บทที่ 14 คนไม่ใช่ก็ยังคงไม่ใช่

สามวันต่อมา คุณหนูเมิ่งมาเยี่ยมเยียนท่านอ๋องหรู่หยางที่จวนของเขา  แต่พ่อบ้านซื่อที่ออกมาต้อนรับกล่าวว่า

“  ท่านคงจะเป็นคุณหนูเมิ่งใช่หรือไม่  ตอนนี้ท่านอ๋องไม่อยู่ขอรับ  แต่ท่านอ๋องสั่งเอาไว้แล้ว หากคุณหนูเมิ่งมาพบให้เชิญไปรอในเรือนหลักก่อน  ท่านอ๋องเข้าวังหลวงคงจะกลับมาในอีกไม่นานนี้แล้ว  หรือไม่คุณหนูจะไปนั่งเล่นที่ศาลากลางบึงบัวก็ได้ขอรับ ข้าจะให้สาวใช้นำน้ำชากับขนมไปรับรอง ”  พ่อบ้านซื่อแนะนำ 

ส่วนเมิ่งลี่หลินรับคำพร้อมกับยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน “ ข้าจะไปนั่งเล่นที่ศาลาดีกว่า ลมคงจะเย็นสบายดีกว่าในเรือน ” แล้วนางกับสาวใช้ก็เดินกันไปตามเส้นทางที่พ่อบ้านชี้มือบอก  ส่วนพ่อบ้านซื่อก็แยกไปสั่งการให้สาวใช้นำน้ำชาและขนมหวานไปรับรองว่าที่พระชายาที่อีกไม่นานก็คงจะแต่งงานกับท่านอ๋องแล้ว 

ส่วนเมิ่งลี่หลินเมื่อนั่งเล่นอยู่ในศาลาไดัครู่หนึ่ง นางก็เห็นสตรีนางหนึ่งที่แต่งกายหรูหราด้วยอาภรณ์ราคาแพงกำลังเดินเล่นอยู่ที่ในสวนท่ามกลางดอกไม้หลากสีสันที่ขึ้นไปพุ่มเบ่งบานอยู่เต็มไปหมด  

สตรีนางนั้นมองไปแล้วแม้แต่สตรีด้วยกันเองยังรู้สึกว่านางงดงามบาดตายิ่งนัก  ความระแวงพลันเกิดขึ้นในใจของเมิ่งลี่หลินทันที   นางเกิดความรู้สึกสงสัยว่าสตรีนางนี้คือผู้ใด  ยิ่งจับจ้องมองการแต่งกายเหมือนดังเช่นเป็นนายคนหนึ่งในจวนแห่งนี้  นางไม่ใช่สาวใช้อย่างแน่นอน

และนางก็ไม่เคยได้ยินว่าท่านอ๋องมีน้องสาวหรือญาติสาวๆเช่นนี้มาก่อน  เขาเป็นบุตรชายคนเดียวของพระสนมหยูที่ส่งคนไปทาบทามเพื่อขอหมั้นหมายนางให้กับท่านอ๋องแล้ว  

เมิ่งลี่หลินดีใจนักที่อีกไม่นานนางจะได้แต่งเข้ามาเป็นพระชายาของชายที่นางกับเขาเคยรักกันมาก่อนตั้งแต่ยังรุ่นๆ  ถึงแม้จะห่างเหินกันไปเกือบจะสิบปีแล้ว  แต่นางดีใจนักที่เขายังไม่ได้แต่งงานรับสตรีใดเป็นชายาทั้งสิ้น  ยังคงรักษาตัวไว้จนกระทั่งเขากับนางหวนกลับมาพบกันอีกครั้ง

แต่บัดนี้  ความคิดว่าเขาไม่มีสตรีอื่นใดในจวนเริ่มสั่นคลอน ยิ่งมองเพ่งพิศสตรีนางนั้นยิ่งไม่แน่ใจ  ลี่หลินหวั่นใจนัก ว่าสตรีงดงามที่เห็นนั่นจะเป็นสตรีในเรือนหลังของท่านอ๋องที่อยู่มาก่อนที่นางจะแต่งเข้ามาด้วยซ้ำไป  ลี่หลันตัดสินใจลุกขึ้น หลังจากที่ได้นั่งจิบชาไปแค่เพียงนิดหน่อย  

