บทที่ 15 สตรีที่เขาเลือกก็ยังคงไม่ใช่ข้า

ท่านอ๋องหรู่หยางเมื่อเห็นเมิ่งลี่หลินและเหลียนฮวาต่างก็พยายามตะเกียกตะกายอยู่กลางลำธารกันทั้งคู่  เขาก็โดดพุ่งลงไปในน้ำทันทีแล้วรีบว่ายตรงไปที่สตรีทั้งสอง  แต่เขาไปถึงตัวของเมิ่งลี่หลินก่อน  ส่วนนางเมื่อเห็นเขาก็รีบร้องเรียกและสำลักน้ำไปทันที   

อ๋องหนุ่มจึงได้รีบว่ายเข้าไปหานางแล้วรีบพาตัวนางขึ้นจากน้ำไปก่อน  ส่วนเหลียนฮวาเขาคิดว่าองครักษ์ของเขาที่โดดน้ำตามหลังมาก็คงจะเข้าไปช่วยนางได้ทัน

และก็เป็นเช่นนั้น  องครักษ์หลีกังที่เขาเองแอบมีใจให้กับเหลียนฮวาตั้งแต่ที่ได้พบหน้านางเมื่อเข้ามาอยู่ในจวนนี้ใหม่แล้วและพยายามหักห้ามใจไม่ให้คิดเกินเลยกับนาง  ยิ่งนางกลับกลายมาเป็นสตรีของท่านอ๋องเขาจึงยิ่งพยายามหักใจไม่ให้คิดกับนางมากไปกว่านายหญิงคนหนึ่ง  

และยิ่งสงสารและเห็นใจที่ท่านอ๋องมีสตรีอื่นอีกนาง  และก็กลับกลายเป็นความรักที่มิอาจจะเปิดเผยได้  เขาร้อนอกร้อนใจมาก  ที่เห็นนางตะเกียกตะกายอยู่กลางลำธาร  เขารีบว่ายน้ำตรงไปหาเหลียนฮวาอย่างรวดเร็ว  แล้วรีบคว้าตัวของนางเอาไว้  แล้วก็ลากเข้าฝั่งอีกด้านหนึ่งไปทันที

เมื่อเหลียนฮวาถูกองครักษ์หลีกังพาตัวขึ้นริมฝั่งน้ำไปอย่างทุลักทุเลแล้ว  นางนั่งลงที่ริมฝั่งแล้วสำลักน้ำออกมาอย่างมาก องครักษ์หนุ่มก็ประคับประคองนางอย่างห่วงใย  แต่ไม่กล้าแตะต้องนางมากจนเกินไป  

เมื่อหยุดสำลักแล้ว นางเงยหน้าขึ้นมองไปที่ฝั่งตรงข้ามก็เห็นท่านอ๋องหรู่หยางที่โอบกอดสตรีนางนั้นเอาไว้  และพยายามช่วยเหลือให้สตรีนางนั้นสำลักน้ำออกมาเช่นกัน  เหลียนฮวาจ้องมองไปที่คนทั้งสองที่อยู่อีกฟากหนึ่งของลำธารนิ่ง ใบหน้างามซีดเผือด ผมเผ้าของเหลียนฮวาหลุดลุ่ย 

“ นายหญิงเป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือไม่ ” องครักษ์หลีกังรีบสอบถามสตรีที่เขาแอบมีใจให้ ใบหน้าคมคายของเขาดูเป็นห่วงเป็นใยนางนัก  เหลียนฮวาจ้องมองเขาแล้วฝืนยิ้มให้เขาน้อยๆ  ใบหน้าของนางยังคงซีดเซียว  นางส่ายหน้า

“ ข้าไม่เป็นอะไร ขอบใจท่านมากนะ ”  แม้แต่องครักษ์ของเขายังดูเป็นห่วงเป็นใยนางมากกว่าเจ้านายที่ปากบอกว่าเป็นสามีของนางด้วยซ้ำ และบัดนี้ชายผู้นั้นก็กำลังประคับประคองสตรีที่เขากำลังจะหมั้นหมายนางและอีกไม่นานก็คงจะแต่งงานกัน 

