บทที่ 1.2 กลับบ้านเดิม

บทที่ 1.2

กลับบ้านเดิม

“ครอบครัวเดียวกันอะไร น้องสามีเจ้าแต่งออกไปแล้วก็นับเป็นคนนอก อย่าได้มาคิดยุ่งเกี่ยวกับเงินทองในบ้านเชียว ไม่อย่างนั้นแม้แต่ที่ซุกหัวนอนพวกเราก็ไม่อนุญาตให้เจ้าอยู่”

เสวี่ยชิงเยี่ยนได้ยินคำดูแคลนของจ้าวซูซินก็กำมือแน่น สองตาแดงก่ำ ตั้งแต่เล็กเพราะนางเป็นบุตรีของภรรยาเอก ส่วนพี่ชายเป็นบุตรชายของภรรยารอง ทำให้ไม่คุ้นเคยสนิทสนมกันอย่างที่พี่น้องควรจะเป็น แต่ที่ผ่านมานางก็มองอีกฝ่ายเป็นพี่ชายเสมอ แม้แต่ตำแหน่งขุนนางขั้นห้าของเขาในตอนนี้ก็เป็นนางที่ร้องขอสามีให้ทูลขอพระราชทานมาให้ ไม่คิดว่าสุดท้ายกลับได้รับผลตอบแทนเช่นนี้

“ตามกฎหมายของต้าเซี่ยเล่มที่สามสิบสอง บทที่หก กล่าวว่าหากสามีตาย ไร้ญาติผู้ใหญ่ให้พึ่งพา ไร้บุตรชายให้พึ่งพิง สตรีต้องกลับคืนตระกูลเดิม สัดส่วนสมบัติและมรดกก็จะถูกจัดแบ่งอย่างเหมาะสมเท่าเทียมกับบุตรคนอื่น ๆ พี่สะใภ้เล่าเรียนในหอเฟยเซียนมาหลายปีเรื่องพวกนี้หลงลืมไปหมดแล้วหรือ”

เสวี่ยชิงเยี่ยนในอดีตไม่เพียงเป็นบุตรีภรรยาเอกของท่านราชครู ยังนับเป็นสตรีอันดับหนึ่งที่ผู้คนยกย่อง ด้วยเพียบพร้อมทั้งศักดิ์ฐานะ มารยาท คุณธรรม และความรู้ หากไม่เพราะมีใจรักมั่นเพียงแม่ทัพเมิ่ง ตำแหน่งฮองเฮาในวันนี้นางก็สามารถครอบครองได้

“บังอาจ!”

เพียะ!!! เสียงฝ่ามือหนาของเสวี่ยเกาเยี่ยนฟาดลงบนใบหน้าของน้องสาวต่างมารดาจนคนล้มลง เมิ่งหว่านชิงรีบเข้าไปประคองคนเป็นแม่ ให้ลุกขึ้น ในใจอยากชักกระบี่สั้นในอกออกมาแทงคนตรงหน้าให้ตกตายเสียเดี๋ยวนี้ แต่เพื่อการใหญ่และอิสรภาพอันแท้จริงของนางและมารดา ความคับแค้นใจนี้จึงจำต้องอดทนเอาไว้

“เสวี่ยชิงเยี่ยน! เจ้ากล้าพูดจาใหญ่โตใส่ภรรยาของข้าผู้เป็นหัวหน้าตระกูลเชียวหรือ”

“เมื่อเป็นเช่นนี้ ในฐานะที่ท่านเป็นหัวหน้าตระกูลคนปัจจุบัน ก็ทำหนังสือขับข้าออกจากตระกูลเถิด ข้า... เสวี่ยชิงเยี่ยนให้สัญญาว่าสมบัติแม้แต่ชิ้นเดียวของตระกูลเสวี่ยข้าก็จะไม่หยิบเอาไป”

“เสวี่ยชิงเยี่ยน!!! เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าหรือ!”

ตั้งแต่เล็กเพราะเสวี่ยชิงเยี่ยนมีฐานะเป็นลูกสาวของฮูหยินเอก ส่วนเขาเป็นเพียงบุตรชายของฮูหยินรอง ทั้งที่เป็นบุตรชายคนโตเพียงคนเดียวของตระกูล ทว่ายามพบหน้านางกลับต้องก้มหัวไว้หน้าให้ถึงแปดส่วน เป็นที่น่าอับอายต่อผู้คน ฝังใจเสวี่ยเกาเยี่ยนมาหลายปี ครั้งนี้ได้เห็นนางตกต่ำต้องก้มหัวให้ตนแม้ในใจจะเสียดายสมบัติตระกูลเมิ่ง แต่ก็รู้สึกสมใจอยู่ไม่น้อย

“เสวี่ยชิงเยี่ยน วันนี้ข้าขอใช้ฐานะของผู้นำตระกูลเสวี่ยขับเจ้า...”

“ไม่ได้!”

ในจังหวะที่เสวี่ยเกาเยี่ยนกำลังจะเอ่ยประโยคที่เมิ่งหว่านชิงรอคอย จ้าวซูซินก็เข้ามารั้งแขนเอ่ยขัดเขาขึ้น ก่อนจะกระซิบเสียงเบาสองสามประโยค สีหน้าของเสวี่ยเกาเยี่ยนก็เปลี่ยนไปในทันที

“ได้! เห็นแก่ที่พี่สะใภ้ของเจ้าขอร้อง เรื่องขับออกจากตระกูลข้าก็จะละเว้นให้ แต่เมื่อครู่เจ้าไม่เคารพผู้อาวุโสนับว่าทำผิดกฎบ้าน ลงโทษให้คุกเข่าที่หอบรรพชนสามวัน เพื่อสำนึกผิด!”

พูดจบสองสามีภรรยาก็เดินจากไป เมิ่งหว่านชิงแม้จะหงุดหงิดที่แผนการไม่เป็นไปตามที่ตั้งใจ แต่อย่างน้อยก็ได้ทำให้มารดาของนางตาสว่างเห็นธาตุแท้ของสองสามีภรรยาคู่นี้เร็วขึ้น กล่าวได้ว่าลงแรงไปครั้งนี้ไม่ได้กำไรแต่ก็ไม่นับว่าขาดทุน

ยังเหลือเวลาอีกสามเดือนนางจะต้องหาทางช่วยมารดาให้รอดพ้นจากแผนการร้ายของจ้าวซูซินให้ได้

เสวี่ยชิงเยี่ยนประคองบุตรีเข้าไปที่โถงบรรพชน ทันทีที่ดวงตากลมโตมองเห็นป้ายวิญญาณของบิดาและมารดาผู้ล่วงลับไปแล้ว สองตาก็พลันแดงก่ำแสบร้อน หยาดน้ำตาไหลลงอาบแก้ม

“ท่านแม่”

เมิ่งหว่านชิงสัมผัสได้ถึงความเศร้าใจของมารดาจึงเอ่ยเรียกเสียงปลอบโยน เสวี่ยชิงเยี่ยนยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนหน้าออก ก่อนจะประคองบุตรสาวนั่งลงคุกเข่าบนฟูกรองด้านหน้า

“ธูปเจ้าค่ะฮูหยิน”

เจียงซิน เป็นสาวใช้ติดตามจากบ้านเดิม เติบโตมาพร้อมกับเสวี่ยชิงเยี่ยน ดังนั้นจึงรู้ใจผู้เป็นนายมากที่สุด ไม่ต้องเอ่ยปากธูปก็ถูกจุดมาให้คนทั้งสอง

เมิ่งหว่านชิงมองสาวใช้คนสนิทของมารดาแล้วชวนให้คิดถึงฮูหยินเอกตระกูลกู้ด้วยความคับแค้นใจ

เพราะมารดาของนางกับสาวใช้เจียงซินผู้นี้มีความผูกพันรู้ใจกันอย่างลึกซึ้ง หลังจากที่มารดาแต่งเข้าจวนตระกูลกู้ เจียงซินจึงถูกเหลียงฮุ่ยหลินภรรยาเอกของกู้เฉินโม่นำมาใช้เป็นเครื่องมือข่มขู่เสวี่ยชิงเยี่ยนอยู่เสมอ

สุดท้ายเพราะไม่อยากเป็นภาระให้ผู้เป็นนายเจียงซินจึงได้ปลิดชีพกระโดดน้ำตาย กลายเป็นความเสียใจของเสวี่ยชิงเยี่ยนตลอดชีวิต

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกพาชิงเอ๋อร์มากราบไหว้พวกท่าน”

เมิ่งหว่านชิงก้มลงกราบไหว้บรรพบุรุษพลางขมวดคิ้วขบคิด ในอดีตเพราะต้องการทรัพย์สินของตระกูลเมิ่ง ดังนั้นในช่วงแรกเสวี่ยเกาเยี่ยนและภรรยาจึงดูแลนางกับมารดาเป็นอย่างดี เหตุการณ์ในวันนี้จึงไม่ได้เกิดขึ้นและไม่รู้ว่าจะกระทบต่อเรื่องราวใดในภายหน้าบ้าง

ทว่ากระทบแล้วอย่างไร นางรู้อนาคตก็เพื่อเปลี่ยนแปลง ไม่ใช่เดินซ้ำหนทางเดิม

..................................................