บทที่ 16 วางแผนหนี

ท่านหมอมาตรวจอาการสตรีทั้งสองนางแล้วก็จัดยาเอาไว้ให้แล้วก็ขอตัวกลับไป  โดยมีพ่อบ้านซื่อให้คนตามไปส่งเขาถึงที่จวน เมื่อท่านอ๋องยืนดูสาวใช้ของเมิ่งลี่หลินได้ให้ยานางดื่มเสร็จเรียบร้อยแล้ว  

เขาก็ตัดสินจะพานางกลับไปที่จวนพร้อมกับยาที่ท่านหมอจัดเอาไว้  นางกับเขายังไม่ได้เป็นอะไรกัน  นางไม่ควรจะนอนค้างคืนในตำหนักของเขา แม้นางจะป่วย แต่ก็พอจะเดินทางกลับจวนของพี่ชายของนางได้อยู่

อ๋องหนุ่มจึงได้ตัดสินใจอุ้มเมิ่งลี่หลินที่ตอนแรกนางเหมือนไม่ยินยอมกลับไป อ้างว่านางรู้สึกปวดศีรษะแต่เมื่อท่านหมอยืนยันว่านางกับเหลียนฮวามิได้เป็นอะไรมาก  แค่เพียงเหลียนฮวามีแผลฟกช้ำที่ขาของนางฟาดกับสะพานในขณะที่นางกำลังร่วงหล่นลงมาเพียงเท่านั้น  ส่วนเมิ่งลี่หลินมิได้มีบาดแผลใด  แค่เพียงอาการสำลักน้ำ

“ เปิ่นหวางคิดว่าเจ้าควรกลับไปนอนพักผ่อนที่จวนของเจ้าจะดีกว่า กินยาที่ท่านหมอจัดให้แล้วก็นอนพักยาวๆ ให้หายดีแล้ว แล้วเปิ่นหวางจะไปเยี่ยมเจ้าที่จวนของพี่ชายเจ้าจะเหมาะสมกว่า ”

แล้วเขาก็ช้อนอุ้มตัวของเมิ่งลี่หลินอย่่างไม่ได้สนใจความไม่พอใจของนาง แล้วก็อุ้มพางนางไปขึ้นรถม้าของเขาแล้วก็พานางกลับไปยังจวน โดยให้สาวใช้ของนางเข้ามาในรถม้ากับเขาด้วย และให้รถม้าของนางตามหลังรถม้าของเขากลับไป

ขณะที่อยู่ในรถม้า เมิ่งลี่หลินก็เอ่ยขึ้นว่า “ ท่านอ๋องเพคะ ท่านต้องจัดการเรื่องของสตรีนางนั้นให้หม่อมฉันด้วยนะเพคะ นางผลักหม่อมฉันให้หล่นลงไปในน้ำ แต่ว่านางมีฐานะอะไรในจวนหรือเพคะ หม่อมฉันดูว่านางมิน่าจะใช่สาวใช้ธรรมดา ”  ท่านอ๋องหนุ่มอึ้งไปครู่หนึ่ง  

“ เปิ่นหวางจะสอบถามก่อนว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น นางไม่ใช่สาวใช้หรอก นางคืออนุของเปิ่นหวาง ” อ๋องหนุ่มตัดสินใจบอกความจริงกับเมิ่งลี่หลินไปตามตรง  ในเมื่อนางจะแต่งงานเข้าจวนของเขามา ก็ต้องยอมรับให้ได้ว่านางไม่ใช่สตรีนางเดียวในตำหนักของเขา  เขามีภรรยาแล้ว แม้จะเป็นเพียงภรรยาน้อย แต่นางก็คือภรรยาเช่นกัน แถมยังเป็นมาก่อนเขาแต่งงานอีกด้วย "  เมิ่งลี่หลินอึ้งงันไป

“ ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันกับท่านอ๋องยังไม่ได้แต่งงานกัน  แต่ท่านกลับมีอนุที่เลี้ยงดูเอาไว้ก่อนแล้ว  เราให้เงินนางไปก้อนหนึ่งแล้วให้นางไปตั้งตัวจะดีหรือไม่เพคะ  นางยังสาวและยังงดงาม คงจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ไม่ยาก

