ตอนที่ 4 เพราะงดงาม

 ตอนที่ 4 เพราะงดงาม

          นอกจากม่านชิงเฉียว  ก็ไม่มีผู้ใดรู้ส่วนผสมของโอสถหยดโลหิตมังกร  แม้กระทั่งเจ้าสำนักหมื่นพิษก็ยังหาคำตอบนี้ไม่ได้  เขาพยายามคาดเดาจากข้อมูลสมุนไพรที่บุตรสาวใช้แต่ก็ไม่สามารถสรุปได้ 

เจ้าสำนักหมื่นพิษคงไม่รู้ว่า เป็นเพราะคาดเดาผิดตั้งแต่แรกว่าจะต้องมีสมุนไพรล้ำค่าและหายาก 

          ทว่าความจริงแล้ว  ส่วนผสมของโอสถหยดโลหิตมังกรคือสมุนไพรธรรมดาที่สามารถหาซื้อได้ในร้านขายยาทั่วไป  มูลค่าของพวกมันใช้เงินซื้อมาไม่ถึงตำลึงด้วยซ้ำ   

          เว่ยเยว่ซินปรายตามองส่วนผสมที่จัดเตรียมไว้คลี่ยิ้มอย่างพึงพอใจ  จากนั้นก็เริ่มปรุงโอสถอีกครั้งและตอนนี้ก็ไม่มีใครสนใจนางเหมือนครั้งแรกที่เริ่มลงมือ  พวกเขาต่างคุ้นชินว่านางกำลังปรุงขี้ผึ้งทาผิวอีกแล้ว

ตะวันคล้อยต่ำ  กลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ

          เว่ยเยว่ซินยิ้มจนตาหยี  กลิ่นนี้ถูกต้องแล้ว!!   นางหยิบตลับงดงามใบหนึ่งแล้วใส่โอสถที่พึ่งตกผลึกเสร็จใส่ลงไป

          คราวนี้ก็เหลือแค่ส่งมอบ

จ้าวลี่อิงยังคงมาตรวจชีพจรให้เว่ยเยว่ซิน  ในขณะที่นางกำลังจับชีพจร เว่ยเยว่ซินก็เอ่ยขึ้น

          “เรียนถามท่านหมอ  ช่วงที่ข้าปรุงขี้ผึ้งระหว่างก้มเงยหน้าจะรู้สึกวิงเวียนศีรษะอยู่เรื่อยๆ”   

          จ้าวลี่อิงขบคิดชั่วขณะแล้วยิ้มบาง ๆ กล่าว  “เป็นอาการปกติของผู้ที่รับโอสถหยดโลหิตมังกรหัวใจกลับมาเต้นยังไม่ปกตินัก  แต่พระชายาไม่ต้องกังวล ขอเพียงรักษาร่างกายเป็นอย่างดี ภายในหนึ่งถึงสองเดือนนี้ก็หายเป็นปกติแล้ว” 

          เว่ยเยว่ซินขมวดคิ้วแสร้งสงสัย  “ข้าได้ทานหยดโลหิตมังกรเมื่อไรกัน?”  จ้าวลี่อิงได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจแต่ก็สงบได้อย่างรวดเร็วแล้วอธิบาย 

เว่ยเยว่ซินฟังพลางเบิกตากว้างแสดงสีหน้าซาบซึ้ง   หลังจากจ้าวลี่อิงกลับไป  นางก็หยิบตลับโอสถทิพย์ออกมาจากนั้นก็เดินตรงไปยังห้องอักษร  คนเฝ้าประตูเห็นนางเดินมาก็รีบออกมาต้อนรับ

          “คารวะพระชายา”

          “ช่วยไปเรียนท่านอ๋องว่าข้าขอพบ”

          “พระชายารอสักครู่ผู้น้อยจะรีบเข้าไปรายงาน”  

