ตอนที่ 10 เลิกกันเถอะเพคะ

โถงงานเลี้ยงในคฤหาสน์เต็มไปด้วยแขกมากหน้าหลายตาของเหล่าลูกหลานขุนนางชนชั้นสูง ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่หญิงสาวชุดเดรสรัดรูปสีขาวกำลังถูกเจ้าของงานเลี้ยงวันเกิดพูดจาเหน็บแนม

“ข้านึกว่าเลดี้เคียร่าจะออกจากงานไปเสียแล้ว มางานวันเกิดแต่ไม่คิดว่ามีของขวัญให้เจ้าภาพงาน หรือว่าที่เลดี้มาคือจงใจอยากจะเป็นที่หมายตาของบุรุษหรือคะ”

โมอามองต่ำแสดงสายตาดูถูกดูแคลนใส่หญิงสาวใบหน้ายิ้มแย้ม

“นั้นสิคะ อย่างน้อยก็ขึ้นชื่อเป็นคนในตระกูลคราเรนซ์ แต่ดูเหมือนว่าไม่มีมารยาทเอาเสียเลย”

ลูกสมุนของโมอาช่วยเสริมเติมแต่งหวังว่าจะทำให้เคียร่าหน้าเสียอีกครั้ง

“ของขวัญสำหรับเลดี้โมอามีแน่นอนค่ะ ไหน ๆ แล้วข้าอยากจะมอบความสุนทรีย์บรรเลงเปียโนให้กับทุกคนในงานเลี้ยงได้ฟังกันนะคะ”

“คนอย่างเลดี้เล่นเปียโนก็คงเป็นเพลงเพี้ยน ๆ เหมือนคราก่อน ข้าก็ไม่หวังกับเลดี้เคียร่าหรอกค่ะ”

โมอาแสยะยิ้ม เธอคิดไม่ถึงว่าเคียร่าจะกล้าเล่นดนตรีอีกครั้ง เพราะว่าเมื่อไม่กี่ปีก่อน ในงานออกสังคมครั้งแรกที่เคียร่าไป เธอได้บรรเลงเพลงให้ผู้คนมากมายได้ฟัง จนทั้งงานได้แต่ขนานนามหัวเราะถึงการเล่นดนตรียอดแย่ของเธอ

มือเรียวสวยวางมือลงบนเปียโน หลับตาลงนึกถึงอดีตชาติที่ผ่านมา ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นเด็กสาวเพียบพร้อม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียนหรือดนตรี เธอก็ทำมันได้ดีทุกอย่าง ทว่าระหว่างทางมันก็ช่างแสนสาหัสกว่าจะได้มาในสิ่งที่ต้องการ

เสียงเพลงบรรเลงไม่คุ้นหูดังก้องขึ้นในห้องโถง ทุกๆ คนเริ่มให้ความสนใจกับนักบรรเลงเปียโนหน้าใหม่ทว่าลีลาในขณะเล่นเปียโนนั้นราวกับมีแสงออร่าสว่างไสวอยู่รอบกายของหญิงสาว

เสียงเปียโนยังคงบรรเลงต่อกันเนิ่นนานโดยที่ทุกคนต่างก็เพลิดเพลินที่ได้ฟัง รู้สึกเหมือนได้รับการปลอบประโลมจากเทพธิดา

เมื่อเสียงเปียโนไพเราะเสนาะหูจบลง เสียงตบมือออกนอกหน้านอกตาขององค์ชายอาร์มิสทำให้ผู้คนก็เริ่มคล้อยตามตบมือกัน

“หวังว่าจะชอบนะคะเลดี้โมอา”

“เจ้า!….” โมอากำมือแน่นดวงตาแดงก่ำด้วยความหงุดหงิด เธอไม่คิดเลยว่าเคียร่าจะแย่งความสนใจจากทุกคนได้แบบพลิกจากหลังมือเป็นหน้ามือได้เร็วขนาดนี้ ทว่าไม่ทันได้พูดอะไรมากนักก็มีเลดี้และบุรุษบางคน ที่ไม่ค่อยถูกกับโมอาเริ่มทยอยเข้าหาเคียร่าอย่างล้นหลามจนโมอาถูกดันตัวให้ออกห่างจากเคียร่า กลายเป็นเงาจืดจางจนไม่มีใครสนใจ

