ตอนที่ 6

ร่างกายสองคนเริ่มสอดประสานกันจนเป็นหนึ่งเดียวได้ กายหนาและกายบางบดเบียดเสียดสี เสียงส่วนเชื่อมต่อที่เริ่มเข้ากันได้ในที่สุดขยับเข้าออกได้ดีมากขึ้นแล้ว ทำให้ตอนนี้ทั่วทั้งห้องพักแห่งนี้มีเสียงคนของคนที่สอดประสานกันไป ร่างหนาที่ตอนแรกยังกังวลว่าคนตัวเล็กกว่าจะเจ็บปวดกับการร่วมรักครั้งนี้จนเกินไป แต่เมื่ออารมณ์ดิบได้ถูกปลุกขึ้นแล้ว เขาลืมไปเสียสิ้นว่าเขาจะทะนุถนอมเธอเอาไว้ก่อน เพราะร่างกายของคใต้ร่างนั้นเย้ายวนอารมณ์เขามาก จนไม่อาจจะอ่อนโยนได้ในตอนนี้

เสียงของเหลวที่ออกมาสร้างเสียงเสียดสีที่ชื้นแฉะเกิดขึ้น สะโพกที่กระทบกันอย่างแรงก่อเกิดเสียง พั่บ ๆ แบบที่ใครได้ยินก็คงจะอดหน้าแดง เสียววูบวาบไม่ได้ แถมด้วยเสียงครางเครือของหญิงสาวที่หวิวจนปานจะขาดใจ ร่างกายบิดเร่าเกร็งขึ้นมาและเปล่งเสียงร้องยาวทำให้อีกฝ่ายรับรู้ว่า หญิงสาวถึงจุดสูงสุดอีกครั้งแล้ว เหลือเพียงเขาที่ยังไปไม่ถึงสักรอบเดียว เหตุเพราะเขาอยากเล่นสนุกกับเธอไปนาน ๆ ให้เหมาะสมกับเงินที่จะเสียให้ แต่แรงบีบรัดตุบ ๆ ภายในนั้นเป็นตัวเร่งให้เขาต้องปลดปล่อยออกมา ภายในการขยับอีกไม่กี่ครั้ง

ทั้งสองนอนกอดกันแน่น ร่างหญิงสาวกอดเขาไว้แน่นเมื่อรู้สึกถึงการปลดปล่อยของเขา หญิงสาวเหนื่อยหอบแทบจะหมดแรงสลบลงไป แต่ชายหนุ่มไม่ยอมถอดสิ่งที่เชื่อมคนทั้งคู่ไว้ออกมา พวกเขากอดกันจนหลับไปทั้งคู่ เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่ทราบได้ แต่ชายหนุ่มกลับมามีแรงที่จะปลุกเร้าให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมารับศึกหนักอีกครั้งจนได้

บรรยากาศอบอวนไปด้วยความเร่าร้อนของทั้งคู่ คราวนี้ชายหนุ่มอยากเปลี่ยนท่าทางบ้างให้หญิงสาวหันหลังให้เขา แล้วเขาสวมกอดทางด้านหลัง ร่างกายแนบสนิทกันมากขึ้นไปอีก สิ่งเชื่อมต่อยังแทรกเข้าออกไม่หยุด ร่างกายบอบบางที่กอดนี้แดงระเรื่อไปหมด ร่างบางแอ่นขึ้นในอ้อมกอด ใบหน้าแหงนเงยส่งเสียงแห่งความสุขสมทุกจังหวะที่เขากระแทกเข้ามา ยิ่งมันเข้าไปภายในลึกเท่าไหร่ชมพูจะยิ่งรู้สึกวูบวาบจนร้องออกมาได้สุดเสียง เกร็งกระตุกไปแล้วเขาจึงตามมาอีกครั้ง เมื่อพักหายเหนื่อยเขาที่ไม่ยอมปล่อยให้เธอได้พักนั้นเริ่มจัดการกับเธออีกครั้ง โดยให้เธอขึ้นไปอยู่ด้านบน และพยายามบังคับให้เธอขยับขึ้นลงเองเองส่วนเขามองความเย้ายวนของเธอ พร้อมทั้งมือหนาบีบส่วนที่ขยับขึ้นลงนั้นอย่างเมามัน เสียงหวาน ๆ ครางจนไม่มีแรงแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมให้เธอลงจากตัว

“คุณ ฉันจะไม่ไหวแล้ว...” เสียงเครือขอร้องพร้อมน้ำตา

“แต่...ผมยังไหวนะ รู้ไหมตอนนี้คุณสวยมาก” เขาดึงเธอลงมาจูบดูดดื่มแทบจะกลืนวิญญาณเธอได้หลุดออกจากร่าง เบื้องล่างยังขยับไม่หยุดจนในที่สุดร่างหญิงสาวเกร็งสะท้านร้องออกมาอีกครั้งและสลบไปทันที

เขาที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยจึงขยับอีกสักครู่จนตามเธอไปและนอนกอดเธอเอาในอ้อมแขนจนรุ่งเช้า

