ตอนที่ 1.2 หลี่ซิ่วเหมยกับการเกิดใหม่

ตอนที่ 1.2 หลี่ซิ่วเหมยกับการเกิดใหม่

เขายืนมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยคำพูดไม่น่าฟังนั้นออกมา คำพูดแรกที่เขาเอ่ยนั้นทำให้ไป๋ลี่เซียนต้องแสยะยิ้ม ช่างเป็นการพบกันครั้งแรกที่น่าประทับใจเสียจริง

“ข้าเองก็เสียใจจริง ๆ ท่านแม่ทัพ ข้าก็ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะดวงแข็งกว่าหินเช่นนี้ ทำให้ท่านผิดหวังแล้ว”

ลี่เซียนกวาดสายตามองหลงเยี่ยนแล้วแค่นยิ้มส่งไปให้ เธอรู้สึกได้เลยว่าหัวใจที่เคยห่อเหี่ยวจากการถูกทอดทิ้งในชีวิตก่อน เวลานี้มันกลับร้อนรนขึ้นอีกครั้งด้วยความหงุดหงิด 

'ผู้ชายอะไรช่างปากเสียชะมัด ความหล่อไม่ได้ทำให้หมาในปากสงบเสงี่ยมเลยหรือไง'

นางคิดในใจก่อนจะยืดตัวขึ้นจากหน้ากระจก ชุดผ้าไหมสีนวลที่คลุมร่างสะท้อนให้เห็นถึงรูปร่างอ่อนช้อยสง่างาม แต่ในดวงตาของเธอนั้นกลับมีความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว ที่ดูแตกต่างจากสตรีที่เขารู้จักก่อนหน้านี้

หลงเยี่ยนไม่สนใจคำพูดของนาง เขาทำเพียงจ้องมองใบหน้าเล็กนั้นนิ่ง ๆ ทว่าสำหรับหลี่ซิ่วเหมยแล้ว ความเงียบที่ไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมานั้น กลับดึงดูดให้เธอต้องยิ้มออกมาอีกครั้ง รอยยิ้มของนางแฝงไปด้วยความเย็นชาในแบบที่เขามั่นใจว่าไม่เคยเห็นมาก่อนเป็นแน่

หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้เขาเล็กน้อยก่อนจะเอียงคอแล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ

“ท่านแม่ทัพคงไม่ได้คิดจริงจังกับคำพูดที่ว่าข้าตายยากหรอกนะ หรือว่าท่านกำลังคิดหาวิธีว่าจะให้ข้าตายอย่างไรดี”

ไป๋ลี่เซียนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยการท้าทาย ทำให้เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยจ้องมองเธออย่างไม่วางตา แม้ว่าใบหน้าของชายหนุ่มจะมีแต่ความเย็นชาไม่แสดงอารมณ์อื่นใดออกมา แต่ในใจลึก ๆ ของเขากลับเกิดคำถามขึ้น เหตุใดสตรีที่อ่อนแอไม่มีสิทธิมีเสียงผู้นี้ถึงได้พูดจาไม่น่าฟังเช่นนี้กับเขาได้ เหตุใดเพียงชั่วความเป็นความตายของนางถึงได้ทำให้สตรีผู้นี้เปลี่ยนไปได้มากเช่นนี้

หญิงสาวกวาดสายตามองหลงเยี่ยนแล้วส่งยิ้มให้เขาอีกครั้ง คำพูดที่เปล่งออกมาจากเขาทำให้เธอรู้สึกได้เลยว่า ความสัมพันธ์ของแม่ทัพเลือดเย็นผู้นี้กับสตรีที่ได้ชื่อว่าชายานั้นไม่ดีเสียเท่าไหร่ แต่แล้วอย่างไรเล่า! ในเมื่อตอนนี้เธอเข้ามาอยู่ในร่างของนางแล้ว เธอก็จะเปลี่ยนแปลงมันให้ได้มากที่สุดให้ดู

“ท่านช่างเป็นสามีที่น่าเบื่อเสียจริง”

