บทที่ 4

หลังจากกลับมาถึงห้อง กู้ชูหน่วนปลดผ้าคลุมหน้าออก เมื่อเห็นใบหน้าขี้เหร่เป็นหลุมเป็นบ่อของตัวเองก็กินข้าวไม่ลง

เพียงเถ้าธุลี

พิษที่นางโดนเรียกว่าเพียงเถ้าธุลี เธอถอนได้ เพียงแค่ต้องใช้ยาหลายชนิด มีสองชนิดที่ค่อนข้างหายาก

กู้ชูหน่วนนึกย้อนในความทรงจำ แต่กลับหาไม่เจอว่าใครเป็นคนวางยานาง

ในความทรงจำ ก่อนอายุได้สิบขวบนางก็หน้าตาน่ารักน่าชัง หลังจากสิบขวบก็ถูกผึ้งต่อยครั้งหนึ่ง ทั้งใบหน้าก็เริ่มเน่าเฟะ จนสุดท้ายก็กลายเป็นผีเดินได้แบบนี้

อ๋อ พิษผึ้ง...

ให้มันได้อย่างนี้สิ

"คุณหนูเจ้าคะ ครั้งนี้เรามีเรื่องกับอี๋เหนียงห้ากับคุณหนูห้าเข้าแล้วจริงๆ หากนางมาหาเรื่องเราอีกจะทำอย่างไรเจ้าคะ? ไม่อย่างนั้น พวกเราไปขอร้องเจ๋ออ๋อง ให้เจ๋ออ๋องช่วยพวกเราดีไหมเจ้าคะ"

"สาวอนุหนึ่งกับลูกสายตรงหนึ่ง เจ้าต้องกลัวขนาดนั้นเชียวหรือ?"

ชิวเอ๋อร์ตกใจ "คุณหนูของบ่าว อี๋เหนียงห้าเป็นถึงคนโปรดของนายท่านเชียวนะเจ้าคะ ฐานะของนางในจวนนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าฮูหยินใหญ่เลย หากนางอยากจะบีบเราให้ตาย ยังง่ายยิ่งกว่าขยี้มดตัวหนึ่งอีกเจ้าค่ะ"

"วางใจเถิด แค่พวกนางสองคนไม่มีทางทำอะไรเราได้หรอก"

"คุณหนูเจ้าคะ หลังจากท่านกลับมาครั้งนี้ ข้ารู้สึกเหมือนว่ามีอะไรเปลี่ยนไป"

"อืม... มีเนื้องอกขึ้นมา หรือว่ามีเนื้อตรงไหนแหว่งไปล่ะ"

ชิวเอ๋อร์ขยับเข้ามาใกล้พลางมานางหัวจรดเท้า "ข้าทาสเองก็บอกไม่ถูก แต่เหมือนว่าคุณหนู...บ้าบิ่นยิ่งขึ้น"

"แบบนี้เรียกว่าบ้าบิ่นแล้วหรือ?"

"แน่นอนสิเจ้าคะ ก่อนหน้านี้แค่คุณหนูเห็นคุณหนูห้ากับอี๋เหนียงห้า ก็กลัวจนแทบไม่กล้าเงยแล้ว แต่ยามนี้คุณหนูถึงขั้นกล้าเถึยงพวกนางด้วยซ้ำ"

"ไปเอาเงินทั้งหมดของข้าออกมา"

"คุณหนู พวกเรามีเงินเสียที่ไหนเจ้าคะ ปิ่นปักผมบนหัวท่าน ใช้เงินเดือนของข้าทาสซื้อมาด้วยซ้ำ ข้าปวดใจนัก"

กู้ชูหน่วนชะงักไป "ข้ามิใช่คุณหนูสายหลักหรอกหรือ? เจ้าอย่าบอกนะว่าข้าไม่มีเงินแม้แต่เหวินเดียว"

"ฮูหยินใหญ่ไม่ให้เงินเราแม้แต่เหวินเดียวมาหลายปีแล้วเจ้าค่ะ แต่ก็ใช่ว่าเราจะไม่เงินเลย"

ให้ตายสิ

นี่มันคุณหนูสามสายตรงแบบไหน ชีวิตน่าสงสารเกินไปหรือเปล่า

ชิวเอ๋อร์ล้วงเงินหนึ่งร้อยเหวินออกมาจากตัวแล้วยื่นให้ตรงหน้ากู้ชูหน่วน เอ่ยปลอบใจ "คุณหนู ข้าทาสยังมีเงินอยู่บ้าง ให้ท่านทั้งหมดเลย หากสิ้นเดือนข้าทาสได้เงินเดือนมาเมื่อใดจะยกให้คุณหนูหมดเช่นกัน"

