บทที่ 18 หนุ่มคณิกาและเรื่องหลอกลวง 1-1

จ้าวจิ้งเทียนมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย ชายารองงั้นหรือ หญิงสาวเช่นชิงชิงไม่ใช่คนที่จะพาเข้าวังหลวงมาเป็นภรรยาได้ง่ายดายเช่นนั้น

"เสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ ลูกเชื่อว่าด้วยนิสัยของนางไม่มีทางยอมรับตำแหน่งที่ท่านแม่ทรงมอบให้แน่นอน ตั้งแต่ที่ลูกรู้จักนางมา นางเป็นหญิงสาวที่รักอิสระยิ่งพ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้าจึงถูกตาต้องใจนาง?"

จ้าวจิ้งเทียนหมดคำจะพูด เขาไม่ได้ปฏิเสธหรือบ่ายเบี่ยงใดๆ ทั้งสิ้น ตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกที่มีต่อหลิวลี่เซียน เขากลัวว่านางจะไม่ได้คิดเช่นเดียวกันกับเขา จ้าวฮวงโหวย่อมต้องอ่านความคิดของจ้าวจิ้งเทียนออก นางยิ้มออกมาเล็กน้อยคล้ายไม่ได้ติดใจอันใดมากนัก

"เช่นนั้นก็ตามใจเจ้า แม่เป็นคนไม่ชอบบังคับใจใคร เรื่องที่เจ้ารักษาใบหน้าจนหายดีแล้วนั้น ต้องกราบทูลต่อเสด็จพ่อเจ้าเสีย"

"พ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อสถานการณ์บีบบังคับ ความลับที่เขาตั้งใจจะไม่ยอมเปิดเผยก็จำต้องยอมเสียแล้ว

หลังจากที่กลับจากวังหลวงหลิวลี่เซียนก็เข้าไปพูดคุยเล่นกับเสนาบดีหลิวและฮูหยินลี่หยางเกี่ยวกับเรื่องที่เข้าวังหลวงวันนี้เพียงเล็กน้อย หลิวลี่ซือก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน นางพยายามที่จะถามหลิวลี่เซียนว่าเข้าวังหลวงไปด้วยเหตุใด จนเสนาบดีหลิวต้องหันไปเตือนนางว่าหลิวลี่เซียนเดินทางมาเหนื่อยควรพักผ่อนได้แล้ว

แน่นอนว่าหลิวลี่เซียนไม่ได้บอกบิดานางถึงเรื่องในวันนี้ นางเพียงบอกปัดไปว่าจ้าวฮวงโหวต้องการพบนางเพราะเรื่องครีมทาผิวที่นางมอบให้องค์หญิงเฟยหยางคราวก่อน จ้าวฮวงโหวทรงพอพระทัยจึงทรงเรียกนางไปพบเพื่อสอบถาม

แต่หลิวลี่ซือไม่เชื่อสิ่งที่หลิวลี่เซียนกล่าว นางทำได้เพียงเก็บงำความสงสัยในใจเอาไว้โดยไม่แสดงอาการใดๆ

"คุณหนูจะอาบน้ำเลยหรือไม่เจ้าคะ บ่าวจะไปเตรียมให้เจ้าค่ะ"

หลิวลี่เซียนทิ้งตัวลงบนเตียงก่อนจะบิดตัวไปมา นางรู้สึกท้องไส้ว่างเปล่าชวนคลื่นไส้ยิ่งนัก เมื่อเย็นนางกำลังจะกินไก่ตุ๋นโสมยาจีนที่จ้าวเฟยหรงมอบให้ แต่กลับเกิดเรื่องเสียก่อน น่าเสียดายชะมัด

หลิวลี่เซียนเอียงศีรษะไปมาเล็กน้อย นางรู้สึกเบื่ออาหารยิ่งนัก

"ไป๋หลาง"

"เจ้าคะคุณหนูใหญ่"

"ไปห้องครัวกับข้าเร็วเข้า"

"ไปทำไมกันเจ้าคะ หากคุณหนูใหญ่หิวให้บ่าวไปหาอะไรอ่อนๆ ให้รองท้องดีหรือไม่เจ้าคะ"

"ไม่!! ตามข้ามาเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ข้าจะโมโหแล้วกินเจ้าเข้าไปทั้งตัว!!!"

