ตอนที่ 3 ไม่เรียบเนียน

ตอนที่ 3 ไม่เรียบเนียน

          เว่ยเยว่ซินเดินออกมาห้องนอน  นางปรายดูเหล่าสาวใช้ที่ยืนอยู่แต่ละจุดพลางครุ่นคิด 

          นางกำนัลที่ติดตามมาองค์หญิงเว่ยเยว่ซินถูกสังหารเสียชีวิตทั้งหมดในเหตุการณ์ครั้งนั้นและคาดว่ากู้เซียวอวิ้นได้เปลี่ยนสาวใช้ในตำหนักนางทั้งหมดเหมือนกัน

          นางส่งสายตาเรียกสาวใช้ผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ  

          “พระชายามีสิ่งใดให้หม่อมฉันรับใช้หรือเพคะ”

          เว่ยเยว่ซินยืนกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาพร้อมกล่าว  “ข้าต้องการสมุนไพรเหล่านี้...ทั้งส่วนของต้นที่นำไปปลูกและตัวสมุนไพรแห้ง ...เจ้าช่วยเอาไปให้คนที่สามารถจัดการเรื่องนี้ให้ข้าที”

          สาวใช้รับมาอย่างนอบน้อมกล่าว  “เพคะ..”

          เว่ยเยว่ซินกล่าวต่อ  “และจัดหาคนที่แข็งแรงมือไม้คล่องแคล่วมาสักสามสี่คนมาช่วยข้าทำแปลงสมุนไพรด้วย...ได้เรื่องอย่างไรรีบมาแจ้งข้า...ไปได้”

          “เพคะ...หม่อมฉันจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้” 

          จากนั้นนางก็หันไปเรียกคนสาวใช้คนอื่น ๆ “พวกเจ้าตามข้ามา...ไปดูพื้นที่สักหน่อยตรงที่สามารถทำแปลงสมุนไพรได้” 

ห้องอักษร

กู้เซียวอวิ้นกำลังอ่านเอกสารรายงานเกี่ยวกับกองทัพ  ได้ยินเสียงฝีเท้าดูรีบเร่งเข้ามา เงยหน้าขึ้นเห็นเป็นถึงพ่อบ้านโจวถิงจึงขมวดคิ้วถาม

          “มีสิ่งใด” 

โจวถิงคารวะอีกฝ่ายแล้วยืนกระดาษแผ่นหนึ่งออกไปพร้อมกล่าว

          “พระชายาต้องการสมุนไพรขอรับ”   

          สายตาคมกริบกวาดตามองปราดหนึ่งส่งคืนพ่อบ้านโจวแล้วเอ่ย   “จัดการตามที่พระชายาต้องการ”

          พ่อบ้านโจวพลันเผยสีหน้าลำบากใจ  กู้เซียวอวิ้นฉุดคิดว่าคงมีเหตุผลอื่นจึงเอ่ยอีกประโยค

“ไม่ต้องสนใจมูลค่า จัดการให้เรียบร้อย” 

พ่อบ้านโจวจึงกล่าวขึ้นน้ำเสียงระมัดระวัง   “สมุนไพรบางส่วนที่จวนไม่มีขอรับ   ข้าน้อยได้ไปสอบถามที่สำนักหมอหลวงหลายตัวต้องไปซื้อที่ร้านขายยาของสำนักหมื่นพิษ  ที่นั้นล้วนมีขายทั้งหมดทว่าหากตีเป็นมูลค่าก็เกือบหมื่นตำลึงขอรับ” 

แววตาของกู้เซียวอวิ้นยังคงเรียบนิ่ง กล่าว  “ข้ารู้แล้ว”

พ่อบ้านโจวรีบคารวะกล่าว   “บ่าวจะรีบไปจัดการขอรับ” 

คล้อยหลังพ่อบ้านโจวกู้เซียวอวิ้นก็ไออย่างแรง  มือที่เขาปิดปากมีก้อนเลือดติดอยู่  องค์รักษ์ข้างกายกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน   “ท่านอ๋อง...ให้ข้าตามท่านหมอเฉิงหยวนหรือไม่ขอรับ”

กู้เซียวอวิ้นยกมือห้าม  “ไม่มีประโยชน์...หากไม่มียาถอนพิษอย่างไรก็ไร้ทางรักษา”

องค์รักษ์มู่หยาง แค่นเสียงอย่างโกรธแค้น  “พวกมันตั้งใจบีบให้พระองค์ใช้กำลังภายใน”