นางไม่อาจจะทนนั่งเล่นอยู่ในศาลาแห่งนี้อย่างสบายใจอย่างที่คิดเอาไว้แต่แรกได้อีกแล้ว  เพราะในหัวออกร้อนรุ่มไปหมด  นางต้องการรู้ให้ได้ ว่าสตรีที่เดินทอดน่องตามสบายเหมือนกับกำลังเที่ยวชมสวนในจวนของตนเองอยู่นั้นคือผู้ใด  นางมีฐานะอะไรในตำหนักของท่านอ๋องหรู่หยาง

เมิ่งลี่หลินเดินนำหน้าสาวใช้มุ่งตรงไปที่ร่างงามของสตรีที่นางเห็นและแล้วก็มาบรรจบกันที่บนสะพานไม้ขนาดเล็กที่สร้างเอาไว้เพื่อทอดข้ามลำธารสายเล็กๆ ที่ไหลผ่านสวนดอกไม้หน้าหมู่เรือนจนกระทั่งไหลผ่านออกไปทางด้านหลังตำหนักแห่งนี้

เมื่อสตรีทั้งสองเดินไปพบกันที่บนสะพาน เมิ่งลี่หลินจ้องมองสตรีที่กำลังเดินสวนทางมาอย่างไม่ได้เป็นมิตรนัก  ส่วนเหลียนฮวานั้นนางรู้แล้วว่าสตรีที่กำลังจ้องมองนางอย่างไม่คลาดสายตานั้นคือผู้ใด  แต่เหลียนฮวาก็มิได้สนใจนางยังคงเดินขึ้นสะพานเพื่อจะข้ามมาอีกฝั่งหนึ่งของสวนเพื่อจะเดินกลับไปที่เรือนของตนเอง 

 ในคราวแรกนั้นนางคิดจะเดินเล่นไปอีกครู่เพราะนางรู้ว่าเจ้าของจวนไม่อยู่  แต่เมื่อว่าที่คู่หมั้นของเขามาที่จวนเช่นนี้  อีกไม่นานเจ้าของจวนก็คงจะกลับมาเพื่อจะพบกับว่าที่คู่หมั้นของเขา เหลียนฮวาไม่อยากจะเห็นชายที่เคยบอกว่าเป็นสามีของตนเองพลอดรักกับสตรีอื่น  

แม้นางจะพยายามตัดใจจากเขาแล้ว และหลบเลี่ยงเขาให้มากที่สุด เพื่อจะได้ไม่มีความผูกพันธ์กันไปมากกว่านี้  เพราะชีวิตในจวนแห่งนี้ของนางคงเหลือเวลาไม่มากแล้ว  นับจากวันที่เขาทิ้งนางไปอย่างไม่ไยดีในวันงานเลี้ยงค่ำคืนนั้นแล้ว  เหลียนฮวาก็หลบเลี่ยงเขาอยู่ตลอด  นางอ้างว่านางไม่สบายเป็นไข้เพื่อไม่อยากจะพบหน้าเขา

เมื่อสตรีสองนางเดินมาบรรจบกันบนสะพานไม้  เมิ่งลี่หลินก็เอ่ยขึ้นว่า “ เจ้าคือญาติของท่านอ๋องหรือ ข้าไม่เคยรู้เลยว่าท่านอ๋องมีน้องสาวหรือญาติอยู่ในจวนนี้ ” เหลียนฮวายิ้มน้อยๆ ให้กับสตรีที่นางเพิ่งได้เห็นหน้าอย่างชัดเจนในวันนี้เป็นครั้งแรก “ มิใช่หรอกเจ้าค่ะ ข้าคือหลานสาวของแม่นมเหลียน "

เมิ่งลี่หลินเบ้ปากนิดๆ จ้องมองเหลียนฮวาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างไม่ปิดบัง พลางคิดว่าฐานะของหลานสาวแม่นม เหตุใดการแต่งกายถึงได้หรูหราเช่นนี้  แถมเครื่องประดับล้ำค่าที่นางสวมใส่