เธอพูดออกมาเบา ๆ โดยไม่สนใจเลยว่าเขาจะได้ยินหรือไม่ หญิงสาวปรายตามองไปที่ใบหน้าของหลงเยี่ยนที่เต็มไปด้วยความเย็นชา ในหัวของนางเห็นภาพของชายาในอดีต แล้วรู้สึกถึงความอ่อนแอที่นางต้องแบกรับในชีวิตก่อน ยิ่งเห็นเช่นนั้น คนอย่างหลี่ซิ่วเหมยยิ่งไม่อาจยอมรับโชคชะตานี้ได้เด็ดขาด เธอหันหลังให้เขาโดยไม่สนใจอะไรชายผู้นั้นอีก ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาสาวใช้ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ พร้อมกับสั่งเสียงเรียบ

“เจ้าพาข้าไปอาบน้ำได้หรือไม่”

สาวใช้ผู้นั้นรับคำอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะพาไป๋ลี่เซียนไปยังห้องน้ำที่ตั้งอยู่ด้านหลัง พื้นห้องถูกปูด้วยกระเบื้องหินอ่อนแวววาว ผ้าม่านสีครีมช่วยบังแสงแดดจากภายนอกทำให้ในห้องรู้สึกเงียบสงบ เธอกวาดตามองในห้องนี้ด้วยความตื่นตาตื่นใจ และได้แต่อมยิ้มให้กับความอลังการของห้องน้ำของจวนในยุคนี้ 

ตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมา ก็ว่าตกใจห้องนอนของตัวเองที่ว่าอลังการแล้ว แต่คราใดที่เข้ามาในห้องน้ำแห่งนี้ก็ยังคงตกใจอีกเช่นเดิม เธอเดินไปที่อ่างน้ำช้า ๆ ก่อนจะปล่อยให้สาวใช้ได้ทำหน้าที่ตามหน้าที่

หลังจากจัดการอาบน้ำแร่แช่น้ำนมจนแล้วเสร็จ สาวใช้คนเดิมได้เข้ามาช่วยแต่งกายให้อย่างนอบน้อม ลี่เซียนปล่อยให้นางจัดการทุกอย่างไป แต่ในใจกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น การที่เธอต้องมาอยู่ในร่างของสตรีที่อ่อนแอเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกบังคับให้สวมบทบาทที่ไม่ใช่ตัวตนของนาง หากจะเล่นละครเธอก็ทำได้อยู่ เพียงแต่หากเธอต้องใช้ชีวิตในร่างนี้ไปตลอด การเล่นละครเช่นนั้นเธอคงได้อึดอัดตายก่อนพอดี

'ถึงแม้ว่าโชคชะตาจะส่งชีวิตใหม่มาให้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องรับบทเป็นสตรีไร้ประโยชน์เสียเมื่อไหร่ ข้าจะให้นางได้ใช้ชีวิตในแบบไป๋ลี่เซียนนิวเวอร์ชันให้ดู'

หญิงสาวคิดในใจอยู่ครู่หนึ่งพร้อมกับมองตามสาวใช้ที่กำลังแต่งกายให้อย่างขมักเขม้น ร่างบางในชุดผ้าไหมที่คาดว่าน่าจะแพงสีชมพูหวานที่สาวใช้จัดเตรียมให้นั้น เมื่อถูกสวมบนร่างกายอ้อนแอ้นอรชรนี้แล้ว ช่างดูงดงามราวกับกุลสตรีที่อ่อนโยน

'ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปนี้เธอจะใช้ชีวิตนี้ในแบบที่เธอต้องการเท่านั้น'

หญิงสาวคิดขณะยิ้มให้กับภาพที่สะท้อนในกระจก หันซ้ายหันขวามองใบหน้าของสตรีผู้นี้ให้ชัดที่สุดก่อนจะหันหลังเดินออกไป เสียงฝีเท้าที่ดังก้องทำให้รู้ว่าชีวิตของเธอในร่างชายาผู้นี้กำลังจะได้เริ่มต้นการเดินทางอีกครั้ง

“ถ้าไม่ยอมรับชะตาที่ต้องเผชิญ ก็แค่ต้องเปลี่ยนแปลงมันไปในทางที่ต้องการ เอาว่ะ! สู้เขาหลี่ซิ่วเหมย ไม่สิ.. ไป๋! ลี่! เซียน..”