เว่ยเยว่ซินผงกศีรษะแล้วก็ยืนรอเพียงชั่วเดียว  บ่าวคนนั้นก็ออกมา

“เชิญพระชายาพ่ะย่ะค่ะ” 

กู้เซียวอวิ้นวางหนังสือในมือ  ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินเข้ามาหาอีกฝ่ายพลางผายมือเชิญเว่ยเยว่ซินนั่ง

เว่ยเยว่ซินย่อคารวะอีกฝ่าย  แล้วนั่งลงยื่นตลับโอสถออกไป    “หม่อมฉันพึงทราบเพื่อช่วยชีวิตข้า ท่านอ๋องถึงกับเสียสละโอสถหยดโลหิตมังกรให้”

กู้เซียวอวิ้นหลุบตาต่ำมองตลับโอสถกล่าว   “เป็นสิ่งที่ข้าควรจะต้องทำ...สิ่งนี้คือ?”

          เว่ยเยว่ซินยิ้มเล็กน้อยกล่าว“นี่คือโอสถหยดโลหิตมังกร...”

          คิ้วเรียวกระบี่ของกู้เซียวอวิ้นขมวดเข้า  แววตาแหลมคมจ้องมองตลับโอสถ  เขาหยิบขึ้นเปิดดูข้างใน

          เว่ยเยว่ซินยิ้มแฝงเอียงอายกล่าว  “คุณหนูเจ็ดจากสำนักหมื่นพิษมอบให้ข้า...เอ่อ..นางมอบให้เพราะชื่นชอบในความงามของข้า”   

          กู้เซียวอวิ้นชะงักงัน   หากเป็นผู้อื่นอาจจะมองว่าเว่ยเยว่ซินช่างกล่าววาจาเหลวไหล   ทว่าเมื่อเป็นกู้เซียวอวิ้นก็จะต่างออกไป  เพราะตอนที่ม่านชิงเฉียวยอมขายโอสถหยดโลหิตมังกรให้เขาได้กล่าวมาหนึ่งประโยค

“เห็นแก่ที่ชินอ๋องหล่อเหลา  ข้าจะขายให้ท่านหนึ่งเม็ด” 

          กู้เซียวอวิ้นเงยหน้าสบตากับเว่ยเยว่ซิน   แววตากระจ่างใสนั้นแฝงความซุกซน  แตกต่างจากเมื่อก่อนที่ว่างเปล่าไร้ความรู้สึก  ชายหนุ่มยื่นตลับคืนกล่าว 

          มู่หยางชำเลืองมองไปยังมู่เยี่ยนส่งสายตาแฝงความจนใจ 

“ข้าไม่อาจรับเอาไว้...เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเพราะข้าจัดการคุ้มครองเจ้าบกพร่องสิ่งที่ทำล้วนสมควร”

          มุมปากของเว่ยเยว่ซินเหยียดยิ้ม  “ข้าคาดเอาไว้อยู่แล้ว  ว่าท่านจะปฏิเสธ...”   เว่ยเยว่ซินยืนมือไปรับตลับยาคืนพร้อมกับวางตลับยาอีกตลับลงไปกล่าว

          “ยานี้?...” กู้เซียวอวิ้นขมวดคิ้วอย่างแปลกใจอีกครั้ง

          “ข้ามีวาสนาไม่น้อย...คุณหนูเจ็ดเอ็นดูข้ายิ่งนัก  นางยังมอบยาถอนพิษให้ข้าอีกหนึ่งกระปุก...ข้าแบ่งมามอบให้ท่านหวังว่าท่านจะไม่ปฏิเสธอีก” 

          หากกล่าวปฏิเสธอีกย่อมไม่เหมาะสมอีกฝ่ายอาจจะเกิดเรื่องค้างคาใจ  กู้เซียวอวิ้นยื่นมือออกไปรับกล่าว  

“พระชายาช่างมีน้ำใจนัก”  เมื่ออีกฝ่ายรับไปแล้ว  ก็ถือว่าหมดหน้าที่เว่ยเยว่ซินจึงลุกขึ้นกล่าว   “ไม่รบกวนท่านอ๋องแล้ว”

