บางคนถึงขั้น

บทที่ 9

หลังจากงานเลี้ยงฉลองข้าก็ถูกส่งตัวให้มาทำงานภายใต้คำสั่งของท่านอ๋องสาม บวกกับย้ายข้าวของมาอาศัยอยู่ที่จวนของท่านอ๋องด้วย เรือนใหม่ข้าถูกจัดตกแต่งอย่างเรียบง่ายราวกับเจ้าบ้านไม่ค่อยต้อนรับการมาของสักเท่าไหร่

ข้ามิได้โวยวายให้มากความเพราะข้าเองที่ต้องการย้ายมาอยู่ที่จวนท่านอ๋องถาวร มิใช่อยู่บ้างเป็นครั้งคราวเวลาที่ต้องทำงานล่วงเวลาอย่างเช่นผู้วิเศษท่านอื่น

ในสายตาผู้อื่นมองมาที่ข้าย่อมไม่คิดในเชิงบวกสักเท่าไหร่ สตรียังมิได้ออกเรือนมาอยู่จวนบุรุษ มีเรือนเป็นของตัวเอง ทำราวกับแต่งเข้าบ้านมากกว่ามาทำงานน่ะสิ

บางคนถึงขั้นคิดว่าข้าจะใช้ใบหน้าปิศาจของข้าหลอกล่อท่านอ๋องสามเพื่อจะได้ตกแต่งเป็นชายา

ข้าอยากจะลากพวกนางมาดูสายตาที่ฝ่ายชายมองข้าเสียก่อน ถึงเขาจะหล่อแต่มองข้าอย่างกับศัตรูเช่นนั้นก็ทำใจชอบพอไม่ลงหรอกนะ

แต่ฮ่องเต้มิได้บอกว่าข้าอยู่ทุกวันมิได้หนิ ถึงแม้ข้ายังมีตำหนักเป็นที่พักอีกแห่งในวัง แต่ข้าคิดไว้แล้วว่าส่วนใหญ่จะปักหลักอยู่ที่จวนนี่

ใครจะเอ่ยอันใดก็ช่างศีรษะมารดาพวกเขาเถิด

ข้ามีภารกิจของข้า รีบแก้ไขเรื่องให้เสร็จข้าจะได้รีบไปใช้ชีวิตอิสระของตนต่อเสียที

ตลอดหลายวันที่ผ่านมาข้าใช้ชีวิตอยู่ในจวนอ๋องอย่างน่าเบื่อยิ่งนัก ไหนล่ะงานข้า ไหนล่ะหน้าที่ผู้ช่วยของข้า เฉิงหย่งจื้อไม่แม้เรียกใช้ข้าเลยสักนิด

วันแรกที่มาข้ายังนึกดีใจที่เขากลับใจไม่ฆ่าข้าแล้ว

แต่พอมาวันนี้....ดูเหมือนข้าโดนเมินอย่างเต็มรูปแบบเสียแล้วล่ะ

“ใครอนุญาตให้เจ้ามานั่งเล่นที่ศาลาแห่งนี้กัน”

ยกเว้นเสียแต่สตรีผู้นี้ เซี่ยเสวี่ยเหมย พระชายารองของท่านอ๋องสาม ภรรยาผู้เดียวของเฉิงหย่งจื้อที่ให้ความสนใจข้ายิ่งกว่าผู้เป็นเจ้านายของข้าเสียอีก

ไม่ว่าข้าไปอยู่ที่ใด คำทักทายแสดงอำนาจบาตรใหญ่ของนางดังขึ้นมากวนใจข้าอยู่ร่ำไป

ถงเอ๋อร์เคยบอกข้าว่าสาวใช้ในเรือนของนางบอกว่าเจ้านายพวกมันมิชอบในตัวข้า กลัวว่าข้าตั้งใจมาหลอกล่อเย้ายวนให้พระสวามีของนางรับนางมาเป็นภรรยาอีกคน

เหตุที่สาวใช้ในเรือนของข้าเป็นพวกไม่ผอมก็ขี้เกียจก็เพราะพระชายารองนี่แหละเป็นคนจัดการเรื่องนี้ให้

ข้าเองก็คิดว่านางคงไม่ชอบข้าเพราะหึงหวงสามีจึงมิได้ใส่มากนัก เรื่องใดปล่อยผ่านได้จึงปล่อยไป เดี๋ยวนางเหนื่อยและเลิกลาไปเอง

