บทที่ 13 เขาจะหมั้นกับสตรีอื่นแล้ว

ท่านอ๋องหนุ่มไม่ได้สนใจในตัวเหลียนฮวาอีกแล้ว  เขาเอาแต่จับจ้องสตรีที่เขาพบนางเข้าโดยไม่คาดคิด นางคือคุณหนูเมิ่งลี่ลหลิน  คนรักเก่าของท่านอ๋องเมื่อครั้งเขายังรุ่นหนุ่ม  นางกับเขาห่างเหินกันไปโดยที่ไม่ได้เลิกรากัน  เพียงแต่ในตอนนั้นต่่างก็ยังอายุน้อย

ท่านอ๋องกับนางเคยรักกันมาก แต่นางจำต้องย้ายตามพี่ชายของนางไปที่เมืองฉางโจว  เพราะพี่ชายของนางไปรับตำแหน่งเจ้าเมืองของที่นั่น แต่บัดนี้เขาย้ายกลับมารับตำแหน่งเจ้ากรมยุติธรรมแล้ว จึงย้ายครอบครัวกลับมาพำนักยังจวนของเขาที่ในเมืองหลวงตามเดิม

ท่านอ๋องหรู่หยางและสตรีนางนั้นต่่างจับจ้องมองกันเหมือนกับโลกนี้มีเพียงพวกเขาสองคนเพียงเท่านั้น  และแล้วท่านอ๋องก็ออกเดินตรงไปหาสตรีนางนั้นที่เขาและนางต่างกำลังจับจ้องกันอย่างไม่คลาดสายตา  

เขาไม่ได้บอกอะไรกับเหลียนฮวาสักคำ  เขาเดินไปสนทนากับสตรีนางนั้นแล้วก็พากันเดินเข้าไปในสวนดอกไม้แล้วก็หายไปเลย  ส่วนเหลียนฮวาได้แต่จ้องมองทั้งสองที่พากันเดินลับหายไปจนลับตาโดยที่ตนเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรได้ 

ในอกของนางปวดแปลบยิ่งนัก ที่เห็นสามีในความลับเดินไปสนทนากับสตรีอื่นแล้วพากันเดินหายไป  แถมเมื่อเขาได้พบสตรีนางนั้นแล้ว นางเหมือนกับตนเองไร้ตัวตน  เขาเหมือนจะลืมเลือนนางไปเลยด้วยซ้ำ  ป่านนี้ก็ยังไม่กลับมา พวกเขาหายไปด้วยกันพักใหญ่แล้ว จนกระทั่งแขกเหรื่อเริ่มทะยอยเดินทางกลับกันแล้ว  

องค์รักษ์หลีกังเดินเข้ามาหาเหลียนฮวา  เขารู้ว่านางคือภรรยาในความลับของท่านอ๋อง ที่ไม่ได้บอกกับผู้ใดภายนอกจวนทั้งสิ้นว่านางคือภรรยา มีเพียงผู้คนในตำหนักอ๋องของเขาเพียงเท่านั้นที่รับรู้ว่านางคือภรรยา เปรียบดังเช่นอนุแต่ยังไม่ได้แต่งงานกับนางอย่างเป็นทางการ  แต่นางนัั้นมีฐานะสูงกว่าหญิงอุ่นเตียงธรรมดาอย่างแน่นอน  

เพราะความเป็นอยู่ในจวนอ๋องของเหลียนฮวานั้นเกือบจะเทียบเท่าพระชายาด้วยซ้ำไป เพียงแต่ไม่ได้มีฐานะที่เป็นทางการ  และไม่ได้ทำหน้าที่ดูแลจวนเท่านั้น  แต่เรื่องอื่นๆ ทั้งเรือนหลังงามหรูหราแม้ไม่ใช่เรือนหลังใหญ่แต่ก็งดงามมาก

