บทที่ 2.1 ทวงคืนสถานะ

บทที่ 2.1

ทวงคืนสถานะ

เมิ่งหว่านชิงหยุดเท้าที่ริมสระบัว ก่อนจะทอดสายตามองไปยังศาลาแปดเหลี่ยมซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

ในความทรงจำเดิมวันนี้ รุ่ยอ๋อง หรือ องค์ชายเก้าหยางเทียนอี้ น้องชายคนโปรดของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันจะมาที่จวนเสวี่ยเพื่อคุยเรื่องงานเลี้ยงต้อนรับคณะทูตกับเสวี่ยเกาเยี่ยน

 ริมฝีปากบางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ จดจ้องสายตาไปยังบุรุษวัยยี่สิบต้นๆ ผู้มีรูปร่างโดดเด่น ท่าทีสง่างาม แม้ไม่เคยหน้าแต่เมิ่งหว่านชิงก็คาดเดาได้ในทันทีจะว่าชายผู้นี้จะต้องเป็นรุ่ยอ๋องอย่างแน่นอน 

เท้าเล็กขยับเตรียมกระโจนลงสระบัว ทว่ากลับถูกอวี้หรุนสาวใช้ข้างกายจับแขนเอาไว้เสียก่อน

“คุณหนูจะทำอะไรเจ้าคะ”

“สั่งสอนคนที่รังแกท่านแม่ของข้าอย่างไรเล่า”

พูดจบก็สลัดแขนจากสาวใช้กระโจนลงสระบัวในทันที โดยจงใจทิ้งตัวให้เสียงกระแทกน้ำดังก้องไปทั่วทั้งสวน เพื่อดึงสายตาของคนในศาลาข้างสระฝั่งตรงข้าม

“ช่วยด้วย! ช่วยข้าด้วย!”

อวี้หรุนขมวดคิ้วเล็ก นางจำได้ว่าคุณหนูของตนไม่เพียงเชี่ยวชาญการขี้ม้า ยิงธนู ฟันดาบ เรื่องว่ายน้ำนี้ก็ชำนาญไม่แพ้ผู้ใด เหตุใดตอนนี้จึงทำท่าราวกับจะจมน้ำเล่า

หรือว่าคุณหนู... นางจะเป็นตะคริว

ไม่คิดให้มากความอวี้หรุนก็กระโจนตามลงไปช่วยผู้เป็นนาย หากแต่ยามที่คล้องตัวคนได้แล้ว เด็กหญิงกลับกระซิบบอกให้พานางขึ้นอีกฝั่งของสระ

“คุณหนู ฝั่งทางนี้ใกล้กว่า ข้าน้อยคิดว่า...”

“อย่าพูดมากทำตามที่ข้าสั่ง”

น้ำเสียงเด็ดขาดของเด็กหญิงทำให้อวี้หรุนไม่ถามให้มากความ รีบว่ายน้ำพาคนขึ้นฝั่งตรงข้ามตามคำสั่งในทันที

“ร้องโวยวายดังๆ หน่อย”

เสียงกระซิบบอกแผ่วเบา ก่อนที่จะจงใจไอเสียงดัง อวี้หรุนนั่งนิ่งด้วยความสับสนงุนงง แต่เมื่อสบสายตาแข็งกร้าวของคุณหนูน้อยก็อ้าปากร้องเสียงดังในทันที

“คุณหนู! คุณหนูของบ่าว เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เป็นบ่าวที่ดูแลท่านไม่ดีเอง บ่าวสมควรตาย คุณหนู!”

เมิ่งหว่านชิงเห็นท่าทาง ร้องโวยวาย อีกทั้งยังมีน้ำตาอาบแก้ม สะอื้นไห้อย่างสมจริงของอวี้หรุนก็ตกใจไปชั่วขณะจนลืมบทแสร้งไอของตนเอง ไม่คิดว่าหญิงสาวมุทะลุ ซื่อตรง อย่างอวี้หรุนจะเล่นใหญ่ แสร้งทำได้ดีขนาดนี้ ทักษะการแสดงช่างยอดเยี่ยมจริงๆ

“คุณหนู ข้าน้อยทำเกินไปหรือไม่”

“ไม่! ทำต่อไป ร้องดังๆ”

สองนายบ่าวกระซิบกระซาบ ก่อนที่คนเป็นบ่าวจะร้องโวยวาย ส่วนคนเป็นนายก็ไอชุดใหญ่ทิ้งตัวก้มหน้ารางกับป่วยหนัก จนคนในศาลาอดที่จะลุกขึ้นมาดูไม่ได้

“ท่านเสวี่ย นางคือ...”

"นางเป็นหลานสาวที่เพิ่งเจ้าจวนมา..."