กู้ชูหน่วนมองรอยยิ้มจริงใจนั้น ในใจก็พลันอุ่นซ่านขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เจ้าของร่างเดิมใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก แต่ข้างกายนางกลับมีสาวใข้อย่างชิวเอ๋อร์คนเดียวที่ซื่อสัตย์ ไม่รู้ว่านางโชคดีหรือโชคร้าย

"วันหลังหากไม่มีคนอยู่ เจ้าไม่ต้องเรียกตัวเองว่าข้าทาสแล้ว"

ชิวเอ๋อร์ส่ายหน้าอย่างรู้สึกผิด "คุณหนูบอกข้าหลายหนแล้ว ข้าลืมอยู่เรื่อย จากนี้ข้าจะจำขึ้นใจ คุณหนูเจ้าคะ ท่านยังขาดเงินอีกเท่าใด ข้าจะไปยืมคนอื่นมาให้"

"ไม่ต้องหรอก เจ้าเก็บเอาไว้เถอะ"

จากความทรงจำในหัวของเธอ ในเมืองนี้มีคนรู้วิชาการแพทย์น้อยมาก ยาก็แพงแสนแพง แค่ของธรรมดาอย่างยาห้ามเลือดยังต้องใช้เงินหลายตำลึง เงินหนึ่งร้อยเหวินเอามาแคะฟันยังไม่ได้เลย จะพอให้เธอซื้อยารักษาหน้าได้อย่างไร?

ดูท่าแล้วเธอคงต้องหาเงินจากทางอื่น

"คุณหนู ข้าจะไปต้มน้ำให้นะเจ้าคะ"

ชิวเอ๋อร์ยิ้ม หิ้วกาน้ำแล้วเดินจากไป ไม่นานก็กระวีกระวาดวิ่งกลับมา เอ่ยเสียงตื่นเต้นดีใจ "คุณหนู ข้าได้ยินพี่ชุนเฉ่าในครัวบอกว่า เจ๋ออ๋องเสด็จเจ้าค่ะ"

"เจ๋ออ๋องเสด็จหรือ?" กู้ชูหน่วนเลิกคิ้ว นางยังไม่ทันไปหาเขา เขากลับมาหาเองถึงที่

ชิวเอ๋อร์ดีอกดีใจ ค้นหีบรื้อตู้ช่วยนางเลือกเสื้อผ้า "คุณหนู ท่านว่าสวมชุดใดดีเจ้าคะ? ชุดนี้ดีไหม? อืม ไม่ได้ เรียบเกินไป เช่นนั้นชุดนี้ไหมเจ้าคะ สีสดหน่อย"

เมื่อมองเสื้อผ้าในหีบ ชิวเอ๋อร์ก็ปวดใจ

แม้คุณหนูจะเป็นคุณหนูสายตรง แต่เสื้อผ้าของนางนั้น อย่าว่าแต่คุณหนูสายรองเลย ยังเทียบไม่ได้กับสาวใช้ด้วยซ้ำ เลือกไปเลือกมาก็มีแค่ไม่กี่ชุด

เรียวนิ้วขาวของกู้ชูหน่วนเลือกอย่างขอไปที เป็นชุดลายหูลายตาสีสดที่ถูกซุกอยู่ใต้หีบ มุมปากยกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ "ชุดนี้ละกัน"

ชิวเอ๋อร์ตกใจจนผงะ ราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง "คุณหนู ท่านเลือกผิดหรือเปล่า นี่มันชุดแสดงละครนะเจ้าคะ"

"เจ้าจะรู้อะไร"

"แต่ว่า..."

ชิวเอ๋อร์อยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ถูกนางไล่ออกไปแล้ว เมื่อกู้ชูหน่วนเปิดประตูอีกครั้ง นางก็ถึงกับนึกอยากตาย

คุณหนูของนางแม้จะขี้เหร่ไปบ้าง แต่รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น ยามสวมชุดแสดงละครในตอนนี้ นอกจากจะมองไม่เห็นรูปร่างแล้ว กลับกันยังดูหลวมโพรก ไม่เหมาะกับกาลเทศะ

เครื่องประดับบนหัวยิ่งแล้วใหญ่ ปักตั้งหนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ดอกโบตั๋นทั้งหมดห้าดอก

"ชิวเอ๋อร์ ข้าสวยหรือไม่?"