ข้าวของเครื่องใช้ในเรือนล้วนหรูหราราคาแพงลิบ อาภรณ์และเครื่องประดับล้ำค่าของเหลียนฮวานั้นก็ล้วนมีราคาแพงลิบ เปรียบดังนางคือพระชายาในตำหนักอ๋องด้วยซ้ำไป  ฐานะในตำหนักของนาง  บ่าวไพร่ล้วนแล้วแต่รับรู้และให้ความเคารพเหลียนฮวาดังเช่นนายคนหนึ่งของจวน  

องครักษ์หนุ่มจ้องมองใบหน้าหม่นหมองของนายหญิงของตนอย่างเห็นใจและสงสารนางนัก  เพราะสวามีของนางบัดนี้เดินลับกายไปกับสตรีอื่นและหายไปด้วยกันเลย  เหมือนกับลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าเหลียนฮวามางานเลี้ยงนี้กับเขาด้วย 

“ นายหญิง  ข้าไปส่งท่านที่ตำหนักก่อนดีหรือไม่  ตอนนี้ดึกดื่นมากแล้ว แขกเหรื่อส่วนมากก็ทะยอยกันกลับแล้ว ” เหลียนฮวาพยักหน้า “ กลับกันเถอะ ข้าเองก็อยากจะกลับไปพักผ่อนแล้ว ” ฮวาเอ๋อเดินนำหน้าองครักษ์หลีกังที่แวะบอกกับองครักษ์อีกคนที่มาด้วยกันให้อยู่ดูแลท่านอ๋อง  ส่วนเขาจะไปส่งนายหญิงกลับจวนก่อน

เมื่อกลับมาถึงจวนแล้ว เหลียนฮวาก็เดินกลับเรือนหลังเล็กอย่างเซื่องซึม  นางปิดประตูหน้าเรือนลงอย่างแน่นหนา แล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตนเองเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์  น้ำในถังยังอุ่นกำลังดี  

นางจึงได้รีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว  และเปลี่ยนอาภรณ์เตรียมเข้านอน สาวใช้อิงเอ๋อน่าจะกลับเรือนพักของตนเองไปแล้ว  แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะตอนนี้ก็ดึกดื่นมากแล้ว  เหลียนฮวาเอนกายพิงพนักหัวเตียงแล้วก็จ้องมองไปด้านหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย

ในอกของนางยังคงเจ็บแปลบ เมื่อนึกไปว่าป่านนี้แล้วท่านอ๋องสวามีในความลับของตนเองก็ยังไม่กลับเข้าจวนมา เขากับสตรีนางนั้นไปที่ใดกัน  และป่านนี้ทำอะไรกันอยู่  เมื่อคิดมาถึงตรงหนี้ เหลียนฮวาก็รีบปัดสิ่งเหล่านั้นออกไปจากใจของตนเองทันที  

นางกับท่านอ๋องนั้นไม่ได้เป็นอะไรกัน  จริงอยู่เขาเลี้ยงดูนางดังเช่นสตรีของเขา แต่ก็ไม่ได้ยกย่องนางกับคนภายนอก  ขนาดสหายของเขาถามว่านางคือผู้ใด  ท่านอ๋องหนุ่มก็ยังอ้อมแอ้มตอบไปว่านางคือน้องบุญธรรม

เหลียนฮวาเบ้ปากเล็กน้อย  แล้วอย่างนี้แล้ว นางจะคือผู้ใดในจวนนี้เล่า  นอกจากหญิงบำเรอของเขาเพียงเท่านั้น แถมเขายังปิดบังไม่ให้คนนอกได้รู้อีกด้วย มีแต่บ่าวไพร่และแม่นมเท่านั้นที่รู้ว่าเหลียนฮวาคือสตรีของท่านอ๋อง 