“เลดี้เคียร่าเล่นเพลงอะไรคะ เพราะมากเลย”

“ไม่ทราบว่าไปดื่มชากันไหมครับ”

“ข้าอยากให้เลดี้แนะนำครูสอนดนตรีบ้างค่ะ”

คำถามมากมายจากเหล่าเลดี้และบุรุษหนุ่มทำให้เคียร่าเริ่มอึดอัด เธอก็ไม่คิดเหมือนกันกว่าจะได้รับความสนใจมากขนาดนี้ แค่อยากจะหักหน้าโมอานิดหน่อย

คนพวกนี้ช่างน่ารำคาญจริงๆ ทำไมข้าต้องมาตอบคำถามพวกที่ไม่เคยรู้จักกันด้วย

“ข้าขอยืมตัวเลดี้เคียร่าหน่อยนะ” อาร์มิสแทรกตัวเข้ามาจับมือเคียร่าออกจากวงล้อม โดยที่ไม่มีใครกล้าทักท้วงชายผู้สูงศักดิ์ได้แม้แต่น้อย

เขาพาเธอออกมายืนรับลมตรงระเบียงโดยที่มีทหารองครักษ์เฝ้าอยู่หน้าประตูเพื่อไม่ให้หน้าไหนเข้ามารบกวนเวลาส่วนตัวของเขา

“องค์ชายพาหม่อมฉันออกมาแบบนี้ไม่เป็นอะไรหรือเพคะ แล้วเลดี้แอมเบอร์ล่ะคะ”

“ไม่เป็นไร ข้าเห็นว่าเจ้าดูลำบากใจกับคนพวกนั้น อีกอย่างข้าก็คิดถึงเจ้าด้วย”

“หม่อมฉันขอบคุณเพคะที่องค์ชายทรงคิดถึงหม่อมฉัน” เคียร่าก้มหัวขอบคุณด้วยใบหน้าเรียบเฉย

เป็นการกระทำที่อาร์มิสไม่เคยเห็น ท่าทางห่างเหินไม่สมกับเป็นตัวเอง โดยปกติแล้วเคียร่าต้องยิ้มหวานให้เขาและบอกคิดถึงเขากลับ ทว่าใบหน้าของเธอดูเย็นชาและแววตาก็แข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงดูห่างเหินข้าเพียงนี้ หรือว่าโกรธที่ข้ามากับเลดี้แอมเบอร์งั้นเหรอ ที่ข้ามากับนางมันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ นะ”

“หม่อมฉันไม่ได้โกรธเพคะ หม่อมฉันใช้เวลาคิดมาสักพักแล้วกับเรื่องระหว่างเรา หม่อมฉันอยากให้มันจบเพียงเท่านี้ เราคงไปด้วยกันไม่ได้หรอกเพคะ...”

“เจ้าพูดอะไรข้าไม่เห็นเข้าใจ... ข้าขอแค่ให้เจ้ารอไม่กี่อึดใจ ถ้าเจ้าไม่สบายใจข้าจะไปเรียนท่านพ่อขอถอดหมั้นกับเลดี้แอมเบอร์เดี๋ยวนี้เลย”

สีหน้าอาร์มิสซีดเผือดลงทันที เขาไม่เข้าใจสิ่งที่หญิงสาวพูดแม้แต่น้อย มันไม่มีเหตุผลหรือที่มาที่ไปเลย

“หม่อมฉันไม่ได้รักองค์ชายอาร์มิสแล้วเพคะ...”

เคียร่าเหลือบมองไปยังชายชุดดำที่นั่งอยู่บนต้นไม้ ชายชุดดำยิ้มเยาะออกมาด้วยความพอใจ ดูเหมือนว่าเขาจะคอยจับตาดูเธออยู่

เพื่อเพิ่มความเชื่อใจกับองค์ชายเฮลิออส ข้าต้องบอกเลิกกับอาร์มิสต่อหน้าเขา ถึงแม้การบอกเลิกจะเจ็บปวดต่ออาร์มิสก็ตาม...

