‘พวกเจ้าช่วยอดทนรอสักหน่อยนะ อีกไม่นานฝ่าบาทคงจะมีคำตอบกลับมา’ แม่ทัพใหญ่วัยกลางคนคิดอย่างคาดหวังคล้อยหลังรถม้าและเสือขาวจากไปคนทั้งสี่ก็ได้ถูกแกะเชือกรวมทั้งผ้าที่ปิดตาอุดหูของตนออก“พวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” รองแม่ทัพเอ่ยถามบุคคลทั้งสี่หลังจากที่ชายหญิงเหล่านี้ได้เป็นอิสระแล้ว“พวกข้าไม่เป็นอันใดขอ
“เสี่ยวเซียว ไป๋หู่เล่า” ซินฉีเอ่ยถามศิษย์หลังจากที่เขาทั้งสองนั่งรถม้าออกมาไกลจากค่ายพอสมควรแล้ว“ข้าบอกให้มันไปรออยู่บริเวณป่าข้างทางที่พวกเราต้องเดินทางผ่านเจ้าค่ะ ข้าคะ...คิด” ฉินเซียวเอ่ยยังไม่ทันจบประโยคดีก็ได้ยินน้ำเสียงอันคุ้นเคยของเสือขาวตัวโต“ข้ามาแล้วนายน้อย” ไป๋หู่ส่งเสียงร้องพร้อมกระโจ
“แต่ เจ้าเป็นหญิงการที่เจ้าจะไปอยู่ยังดินแดนของศัตรูข้าไม่วางใจ” เทียนอี้แย้งออกมาอีก“พี่ชายฟังนะเจ้าคะ ข้ายังมีท่านอาจารย์ไปด้วยอีกอย่างท่านอาจารย์ก็เป็นห่วงท่านดังนั้นเขาจึงได้ฝากให้ท่านปู่หลวนเป็นผู้สอนท่านต่อ อีกอย่างข้าเองก็อยากให้พี่ชายอยู่ทางนี้เพื่อช่วยดูแลพ่อแม่ให้ข้าด้วย” เด็กหญิงเกลี้ยกล
“เจ้าจะเสียงดังทำไม หากให้ข้าอยู่อย่างกังวลไม่เป็นสุขอยู่ทางนี้สู้ให้ข้าไปกับนางด้วยย่อมดีกว่า อย่างน้อยอาศัยชื่อเสียงของข้าพวกเขาย่อมไม่ทำอะไรแน่” ซินฉีกล่าวขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน“ท่านอาจารย์” ฉินเซียวเอ่ยเสียงแผ่วน้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้งใจ“ซานไห่ เจ้ารีบกำหนดวันเดินทางซะได้เมื่อไหร่ก็บอกข้าด้วย อ
“เสี่ยวเซียวเจ้ามีความเห็นในเรื่องที่ทางนั้นเสนอมาอย่างไร” ซินฉีเอ่ยถามศิษย์ตัวน้อยผู้เป็นอัจฉริยะในรอบหลายปีที่เขาได้พบเจอน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเมตตา“ข้าจะไปเจ้าค่ะ แต่มีข้อแม้ว่าให้ทางนั้นส่งศิษย์ทั้งสี่กลับ มา” เด็กหญิงกล่าวออกไปอย่างหนักแน่นแม้ในใจจะเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น“เจ้าคิดดีแล้วอย่างนั
โป๊ยข่วยหลังจากที่ได้ความทรงจำของบรรดาศิษย์ต่าง ๆ มากระจกเทพบานน้อยก็ได้มาถึงบริเวณจุดสุดท้ายที่คนทั้งสี่หายไป ซึ่งบริเวณรอบ ๆ มีรอยเท้าของคนอยู่เป็นจำนวนมากทำให้เจ้าตัวคิดว่าคนทั้งสี่คงจะถูกจับตัวไปแล้วอย่างแน่นอน‘ข้าต้องไปสำรวจฝั่งนั้นใช่ไหม’ กระจกเทพบานน้อยคิดก่อนที่เจ้าตัวจะลอยไปตามลมเพื่อไปยัง