สองวันต่อมาพระสนมหยูก็มาที่ตำหนักของท่านอ๋อง และเรียกแม่นมเหลียนไปพบที่เรือนของท่านอ๋อง “ ข้ากำลังจะจัดการหมั้นหมายท่านอ๋องกับคุณหนูเมิ่งลี่หลิน น้องสาวของท่านเจ้ากรมยุติธรรม บุตรชายของข้าบอกว่านางคือคนรักเก่าที่เคยรักกันมาก และบัดนี้ได้มาพบกันอีกครั้ง นางเองก็ยังไม่ได้ออกเรือน เขาจึงคิดจะหมั้นหมายนางเอาไว้แล้วค่อยหาฤกษ์ยามตบแต่งกันในภายหลัง ”

เมื่อสิ้นเสียงของพระสนมหยู แม่นมเหลียนหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย  แต่ก็ไม่ได้บอกกับพระสนมหยูว่าเหลียนฮวาหลานสาวของตนเองตอนนี้กลายเป็นอนุที่ยังไม่ได้ตบแต่งของท่่านอ๋องและบัดนี้มีเรือนอยู่เป็นสัดส่วนในตำหนักแห่งนี้แล้ว

เมื่อพระสนมปรึกษากับแม่นมเรื่องการเตรียมจัดงานหมั้นหมายของท่านอ๋องเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ก็สั่งการเรื่องงานพิธีกับพ่อบ้านซื่ออีกเล็กน้อย แล้วก็กลับออกไปจากจวนของท่านอ๋อง  ส่วนเจ้าของจวนนั้นยังไม่กลับจากราชการต่างเมือง

เขาเพิ่งจะออกไปเมื่อวานนี้ตอนนี้ยังไม่กลับเข้าจวนมา  แต่เขาได้ปรึกษามารดาของเขาเอาไว้ก่อนแล้วเรื่องที่คิดจะหมั้นหมายกับสตรีที่เป็นคนรักเก่าที่บังเอิญได้พบกันอีกครั้ง และครั้งนี้เขาจึงคิดจะหมั้นหมายนางและแต่งงานกับนางเหมือนอย่างที่เคยตั้งใจเอาไว้เมื่อครั้งก่อน  

ค่ำคืนนั้นที่เขาหายไป  เขากับคุณหนูเมิ่งหลบไปสนทนากับและทบทวนเรื่องความหลังกันจนกระทั่งท่านอ๋องเผลอไผลไปกอดนางเข้าแต่ก็ไม่ได้ล่วงเกินนางไปมากกว่านี้  แต่บังเอิญพี่ชายของนางมาพบเข้าทำให้ท่านอ๋องจำต้องเอ่ยปากรับผิดชอบด้วยการหมั้นหมายและแต่งงานกับนาง

ส่วนเหลียนฮวานั้นรับรู้เรื่องนี้มาจากแม่นมเหลียนผู้เป็นป้า  นางนิ่งงันไปครู่ใหญ่ก่อนจะยิ้มออกมา  “ ข้าเข้าใจดีเจ้าค่ะ เพราะข้ากับท่านอ๋องก็มิได้เป็นอะไรกัน  ข้าเป็นเพียงหญิงอุ่นเตียงที่ไม่ได้มีพันธะผูกพันกับเขา และบัดนี้เมื่อเขาจะมีพระชายาแล้ว ข้าเองก็คงไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป  ”  

แม่นมจ้องมองใบหน้าหวานของเหลียนฮวาอย่างเห็นใจนัก แม่นมชราไม่อยากจะให้หลานสาวที่งดงามปานนี้จะต้องมาอยู่ในสภาพเช่นนี้เลย  เป็นเครื่องเล่นของบุรุษสูงศักดิ์และเมื่อยามเขาเบื่อหน่ายแล้วเขาก็ทอดทิ้งไปหาสตรีอื่น  แต่เหลียนฮวานั้นเตรียมใจเอาไว้แล้ว  แม้ในใจจะเจ็บแปลบมากมายแต่นางก็จะต้องพยายามทำใจและหาทางออกไปจากจวนอ๋องแห่งนี้