องค์รักษ์มู่เยี่ยนรับผ้าเช็ดมือจากกู้เซียวอวิ้นก็เอ่ยขึ้น  “หวังว่าพวกมู่เหอจะสามารถหาสมุนไพรได้”

กู้เซียวอวิ้นโบกมือให้คนออกไป เขามิได้เกรงความตายเพียงแต่กังวลหากเขาเป็นอะไรไป เรื่องสงครามคงมิไม่มีผู้ใดจัดการได้อีกทั้งองค์หญิงเว่ยเยว่ซินย่อมผู้นั้นก็คงไม่ปลอดภัย คงต้องวางแผนไว้ล่วงหน้าและตอนนี้นางอยากจะทำสิ่งใดก็คงต้องตามใจไปก่อน   ชายหนุ่มทบทวนเรื่องราวก่อนที่จะแต่งงานเขาได้เคยสืบเรื่องราวขององค์หญิงเว่ยเยว่ซินผู้นี้มาบ้าง  แม้จะมีข้อมูลว่านางสนใจสมุนไพรแต่ก่อนหน้าไม่เห็นนางจะสนใจเรื่องราวเหล่านี้  แต่ละวันเหมือนนางจมปลักอยู่กับความคิดของตนเอง  ไร้ชีวิตชีวา ทำให้เขาหมดความสนใจจะสานสัมพันธ์กับนาง  

ชายหนุ่มถอนหายใจเบา ๆ  คงเป็นเพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้นางลุกขึ้นมาลองทำสิ่งใหม่ ๆ  เรื่องราวดี ๆ มักเกินหลังเหตุการณ์เลวร้ายผ่านไป

สวนบุปผา

          สาวใช้สี่ห้าคนเดินตามหลังเว่ยเยว่ซินไปยังสวนดอกเหมยกุ้ยด้านหลัง   พวกมันกำลังบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณ  เว่ยเยว่ซินยืนมองอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น

          “พวกเจ้าช่วยจัดการดอกไม้เหล่านี้ออกไปให้หมด...ข้าจะเตรียมดินปลูกสมุนไพร” 

          สาวใช้น้อยผู้หนึ่งเบิกตากว้างขึ้น  จากนั้นนางก็ถอยออกมาอย่างแนบเนียนคล้ายไปรายงานใครสักคน

          เว่ยเยว่ซินยืนกำชับเหล่าสาวใช้จัดการถอนต้นดอกไม้และพรวนดิน...พวกสาวใช้ต้นห้องย่อมไม่เคยทำสวนมาก่อนมือไม้ก็อ่อนนุ่มบอบบางไร้เรี่ยวแรง  ยิ่งทำก็ยิ่งดูเกะกะมากกว่าได้งาน  เว่ยเยว่ซินถอนหายใจแล้วพูดขึ้น 

          “หยุด!!...ไปหาคนที่มือไม้แข็งแรงกว่านี้สักหน่อยมาเถอะ”  

ขณะนั้นก็มีสาวใช้อาวุโสผู้หนึ่งเดินปรี่เข้ามาอย่างรีบเร่ง  นางเดินมาใกล้ก็คารวะ

          “พระชายาอย่าพึ่งโมโหจะเสียสุขภาพ...เรื่องเล็กน้อยเหล่านี้...ให้บ่าวจัดการให้ดีหรือไม่เจ้าค่ะ”

          เว่ยเยว่ซินหันมามองผู้ที่กล่าว  นางคือหลัวมามาถือว่าเป็นคนเก่าคนแก่ของจวนอ๋อง  แม้กระทั่งชินอ๋องยังให้เกียรตินางหลายส่วน นางมาด้วยท่าทีสุภาพ  เว่ยเยว่ซินก็ไม่เสียมายาทเอ่ยด้วยน้ำเสียงละมุน

          “รบกวนหลัวมามาแล้ว...ข้าอยากจะเตรียมดินปลูกสมุนไพร...หากสามารถทำเป็นโรงปลูกจะดียิ่ง”

           ชินอ๋องได้กำชับไว้  ช่วงนี้ให้ดูแลพระชายาไม่ให้ขาดตกบกพร่อง  หลัวมามาจึงกล่าวอย่างเอาใจ

          “เรื่องนี้หาได้ยุ่งยาก...ภายในหนึ่งเดือนเรือนเพาะปลูกจะต้องเรียบร้อยเพคะ”

