บทที่ 1782

“ไป พวกเราเดินทางต่อ”

กู้หว่านเยว่ตะโกนเสียงดัง จูเชวี่ยกางปีกบินขึ้นฟ้า

คนทั้งกลุ่มเดินทางท่ามกลางพายุหิมะ และยังอยู่กลางอากาศ สายลมอันหนาวเหน็บพัดกระหน่ำใส่ร่างกายพวกเขาไม่หยุด

อุณหภูมิบนท้องฟ้าต่ำกว่าที่ผืนดินอย่างมาก

กู้หว่านเยว่รู้สึกโชคดีในใจที่ได้เตรียมเสื้อผ้าฝ้ายให้ทหารทุกคน ไม่เช่นนั้นด้วยอากาศที่หนาวเย็นเช่นนี้ บินกลางอากาศ เกรงว่าต้องมีคนมากกว่าครึ่งที่หนาวตายแน่นอน

นางหยิบแผ่นแปะให้ให้ความร้อนจากมิติมาแปะตามตัวสองสามแผ่นเงียบๆ ในที่สุดก็รู้สึกอุ่นขึ้นเล็กน้อย

ในเวลาเดียวกัน องค์ชายเจ็ดพาคนของเขาหยุดอยู่ตรงระแวกหุบเขาแม่น้ำน้ำแข็ง

เดิมทีพวกเขาควรอยู่ใกล้ตงโจวที่สุด และควรเป็นกลุ่มแรกที่ไปถึงด่านพรมแดนตงโจว เพียงแต่องค์ชายเจ็ดรักตัวกลัวตาย ไม่อยากออกหน้าคนแรก

ดังนั้นตลอดทางมานี้จึงเดินบ้างพักบ้าง จนถึงตอนนี้ยังเดินไม่ได้ครึ่งทางเลย

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้องค์ชายเก้าที่อยู่หลังเขาไปถึงก่อน

ขณะนี้ทุกคนยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับองค์ชายเก้า และไม่รู้ว่าพวกเขาโดนกองทัพตงโจวลอบโจมตี เพราะอยู่ท่ามกลางสภาพอากาศที่หนาวจัดเช่นนี้ และไม่มีเครื่องมือสื่อสาร อยากให้ทหารส่งข่าวก็เป