แสงจากด้านนอกส่องเข้ามาภายในห้องผ่านรอยแยกของม่าน หญิงสาวรู้สึกระบมไปทั้งตัวโดยเฉพาะส่วนนั้นของร่างกาย การใช้งานหนักมันทำให้รู้สึกเจ็บ และเหมือนจะบวมตึงเช่นนี้นี่เอง เธอขยับตัวโดยลืมไปว่าตอนนี้เธอไม่ได้นอนคนเดียว เขาที่กอดเธอเอาไว้ไม่ปล่อยพลอยรู้สึกตัวไปด้วย

เขายังคงคลอเคลียใกล้แก้มของชมพูอยู่และเหมือนงัวเงียไม่ยอมลืมตา แต่ยังมีเสียงที่พยายามพูดออกมาในที่สุดว่า

“วันนี้อยู่กับผมอีกวันได้ไหม เดี๋ยวเพิ่มเงินให้อีกสองเท่าเลย”

“คือว่า...”

“เอาเป็นว่าตกลงตามนี้ ตอนนี้ผมจะนอนต่อคุณไม่ต้องลุกไปไหนหรอกนอนต่อเถอะ” เขาหลับไปแล้วพร้อมกอดเธอไว้แน่นกว่าเดิม

ชมพูไม่อยากทนอยู่ในสภาพนี้จึงพยายามลุกหนีออกมาและพาร่างกายที่เรียกได้ว่าบอบช้ำเพราะเขาเคี่ยวกรำเธอเกือบทั้งคืนนั้น ร่างกายแทบไม่มีแรงเดินด้วยซ้ำ อาบน้ำแล้วพาร่างออกมาเพื่อแต่งตัว แต่เธอไม่รู้ว่าต้องใส่อะไรเพราะชุดที่เธอนำมาด้วยเป็นชุดทำงาน เมื่อยืนลังเลอยู่สักพักเขาจึงตื่นลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกว่าเธอไม่อยู่ข้างกายเขา แอบคิดว่าเธอจะหนีไปแล้ว

เสื้อผ้าผมคุณเอาไปใส่ก่อนได้นะครับ อยู่ในตู้แน่ะ” เขาบอก แล้วลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงเพื่อมองคู่นอนของเขาอย่างเอ็นดู หญิงสาวไม่กล้าจะเปิดตู้จนกระทั่งเขาจะลุกมาเปิดให้และเขากำลังโป๊อยู่ถึงเธอจะเห็นมาทั้งคืนแล้วแต่ก็ไม่ได้อยากเห็นในตอนเช้าอีกหรอกนะ จึงเปิดเองและหยิบเสื้อเชิ๊ตของเขาออกมาได้ตัวหนึ่ง มันไซส์พอดีกับคนตัวสูงแต่มันโอเวอร์ใซส์สำหรับเธอ

เมื่อใส่เสื้อแล้วเหมือนชุดคลุมตัวยาวแล้ว เขาที่ลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไปทำให้ชมพูรีบหันหลังให้ด้วยความไม่เคยชิน เมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำ อาหารก็เข้ามาเสิร์ฟในห้องพอดี เขาสั่งอาหารมามากมาย จนชมพูคิดว่าไม่น่าจะทานหมดนี่แน่ ๆ แต่มันกลับไม่เหลือเลยหลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไป

“เรามาคุยกันแบบจริงจังดีกว่า” เขาเริ่มประโยคสนทนาขึ้น

“ทำไมต้องคุยด้วยล่ะคะ ในเมื่องานฉันก็จบแล้ว คุณแค่จ่ายมามันก็จบ”

“ผมไม่อยากให้มันจบไง วันนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนผมอีกวันเพราะวันนี้ผมว่าง อีกอย่างผมขี้เกียจหาคู่นอนใหม่ ในเมื่อมีอยู่แล้วก็จ้างไปเลยละกัน”

“ปกติคุณใช้ชีวิตแบบไหนกันเนี่ย”

“ก็แบบนี้แหละ ไปทำงานทั่วโลกใช้เงินซื้อผู้หญิงสวย ๆ มาอยู่ด้วยจนกว่าจะกลับ”

“วิถีคนรวยก็คงจะเป็นแบบนี้แหละมั้ง”

“ก็น่าจะประมาณนั้น คุณชื่ออะไรผมจะได้เรียกถูก”

“ชื่อชมพูค่ะ”

“อื้ม ชื่อน่ารักสมตัวดี ผมชื่อ เควินนะ เวลาอยู่บนเตียงคุณจะได้เรียกถูก”

“ใครจะเรียกชื่อคุณกัน อย่ามาพูดมั่วซั่วนะ”

“ฮ่า ๆ คุณเขินเหรอ”

“บ้าใครเขิน”

ชมพูเขินกับท่าทีล้อเลียนของเขา เมื่อคืนภาพความเร่าร้อนต่าง ๆ เข้ามาในสมองยิ่งไม่อยากมองหน้าคนตรงหน้าสักเท่าไหร่นัก ก็มันรู้สึกแปลก

“คุณไม่รู้สึกไม่สบายตรงไหนใช่ไหม”

“เอ่อ...” เธอพูดไม่ออก จะกล้าบอกเขาไปได้อย่างไรกัน