ถ้าอยากขจัดความยุ่งยากออกไป เธอต้องตัดขาดกับอาร์มิสให้ได้โดยเร็ว

“เจ้าล้อเล่นใช่ไหมเคียร่า... อย่ามาเล่นตลกหน่อยเลย ข้าไม่เชื่อ” เขาฝืนยิ้มและหัวเราะออกมา มือหนากำแน่น ยกขึ้นทุบราวระเบียงอย่างแรง รู้สึกได้ถึงความเจ็บแล่นผ่าน ยืนยันสิ่งที่เกิดขึ้นตรงนี้ไม่ใช่เรื่องเพ้อฝัน

“หม่อมฉันไม่ได้รักองค์ชายแล้วเพคะ อีกอย่างหม่อมฉันก็ไม่ได้อยากถูกเรียกว่าหญิงชู้อีกต่อไปแล้ว”

เคียร่ายังคงน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่สั่นไหว

“งั้นพิสูจน์สิ ถ้าเจ้าหมดรักข้า เจ้าต้องไม่รู้สึกหวั่นไหวกับข้า”

อาร์มิสคว้าเอวเล็กเข้ากอดใบหน้าคมก้มมองลงคนตัวเล็กกว่า

“ถ้าเจ้าไม่หวั่นไหวก็จูบข้า...”

“ไม่เพคะ”

ชายร่างสูงไม่ฟังคำปฏิเสธ ถือโอกาสจับคางเรียวเชยขึ้นพร้อมก้มหน้าลง ละเลงจูบดูดดื่ม ริมฝีปากหนาดูดดึงริมฝีปากบาง ก่อนจะค่อย ๆ ดุนลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่นไล่เลียตามไรฟันและตวัดลิ้นหยาบโลน รสสัมผัสดุดันที่มากกว่าทุกครั้ง ทำให้เคียร่าเคลิ้มไปชั่วขณะหนึ่ง

มือหนาถกชุดเดรสเลิกขึ้นและล้วงเข้าไปเข้าในกางเกงชั้นในตัวบาง เขาจับแก้มก้นของเธอบีบคลึงไปมาก่อนจะเลื่อนมือมาข้างหน้าสัมผัสระหว่างขา ใช้นิ้วเรียวถูเสียดสีกลีบกุหลาบผ่านผ้าบาง และค่อย ๆ ดันนิ้วเข้าไปในช่องทางคับแคบ

“อื้อ...” เสียงครางอู้อี้ในลำคอ ทำให้อาร์มิสจูบรุนแรงและเร่าร้อนมากขึ้น

ชายหนุ่มบนต้นไม้ยังคงมองดูเหตุการณ์ตรงระเบียง เฮลิออสแสดงสีหน้าถมึงทึง พร้อมกัดฟันกรอดอย่างไม่พอใจ ฝ่ามือใหญ่กำแน่นทุบไปที่ลำต้นไม้จนนกบนรังตื่นตระหนกรีบบินออกมาจากต้นไม้

เศษใบร่วงหล่นออกจากลำต้นพร้อมเสียงนกร้อง

เคียร่าพร่าเบลอไปชั่วขณะก็ได้สติขึ้น เธอใช้แรงผลักอาร์มิสออกพร้อมก้มหน้ามองพื้น รู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้า

เธอยังมีความรู้สึกหวั่นไหวกับอาร์มิสและรู้สึกมีอารมณ์กับสิ่งที่เขาทำจนเกือบคล้อยตามกับสัมผัสอันคุ้นเคย

“พอได้แล้วเพคะ! หม่อมฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับองค์ชายแล้ว เลิกกับหม่อมฉันเถอะเพคะ...”

แววตาแน่วแน่จ้องมองอย่างแข็งกร้าวยิ่งทำให้คนตรงหน้ายอมรับไม่ได้

“หมดรักข้าแต่ยังมีอารมณ์อย่างงั้นเหรอ” อาร์มิสชูนิ้วเรียวยาวที่ชุ่มด้วยน้ำเหนียวเหนอะหนะก่อนจะดูดนิ้วชิมน้ำหวานนั่นต่อหน้าเธอ

แววตาตื่นตระหนกพร้อมใบหน้าแดงระเรื่อ เธอรีบคว้าข้อมือของชายหนุ่มเพื่อห้ามปรามไม่ให้เขาทำเรื่องน่าเกลียด

“มันสกปรก...อย่าทำอย่างนั้นเลยเพคะ..”