ภรรยาย่อมไม่อยากให้สามีตนเองมีน้อยเป็นเรื่องธรรมดานี่นา

แต่ดูเหมือนว่าข้าคงใจดีมากเกินไปกระมัง

นับวันนางจึงเหิมเกริมขึ้นทุกวัน

สงสัยไม่เคยได้ยินฉายาปิศาจน้อยของข้าเสียแล้วสตรีผู้นี้

“ศาลานี้ของพระชายารองหรือเพคะ ข้านึกว่าของท่านอ๋องเสียอีก”

ข้าเห็นนางกำผ้าเช็ดหน้าแน่น

“จวนแห่งนี้เป็นของท่านพี่ ข้าเป็นพระชายารองของท่านพี่ย่อมเป็นของข้าด้วย”

“เหรอเพคะ ข้าเพิ่งรู้ว่าธรรมเนียมสามีภรรยาของที่เมืองหลวงเป็นเช่นนี้ ตามตำราที่ข้าอ่านมาภรรยาแต่งเข้ามาในตระกูลสามีย่อมกลายเป็นเหมือนสมบัติชิ้นหนึ่งของสามี ไม่เคยมีตำราเล่มไหนบอกว่าเช่นที่พระชายากล่าวเลยนะเพคะ”

“นี่เจ้า!”

เสวี่ยเหมยมือยกมือขึ้นทำท่าจะฟาดตบข้าเช่นเดียวกับสาวใช้ของนางที่ยืนขึ้นค้ำหัวของข้า

“เอาเวลาหาเรื่องหม่อมฉันไปประจบพระสวามีของตนเองไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ แก้ที่ต้นเหตุอย่างไรย่อมดีกว่าลงมือที่ปลายเหตุ...จริง ๆไหมเพคะพระชายารอง”

ถึงแม้ในนิยายมิได้ลงรายละเอียดในฝั่งตัวร้ายอย่างอ๋องสามแต่มีบางบทกล่าวถึงพระชายารองผู้นี้บ้างว่าเป็นหลานของฮองเฮาจึงมีโอกาสตกแต่งข้ามาเป็นพระชายาของจวนท่านอ๋องสาม

แต่บุรุษที่มีเงามืดในใจมากมายอย่างอ๋องสามน่ะหรือจะมีความรัก นางจึงเป็นพระชายารองแค่ในนาม

ดีหน่อยที่มิมีสตรีอื่นแต่งเข้ามาหลังจากนางอีกเลย

พอข้ามาปรากฏตัวจึงเกิดหวาดระแวงข้ากระมัง

“นี่เจ้า!”

ข้าชักสีหน้ารำคาญอีกฝ่ายเต็มทน ที่อีกฝ่ายไม่เข้ามาตบข้าคงเป็นเพราะสาวใช้ของนางที่ดูมีสติปัญญาอยู่บ้าง

นางช่วยยั้งไว้เพราะรู้ว่าสิ่งใดควรสิ่งใดไม่ควร

ผู้เป็นนายข้ามิได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด แต่สาวใช้ผู้นี่สิน่าจะไม่ธรรมดา ข้าอยู่ในอาณาเขตของผู้อื่นจึงไม่ควรประมาทเกินไป

“พระชายารองเพคะ ท่านอ๋องสามกำลังทำงานอยู่ในห้องหนังสือ ขนมบ่าวเตรียมไว้ให้แล้วเดี๋ยวจะโดนลมไม่อร่อยนะเพคะ รีบนำไปให้ท่านอ๋องสามดีไหมเพคะ...อย่าสนใจนางเลย”

ข้าพยักหน้า “อืม ข้าเห็นด้วย”

พวกนางจึงหันมาเหลือกตาใส่ข้า

“จริงสิ ข้าสมควรไปหาท่านพี่ดีกว่าสนใจพวกชั้นต่ำแถวนี้” นางเดินสะบัดก้นผ่านข้าไป ส่วนข้าทำเพียงหันกลับมาทอดสายตามองสายธารเบื้องหน้าอย่างสบายอารมณ์

วันนี้โชคร้ายไปหน่อยดันเลือกมานั่งที่ศาลาซึ่งเป็นทางผ่านไปห้องหนังสือของท่านอ๋องพอดีเลยได้รับมลพิษทางเสียงไปเต็ม ๆ