เหลียนฮวาคิดว่านางพอแล้ว  พอเสียที นางไม่อยากเป็นสตรีโง่งมที่ต้องทนอยู่ร่วมกับบุรุษไร้หัวใจเช่นนั้นอีก  “ ท่านช่วยพาข้ากลับไปเรือนท่านป้าได้หรือไม่  ข้าอยากจะกลับไปนอนที่ห้องเดิมของข้าในเรือนของท่านป้าจะได้มีคนดูแล ”

 องครักษ์หลีกังพยักหน้า แล้วก็ช้อนอุ้มร่างที่เปียกปอนไปหมดของนายหญิงอีกนางของจวนที่เป็นนายหญิงที่มีแต่คนในจวนเท่านั้นที่รู้  

ส่วนบุรุษผู้เป็นเจ้าของนางนั้น บัดนี้กำลังประคับประคองสตรีอีกผู้หนึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำ  องครักษ์หนุ่มนั้นรู้สึกเจ็บปวดแทนสตรีในอ้อมกอดยิ่งนัก เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ช้อนอุ้มร่างนางขึ้นแนบอกแล้วพาเดินดุ่มๆ ตรงไปที่เรือนของแม่นมเหลียนอย่างไม่สนใจว่าบุรุษที่เป็นเจ้าของๆนางจะว่าอย่างไร

ด้านท่านอ๋องหรู่หยาง เมื่อพาเมิ่งลี่หลินอดีตคนรักที่เขายังคิดว่าเขายังรักนางอยู่ขึ้นมาบนฝั่งได้แล้ว ก็หันไปมองเหลียนฮวาแล้วก็โล่งใจที่เห็นสตรีนางนั้นถูกองครักษ์ของเขาพาขึ้นไปบนฝั่งอีกด้านหนึ่งแล้ว  

ขณะนั้นเมิ่งลี่หลินเรียกร้องความสนใจทันที นางทำเป็นสำลักออกมาอย่างรุนแรง ทำให้อ๋องหนุ่มจำต้องหันมาประคับประคองนาง แล้วรีบช่วยให้นางลำลักน้ำออกมาให้หมด พลางมองดูว่าอาการนางดีขึ้นแล้วหรือไม่  

ขณะเดียวกันเขาก็เงยหน้ามองไปที่อีกฝั่งหนึ่งก็เห็นองครักษ์ของเขาเหมือนกำลังประคับประคองให้สตรีนางนั้นสำลักออกมาเช่นกัน  แต่แล้วเขาก็ก้มลงมองสตรีอีกนางที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา เพราะนางร้องเรียกเขาด้วยเสียงแหบแห้ง  ท่านอ๋องจึงได้ก้มลงมองนางว่าเป็นอะไรหรือไม่  

“ ท่านอ๋องเพคะ …..” เขาจับใบหน้าของนางเพื่อเพ่งพิศดูว่านางเป็นอะไรหรือไม่  “ เอาละเจ้าไปที่เรือนก่อน จะได้เปลี่ยนอาภรณ์เดี๋ยวจะไม่สบายไปเสียก่อน

” แล้วท่านอ๋องก็ช้อนอุ้มร่างของเมิ่งลี่หลินเดินดุ่มตรงไปที่เรือนของตนเอง  แต่เขาก็ไม่วายหันไปมองอีกฝั่งหนึ่ง แต่แล้วกรามแกร่งของเขาก็ขบกันแน่น ร่างอวบอัดของเหลียนฮวาอยู่ในอ้อมกอดขององครักษ์ของเขาในอาภรณ์ที่เปียกปอน 

นางซบหน้าลงกับอกแกร่งขององครักษ์ของเขา เหมือนกับว่านางสลบไปหรือไม่ อ๋องหนุ่มร้อนใจนัก  เขาจึงได้รีบอุ้มพาสตรีในอ้อมแขนตรงไปที่เรือนของเขาก่อน  เมื่อเข้าไปในเรือนแล้ว ก็พานางมุ่งตรงไปที่ห้องนอนที่ยังว่างอยู่ ห้องนี้เขาเอาไว้รับรองแขกหรือไม่ก็เหล่าสหายของเขาที่บางครั้งก็มานอนค้างที่เรือนของเขา