” เมิ่งลี่หลินไม่ต้องการให้มีสตรีอื่นใดอยู่ในเรือนหลังของว่าที่สามีทั้งนั้น และยิ่งสตรีที่งดงามปานนั้น  นางคิดว่าอนุนางนั้นงดงามยิ่งกว่านางและอายุน้อยกว่านางอีกด้วย  เพราะนางอ่อนกว่าท่านอ๋องไปสามปี  แต่สตรีนางนั้นคงจะอ่อนกว่าท่านอ๋องหลายปียิ่งไปกว่านางเสียอีก

“ ไม่ได้ ” อ๋องหนุ่มเอ่ยขึ้น  เขาไม่มีทางยอมปล่อยเหลียนฮวาไป นางเป็นเมียของเขา เป็นมาก่อนเมิ่งลี่หลินด้วยซ้ำ “ หากจะแต่งงานกับเปิ่นหวาง เจ้าก็ต้องรับให้ได้ว่าเปิ่นหวางมีเมียมาก่อนที่จะแต่งงานกับเจ้า หรือไม่ก็ไม่ต้องแต่งงานกัน ”

เขาเอ่ยขึ้นทันที เพราะเกิดโมโหที่นางเหมือนจะกล้ามาเจ้ากี้เจ้าการในเรื่องของเขาจนเกินไป ทั้งๆที่นางยังไม่ได้แต่งเข้าตำหนักเขาเลยด้วยซ้ำ ทำเอาเมิ่งลี่หลินที่ไม่พอใจนักที่ถูกปฏิเสธแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกแม้แต่คำเดียว

ส่วนเหลียนฮวานั้นเมื่อสาวใช้ช่วยกันผลัดอาภรณ์และเช็ดร่างกายให้นางแล้ว ก็นอนพักจนท่านหมอมาตรวจอาการและดื่มยาต้มที่สาวใช้ไปต้มมาให้กับนางแล้ว ก็เอนกายนอนหลับไป จนเมื่อตื่นมาแล้ว นางก็เอนกายพิงพนักหัวเตียง แล้วภาพที่ท่านอ๋องหรู่หยางที่ปากบอกว่าเป็นสามีของนาง และพึงใจในตัวของนางมากเพียงใด แต่เมื่อยามคับขันถึงชีวิตขนาดนี้

เขาก็ยังเลือกที่จะช่วยสตรีนางนั้นก่อนนาง เหมือนดังเช่นวันงานเลี้ยงที่เขาเดินไปหาสตรีนางนั้นโดยไม่สนใจจะบอกกล่าวสิ่งใดกับนางแม้แต่คำเดียว แล้วก็พากันหายไปทั้งคืน  แต่เหลียนฮวาก็ไม่เคยเอ่ยปากถามเขาแม้แต่น้อยว่าเขาหายไปกับสตรีนางนั้นไปที่ใดกัน และหายไปด้วยกันทั้งคืนจริงหรือไม่  หรือว่าเขากลับเข้าจวนมาแล้ว แต่กลับไปนอนที่เรือนของเขาโดยไม่มาหานางที่เรือนของนางเลย  และหลังจากวันนั้นนางก็พยายามที่จะหลีกเลี่ยงที่จะพบหน้าเขา  

ทำให้หลังจากค่ำคืนนั้นเหลียนฮวากับท่านอ๋องหรู่หยางก็ยังไม่ได้พบหน้ากัน  และเมื่อในวันนี้นางพบหน้าเขาเป็นครั้งแรกก็เห็นเขากำลังว่ายน้ำไปช่วยสตรีนางนั้น  สตรีที่เขาเลือกแล้ว  สตรีที่คงจะเป็นภรรยาในอนาคตของเขา  

ช่างน่าสมเพชเหลือเกิน  เหลียนฮวายกริมฝีปากบิดโค้งขึ้นอย่างเยาะหยันตนเอง  เหลียนฮวาเอ๋ย เจ้าควรต้องเลิกโง่งมเสียที  การโง่งมรักชายที่เขาไม่เคยรักตัวเอง  รักเขาจนมอบทั้งใจและกายให้เขา  แต่เขากลับไม่เคยเห็นค่าของมัน  มันควรถึงเวลาเสียทีที่จะเลิกทำตัวบ้าบอหลงรักชายที่ไม่เคยมีตนเองในสายตาสักที  