หลิวลี่เซียนเดินนำไป๋หลางไปที่ห้องครัว ก่อนจะพบกับคนเฝ้าครัวนั่งอยู่ เขาเดินมาทำความเคารพหลิวลี่เซียน นางยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะมองไปรอบๆ

"เจ้าชื่ออะไร"

"บ่าวชื่อเสินเจียงขอรับคุณหนูใหญ่"

"เจ้าช่วยก่อไฟให้ข้าที"

เสินเจียงมีสีหน้างุนงงแต่ก็ยอมทำตามคำสั่งของหลิวลี่เซียนอย่างว่าง่าย นางมองไปรอบๆ ก่อนจะหันไปพบกับ เนื้อหมูเนื้อไก่และเนื้อวัวที่ถูกแช่แข็งเอาไว้

ว่ากันว่ายุคสมัยนี้นั้นน้ำแข็งเป็นอะไรที่แพงยิ่งนัก ตระกูลที่ค่อนข้างมีฐานะนิยมใช้น้ำแข็งในช่วงฤดูร้อนเพื่อเก็บของสดและดับความร้อนภายในจวน

โชคดีจริงๆ ที่เกิดมาในบ้านคนรวยฮรี่ๆๆๆ

หลิวลี่เซียนหยิบเนื้อต่างๆ และผักหลายชนิดมาหั่น เป็นชิ้นพอดีคำและเสียบไม้ที่ให้เสินเจียงไปนำมาให้นาง ก่อนจะให้ไป๋หลางนำพริกขี้หนูแห้ง พริกป่น พริกซวงเจียง พริกไทยดำ กระเทียม ขิงตำรวมกันให้ละเอียด

"ได้แล้วเจ้าค่ะคุณหนูใหญ่"

"ตักมาให้ข้าตรงนี้"

ไป๋หลางพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย หลิวลี่เซียนนำส่วนผสมที่ไป๋หลางนำมาให้ไปผสมกับซอส ซีอิ๊วขาว น้ำมันมะกอกและน้ำตาลทรายแดง ก่อนจะนำเนื้อสัตว์และผักที่นางเสียบไม้เอาไว้นำไปย่างที่เตาถ่านและทาด้วยน้ำจิ้มที่นางทำไว้

หอมสุดยอด!!! หม่าล่าของข้า

เสินเจียงและไป๋หลางลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย นางจึงแบ่งให้ทั้งสองคน ก่อนจะกำชับเสินเจียงให้ทำตามขั้นตอนที่นางบอกแล้วนำไปให้ท่านพ่อท่านแม่และน้องสาวของนางในวันรุ่งขึ้น เสินเจียงพยักหน้ารับคำ เมื่อหลิวลี่เซียนจากไปเขาจึงจัดการสวาปามหม่าล่าตรงหน้าด้วยความอิ่มเอมใจ

หลิวลี่เซียนอาบน้ำเรียบร้อยก็มานั่งอย่างสบายใจที่ห้องของนาง พลางยิ้มตาหยีอย่างอารมณ์ดี ของเหล่านี้เป็นของชอบของนางตอนยังมีชีวิตอยู่ที่โลกปัจจุบัน

หลิวลี่เซียนที่กำลังยกเนื้อที่ย่างหอมพอดีราดด้วยซอสหม่าล่า พลันสายตาของนางหันไปมองไป๋หลางที่ตาค้างเบิกกว้าง พร้อมกับรีบลุกขึ้นทำความเคารพด้วยความลนลาน

หลิวลี่เซียนหันไปมองตามสายตาของไป๋หลาง ก่อนจะค้อนขวับและหันมากินเนื้อย่างในมือของนางต่อ

"เจ้ากำลังกินสิ่งใดอยู่หรือ"

จ้าวจิ้งเทียนที่กระโดดเข้ามาทางหน้าต่างเดินตรงเข้ามาหาหลิวลี่เซียน นางหันไปมองไป๋หลางก่อนจะโบกมือให้นางออกไปรอที่ด้านนอก ก่อนจะหันไปมองจ้าวจิ้งเทียน

"หม่าล่า"

หลิวลี่เซียนพูดในขณะที่เนื้อย่างยังอยู่ในปากของนาง จ้าวจิ้งเทียนค่อนข้างแปลกใจเล็กน้อยที่นางไม่ได้ตกใจหรือหวาดกลัวเมื่อรู้ว่าเขาเป็นใคร

"ชิงชิง เรื่องเมื่อตอนเย็นที่เจ้า เอ่อ เจ้ารู้ว่าข้าเป็น"

"องค์รัชทายาทน่ะรึ?"