          กู้เซียวอวิ้นผงกศีรษะให้อีกฝ่าย    พอหญิงงามออกไปชายหนุ่มก็ส่งสายตาให้กู้เยี่ยนนำยาไปเก็บ

ในสวนสมุนไพร

          บ่าวรับใช้งานสวนที่กำลังพรวนดินกำลังพูดคุยกันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

          “จริงด้วย...ใบหน้าผ่องใสผิวเนียนละเอียดขึ้นมากจริง ๆ”

สาวใช้ผู้หนึ่งเดินมาได้ยินฉุดคิดบางอย่าง  นางรีบไปสาวใช้งานสวน  เดินหาครู่หนึ่งก็เห็นเป้าหมายรีบเดินเข้าไปหา

          “น้องสาว..เจ้า  ใช่คนที่พระชายามอบขี้ผึ้งให้หรือไม่” 

เด็กสาวพยักหน้าตอบ   สาวใช้คนนั้นก็เบิกตากว้าง  “ข้าขอดูมือด้านมือขวาของเจ้าหน่อยสิ”  ไม่ทันได้รับอนุญาตนางก็จับมืออีกฝ่ายดูทันที

“ไม่มี  รอยแผลเป็นนั้นหายไปแล้ว...อ่า น้องสาวคนดี  ขี้ผึ้งตลับนั่นยังเหลือหรือไม่”

เด็กสาวไม่กล้าโกหกพยักหน้าตอบ 

หญิงสาวเบิกตากว้างแววตาประกายยินดี  “น้องสาวคนดี  พี่สาวซื้อต่อเจ้าได้หรือเปล่า..นี้เจ้าดูนี้สิ”  จากนั้นนางก็ถอดเสื้อออกเปิดให้ดูแผลบริเวณหน้าอก  เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

“เจ้าก็มีบาดแผลคงเข้าใจความทุกข์ใจของข้า...ขายให้ข้าเถอะนะ...ทำงานที่นี่ข้าพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง  เจ้าต้องการเท่าไร” 

เด็กสาวมองดูแผลจากนั้นก็กล่าว  “พระชายาให้ข้า...ข้ามิกล้านำมาขายหรอก”

หญิงสาวรีบกล่าวน้ำเสียงหนักแน่น  “เรื่องนี้นอกจากข้ากับเจ้าจะไม่มีผู้ใดรู้” 

เด็กสาวส่ายหน้า “ท่านเข้าใจผิดแล้ว”  จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องพักแล้วถือตลับขี้ผึ้งออกมายื่นให้หญิงสาวกล่าว 

“พี่นำไปใช้  เถอะข้าไม่กล้าคิดเงิน”

          หญิงสาวมองดูอีกฝ่ายด้วยสีหน้าตกตะลึง....กล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น  “เจ้าคงไม่ล้อพี่สาวเล่นหรอกนะ”

          เด็กสาวยิ้มสดใส  “ข้ามิกล้า”

          หญิงสาวยิ้มอย่างกว้าง  “น้องสาวเจ้าชื่ออะไร...ข้าอิงเจา...ต่อไปมีอะไรเจ้าเรียกใช้พี่สาวคนนี้ได้เลย”

เด็กสาวยิ้มตอบ  “ข้าเหยาชุน...ขอบคุณพี่สาวที่เมตตา”  แน่นอนว่าขี้ผึ้งที่เว่ยเยว่ซินทำเองย่อมเป็นขี้ผึ้งอันดับหนึ่ง 

ทุกคนที่ได้ใช้ต่างกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่าทำให้ผิวหน้าเนียนละเอียดใสกระจางดั่งหยกชั้นดี

          ทว่า  ยังมีผู้หนึ่งที่ยังไม่ได้ใช้มัน  สาวใช้ชั้นหนึ่งกัวผิง