กู้ชูหน่วนขยิบตาให้นาง ยิ้มอย่างมีเลศนัย

ชิวเอ๋อร์ตกใจจนแทบเป็นลมล้มพับไป นางน้ำตารื้น "คุณหนูเจ้าคะ เราอย่าก่อเรื่องเลยเจ้าค่ะ นานทีเจ๋ออ๋องจะเสด็จจวนเราสักหน ครานี้อาจจะมาสู่ขอก็ได้"

"ไปกัน ไปหาว่าที่คู่หมั้นของข้ากัน"

"คุณหนู ท่านเปลี่ยนชุดเถอะเจ้าค่ะ ข้าแต่งตัวให้ท่านใหม่แล้วค่อยออกไปกัน"

"แต่งตัวอะไรอีกเล่า บางทีเจ๋ออ๋องอาจจะชอบแบบนี้ก็ได้ ข้าว่าชุดนี้เหมาะกับข้าดีออก"

เดินวนไปมาบนระเบียงอยู่หลายหน กู้ชูหน่วนถึงได้เห็นเจ๋ออ๋องที่กำลังดื่มชาอยู่ที่ศาลารับลมกลางสวนดอกไม้

เพราะอีกฝ่ายหันหลัง กู้ชูหน่วนจึงไม่รู้ว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร แต่เพียงเห็นแค่แผ่นหลัง ด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์หรูหรา และมาดองอาจของเจ๋ออ๋อง ดูท่าแล้วหน้าตาคงไม่แย่

ข้างเขายังมีน้องห้า น้องเจ็ดของเธอ และเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่ง

เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา สวมชุดยาวสีฟ้า ประดับเข็มขัดหยกที่เอว ในมือถือพัดหยก รอยยิ้มบางแต้มบนใบหน้า ไม่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน

ชิวเอ๋อร์บ่นอุบอิบ "ทุกครั้งที่เจ๋ออ๋องเสด็จ คุณหนูห้ากับคุณหนูเจ็ดมักจะเกาะแกะเจ๋ออ๋องไม่ห่าง พวกนางอยากเป็นที่โปรดปรานของเจ๋ออ๋อง คุณหนู ประเดี๋ยวข้าแต่งตัวให้ท่านแล้ว ท่านก็ไปเอาใจเจ๋ออ๋องสักหน่อย จะยอมยกเจ๋ออ๋องให้พวกนางไม่ได้"

กู้ชูหน่วนยิ้มลำพองใจ

แต่ก่อนมีแต่คนอื่นที่เอาใจเธอ แต่คนที่เธอต้องเอาใจนั้นคงยังไม่เกิดมั้ง

"เจ๋ออ๋อง ท่านคิดถึงข้าหรือเพคะ ถึงได้เสด็จมาหาข้าที่จวน"

เสียงของกู้ชูหน่วนดังลั่น ประกอบนางในชุดการแสดงหลวมโพรกที่กระโจนเข้าใส่เจ๋ออ๋อง ทุกคนต่างตกใจเพราะการกระทำนั้น

ชิวเอ๋อร์ปิดตา นางไม่กล้าแม้แต่จะมองสีหน้าของเจ๋ออ๋อง

"เจ้าเป็นใคร?"

เจ๋ออ๋องเบี่ยงตัวหลบในทันใด มองหญิงสาวสวมชุดลายพร้อยตรงหน้าด้วยยิ้มบางแฝงความขุ่นเคือง

"ข้าคือคู่หมั้นของท่านอย่างไรเล่า เจ๋ออ๋อง ท่านไม่ได้เสด็จมาที่จวนนานมากแล้ว ข้าจะพาท่านเดินเที่ยวเอง พวกเราจะได้กระชับความสัมพันธ์กันด้วย"

กู้ชูหน่วนเล่นหูเล่นตา นางในชุดตัวโคร่งสีแดงเขียวฉูดฉาด บวกกับดอกโบตั๋นห้าดอกบนหัว ดูแล้วเหมือนนกยูงรำแพนหางอย่างไรอย่างนั้น ไร้รสนิยมเสียไม่มี

"โอ้โห... ฮ่าๆ...เจ๋ออ๋อง ดูท่าแล้วคู่หมั้นของท่านนั้นไม่เหมือนใครจริงๆ"

ชายหนุ่มในชุดสีฟ้า เซียวอวี่เชียนหัวเราะยกใหญ่เสียจนตัวงอ

วันนี้เขาเพิ่งรู้ว่าเหตุใดเจ๋ออ๋องถึงได้อยากถอนหมั้นให้เร็วที่สุด รสนิยมเช่นนี้ ใช่ว่าจะถูกใจคนทั่วไป

กู้ชูหลันและกู้ชูฉิงชะงักไป ผ่านไปครู่หนึ่งกว่าจะได้สติกลับมา

พี่สาวของนางอาการบ้ากำเริบอีกแล้วหรือไร? แต่งตัวแบบนี้ตั้งใจจะให้คนกลัวหรือ