          เว่ยเยว่ซินพยักหน้าพอใจ กล่าว  “รบกวนหลัวมามาแล้ว”

          “มิกล้า มิกล้า”   หลัวมามากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม

ช่วงเวลารอโรงเพาะปลูกสมุนไพร  เว่ยเยว่ซินก็ใช้เวลานี้ในการฟื้นฟูร่างกาย แม้จะมีสมุนไพรไม่มากแต่โอสถบำรุงดี ๆ สำหรับนางนับว่าเป็นเรื่องง่ายดาย

เวลาหนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว       

          โรงเพาะปลูกของเว่ยเยว่ซินก็เสร็จเรียบร้อย  ภายในนั้นยังเป็นห้องปรุงโอสถของนางอยู่กลางโรงโถงขนาดใหญ่   สามารถมองไปทั่วบริเวณไม่กลัวว่ามีผู้ดักซุ้มมองนางปรุงโอสถ

          ทว่า เริ่มแรกนางหาได้ปรุงโอสถ กลับเป็นขี้ผึ้งอย่างดีหลายตลับ  นางถือขี้ผึ้งหนึ่งตลับไปยืนอยู่หน้าบ่าวรับใช้ในสวนผู้หนึ่ง 

          “ข้าเห็นว่าที่มือขวาของเจ้ามีรอยแผลเป็นเอานี้ไปใช้สิ  รับรองว่ารอยนั้นจะหายไป ผิวเจ้าจะกลับมาเรียบเนียนกว่าเคย”   

          เด็กสาวผู้นั้นเบิกตากว้างอย่างตกใจ  เพราะเกรงว่าผู้อื่นจะรังเกียจนางจึงพยายามปกปิดมาตลอด ไม่คาดว่าจะถูกพบเห็นเข้า ได้ยาขี้ผึ้งนางไม่ดีใจและกลับหวาดกลัว  นางจะถูกส่งกลับไปทำงานที่โรงซักล้างใช่หรือไม่   นางรีบก้มหมอบต่ำกล่าว

          “พระชายา...ได้โปรดอย่าส่งหม่อมฉันกลับไปที่โรงซักล้างเลยเพคะ”   ทั้งเสียงและร่างกายของนางสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่

          เว่ยเยว่ซินขมวดคิ้วกล่าว  “ข้าให้ของ  เหตุใดเจ้าจึงได้กล่าวเป็นอื่น” 

          กัวผิงสาวใช้ขั้นหนึ่งได้รับคำสั่งจากหลัวมามา  มาช่วยดูแลตำหนักพระชายา  นางเห็นเหตุการณ์ก็รีบเดินเข้ามาแล้วกล่าว

          “พระชายาประทานสิ่งของให้  ยังไม่รีบขอบพระทัยอีก”

          เด็กสาวพลันได้สติรีบกล่าว 

“ขอบพระทัยพระชายาเพคะ” 

          กัวผิงหันมาคารวะเว่ยเยว่ซินแล้วกล่าว  “ขออภัยพระชายา  คนสวนในที่นี่ถูกจัดสรรมาอย่างรีบเร่ง  จึงขาดการอบรมสั่งสอนไปบ้างขอพระชายาอย่างได้ถือสา”

          เว่ยเยว่ซินพยักหน้าเข้าใจ  นางรู้มาบ้างว่าคนเหล่านี้ล้วนมาจากครอบครัวชาวนาที่มีพื้นฐานเพาะปลูก จึงโบกมือกล่าว

 “ข้าหาได้ถือสา...นี่ขี้ผึ้งเจ้าก็เอาไปใช้ได้สิ”

          แววตากัวผิงสว่างวาบขึ้นมา  นางรีบย่อคารวะ  “ขอบพระทัยพระชายาเพคะ” 

           จากนั้น เว่ยเยว่ซินก็เดินตรวจทั่วบริเวณสวนสมุนไพร แจกขี้ผึ้งให้กับสาวใช้ที่มีปัญหาผิวพรรณด้วยตนเอง กัวผิงที่เดินตามอยู่เงียบ ๆ เริ่มมีสีหน้าประหลาดขึ้นเล็กน้อย

          นางเองก็ได้รับขี้ผึ้ง 

ในใจของนางพลันแว่วคำถามหนึ่งขึ้นมา...   

หรือผิวของนางเองก็ไม่เรียบเนียน?