“เคียร่า เงยหน้ามองข้าแล้วอ้าปากซะ”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยบอกคนตรงหน้า

ด้วยความเคยชินต่อคำสั่งของอาร์มิส ริมฝีปากอวบอิ่มเลยเผยออกเล็กน้อย

อาร์มิสเกลี่ยแก้มนุ่มก่อนจะค่อย ๆ ยัดนิ้วโป้งเข้าไปในโพรงปาก ดวงตาสีอำพันที่เคยอ่อนโยนกลับแปรเปลี่ยนเป็นแววตาคมกริบดุจเสือร้ายที่ตื่นจากการจำศีล

ฟันคมกัดนิ้วอาร์มิสอย่างแรง และผลักร่างสูงให้ห่างจากตัวเอง

“เพราะองค์ชายทำแบบนี้กับหม่อมฉัน บังคับในสิ่งที่ไม่ชอบจนมันอึดอัด มันทำให้หม่อมฉันลืมเลือนความรักที่ให้องค์ชายไปแล้ว...”

“ถ้าเจ้าไม่ชอบแล้วทำไมไม่ปฏิเสธหรือบอกข้า”

“ก็เพราะว่าท่านคือองค์ชายไงเพคะ... หม่อมฉันเหนื่อยแล้วขอหม่อมฉันอยู่คนเดียวเถิดเพคะ”

อาร์มิสยืนนิ่ง เขารู้สึกสับสนและไม่เข้าใจการการะทำของหญิงสาว เธอหมดรักเขาจริงๆ งั้นเหรอ เขาไม่อยากจะยอมรับสิ่งนี้เลย ตลอดที่คบกัน2ปีเราไม่เคยทะเลาะหรือโต้เถียงกันเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเรื่องใหญ่แค่ไหน หรือแม้กระทั่งเรื่องที่เขาต้องหมั้นกับหญิงอื่น เคียร่าก็พร้อมเข้าใจแล้วยังอยู่เคียงข้างเรื่อยมา เธอที่เคยสดใสตลอดเวลา กลับดูเฉยเมยและเย็นชาไม่เหมือนเมื่อก่อน

“ข้าจะให้เวลาเลดี้กลับไปคิดทบทวน ถ้าตัดสินใจว่าอยากจะเลิกกับข้า ให้มาพบข้าที่วังรองคืนพรุ่งนี้”

อาร์มิสพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะเดินกลับเข้าไปในโถงงานเลี้ยง

“เฮ้อ... ข้าเหนื่อยจริงๆ การบอกเลิกผู้ชายทำไมมันยากขนาดนี้” เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ และยกมือขึ้นกุมขมับ

“ถ้ามันเลิกกันยาก ให้ข้าช่วยไหม” เสียงทุ้มเข้มกระซิบข้างหูหญิงสาว เธอใช้มือดันหน้าเฮลิออสให้ออกห่างจากใบหู

“ท่านจะช่วยยังไงล่ะคะ”

“ก็มาแต่งงานกับข้าไง มาเป็นคนของข้า จะได้เรียกใช้งานได้สะดวก”

“ท่านไม่กลัวโดนหักหลังเหรอคะ ไว้ใจแล้วหรือ? ” เคียร่ายิ้มเยาะ เธอไม่คิดจะอยากจะแต่งงานผูกมัดกับเขาสักนิด เพราะมันอาจทำให้แผนการของเธอผิดพลาดได้

“ถ้าโดนหักหลังก็แค่ฆ่าทิ้ง จะยังไงถ้าเจ้าแต่งกับข้ามันก็ไม่มีอะไรเสียหายถ้าเจ้าอยู่ข้างข้าจริง ๆ”

“หม่อมฉันยังไม่อยากแต่งเพคะ ท่านก็รู้ว่าเป้าหมายของหม่อมฉันคืออะไร ช่างเรื่องนี้เถอะ มีเรื่องให้คิดมากเกินไป แล้วนี่ก็ใกล้เลิกงานเลี้ยงแล้ว เรามีธุระสำคัญในคืนนี้กันนะคะ”

“ก็ได้...ทำตามใจที่ต้องการเลย..เลดี้เคียร่า...”