เมิ่งหว่านชิงได้ยินเสวี่ยเกาเยี่ยนแนะนำคนโดยจงใจเลี่ยงหลบสถานะอันแท้จริงก็แกล้งไออีกครัังก่อนจะชิงแนะนำตนเอง

“ข้าคือบุตรสาวของแม่ทัพเมิ่ง เมิ่งหว่านชิงเจ้าค่ะ แค่กๆ”

เสวี่ยเกาเยี่ยนได้ยินเด็กสาวแนะนำตัวต่อรุ่ยอ๋องก็ขบกรามแน่น ใครบ้างไม่รู้ว่าท่านอ๋องผู้นี้ชื่นชมแม่ทัพเมิ่งที่เป็นวีรบุรุษพิทักษ์ชาติเพียงใด หากรู้ว่าเมื่อวานเขาลงมือกับสองแม่ลูกคู่นี้อย่างไร ต้องเกิดความไม่พอใจขึ้นมาแน่ๆ

คิ้วหนาของท่านอ๋องหนุ่มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะหันไปทางคนติดตามที่ถือเสื้อคลุมของเขาอยู่ โดยไม่ต้องออกคำสั่งเสื้อคลุมขนจิ้งจอกแดงราคาแพงก็ถูกนำไปวางบนตัวของเด็กหญิงที่กำลังไอไม่หยุดตรงหน้า

“เกิดอะไรขึ้น เหตุใดนางจึงตกน้ำได้”

เสวี่ยเกาเยี่ยนหันไปเค้นเสียงถลึงตาถามสาวใช้ติดตามของหลานสาว ทว่าอีกฝ่ายไม่ทันตอบ เด็กหญิงตรงหน้าก็ร่ำไห้รีบหันไปทางสระน้ำ

“แย่แล้ว! อาหารเพียงมื้อเดียวของท่านแม่! อวี้หรุนเจ้ารีบลงน้ำไปเก็บมา อาจยังมีบางอย่างพอให้กินได้อยู่”

“คุณหนู อาหารตกน้ำไปแล้ว กินไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ”

เมิ่งหว่านชิงแสร้งตีหน้าเศร้าน้ำตาไหลพราก ไหล่เล็กสั่นไหว บ่นเสียงเบาด้วยท่าทางชวนเวทนา

“เป็นความผิดของข้า เพราะเห็นว่าเมื่อวานท่านแม่ถูกสั่งงดอาหาร ไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน พอได้อาหารมาก็รีบวิ่งโดยไม่ระวัง ตอนนี้ตกน้ำไปหมดแล้ว พวกเราจะทำอย่างไรดี”

เด็กหญิงพูดพลางสะอื้นไห้ ดวงตากลมจ้องมองไปในผืนน้ำด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกผิด

“นี่เป็นอาหารมื้อเดียวที่จวนเสวี่ยมอบให้เรา เช่นนั้นวันนี้ท่านแม่จะกินอะไร ข้า... ข้าช่างอกตัญญูยิ่งนัก!!”

รุ่ยอ๋องไม่ใช่บุรุษโง่งม การแสดงที่มีพิรุจมากมายเช่นนี้เขาจะมองไม่ออกได้อย่างไร ทว่าแม้เป็นเรื่องในเรือนของผู้อื่น แต่หญิงสาวตรงหน้าก็นับเป็นหลานตาของอาจารย์เขา อีกทั้งยังเป็นบุตรีของแม่ทัพเมิ่งที่ปกป้องต้าเซี่ยมาถึงเก้ารุ่น เขาย่อมต้องยื่นมือเข้าช่วยเหลือสักหน่อย

“ท่านเสวี่ย เรื่องนี้ท่านควรอธิบายให้ชัดเจนสักหน่อยหรือไม่”

“เอ่อ... คือ...”

“พี่ชายท่านอย่าตำหนิท่านลุงใหญ่เลยเจ้าค่ะ ล้วนเป็นความผิดของชิงเอ๋อร์ เมื่อวานไม่ระวังทำให้ท่านป้าสะใภ้โกรธ ท่านลุงจึงให้ท่านแม่คุกเข่าในโถงบรรพชนและงดอาหารเป็นการลงโทษตามกฎบ้าน”

ปากบอกว่าไม่ให้ตำหนิ แต่ทุกคำที่เอ่ยล้วนชัดเจนว่าเป็นการเอ่ยฟ้อง ช่างเป็นเด็กหญิงที่น่าสนใจจริงๆ รุ่ยอ๋องยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แม้จะเพียงชั่วพริบตาเดียวแต่ก็กลายเป็นภาพที่ทำให้เหล่าบรรดาผู้ติดตามตื่นตกใจจนตาโต

เมื่อครู่ท่านอ๋องกำลังยิ้มหรือ... เป็นไปได้อย่างไร

................................................