานส่งให้เขาก่อนจะม้วนตัวเดินกลับไป

          “นางไม่คิดจะถามชื่อข้าเลยหรือไงกัน”

          ชายหนุ่มขมวดคิ้วลงแววตาแฝงความสงสัย เขารู้สึกว่าหญิงคนรักของน้องชายต่างมารดาดูธรรมดาจนเกินไป ถึงแม้ภายนอกจะงดงามมากก็ตาม ทว่าความธรรมดานั้นกลับมีบางอย่างแปลกๆ

คนเช่นนางช่างไม่ระมัดระวังตัวเอาเสียเลย แบบนี้แผนของเขาที่ต้องการทำให้อาร์มิสรู้สึกทรมานใจคงง่ายขึ้น

          “อิมป์ เจ้าจงตามดูนางแล้วคอยรายงานข้า” เสียงทุ้มเอ่ยชื่อเรียกปิศาจ เงาดำปรากฏขึ้นพร้อมปิศาจตัวเล็กคล้ายภูต

          “รับทราบนายท่าน” เสียงเล็กแหลมตอบกลับพร้อมหายเข้าไปในเงา

          “รอนานไหมเคียร่า” อาร์มิสถามพร้อมกับวางมือลงบนไหล่ของเคียร่าอย่างอ่อนโยน ขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลินกับขนมชิ้นเล็กในมุมสงบของสวนชาใต้ร่มไม้ใหญ่       

“ไม่นานเลยเพคะ” เคียร่าลุกขึ้นและย่อตัวทำความเคารพองค์ชายอย่างนอบน้อม

อาร์มิสสั่งให้บรรดาหญิงรับใช้ทั้งหมดออกไปจากพื้นที่รอบโต๊ะน้ำชา ความเงียบเข้าปกคลุม ใบหน้าเขาแสดงความตึงเครียดออกมาชัดเจน

          “ข้าจะบอกเจ้า... ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะป่าวประกาศถอนหมั้นกับเลดี้แอมเบอร์” เขาพูดเสียงต่ำ แต่หนักแน่น

เคียร่าแอบสูดลมหายใจเข้าใจลึก เธอคาดเดาได้อยู่แล้วว่ามันจะมาถึงจุดนี้ และก็รู้ดีว่าผลลัพธ์ของการถอนหมั้นนี้จะไม่จบลงง่ายๆ การสนับสนุนจากตระกูลเบลซและพวกผู้สนับสนุนจักรพรรดินีจะกลายเป็นศัตรูอาฆาตเธอทันที

ทำไมคนที่บอกว่ารักข้าต้องให้ข้าสู้เพียงลำพังด้วย ตอนนี้ข้าไม่อยากเพิ่มศัตรูไปมากกว่านี้แล้ว

เธอคิดในใจ และนึกถึงเนื้อหาในนิยายที่พอจำได้ การต้องหลีกเลี่ยงศัตรูมันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ไม่เพิ่มมันคงจะดีกว่า

          “จักรพรรดินีทรงอนุญาตแล้วหรือเพคะ”

          “ไม่ แต่ข้าก็จะประกาศถอนหมั้นอยู่ดี พอถึงครานั้นท่านแม่คงไม่อาจทำอะไรได้แล้ว และข้าจะส่งจดหมายสู่ขอเจ้ากับดยุกคราเรนซ์” น้ำเสียงของอาร์มิสแฝงไปด้วยความมุ่งมั่น แต่มันทำให้ใจของเคียร่ารู้สึกหนักอึ้ง

          “ถ้าทำเช่นนั้นองค์ชายอาจโดนลงโทษและถูกกักบริเวณได้ หม่อมฉันไม่อยากให้องค์ชายอาร์มิสเดือดร้อนเลย หม่อมฉันคิดว่าพระองค์หมั้นกับเลดี้แอมเบอร์ไปก่อนคงเป็นการดีกว่า”

          “แล้วชื่อเสียงของเจ้าละ เคียร่า...”