เมื่อเข้าไปในห้องนอนนั้นแล้วอ๋องหนุ่มก็วางร่างของนางลงบนตั่งไม้ริมหน้าต่าง แล้วก็ร้องเรียกให้สาวใช้หาอาภรณ์มาให้นางผลัดเปลี่ยนก่อน “ เจ้าเปลี่ยนอาภรณ์ให้คุณหนูเมิ่งก่อนนะ แล้วก็หาอะไรร้อนๆให้นางดื่มสักหน่อย ” แล้วอ๋องหนุ่มก็ก้าวเดินออกมาจากห้องรับรองแขกนั้นเพื่อมุ่งหน้าไปยังเรือนหลังเล็กทางด้านหลังที่เป็นเรือนของเมียในความลับของเขา

แต่แล้วเมื่อเปิดประตูเข้าไปในเรือนของนางกลับไม่พบนางอยู่ในเรือน แล้วเมื่อครู่เขาก็เห็นว่าองครักษ์ของเขานั้นที่อุ้มพาร่างอวบที่เปียกปอนไปทั้งตัวของเหลียนฮวาตรงมาทางนี้ แล้วเจ้านั่นพานางไปที่ใดกัน อ๋องหนุ่มผลุนผลันออกมาจากเรือนหลังงาม แล้วก็มุ่งตรงไปยังเรือนของแม่นมของเขา

แล้วก็ได้พบว่าเหลียนฮวานั้นมาอยู่ที่เรือนของแม่นม และบัดนี้สาวใช้กำลังช่วยกันเปลี่ยนอาภรณ์ของนางอยู่ในห้องนอนของนาง  องครักษ์ของเขายืนรีรออยู่หน้าเรือน  เขาหันไปจ้องใบหน้าขององครักษ์ที่ชะเง้อมองเข้าไปด้านในเรือน

“ หลีกัง ฮวาเอ๋อเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมถึงไม่พานางกลับเรือนของนาง พานางมาที่นี่ด้วยเหตุใดกัน ” อ๋องหนุ่มขมวดคิ้วเข้มจ้องมององครักษ์ของตนอย่างคาดคั้น องครักษ์หลีกังรีบถวายรายงาน “  คุณหนูเหลียนบอกว่านางอยากจะไปนอนพักที่เรือนของแม่นมเพราะนางอยากจะอยู่กับแม่นมพะยะค่ะ กระหม่อมไม่กล้าขัดใจนางจึงได้อุ้มพานางที่นี่พะยะค่ะ ”  

“  เอาละ  ไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปได้ ” อ๋องหนุ่มหนุ่มเอ่ยปากไล่องครักษ์ด้วยใบหน้าบึ้งตึง เพราะยังขัดเคืองที่เห็นเหลียนฮวาซบอกของชายอื่น  แม้คนผู้นั้นจะเป็นองครักษ์ของเขาก็ตาม  เขาก็ไม่พอใจทั้งนั้น  

อ๋องหนุ่มที่ตนเองก็เปียกปอนเช่นกัน จึงไม่ได้ก้าวเข้าไปในเรือนของแม่นม เขาหันไปจ้องมองพ่อบ้านที่วิ่งตามหลังเขามา “ พ่อบ้านซื่อให้คนไปตามท่านหมอมาดูอาการของฮวาเอ๋อกับคุณหนูเมิ่งว่าเป็นอะไรมากหรือไม่ เปิ่นหวางจะไปเปลี่ยนอาภรณ์ก่อน แล้วจะกลับมาดูอาการพวกนาง ” แล้วเขาก็กลับออกมาจากเรือนของแม่นมเหลียน

แต่เมื่อท่านอ๋องหนุ่มก้าวเท้าออกมาจากห้องของเขา สาวใช้นางหนึ่งที่รับใช้อยู่ในเรือนของเขาก็ก้าวเข้ามารายงานว่า “ ท่านอ๋องเพคะ คุณหนูเมิ่งต้องการพบท่านอ๋องเพคะ นางบอกว่าปวดหัวมาก และรู้สึกวิงเวียนไปหมดเพคะ ”

อ๋องหนุ่มจึงได้ตัดสินใจเดินไปที่ห้องรับรองแขกเพื่อดูอาการของเมิ่งลี่หลินก่อน ทั้งที่ในตอนแรกเขาคิดว่าหากผลัดอาภรณ์เรียบร้อยแล้วจะเข้าไปดูอาการของเหลียนฮวาเพราะเขาเป็นห่วงนางไม่น้อย แต่เมื่อสาวใช้มาตามเขาคิดว่าเมิ่งลี่หลินอาจจะเกิดมีอาการหนักกว่าหรือไม่ เขาจึงได้รีบรุดไปดูนางก่อน