จ้าวจิ้งเทียนพยักหน้าพลางมองหลิวลี่เซียนด้วยความคาดหวัง

ออดอ้อนข้าสิ เข้าหาข้า บอกให้ข้าปกป้องเจ้า

จ้าวจิ้งเทียนสะบัดศีรษะไปมาไล่ความคิดพิสดารนี้ออกไปจากหัวของเขา

"เจ้าไม่โกรธข้าใช่หรือไม่ ที่ข้าไม่ได้บอกความจริงกับเจ้า"

หลิวลี่เซียนหันไปมองจ้าวจิ้งเทียนพลางอ้าปากงับเนื้อย่างในมืออีกชิ้น พลางส่ายหน้าไปมา

"จริงหรือ"

"อือ"

จ้าวจิ้งเทียนยกยิ้มที่มุมปากพลางขยับเข้าไปใกล้หลิวลี่เซียนที่กำลังกินอาหารตรงหน้าไม่หยุดปาก หลิวลี่เซียนเหมือนรู้สึกตัวเล็กน้อย นางกระแอมไอออกมาก่อนก้มศีรษะลงโดยที่ยังนั่งเคี้ยวเนื้อตุ้ยๆ ในปาก

"ถวายพระพรองค์รัชทายาทเพคะ"

จ้าวจิ้งเทียนแทบจะกระอักโลหิตออกมา ชิงชิงของเขาช่างพิลึกพิสดารยิ่งนัก ใครกันถวายความเคารพองค์รัชทายาทเช่นนี้

"ไม่ต้องมากพิธี อุ๊บ!!"

"กินนี่ซะ แล้วหยุดชวนข้าคุย ข้าต้องใช้สมาธิในการกิน"

หลิวลี่เซียนหยิบเนื้อหมูออกมาจากไม้ ก่อนจะยัดมันเข้าไปในปากของจ้าวจิ้งเทียน ความจริงเรื่องที่จ้าวจิ้งเทียนเป็นองค์รัชทายาทตอนที่นางรู้ก็ค่อนข้างตกใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้มากมายอะไร ดูๆ ไปแล้วคลับคล้ายจะเหมือนนิยายที่นางเคยอ่าน พระเอกปลอมตัวมาพบรักกับนางเอก

พบรักกับนางเอก!!! หยุดความคิดน่าขนลุกนี่ซะ

ไม่นานนักทั้งสองคนก็อิ่มจนแทบจะลุกไม่ไหว หลิวลี่เซียนที่ลุกขึ้นเดินไปมาก่อนจะนั่งลงข้างจ้าวจิ้งเทียนที่มีสีหน้าแดงก่ำเพราะความเผ็ด นางหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย

"ข้าชอบสิ่งที่เจ้าทำยิ่งนัก มันอร่อยเหลือเกิน เจ้าไปเอาวิธีทำเหล่านี้มาจากที่ใด"

"ความลับ แต่ถ้าท่านชอบไว้ข้าจะบอกวิธีทำให้ท่าน"

"ไม่จำเป็นหรอก เมื่อใดที่ข้าอยากกินข้าจะมาหาเจ้าที่นี่"

คำพูดของจ้าวจิ้งเทียนทำให้หลิวลี่เซียนชะงักไปเล็กน้อย บรรยากาศกระอักกระอ่วนนี่คืออันใดกัน

"ไว้ข้าจะบอกวิธีทำให้เจินเซียง หากพวกท่านแต่งงานกันเมื่อใดนางจะได้ทำให้ท่านกิน"

หลิวลี่เซียนพลันรู้สึกเหมือนนางไม่ชอบใจประโยคนี้ที่ตนเองกล่าวออกไปยิ่งนัก แต่นางก็อธิบายมันออกไปไม่ได้เหมือนกันกับความรู้สึกนี้ จ้าวจิ้งเทียนพลันเงียบลงเล็กน้อยก่อนจะมองหลิวลี่เซียน