อาร์มิสพูดพร้อมกับเอื้อมมือมากุมมือของเธอ แววตาของเขาฉายแววห่วงใย

          “ไม่เป็นอะไรเพคะ” เธอยิ้มอ่อนโยนให้เขาเช่นเคย

          ความหวังดีและความรักที่อาร์มิสมอบให้แก่เธอเปรียบเสมือนลูกกวาดอาบยาพิษมันทั้งหวานและขมในเวลาเดียวกัน อาร์มิสไม่ใช่หมากหลักในแผนการของเธอ ไม่ได้รู้สึกเกลียดชังแต่ก็ไม่ได้รู้สึกรักเหมือนเมื่อก่อน เขาเป็นเพียงชายหัวอ่อนที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างไข่ในหิน มีความเอาแต่ใจทว่าก็อ่อนโยนเช่นเดียวกัน

 เขาไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลังจนบางทีก็ทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย และเขาก็เป็นคนเดียวที่มอบแสงสว่างให้เธอในวันที่มืดมน…

4 ปีก่อน

งานเดบูตองส์ในคฤหาสน์คราเรนซ์นั้นสว่างไสวด้วยแสงเทียนและเสียงดนตรีที่ดังก้องไปทั่ว เหล่าขุนนางและคนสำคัญต่างพูดคุยหัวเราะร่าเริงกัน แต่ที่มุมหนึ่งของงาน เด็กสาวผมสีเงิน เคียร่าในวัย 16 ปี ยืนอยู่เพียงลำพัง ใบหน้าเธออมทุกข์ ดวงตาหลบซ่อนอยู่ใต้เงามืดแห่งความอ้างว้าง

ชุดเดรสสีครีมที่เธอสวมอยู่ แม้จะงดงามในสายตาของบางคน แต่กลับดูเก่าและล้าสมัยในสายตาของคนในงาน

ฟานาและผองเพื่อนต่างหัวเราะอย่างสะใจเมื่อราดน้ำลงบนชุดของเคียร่า ทำให้เธอรู้สึกอับอายจนต้องวิ่งหนีออกมาจากงาน

          เคียร่าฟุบหน้ากอดเข่าร้องไห้เพียงลำพังในมุมมืด ขณะนั้นก็มีมือปริศนายื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ ใบหน้าหล่อเหลาของอาร์มิสปรากฎขึ้นท่ามกลางแสงจันทร์ ผมสี บลอนด์ของเขาเปล่งประกายราวกับเทพบุตรสะท้อนเข้ามายังดวงตาสีแดงก่ำของเธอ

          “หน้าสวยๆ ของเจ้าจะหม่นหมองเอาได้นะ ถ้ายังมัวแต่ร้องไห้” เสียงนุ่มทุ้มของเขากระซิบ เขามองขึ้นไปยังพระจันทร์ที่ลอยเด่นกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน

          “ขะ ขอโทษเพคะ ที่ให้องค์ชายเห็นสภาพน่ารังเกียจเช่นนี้” เคียร่าใช้ผ้าเช็ดหน้าที่ได้รับมาซับคราบน้ำตาพร้อมค่อยๆ ลุกขึ้นยืน

          “เจ้าเป็นคนงดงามที่สุดตั้งแต่พบเจอเชียวนะ ไยเจ้าถึงทำตัวมืดมนเช่นนี้เล่า ไหนลองยิ้มดูสิ”

อาร์มิสหันมามองเธอพร้อมยิ้มละไมให้

ตึกตัก ตึกตัก

เสียงหัวใจดวงน้อยของเธอเต้นสั่นราวจะทะลุออกมา

          เคียร่าค่อยๆ คลี่ยิ้ม แม้ดูเหมือนจะฝืนแต่เธอก็เริ่มรู้สึกดีขึ้น เพียงแค่คำพูดเชยชมก็ทำให้รู้สึกเหมือนได้รับการปลอบประโลมแสนอบอุ่น

          อาร์มิสยกมือเกลี่ยแก้มนุ่มนิ่มจนหน้านวลของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

“ค่อยๆ ฝึกยิ้มไว้ล่ะ เพราะเวลาที่เจ้ายิ้มมันสวยที่สุดเลย”