ลี่หลินคิดว่าล้วนแต่ราคาแพง สตรีที่มาอาศัยจวนผู้อื่นอยู่จะมีเงินหาซื้อเครื่องประดับล้ำค่าเช่นนี้สวมใส่เลยหรือ แต่เหตุที่นางสวมอาภรณ์และมีเครื่องประดับราคาแพงสวมใส่อีกสาเหตุหนึ่งก็คือนางเป็นสตรีของท่านอ๋องว่าที่สามีในอนาคตของนางเพียงเท่านั้น

“ ข้าอยากจะถามเจ้าตรงๆ เจ้าเป็นอะไรกับท่านอ๋องของข้า ”  เหลียนฮวาชะงักไป สตรีนางนี้ไม่มีความเป็นมิตรอย่างเปิดเผย ทำท่าหวงแหนท่านอ๋องจนออกนอกหน้า  และดูไม่ใช่สตรีที่จิตใจกว้างขวางแม้แต่น้อย  แต่ก็นั่นแหละ ไม่ว่านางจะมีนิสัยเช่นไรก็ตาม  นางก็เป็นสตรีที่ท่านอ๋องรักและกำลังจะแต่งงานด้วย  ก็คงมีสิทธิ์ที่จะทำเช่นนี้กระมัง  “ มิได้เป็นอะไรกัน ข้าบอกแล้วว่าข้าคือหลานสาวแม่นมเหลียน ”  

แม้เหลียนฮวาจะยืนยันเช่นนั้น แต่ลี่หลินไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย  และยิ่งจ้องมองเครื่องประดับทั่วกายของสตรีตรงหน้าอย่างเพ่งพิศ   ยิ่งเห็นใกล้ๆก็ดูรู้ว่าเครื่องประดับเหล่านั้นล้วนมีราคาแพงลิบ  ความริษยายิ่งบังเกิดขึ้นอย่างมาก  จึงได้ตัดสินใจอย่างฉับพลันโดยไม่คิดไตร่ตรองใดๆ   นางไม่ได้พูดอะไรอีกหลังจากนั้น  

เพียงแต่ทำทีเดินสวนทางกับเหลียนฮวาแล้วก็ทำทีซวนเซจนกระทั่งหล่นลงจากสะพานไม้  เหลียนฮวาที่ตกใจนัก  

รีบไขว่คว้าร่างของสตรีที่กำลังจะหล่นร่วงลงไปจากสะพานไม้เอาไว้ด้วยสัญชาติญาณ  แต่ว่าด้วยน้ำหนักของสตรีที่ร่วงหล่นลงไปทั้งตัว  เหลียนฮวารับน้ำหนักไม่ไหว จึงได้เสียหลักแล้วพลัดตกจากสะพานหล่นร่วงลงไปด้วยกัน

เสียงของหนักหล่นน้ำดังตูมใหญ่ น้ำกระจายเป็นวงกว้าง บ่าวชายที่กำลังกวาดใบไม้อยู่ได้ยินเข้าก็รีบวิ่งมาดู และก็วิ่งกลับไปร้องเรียกให้คนมาช่วยสตรีสองนางที่หล่นลงไปในน้ำแล้ว สาวใช้ของเมิ่งลี่หลินกรีดร้องเสียงดังอยู่บนสะพาน ร้องเรียกให้คนมาช่วยนายหญิงของตน  

ท่านอ๋องหรู่หยางเพิ่งเดินกลับเข้าจวนมาได้ยินเสียงบ่าวชายร้องเรียกให้ไปช่วยคนตกน้ำรวมถึงได้ยินเสียงกรีดร้องของสาวใช้ของลี่หลิน  เขาจึงรีบวิ่งตรงไปที่ลำธารทันที  ส่วนองครักษ์อีกสองคนที่เพิ่งจะกลับเข้ามาพร้อมกันก็วิ่งตามหลังนายของตนไปทันทีเช่นกัน