"ข้ากับเจินเซียงผูกพันกันมาตั้งแต่วัยเด็ก ถึงข้าจะไม่ได้ชอบนางเหมือนเช่นชายหญิง แต่นางก็เป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของข้าที่ข้าเป็นห่วงยิ่ง"

หลิวลี่เซียนพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนที่จะถามถึงสาเหตุที่เขามาหานางที่จวนในคืนนี้

"ท่านมาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือจิ้นหมิง"

หลิวลี่เซียนหันไปมองจ้าวจิ้งเทียน พร้อมกับมองหน้าของเขาด้วยความสงสัย

"ข้ามาเพราะเรื่องของเจินเซียง"

หลิวลี่เซียนพยักหน้าเล็กน้อย นางไม่ค่อยแปลกใจเท่าใด พอจะเดาได้รางๆ ว่าเรื่องเจินเซียงกำลังเป็นปัญหาใหญ่ของจ้าวจิ้งเทียน

"ทำไมหรือ"

"เจ้าเชื่อหรือว่าเจินเซียงจะทำเรื่องเช่นนั้นลง"

หลิวลี่เซียนมองจ้าวจิ้งเทียนด้วยแววตาที่แฝงไว้ด้วยความหนักใจ ถ้าพูดกันตามความรู้สึก นางคิดว่าเรื่องราวระหว่างเจินเซียงกับบัณฑิตหนุ่มผู้นั้นมีบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล

"ชิงชิง"

"ข้าคิดเช่นเดียวกับท่าน"

"เจ้าคิดเห็นเป็นอย่างไร"

หลิวลี่เซียนถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะหันไปพูดกับจ้าวจิ้งเทียน

"ด้วยฐานะของเจินเซียงย่อมมีบุรุษมากหน้าหลายตาที่พยายามเข้ามาหานางเพราะผลประโยชน์ และที่สำคัญต้องการทำลายชื่อเสียงของนางรวมถึงตัวท่าน"

หลิวลี่เซียนชี้มือมาที่จ้าวจิ้งเทียน เขามีสีหน้างุนงงเล็กน้อยพร้อมกับความไม่เข้าใจที่แสดงออกทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด

"ท่านเป็นองค์รัชทายาท นางเป็นว่าที่พระชายาของท่าน ศัตรูและมิตรย่อมมีรอบตัว ท่านเข้าใจที่ข้าพูดใช่หรือไม่"

จ้าวจิ้งเทียนพยักหน้าพลันมีแววตาเป็นประกาย ที่หลิวลี่เซียนต้องการบอกเขาก็คือ บัณฑิตหนุ่มผู้นั้นใช้ความรักที่เจินเซียงมีให้ เขาสร้างเรื่องหลอกลวงขึ้นมางั้นหรือ

นางช่างฉลาดยิ่งนัก

"เจ้าคิดว่าควรทำเช่นไรดี"

หลิวลี่เซียนมองจ้าวจิ้งเทียนอย่างล้ำลึก นางคิดว่าเรื่องนี้พานางมาไกลเรื่อยๆ นางไม่คิดว่านางจะต้องเข้ามาข้องเกี่ยวกับเชื้อพระวงศ์ นางต้องการใช้ชีวิตที่สงบสุข นางจะไม่แต่งงาน นางจะท่องยุทธภพ ทำในสิ่งที่นางอยากทำและไม่นำปัญหามาใส่ตัวนางเอง

แต่จะทำเช่นไรในเมื่อเจินเซียงนั้นเป็นสหายที่นางรักเพียงคนเดียว นางย่อมอยู่เฉยไม่ได้

"ก่อนอื่นท่านต้องสืบให้รู้ว่าบัณฑิตผู้นั้นเป็นใคร ถ้าเรารู้ที่มาที่ไปย่อมมีทางแก้ปัญหาที่ดีขึ้น"

จ้าวจิ้งเทียนพยักหน้าเห็นด้วย เขาพลาดเรื่องนี้ไปได้เช่นไร ทั้งที่ตัวเขาเองก็ตามเจินเซียงไม่คลาดสายตา แต่กลับพลาดเรื่องสำคัญเช่นนี้ไป

"พรุ่งนี้ข้าจะให้ชุนหลางตามสืบเรื่องนี้ คืนพรุ่งนี้เจ้าจะออกไปกับข้าด้วยหรือไม่"

"ข้าหรือ"