และเมื่อท่านอ๋องหนุ่มกลับมาจากจวนของเจ้ากรมยุติธรรมพี่ชายของว่าที่คู่หมั้น  เขาก็มุ่งตรงไปที่เรือนของแม่นมเหลียนทันที  แต่ชุ่ยหลันสาวใช้คนสนิทของแม่นมเหลียนก็บอกว่า

“ ฮวาเอ๋อหลับอยู่เพคะ นางดื่มยาที่ท่านหมอจัดให้แล้วก็หลับไป ” อ๋องหนุ่่มจึงคิดว่าควรจะปล่อยให้นางนอนพักเสียก่อนแล้วเขาค่อยมาหานางใหม่

“ ฮวาเอ๋อ ดีขึ้นหรือยัง รู้สึกไม่สบายที่ใดหรือไม่  ” แม่นมเหลียนท่านป้าของฮวาเอ๋อเดินเข้ามาเยี่ยมนางในวันรุ่งขึ้น ฮวาเอ๋อที่นั่งพิงพนักหัวเตียงเหม่อลอยอยู่หันมาจ้องมองท่านป้าของนาง แล้วก็ตัดสินใจพูดสิ่งที่นางคิดเอาไว้ทันที 

“ ท่านป้าเจ้าค่ะ ฮวาเอ๋ออยากจะไปจากท่านอ๋อง ท่านป้ามีหนทางใดที่จะช่วยได้ไหมเจ้าค่ะ ข้าเจ็บปวดเกินไป อีกไม่นานท่านอ๋องก็คงจะแต่งงานกับคุณหนูเมิ่งผู้นั้นแล้ว ข้าไม่อยากจะอยู่ในจวนเดียวกับพวกเขา  อยากจะไปจากที่นี่  ข้าจะกลับไปอยู่ที่บ้านของท่านพ่อจะดีหรือไม่เจ้าค่ะ ”  

นางตัดสินใจบอกกับป้าของนางไปตามตรง  นางไม่อยากจะอยู่ในสภาพเช่นนี้แล้ว สภาพของหญิงไร้ค่าที่เมื่อยามบุรุษต้องการเขาก็มาหานาง มานอนกับนาง แต่เมื่อเขาพบสตรีที่เขาเห็นว่าคู่ควรเหมาะสมก้บเขา ก็ทอดทิ้งนางไปอย่างไม่ไยดี  เหลียนฮวาคิดว่านางควรจะพอเสียที  ไม่อยากจะทนทรมานใจอยู่ที่นี่อีกแล้ว

แม่นมเหลียนจ้องมองหลานสาวอย่างเห็นใจ  แต่เดิมก็ไม่ได้คิดอยากจะให้หลานสาวต้องมาอยู่เป็นเมียน้อยของผู้อื่นที่สามีไม่ยกย่องออกหน้าออกตาแถมยังทำเหมือนหลบๆซ่อน  ดังเช่นหลานสาวของนางไม่มีค่า  ทั้งๆที่เหลียนฮวาก็งดงามปานนี้  จะหาบุรุษที่ยกย่องนางจริงๆ ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาทำตัวต่ำต้อยด้อยค่าเช่นนี้เลย

“ ป้าจะช่วยเจ้าเอง  เจ้าไปเข้าวังไปอยู่กับพระสนมหยูก็แล้วกัน  ท่านอ๋องคงจะไม่เข้าไปยุ่งกับเจ้าอีก ป้าจะให้อิงเอ๋อไปอยู่เป็นเพื่อน ส่วนท่านอ๋องป้าจะรับมือกับเขาเอง   "  แม่นมเหลียนบอกกับหลานสาว เพราะตัวแม่นมเองก็พอจะเห็นเหตุการณ์ในจวนนี้อยู่บ้าง  และไม่อยากจะให้หลานสาวต้องมามีสภาพเช่นนี้  

และอีกไม่นานท่านอ๋องจะต้องแต่งงานกับสตรีนางนั้นแล้วรับนางมาเป็นพระชายา  อย่าว่าแต่เหลียนฮวาอาจจะอยู่ที่นี่อย่างไร้ความสุขไปกว่าเดิม  แม้แต่ตัวของแม่นมเองก็ไม่แน่ว่าจะอาศัยอยู่ที่นี่ได้อีก  นางคิดว่ากลับเข้าไปอยู่ในวังหลวงกับพระสนมหยู หรือไม่ก็อาจจะพาเหลียนฮวาไปอยู่ด้วยกันที่บ้านเดิมของบิดาของเหลียนฮวาก็เป็นได้