EP:16

“จริงเหรอพี่หย่งเสียน เสี่ยวฮวาพูดว่าจะขายอาหาร” ชุยซีหานหันมาถามคนที่เป็นน้องเขยตัวเองแทนที่จะถามน้องสาว

“อืม เหมยฮวาอยากทำอาหารขายเพื่อหารายได้เข้าครอบครัว ฉันกับพ่อเลยขึ้นไปตัดไม้ ตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะทำรถเข็นและโต๊ะขายของให้” เซียวหย่งเสียนพยักหน้ารับ

“พรุ่งนี้เสร็จงานแล้วพ่อกับเจ้าใหญ่จะไปช่วย วันนี้กลับกันก่อนเถอะ จะได้เวลาอาหารเย็นแล้ว” ชุยหลายบอกกับลูกสาว

“อาหารพวกนี้หนูเอามาให้พ่อกับพี่ใหญ่เท่านั้นนะ คนอื่นไม่เกี่ยว”

ชุยเหมยฮวาเห็นชายเสื้อของแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างแม่เหมือนยืนแอบฟังอยู่ เธอจึงเน้นย้ำเพื่อให้คนในบ้านได้ยิน สองพ่อลูกบ้านชุยพยักหน้าอย่างแข็งขันว่าจะไม่ให้ใครกิน ทำให้ชุยเหมยฮวายิ้มกว้างพร้อมกับชวนสามีกลับเพราะไม่อยากให้พ่อและแม่สามีต้องรอนาน

เมื่อลูกสาวไปแล้ว สองพ่อลูกบ้านชุยจึงถืออาหารเข้ามาในบ้าน ทำให้นางเมิ่งเสียและชุยเผยหรานมองตาเป็นมัน ใครบ้างไม่อยากกินเนื้อ ฐานะของบ้านชุยไม่ได้มีเงินเหลือเก็บถึงขนาดต้องซื้อเนื้อมากินทุกวันนะ

“พี่หลาย ไม่คิดจะแบ่งให้ฉันกับลูกบ้างเหรอ เผยหรานก็ลูกพี่เหมือนกัน” นางเมิ่งเสียบ่นสามี เธอมองจานอาหารที่สามีและลูกติดของเขากินอย่างเสียดาย

ชุยหลายมองภรรยาเพียงแวบเดียวและตั้งหน้าตั้งตากินต่อ ในใจนั้นปลาบปลื้มมากเมื่อลูกสาวทำอาหารมาให้ แถมยังอร่อยมากด้วย

“ไม่ใช่ฉันไม่อยากแบ่ง แต่เธอก็ได้ยินแล้วไม่ใช่เหรอว่าเสี่ยวฮวาทำมาให้ฉันกับเจ้าใหญ่เพียงสองคน ฉันไม่สามารถแบ่งให้ใครได้หรอก เธอเองก็ทำอาหารแล้ว ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องทำเผื่อฉันกับเจ้าใหญ่นะ เพราะเสี่ยวฮวาบอกว่าจะทำมาให้ฉันและเจ้าใหญ่ทุกวัน”

ชุยหลายพูดตามปกติ และไม่สนใจอะไรอีก สองพ่อลูกบ้านชุยยังคงกินอาหารกันต่อ เมื่อถึงคำสุดท้ายทั้งคู่แทบจะแย่งกันเอง

นางเมิ่งเสียได้แต่แค้นใจลูกเลี้ยง ไม่รู้ว่านังเด็กนั่นเป็นอะไร ในเมื่อก่อนหน้านี้เชื่อฟังเธอยังกับอะไรดี เพียงแค่ได้ข่าวว่าล้มหัวฟาดฟื้นกลับลายเป็นคนละคน หรือว่าจะผีเข้าจริงๆ ไม่ได้การแล้ว เธอต้องหาทางแก้ไขเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด เมื่อคิดได้เช่นนี้เธอจึงไปกินอาหารที่ตัวเองทำพร้อมกับคิดดูว่า แถวหมู่บ้านมีบ้านหมอผีที่ไหนบ้างเธอจะเอามาจัดการนังลูกเลี้ยงตัวดีที่ไม่เห็นหัวเธอ

กลับมาทางด้านของชุยเหมยฮวา เมื่อกลับมาถึงบ้านเธอจึงเอาผัดไทยมาอุ่นให้ร้อนอีกครั้ง ก่อนจะยกมาที่โต๊ะอาหารเพื่อเรียกทุกคนมากินพร้อมกัน

เพียงคำแรกที่เซียวจ้ายซวนกินเข้าไป เขาพยักหน้าให้ทันที “ขายได้แน่ ผัดไทยจานนี้ของเหมยฮวาขายได้ พ่อเชื่อแบบนั้น”

เขากล้าเอาคอรับประกัน หากใครได้กินคงต้องกลับมาซื้ออีกแน่ มีครบทุกรสชาติ แถมยังมีเต้าหู้ กุ้งแห้ง และกากหมูอีก

“ใช่แล้ว แม่เห็นด้วยกับพ่อนะ เหมยฮวาทำขายเถอะ แม่ช่วยเต็มที่” พูดจบนางหลินหลานจึงรีบเดินเข้าห้องก่อนจะหยิบกล่องเงินที่มีทั้งหมดของบ้านเอามาให้ลูกสะใภ้ลงทุน เท่าที่ดูแม้ว่าจะไม่มีอะไรมาก แต่ก็ต้องใช้เงิน ถึงแม้ว่าเงินของที่บ้านจะมีน้อยนิด แต่ก็ช่วย ๆ กันไปก่อน

“หนูยังพอมีเงินอยู่ค่ะแม่ แม่เก็บเงินไว้เถอะนะคะ นี่เป็นเงินเก็บของบ้านเซียว หนูไม่กล้าเอา” ชุยเหมยฮวาไม่กล้ารับ ในเมื่อของทั้งหมดเธอเอามาจากร้านอาหารในมิติเธอไม่ได้เสียเงินซื้ออะไร

“รับไปเถอะ หากขายได้กำไรค่อยนำมาคืนแม่กับพ่อ เราครอบครัวเดียวกันต้องช่วยกันสิถึงจะถูก อยากได้อะไรเพิ่มอีกไหมนอกจากรถเข็นและโต๊ะ บอกพ่อมา พ่อเป็นช่างไม้เก่าจะทำให้เอง” เซียวจ้ายซวนตบอกเพื่อเป็นการยืนยันถึงความสามารถของตน

“หากพ่อกับแม่คิดว่าหนูเป็นครอบครัว เรียกหนูว่าเสี่ยวฮวาเถอะนะคะ พี่หย่งเสียนด้วย เรียกเหมยฮวาดูห่างเหินยังไงไม่รู้”

ชุยเหมยฮวาบอก หากเรียกเหมยฮวาเหมือนชาวบ้านมันก็คงจะแปลกไปสักหน่อยเพราะพ่อและพี่ใหญ่ของร่างนี้เรียกเธอว่าเสี่ยวฮวา

“ตกลง” ทั้งสามคนตอบรับ

เซียวหย่งเสียนพยายามเหลือบมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา ตอนนี้เขามั่นใจเต็มร้อยแล้วว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ชุยเหมยฮวาคนเก่า หากเธอคนนี้มาแทนที่แล้วชุยเหมยฮวาคนนั้นล่ะไปไหน ยิ่งคิดยิ่งสับสนจึงทำเพียงนั่งกินอาหารต่อโดยไม่พูดไม่จา ทุกคนไม่แปลกใจกับท่าทีของชายหนุ่ม ซึ่งปกติก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว