บทที่ 1.3 กลับบ้านเดิม

บทที่ 1.3

กลับบ้านเดิม

“ใกล้ได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว ฮูหยินกับคุณหนูโปรดรอสักครู่ ข้าจะไปรับอาหารที่ห้องครัว อวี้หรุนฝากดูแลฮูหยินกับคุณหนูด้วย”

“อืม! ไม่ต้องห่วง ข้ารับรองว่าจะไม่ยอมให้ใครแตะต้องฮูหยินกับคุณหนูแน่นอน”

อวี้หรุน สาวใช้ติดตามจากจวนแม่ทัพเมิ่งบอกด้วยน้ำเสียงเจือความขุ่นเคืองใจ เมื่อเช้านี้ตอนที่มาถึงจวนตระกูลเสวี่ย เพราะฮูหยินต้องการพบปะพี่น้องเป็นการส่วนตัว นางกับเจียงซินจึงรออยู่ที่ด้านนอก ไม่คาดคิดว่ากลับกลายเป็นเปิดโอกาสให้คนอื่นมารังแกนายทั้งสอง

“ข้ากับชิงเอ๋อร์ไม่เป็นอะไร แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง”

เสวี่ยชิงเยี่ยนสังเกตเห็นสีหน้าไม่พอใจของสาวใช้คนสนิท ก็คาดเดาความคิดนางได้ในทันที เพื่อไม่ให้นางไปก่อเรื่องใหญ่จึงพูดให้อีกฝ่ายรู้สึกผ่อนคลายลง 

เมิ่งหว่านชิงมองดูอวี้หรุนด้วยสายตารู้สึกผิดอยู่ในที แม้ว่าอวี้หรุนจะมีสถานะเป็นสาวใช้เช่นเดียวกับเจียงซิน ทว่าแท้จริงแล้วนางคือหนึ่งในทหารฝีมือดีของกองทัพตระกูลเมิ่ง เกิดและเติบโตในสนามรบ การต่อสู้ไม่เป็นสองรองใคร ทว่าข้อเสียของนางก็คือนิสัยมุทะลุยอมหักไม่ยอมงอ ยอมตายไม่ยอมถอย สุดท้ายก็ถูกเหลียงฮุ่ยหลินใช้จุดนี้มาเล่นงาน

แน่นอนว่าชาตินี้นอกจากท่านแม่แล้ว อวี้หรุนและเจียงซิน ก็คือคนที่เมิ่งหว่านชิงคิดจะปกป้องเช่นกัน

ตระกูลกู้พวกเจ้าเตรียมตัวไว้เถิด ในไม่ช้าแค้นเก่าเหล่านั้น ข้าจะทวงคืนทั้งหมด

เจียงซินออกไปได้ไม่นานก็กลับมาด้วยสีหน้าที่ขุ่นเคือง สองมือว่างเปล่า ไม่ต้องเอ่ยถามเมิ่งหว่านชิงก็คาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายไปเจอเรื่องใดมา

“ก็แค่อาหารมื้อเดียว ข้าไม่หิว”

เสวี่ยชิงเยี่ยนเอ่ยบอกเพื่อคลายกังวลให้สาวใช้ เพียงแต่สิ่งที่นางไม่คาดคิดก็คือแม้แต่มื้อเย็นก็ถูกสั่งห้ามมาส่งด้วย

“มันเกินไปแล้วนะ ในเมื่อคุยกันดี ๆ ไม่ได้ เช่นนั้นข้าก็จะไปแย่งชิงมาให้สิ้นเรื่อง”

“อวี้หรุน กลับมา!”

เท้าที่กำลังจะก้าวออกจากประตูเรือนของอวี้หรุนหยุดชะงัก ถึงในใจจะไม่ยินดี แต่คำสั่งของนายหญิงนางย่อมไม่อาจขัดขืน

“ที่นี่เป็นตระกูลเสวี่ย พวกเราตอนนี้เป็นผู้อาศัยอย่าได้เสียมารยาท”

เสวี่ยชิงเยี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย สายสัมพันธ์อันบางเบาระหว่างนางและพี่ชายขาดสิ้นในทันที ทว่าตัวนางทนหิวได้แต่กลับไม่อาจทนเห็นลูกสาวเพียงคนเดียวต้องหิว

“ชิงเอ๋อร์แม่...”

“ข้าก็ไม่หิวเจ้าค่ะ”

เด็กหญิงตอบเสียงสดใสหนักแน่น ทว่าแม้ภายนอกจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ภายในใจกลับคิดวางแผนเอาไว้แล้ว

ก็แค่จวนขุนนางขั้นห้า เทียบกับกองทัพศัตรูที่นางเคยไปสอดแนมขโมยเสบียงอาหารแล้วยังห่างชั้นกันมากนัก คิดงดอาหารนางกับมารดาช่างไม่เจียมตัว

ดังนั้นยามดึกเมิ่งหว่านชิงจึงอ้างว่าตนเองจะออกไปถ่ายเบาและให้อวี้หรุนไปส่ง ทว่ากลับลักลอบเข้าไปในห้องครัวแล้วขโมยหมั่นโถวในเตานึ่งออกมา

“คุณหนู เหตุใดเอาไปเพียงเล็กน้อย ไหน ๆ ก็บุกมาแล้วเอาไปให้มากหน่อยไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ”

“เอาไปมากย่อมถูกสังเกตได้ง่าย ครั้งหน้าคนครัวพวกนี้อาจจะระวังมากขึ้น”

“ข้าเข้าใจแล้ว”

เสวี่ยชิงเยี่ยนมองหมั่นโถวในมือของลูกสาวแล้วขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะส่งสายตาดุไปยังเด็กหญิง เมิ่งหว่านชิงก่อนหน้านี้แม้จะซุกซนแต่ก็ไม่ถึงขั้นดื้อดึงไม่เชื่อฟังเช่นนี้

“บิดาของเจ้าจากไปไม่นาน เจ้าก็ริอ่านเป็นขโมยแล้วหรือ”

“ท่านแม่ข้ารู้ว่าสิ่งนี้ไม่ควรทำ แต่ท่านสำคัญต่อข้ามาก อย่าว่าแต่เป็นโจรขโมย ต่อให้ข้าต้องกลายเป็นคนต่ำช้า ข้าก็จะต้องปกป้องท่าน”

“เด็กโง่ พูดจาอะไรเช่นนั้นกัน”

ได้ยินคำพูดที่หนักแน่นของบุตรสาวในใจของเสวี่ยชิงเยี่ยนก็คล้ายมีระลอกคลื่นก่อตัว เพราะตัวนางอ่อนแอจึงทำให้ลูกสาวต้องลำบาก แขนเรียวดึงคนตัวเล็กมาโอบกอดปลอบโยน

“ชิงเอ๋อร์ แม่ไม่ต้องการให้เจ้าปกป้อง แม่แค่ต้องการเพียงให้เจ้ามีความสุขและปลอดภัยเท่านั้น”

“ความสุขของข้าก็คือรอยยิ้มของท่านแม่ หากท่านต้องการให้ข้ามีความสุขท่านก็ต้องมีความสุข”

“ช่างเจรจานัก”

ท่ามกลางแสงเทียนอันเบาบาง สี่ร่างในโถงบรรพชนคุกเข่ากินหมั่นโถวที่เย็นชืด แต่กลับรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

ทว่าความอบอุ่นสุขใจมักอยู่ไม่นาน ในเช้าวันต่อมาจ้าวซูซินก็ให้คนมาแจ้งว่าโถงบรรพชนสกปรกต้องทำความสะอาด ให้เสวี่ยชิงเยี่ยนออกมาคุกเข่าที่ลานหน้าเรือนแทน อวี้หรุนที่ได้ยินคำสั่งอันชัดเจนถึงเจตนากลั่นแกล้งก็แทบจะชักดาบวิ่งไปสังหารคน

“ฮูหยินเสวี่ยผู้นี้จงใจกลั่นแกล้งกัน ฮูหยินเพียงท่านสั่งมาคำเดียว ข้า... อวี้หรุน! จะไปสั่งสอนคนในทันที”

“เหลวไหล!!! ที่นี่เป็นเมืองหลวงไม่ใช่สนามรบ ทำร้ายฮูหยินขุนนางเจ้าเองก็จะต้องโทษเช่นกัน”

“ข้าไม่กลัว!”

“แต่ข้ากลัว!”

น้ำเสียงของเสวี่ยชิงเยี่ยนสั่นเครือเล็กน้อย ใบหน้าที่งดงามปานหยกสลักมีหยาดน้ำตาไหลลงอาบแก้ม สร้างความปั่นป่วนสะเทือนใจชวนให้คนหวั่นไหวสงสาร จนแม้แต่อวี้หรุนเองก็หลงลืมโทสะทำสิ่งใดไม่ถูกไปชั่วขณะ

“ฮะ... ฮูหยิน ข้าน้อยผิดไปแล้ว ทะ... ท่านอย่าร้องไห้เลยนะเจ้าคะ”

“อวี้หรุน เจียงซิน ตอนนี้ข้ากับชิงเอ๋อร์มีเพียงพวกเจ้าที่ไว้ใจได้ หากพวกเจ้าเกิดเรื่อง พวกเราสองแม่ลูกจะอยู่อย่างไร”

ได้ยินว่าตนเองสำคัญต่อผู้เป็นนายเพียงใด หัวใจของสองบ่าวก็สั่นระริกทรุดตัวลงคุกเข่าร่ำไห้ด้วยความซาบซึ้งใจ

เพียงแต่สำหรับเมิ่งหว่านชิงแล้ว การถอยและรอตั้งรับเช่นนี้ไม่ใช่วิธีของนาง คนเช่นจ้าวซูซินยิ่งอ่อนแอก็ยิ่งเหยียบย่ำ ยิ่งยินยอมก็ยิ่งซ้ำเติม น้ำตาของมารดาวันนี้นางจะเอาคืนเป็นทบทวี

“ท่านแม่ ข้าขอไปเดินเล่นได้ไหมเจ้าคะ”

“ลุงใหญ่ของเจ้าสั่งลงโทษเพียงแม่ เช่นนั้นอวี้หรุนเจ้าก็พาคุณหนูไปเดินเล่นเถิด”

เมิ่งหว่านชิงอย่างไรเสียก็เป็นเพียงเด็กหญิงวัยสิบสี่ปี หากให้มานั่งคุกเข่าตากแดดตากลมอาจล้มป่วยได้ ดังนั้นเสวี่ยชิงเยี่ยนจึงได้อนุญาตให้นางออกไปเดินเล่นได้ตามคำขอ

“คุณหนูฮูหยินสั่งไว้ไม่ให้พวกเราไปไกลเกินไปนะเจ้าคะ”

“เจ้าไม่ใช่อยากสั่งสอนคนที่รังแกท่านแม่ข้าหรือ”

“คุณหนู ท่านหมายความว่า..."

...................................